Διακήρυξη «Αγωνιστικής Συνεργασίας Εμπόρων»

Συνάδελφοι, Συναδέλφισσες,

Στις 19 και 20 του Αυγούστου έχουμε εκλογές στον Σύλλογο μας για εκλογή νέου Διοικητικού Συμβουλίου, ελεγκτική επιτροπή και αντιπροσώπους για την Ομοσπονδία.

Οι εκλογές και η απολογιστική Γενική Συνέλευση αποτελούσαν και αποτελούν κορυφαία διαδικασία κάθε Συλλόγου και Σωματείου. Δίνουν την δυνατότητα της κριτικής της δράσης, της ανανέωσης, της επιβεβαίωσης ή όχι πρακτικών και επιλογών, αποτελούν ευκαιρία συσπείρωσης και νέων συναδέλφων, ανάδειξης τους και ένταξης τους στην ζωή του Συλλόγου.

 

Συνάδελφοι, συναδέλφισσες

Βρισκόμαστε περίπου δύο μήνες μετά την άρση των περιοριστικών μέτρων του δίμηνου λοκ νταουν για την αντιμετώπιση της πανδημίας του κορονοϊού, με πολύτιμο χρόνο να έχει χαθεί και για το εισόδημα των οικογενειακών επιχειρήσεων όλων μας, αλλά και της συνδικαλιστικής μας δράσης.

Από όλες τις απόψεις, είναι μια χρονιά “ιδιαίτερων συνθηκών” για όλους μας, με την ανησυχία και τον προβληματισμό για την επόμενη μέρα να χτυπάει κόκκινο, ειδικά όταν πλέον έχει γίνει ολοφάνερο πως δεν ξεμπερδέψαμε ακόμα.

Όλοι ξέρουμε από πρώτο χέρι ότι οι νέες συνθήκες που διαμόρφωσε η πανδημία του κορονοϊού, η νέα ύφεση που ρίχνει βαριά την σκιά της στην ελληνική οικονομία, έχουν οδηγήσει την πλειοψηφία των συναδέλφων σε ένα νέο κύκλο αβεβαιότητας.

Δεν προλάβαμε καν να συνέλθουμε από την προηγούμενη κρίση και τις πολιτικές των μνημονίων που την συνόδευσαν και σήμερα καλούμαστε να ξεπεράσουμε νέα εμπόδια. Αναδουλειά σε πολλούς κλάδους και αναιμικό εισόδημα, νέα χρέη που προστίθενται στα παλιά και ο κατάλογος  όλο να μακραίνει.

 

Κανένας με σταυρωμένα χέρια – Κανένας μόνος του

Αυτό που γίνεται κατανοητό, είναι ότι μπροστά σε αυτή τη νέα κατάσταση δε πρέπει κανένας να μείνει με σταυρωμένα τα χέρια, κανένας να μην μείνει μόνος του. Είναι αναγκαίο να πάρει σάρκα και οστά η ενωμένη δράση όλων όσων έχουν εμπιστοσύνη στην συλλογική πάλη, όλων όσων θεωρούν τα σωματεία κύτταρα αντίστασης στις αντιλαϊκές πολιτικές, όσων θέλουν να εμποδίσουν την νέα επίθεση που έρχεται.

Σύλλογος που θα αγωνίζεται για τα ζητήματα των αυταπασχολούμενων γυναικών

Ιδιαίτερα πρέπει να μας απασχολήσει το πως όλη αυτή η κατάσταση πλήττει και τις εργαζόμενες γυναίκες – συναδέλφισσες. Η τριπλή ιδιότητα της συζύγου – μητέρας – επαγγελματία, δημιουργεί πολλαπλά προβλήματα σε συνδυασμό με την απουσία κοινωνικής μέριμνας. Πόσο μάλλον όταν τα όποια ελάχιστα δικαιώματα καταργούνται στο όνομα της “ισότητας” των δύο φύλων, φέρνοντας σαν “δίκαιο” και “σύγχρονο” ότι πιο αντιδραστικό και αναχρονιστικό. Η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, το επίδομα λοχείας κλπ. 

Είναι καθήκον μας να αναδείξουμε όλες αυτές τις πλευρές, την εγγραφή και ενεργοποίηση όλο και περισσότερων γυναικών, να έχουμε σαφή πλαίσιο πάλης και ανυποχώρητη στάση στην επίθεση που γίνετε.

 

Σύλλογος σύγχρονος και μπροστάρης για τα προβλήματα του κλάδου μας

Είναι πλέον αναγκαίο να ξεκαθαρίσουμε τι Συλλόγους θέλουμε και χρειαζόμαστε. 

 

Σύγχρονο και πρωτοπόρο δεν είναι:

• Σύλλογοι αναμεταδότες των Δελτίων Τύπου της ΕΣΕΕ και των κυβερνητικών εξαγγελιών, 
• Σύλλογοι “κυνηγοί” και υλοποιητές χρηματοδοτικών προγραμμάτων, 
• Σύλλογοι που αδρανούν σε κομβικές στιγμές του αγώνα μας, αφήνοντας ξεκρέμαστα τα μέλη και τον αγώνα τους.

Ασκούμε σκληρή κριτική και στο απερχόμενο διοικητικό Συμβούλιο και συγκεκριμένα στην παράταξη “Συμπόρευση, Αγώνας, Προοπτική” για την στάση τους, όχι μόνο το τελευταίο διάστημα, αλλά συνολικά. 

Οι μεγαλεπήβολες δηλώσεις στην αρχή της θητείας τους, μέσω και της διακήρυξης του ψηφοδελτίου τους για “ανυποχώρητους αγώνες για να ανατραπεί η εφαρμοζόμενη πολιτική”, για “κοινό μέτωπο και κοινές δράσεις με όσους υποφέρουν, ενάντια στους υπεύθυνους της καταστροφής μας”, για Σύλλογο “ταμπούρι και μετερίζι ενάντια στις πολυεθνικές, αγωνιστικό, αδιάλλακτο, συγκρουσιακό”, δεν επιβεβαιώθηκε ούτε στην πράξη, ούτε στα μάτια κανενός συναδέλφου. 

Φέρουν βαρύτατες ευθύνες για την αγωνιστική “καραντίνα” του συλλόγου, την απουσία του από τις διεκδικήσεις των δίκαιων αιτημάτων μας, την αδράνεια σε καίρια ζητήματα, την απαξίωση της διοργάνωσης έστω και μιας πρωτοβουλίας για κινητοποίηση, αλλά και το σύρσιμο άρον άρον σε εκλογές εν μέσο καλοκαιριού με τις απανωτές παραιτήσεις τους.

Όλο το προηγούμενο διάστημα ο σύλλογος αναλώθηκε σε ένα πρωτοφανές τρέξιμο για την  συμμετοχή και έγκριση της αίτησης του στο πρόγραμμα “Ανοιχτά κέντρα εμπορίου”, σε ανακοινώσεις τύπου έναρξης θερινών και χειμερινών εκπτώσεων και καμπάνιες στήριξης από ένα Δήμο που συνεχίζει να μας χαρατσόνει βαριά με τα δημοτικά τέλη και που κλείνει “δοκιμαστικά” ένα χρόνο πριν την πολυβόητη πεζοδρόμηση το κέντρο της πόλης, δημιουργώντας σοβαρά επιπρόσθετα προβλήματα στους ήδη οικονομικά βαριά πληγωμένους αυτοαπασχολούμενους συναδέλφους.

Αλήθεια πως γίνετε ένας σύλλογος “αγωνιστικός – αδιάλλακτος – συγκρουσιακός” να σιωπά μετά από δυο μήνες κλειστών καταστημάτων και να τον απασχολεί μόνο το θερινό πενθήμερο; 

Η αναπλήρωση του χαμένου εισοδήματος απαιτεί γενναία μέτρα και γενναίους αγώνες, όχι απανωτά ΔΣ μόνο για το αν θα μείνει η αγορά 7 Σάββατα ανοιχτή το καλοκαίρι και σίγουρα όχι μόνο “καμπάνια – πανό” στους δρόμους της πόλης, σαν  παρότρυνση στήριξης της τοπικής αγοράς από την δημοτική αρχή. Αυτή (η Δημοτική αρχή), άλλα σχέδια έχει στο “πορτφόλιο” της για “Αγρίνιο ,πόλη αγορά” και άλλου  βελινεκούς επιχειρήσεις. Αποδεδειγμένα και διαπιστωμένα.

Πως ένας σύλλογος είναι “ταμπούρι και μετερίζι” όταν αγνοεί την πρόταση μας να συγκαλέσει το ΔΣ Γενική Συνέλευση με θέματα την δράση  μας την επομένη της καραντίνας και το θερινό πενθήμερο, λαμβάνοντας όλα τα μέτρα προστασίας και σε ανοιχτό χώρο;

Γιατί αποφασίζει να πράξει “αφ’υψηλού”, χωρίς την ζωντανή παρέμβαση των μελών του μέσα από την Γενική Συνέλευση, μέσα από την ζωντανή συζήτηση και τους ζωντανούς προβληματισμούς των μελών του;

Γιατί εφόσον αποφασίζει να διακινήσει ερωτηματολόγιο ως ψήφο των μελών, έπειτα από το ( μη προσδοκώμενο; ) αποτέλεσμα το θεωρεί γνωμοδοτικό;

Η πρόταση της “Αγωνιστικής Συνεργασίας Εμπόρων” για σύγκληση του διοικητικού συμβουλίου σε συνεδρίαση, άμεσα με τη λήξη της καραντίνας, οργάνωση του αγώνα για κατάργηση των δημοτικών τελών για το τρέχον έτος και αναστολή φορολογικών και ασφαλιστικών υποχρεώσεων μέχρι να ξεπεραστεί η κρίση, αλλά και η διοργάνωση μαζικής κινητοποίησης στις 3 του Ιούνη, ημέρα πανελλαδικής δράσης των αυτοαπασχολούμενων, αγνοήθηκε παντελώς. Καταστάλθηκε από τον “πυρετό” του πενθημέρου.

Συνάδελφοι, μπροστά μας έχουμε να αντιμετωπίσουμε θύελλες και ο καθένας από εμάς καλώς προβληματίζεται με τα “έργα και τις ημέρες” του Συλλόγου. Είναι αναγκαίο να παλέψουμε για έναν σύλλογο στο μπόι των περιστάσεων. Όμως, οφείλουμε να μην μείνουμε μόνο στην κριτική, αλλά αντιμετωπίζοντας και τις δικές μας αδυναμίες ή ακόμα και αστοχίες να τραβήξουμε μπροστά χωρίς άλλη αναμονή.

Απορρίπτουμε την κινούμενη άμμο της υπομονής και της αδράνειας που μας βουλιάζει όλο και βαθύτερα στην απομόνωση

Θέλουμε Συλλόγους που θα αποτελούν οργανωτές του αγώνα, που θα συμμερίζονται την αγωνία κάθε βιοπαλαιστή αυτοαπασχολούμενου. Που θα βάζουν στο στόχαστρο τους πραγματικούς ενόχους και τις αιτίες των προβλημάτων μας. Που θα καλλιεργούν την συσπείρωση, την διεκδίκηση και την ανάταση του κινήματος των αυτοαπασχολούμενων, την ζωντάνια και όχι την απαξίωση των συλλογικών διαδικασιών των Συλλόγων. Που θα επιμένουν στην μαζικοποίηση και όχι στην απαξίωση των αγώνων και την καλλιέργεια της ηττοπάθειας. Που θα συζητούν και θα στέκονται δίπλα σε κάθε μέλος.

Οι ημέρες που έρχονται να είναι ημέρες αγώνα και αναχαίτισης της επίθεσης που έρχεται στο εισόδημα μας

Είναι δεδομένο πως δεν υπάρχει αυτοαπασχολούμενος που να μην ανησυχεί για την επόμενη μέρα. Από την πρώτη στιγμή του περιορισμού της λειτουργίας των καταστημάτων, χιλιάδες συνάδελφοι βρέθηκαν χωρίς κανένα εισόδημα, ενώ ακόμη περισσότεροι είδαν τα εισοδήματα τους να μειώνονται, την οικονομική τους δραστηριότητα να τραβάει χειρόφρενο.

Η ανεπάρκεια των μέτρων της κυβέρνησης δεν αντιμετώπισαν ούτε κατά διάνοια τα νέα προβλήματα που δημιουργήθηκαν. Τα 800 ευρώ του επιδόματος, τα εκμηδενίσαν τα έξοδα του σπιτιού και του μαγαζιού, οι καθημερινές ανάγκες. Άλλοι συνάδελφοι δεν τα πήραν καν, άλλοι τα μοιράστηκαν με συνεταίρους.

Όσο για τις φορολογικές και ασφαλιστικές υποχρεώσεις που πήραν αναστολή γίνετε εύκολα κατανοητό ότι δε θα μας χαριστούν, αντίθετα θα φορτωθούν στον κατάλογο, με τις τράπεζες, την εφορία και το ΚΕΑΟ από Σεπτέμβριο να περιμένουν στη γωνία.

Αποδείχθηκε στην πράξη ότι όλα τα μέτρα ήταν πυροσβεστικά, ίσα ίσα να περιοριστούν οι ακραίες συνέπειες και όχι να δοθούν πραγματικές λύσεις. Ήδη αυτές τις μέρες γίνετε η κάταθεση των νέων φορολογικών δηλώσεων. Νέες οφειλές θα προκύψουν αφού συνεχίζει η φορολόγηση από το πρώτο ευρώ. Όλων των ειδών τα χαράτσια συνεχίζουν όπως ισχύουν τα τελευταία οχτώ χρόνια και οι ρυθμίσεις των οφειλών που προτείνονται ως η μόνη λύση, η πραγματικότητα και η εμπειρία των συναδέλφων αποδεικνύουν  το αντίθετο.

Οι διεκδικήσεις μας και χθες και σήμερα είναι βγαλμένες μέσα από τον καθημερινό γολγοθά  της επιβίωσης 

Συνάδελφοι δεν χρειαζόταν να κλείσουν αναγκαστικά τα μαγαζιά μας για να συνειδητοποιήσουμε τι ανάγκες έχουμε σήμερα, για τι πρέπει να παλέψουμε. Οι αγώνες μας για κατάκτηση αφορολόγητου ορίου στους αυταπασχολούμενους δε ξεκίνησαν σήμερα. Η ανάγκη για κατάργηση  του φόρου επιτηδεύματος, της μείωσης των ορίων συνταξιοδότησης, της απαγόρευσης κατάσχεσης της πρώτης κατοικίας και των επαγγελματικών λογαριασμών, δε γεννήθηκε σήμερα. 

Αποτελούσαν και αποτελούν, τώρα ακόμη περισσότερο, την μόνη αποδεκτή λύση που μπορεί να περιορίσει σε ένα βαθμό τις συνέπειες των πολιτικών που μας έφεραν σε αυτή την κατάσταση και να εξασφαλίσει την στοιχειώδη λειτουργία των καταστημάτων μας. 

 

Γι’ αυτό διεκδικούμε:

 

• Άμεση επανένταξη των αυταπασχολουμένων στο αφορολόγητο όριο ύψους 12.000 ευρώ. Κατάργηση του τέλους επιτηδεύματος και του ΕΝ.Φ.Ι.Α., της προκαταβολής φόρου.

 

• Απαλλαγή των αυταπασχολουμένων από την καταβολή εισφορών ατομικής ασφάλισης για όσο διάστημα κρατούν τα μέτρα περιορισμού, χωρίς απώλεια συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων

• Άμεση αποκατάσταση των συντάξεων και απόδοση 13ης και 14ης σύνταξης.

• Αναστολή όλων των δανειακών υποχρεώσεων, δόσεων και ρυθμίσεων για όσο θα διαρκέσουν τα περιοριστικά μέτρα.

• Αναστολή των ρυθμίσεων για οφειλές σε Δ.Ε.Η. ή άλλους ιδιώτες παρόχους

• Αναστολή κάθε είδους μέτρων αναγκαστικής είσπραξης, κατασχέσεις, πλειστηριασμοί. Απαγόρευση κατάσχεσης πρώτης κατοικίας. Καθιέρωση ακατάσχετου επιχειρηματικού λογαριασμού

• Απαλλαγή από τα δημοτικά τέλη για το τρέχον έτος

• Διαγραφή τόκων, προστίμων σε εφορία και τράπεζες. Διαγραφή του 50% του χρέους για όσους έκλεισαν την επιχείρησή τους

• Χορήγηση επιδόματος ανεργίας σε όσους αυταπασχολούμενους έκλεισαν την επιχείρηση τους

 

 

 

Αντιπαλεύουμε την αντίληψη, “αυτά δεν γίνονται, δεν αντέχει η οικονομία τέτοιες παραχωρήσεις”

Τα αιτήματα μας αφορούν το τώρα, το σήμερα, για να μπορεί ο κάθε συνάδελφος να εξασφαλίσει την επιβίωση του και προσωπικά αλλά και όντας επαγγελματίας. Την στιγμή που πακτωλός χρημάτων πηγαίνει στις τσέπες των μεγαλοεπιχειρηματιών, των εφοπλιστών και των τραπεζιτών, με επιδοτήσεις, προγράμματα και φοροαπαλλαγές, πάει πολύ ο λογαριασμός να έρχεται μόνο σε εμάς. Πάει πολύ να ανεχόμαστε ακόμη την κοροϊδία ότι δεν αντέχει η οικονομία.

 

Η κυριαρχία των μονοπωλίων είναι δεδομένη, ο αγώνας επιβεβλημένος

Συνάδελφοι το κυριότερο που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε σήμερα είναι το πως θα επιβιώσουμε με δεδομένη την κυριαρχία των μονοπωλίων σε όλο και περισσότερους κλάδους στην αγορά και μάλιστα σε συνθήκες επιστροφής σε μια νέα ύφεση που προς το παρόν είναι άγνωστο το βάθος και η διάρκεια της. Σε αυτόν τον αγώνα δε πρέπει να μείνει κανένας μόνος του, κανένας πίσω από τις εξελίξεις και τον αγώνα. Γίνετε όλο και πιο ξεκάθαρο ότι οι “ατομικές ευκαιρίες” σε συνθήκες ύφεσης της οικονομίας και “ιδιαίτερων συνθηκών”  γίνονται “ατομικές ευθύνες”.

 

Χρειάζεται να αναρωτηθούμε και να δώσουμε απάντηση:

 

• Τα μέτρα επανεκκίνησης και τόνωσης της οικονομίας για το ξεπέρασμα της κρίσης συμπεριλαμβάνουν και τις δικές μας επιχειρήσεις;

 

• Οι δήθεν αντοχές της οικονομίας που μας επαναλαμβάνουν μονότονα οι κυβερνήσεις χωρούν και την ικανοποίηση των βασικών αναγκών των αυταπασχολουμένων;

 

 

Αρκούν οι διαπραγματεύσεις με την εκάστοτε κυβέρνηση για να δώσουν λύση στα προβλήματα και τις αγωνίες των μικρών εμπόρων;

 

Εμείς απαντάμε κατηγορηματικά όχι. Η απόσπαση κατακτήσεων, η άμυνα απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική μπορεί να αποκτήσει υπόσταση, να έχει αποτέλεσμα, μόνο αν οργανωθεί το συνδικαλιστικό κίνημα, αν ακολουθήσουν και ενεργοποιούνται όλο και περισσότεροι συνάδελφοι, όλο και περισσότεροι Σύλλογοι και Σωματεία στον δρόμο της συλλογικής πάλης. Η δήθεν διαπραγμάτευση χωρίς τους παραπάνω όρους είναι ναρκοθετημένη και προσφέρει βολικό άλλοθι σε κάθε κυβέρνηση να αποσπά την συναίνεση των αυταπασχολουμένων με επιμέρους ελιγμούς.

 

Συνάδελφοι, να δεσμευτούμε στα εξής:

 

• Κανένας ανυπεράσπιστος απέναντι σε κατασχέσεις πρώτης κατοικίας, έμπρακτη στήριξη από τον Σύλλογο μας

 

 

• Να αντιπαλέψουμε το αντιδραστικό και απαράδεκτο νομοσχέδιο της κυβέρνησης για περιορισμό των διαδηλώσεων και φίμωση του δίκαια αγωνιζόμενου λαού

 

 

• Να μαζικοποιήσουμε τον σύλλογο μας, να συντονιστούμε και με άλλους πρωτοπόρους συλλόγους για τα δίκαια αιτήματα μας

 

 

• Όχι στην πεζοδρόμηση χωρίς μελέτη από τις αντίστοιχες επιστημονικές υπηρεσίες, άμεσες λύσεις για τους αυταπασχολούμενους που πλήττονται

 

 

• Να περιφρουρήσουμε τους ανθρώπινους όρους εργασίας, χωρίς διευρυμένα ωράρια, ανοιχτές Κυριακές, λευκές νύχτες και ότι άλλο ευνοεί μόνο τις μεγάλες αλυσίδες  

 

 

Καλή και αγωνιστική ψήφο!