Ανοιχτός στην επιστροφή του στην ΑΕΚ ο Νικολαΐδης!

Μπορεί να μην αφορά το παρόν, όμως ο Ντέμης Νικολαΐδης αφήνει για πρώτη φορά ανοιχτό το παράθυρο επιστροφής του στην ΑΕΚ. «Ανυπομονώ να πάω στο γήπεδο με τον γιο μου», είπε ο πρώην πρόεδρος της Ένωσης.

«Ποτέ δεν λέω ποτέ», έτσι απάντησε ο Ντέμης Νικολαΐδης στο ενδεχόμενο επιστροφής του στην ΑΕΚ, αφήνοντας για πρώτη φορά το παράθυρο ανοιχτό.

Σε συνέντευξη που παραχώρησε στην «Καθημερινή της Κυριακής», ο πρώην πρόεδρος της Ένωσης μίλησε για τον αρνητισμό του προς το ελληνικό ποδόσφαιρο μετά την απεμπλοκή του από τα διοικητικά της ΠΑΕ, ενώ δήλωσε ανυπόμονος να πάει με τον γιο του στο γήπεδο στο ξεκίνημα της σεζόν.

«Έχω μάθει ποτέ να μη λέω ποτέ. Από τότε που έφυγα από την ΑΕΚ έχω αρνητισμό, όχι προς την ομάδα μου, προς το ελληνικό ποδόσφαιρο. Από την άλλη πλευρά, περνάνε τα χρόνια και όλα μαλακώνουν. Πάντως σήμερα κάτι τέτοιο δεν είναι στις σκέψεις μου. Αντιθέτως, δεν βλέπω την ώρα να ξεκινήσει η σεζόν, να πάω τον γιο μου στο γήπεδο», τονίζει στο χαρακτηριστικό απόσπασμα.

Στη συνέχεια μιλάει με δόση αυτοκριτικής για τα πεπραγμένα του στην προεδρία των κιτρινόμαυρων. Ξεκαθαρίζει πως δεν θα έκανε ξανά τον «Δον Κιχώτη», αναφορικά με τα επεισόδια στο ΑΕΚ-Ατρόμητος, όπου είχε οδηγήσει την Αστυνομία σε συλλήψεις οπαδών. Στο θέμα του γηπέδου, συνεχίζει να έχει ενστάσεις σχετικά με την χωροταξία του, τονίζοντας παράλληλα πως η Πολιτεία πρέπει να βρίσκεται στο πλευρό της ομάδας αφού τα οφέλη είναι κοινά.

Για την πορεία του από ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ στον προεδρικό θώκο: «Το να βλέπω τον κόσμο να παραληρεί ήταν η μεγαλύτερη χαρά μου. Αυτό δεν πληρώνεται ποτέ. Γι’αυτό έπαιζα μπάλα. Μετά έγινα πρόεδρος. Γιατί; Πάλι χαρά. Πάλι είχε να κάνει με τον κόσμο. Όταν έφυγα από την ΑΕΚ έφτιαξα εταιρία συναυλιών. Κι εδώ ο παράγοντας “κόσμος.” Σε σχέση με την ΑΕΚ το λάθος μου ήταν ότι δεν ήμουν διπλωμάτης κι αυτό μου κόστισε. Θωρούσα ότι επειδή τα κίνητρά μου ήταν καθαρά, είχαν όλοι την υποχρέωση να με καταλαβαίνουν με την πρώτη. Το θεωρούσα αυτονόητο. Τραγικό λάθος. Γιατί μετά, μπαίνοντας στη θέση τους είδα την εξής εικόνα: Έναν τύπο που παρατάει την καριέρα του στο ποδόσφαιρο απορρίπτει ένα συμβόλαιο στην Ατλέτικο, γίνεται πρόεδρος στην ΑΕΚ και βάζει και δύο εκατομμύρια από τα λεφτά του. Και όλα αυτά για την ψυχή της μάνας του. Ήταν αφέλειά μου να πιστεύω ότι όλοι αυτονόητα θα καταλάβαιναν τις καλές μου προθέσεις».

Για τα επεισόδια στο ΑΕΚ-Ατρόμητος όπου υπέδειξε τους δράστες απαντάει ορθά-κοφτά πως δεν θα το έκανε ξανά: «Όχι. Έπεσα σε παγίδα. Παραπλανήθηκα. Απλώς δεν βγήκα ποτέ να το πω. Τώρα πια ξέρω ότι δεν πρέπει να φτάνω στο σημείο, εγώ, ολομόναχος να βγαίνω σαν τον Δον Κιχώτη και να κάνω κάτι τέτοιο. Θα πρέπει πρώτα η πολιτεία να ασχοληθεί, ώστε να είμαι υποχρεωμένος να ακολουθήσω τους κανόνες που θα έχουν τεθεί συντεταγμένα»

Για το αν θα ήταν λύση το ηλεκτρονικό εισιτήριο ή οι κάμερες: «Όχι, βέβαια. Είναι ένα από τα πράγματα που πρέπει να γίνουν. Χρειάζεται σχεδιασμός και αποφάσεις. Το ποδόσφαιρο είναι ένα μικρό κομμάτι της κοινωνίας, εξαιρετικά δημοφιλές. Οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα δεν είχαν ποτέ την ευφυΐα να το “χρησιμοποιήσουν” απολαμβάνοντας τα τεράστια οφέλη που θα είχε μια κίνηση εξυγίανσης. Τι καλύτερη διαφήμιση για μια κυβέρνηση, αν καθάριζε το ποδόσφαιρο. Πώς; Είναι πολύ εύκολο. Το πρώτο που πρέπει να κάνει κάποιος είναι να σταματήσει να συσκέπτεται στο γραφείο του για το πώς θα το καταφέρει. Ας πάει να μιλήσει με τη γαλλική, την αγγλική, τη γερμανική ομοσπονδία. Να τους περιγράψει την κατάσταση και να μάθει πώς λειτουργούν εκεί. Δεν υπάρχει κάτι να σκεφτούμε. Το έχουν σκεφτεί άλλοι πριν από μας. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να πάρουμε γνώση απ’ όλους αυτούς και να έρθουμε εδώ να την εφαρμόσουμε στα δικά μέτρα».

Για το γεγονός πως παρότι οι Έλληνες παίκτες έχουν ανοιχτή την πόρτα του εξωτερικού, η κατάσταση εντός συνόρων δεν βελτιώνεται: «Είναι ένα ανθρώπινο κεφάλαιο που χάνεται γιατί όταν ο Έλληνας παίκτης επιστρέψει με ό,τι έχει κερδίσει από τη νοοτροπία άλλων χωρών, βρίσκει τις ίδιες συνθήκες, την ίδια κακή νοοτροπία, χρόνια τώρα»

Όσον αφορά τις ενστάσεις του για την χωροταξία του γηπέδου, συνεχίζουν υφίστανται:«Το ίδιο πιστεύω και τώρα, αλλά αν η σημερινή ΑΕΚ θέλει να γίνει εκεί, οι αρχές είναι υποχρεωμένες να βοηθήσουν γιατί τα οφέλη είναι κοινά. Ένα γήπεδο δεν το φτιάχνουμε για να πηγαίνουμε εμείς. Θα μείνει εκατό χρόνια εκεί και αν είναι εμβέλειας γειτονιάς δεν έχει μέλλον. Την ΑΕΚ την έχω στο μυαλό μου μια πολύ μεγάλη ομάδα. Το ποδόσφαιρο κάποια στιγμή θα καθαρίσει και στην Ελλάδα, και θα είναι γιορτή. Χρειάζεται ένα μεγάλο γήπεδο, με πολλές εμπορικές χρήσεις, γιατί μια ομάδα είναι πάντα μια ανώνυμη εταιρεία. Αυτοί ήταν οι προβληματισμοί μου»

Εν συνεχεία, μιλάει για την καριέρα του. Αναλύει τον τρόπο με τον οποίο κατέληξε στην ΑΕΚ από τον Απόλλωνα, παρά τις «απειλές» που δέχθηκε από την πλευρά του Ολυμπιακού. Όσον αφορά το ευρωπαϊκό του ταξίδι, αναλύει το πώς χάλασε η μεταγραφή του στην Παρί και για καλή του τύχη εμφανίστηκε η Ατλέτικο Μαδρίτης.

Για την πρόταση του Ολυμπιακού και την επιθυμία του να παίξει μόνο στην ΑΕΚ:

«Ξεχώριζα, κι έτσι σε ηλικία δέκα χρόνων με πήγε ο πατέρας μου στην τοπική ομάδα, τον Εθνικό Αλεξανδρούπολης. Μετά η πορεία είναι γνωστή: Εθνική Παίδων, Νέων, Ανδρών, Απόλλωνας Αθηνών. Εκεί, άρχισα να ενδιαφέρω κόσμο και ήρθε η πρόταση απ’ ον Ολυμπιακό. Από παιδί, όμως, ήμουν ΑΕΚ και μόνο εκεί ήθελα να πάω. Τότε με πλησίασε ένας μεγαλοπαράγοντας του Ολυμπιακού λέγοντάς μου, αν δεν έρθεις σε μας θα μείνεις στον Απόλλωνα. Αλλά ήμουν πιτσιρικάς και είχα άγνοια κινδύνου. Οπότε έκανα στις εφημερίδες τη δήλωση “αν δεν πάω στην ΑΕΚ μένω στον Απόλλωνα”. Ο Ολυμπιακός αναγκάστηκε να απαντήσει με ανακοίνωση που έλεγε, με λίγα λόγια, ότι αν δεν μας θέλει αυτός δεν τον θέλουμε κι εμείς. Έτσι, πήγα στην ΑΕΚ».

Το ναυάγιο με την Παρί, ο γάμος με την Ατλέτικο και το φινάλε της καριέρας του:

«Ήρθα σε επαφή με ανθρώπους της Παρί Σεν Ζερμέν και καταλήγουμε σε συμφωνία. Πηγαίνω στο Παρίσι και ξεκινάω προπονήσεις. Κάποια στιγμή μου κάνει μια κουβέντα ο προπονητής, παζαρεύοντας ουσιαστικά εκ νέου το συμβόλαιό μου. Δεν μου άρεσε ο τρόπος του. Φεύγω, ενώ απομένουν λίγες μόνο μέρες για να εκπνεύσει η μεταγραφική περίοδος. Μάλιστα, λέω στη Δέσποινα με την οποία μόλις έχουμε παντρευτεί “δεν επιστρέφω αν δεν βρω ομάδα”. Τότε με προσεγγίζει ελληνικός σύλλογος και μου κάνει πρόταση για συμβόλαιο τεσσάρων χρόνων, έναντι 1,4 εκατ. ευρώ για κάθε έτος. Αρνήθηκα και πάλι και ευτυχώς αμέσως μετά συμφώνησα με την Ατλέτικο Μαδρίτης, όπου πέρασα υπέροχα.

Οι Ισπανοί με αγάπησαν και τους αγάπησα κι εγώ. Η κόρη μου γεννήθηκε εκεί. Όταν μου πρότειναν ανανέωση, την απέρριψα γιατί είχα αποφασίσει να σταματήσω το ποδόσφαιρο. Θα έπαιζα στο Euro και μετά θα αποχωρούσα. Ήμουν 30 χρονών. Τώρα που το σκέφτομαι, έχω κάνει μια απ’ τις πιο σύντομες επαγγελματικές καριέρες. Διάρκειας μόλις 9,5 ετών. Το πιο αστείο, όμως, είναι πως πολύ αργότερα κατάλαβα ότι ήμουν πολύ καλός παίκτης, παρακολουθώντας κάποια βίντεο. Μέχρι τότε το μόνο που σκεφτόμουν είναι να παίζω μπάλα, γιατί αυτή ήταν η τρέλα μου.».

Επίσης, εξηγεί τους λόγους όπου τάχθηκε υπέρ του «ναι» στο δημοψήφισμα, σχολιάζει τις κινήσεις του Πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα, ενώ κλείνοντας αναφέρεται στην ευτυχία που του χαρίζει η οικογένειά του.

Για το δημοψήφισμα:

«Είχα βγει με κάποιους φίλους. Κάποια στιγμή τους άφησα, πήγα στο αυτοκίνητο και άκουγα από εκεί τη συνεδρίαση της Βουλής. Αισθάνθηκα ότι είχα χρέος να πω τη γνώμη μου. Δεν έκανα ιερό αγώνα, ούτε διάγγελμα. Κατά τη γνώμη μου ήταν λάθος επιλογή, διχαστική. Αν βγήκε κάτι απ’ αυτή την ιστορία; Σίγουρα δεν μπορεί πλέον κανείς να μας κοροϊδέψει. Το δίλημμα είναι απολύτως σαφές. Ευρώ ή δραχμή. Με θύμωσε και κάτι άλλο: Το ότι η κυβέρνηση επέλεξε να προβάλλει το «όχι» επειδή κρύβει θυμό, οργή. Τι εννοώ; Θα μπορούσε να θέσει το ερώτημα «Συμφωνείτε με τη στάση της κυβέρνησης απέναντι στους Ευρωπαίους;». Και να ζητήσει από τους πολίτες να ψηφίσουν «ναι».

Για τον Τσίπρα:

«Είναι μια ωραία καθαρή φάτσα, αλλά μιλάει σα να είναι 65 χρονών. Γιατί δεν μας μιλάει κανονικά; Ο κόσμος έχει απορρίψει το παλιό πολιτικό σύστημα, αλλά έχει μεγάλες απαιτήσεις από το καινούριο. Εχω την ανάγκη, να εμπιστεύομαι τον πρωθυπουργό μου. Τι μας λέει όλη η Ευρώπη; Ότι έχουμε έλλειμμα εμπιστοσύνης. Το ίδιο ισχύει και για πολλούς από εμάς. Κι εγώ θέλω ν’ αποκτήσω εμπιστοσύνη, όπως επίσης να με σέβονται, όταν μου μιλάνε. Έχω πρόβλημα με συμπεριφορές, όπως του Βαρουφάκη, της Ραχήλ Μακρή, της Κωνσταντοπούλου. Προτιμώ ν’ ακούω, τον Δραγασάκη, τον Σταθάκη, τον Τσακαλώτο, τον Παπαδημούλη, ανεξάρτητα αν συμφωνώ ή όχι μαζί τους. Οι πολιτικοί πρέπει να καταλάβουν ότι είναι δημόσια πρόσωπα πολυτελείας. Τους πληρώνουμε για να εργάζονται για το κοινό συμφέρον. Δεν ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ, παρόλο που είχα μια ελπίδα. Απλώς μου ήταν αδύνατο να πιστέψω ότι μπορεί να λειτουργήσει ένα κόμμα, το οποίο αποτελείται από δύο κόμματα, διαφορετικών στρατηγικών κατευθύνσεων. Ο κ. Αλέξης Τσίπρας είναι πάντως αυτός που θέλει η πλειοψηφία του κόσμου. Ας το εκμεταλλευτεί για να καταργήσει επιτέλους το πελατειακό κράτος και για να καταρτίσει ένα εθνικό σχέδιο για την παιδεία, για την υγεία, τη δημόσια διοίκηση. Αυτά δεν πρέπει να μας τα επιβάλλουν οι ξένοι. Εμείς να τα κάνουμε με εθνική συνεννόηση.

Για την οικογένεια του:

«Οι γονείς μου, Πόντιοι και οι δύο, με καταγωγή από την Αλεξανδρούπολη, έφυγαν μετανάστες για τη Γερμανία, για μια καλύτερη ζωή. Δούλεψαν σε εργοστάσιο με σύρματα. Μέναμε σε παράγκες. Δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα από εκείνη την εποχή. Όταν γυρίσαμε στην Ελλάδα, στην Αλεξανδρούπολη, ήμουν 4,5 χρονών και η αδελφή μου λίγα χρόνια μεγαλύτερη. Ο πατέρας μου είχε βρει μια δουλειά γραφείου και η μητέρα μου συμπλήρωνε το εισόδημα δουλεύοντας σε εργοστάσιο γιατί αργότερα έπρεπε να σπουδάσει η αδελφή μου που έφυγε στο εξωτερικό. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια με πολλή αγάπη, η αδελφή μου είναι «ο καλύτερος μου φίλος» και νοιώθω ευτυχής, γιατί έφτιαξα κι εγώ μια αντίστοιχη οικογένεια. Καλό το love story, ποδοσφαιριστής και τραγουδίστρια, η ουσία είναι όμως ότι με τη Δέσποινα είμαστε 16 χρόνια μαζί, έχουμε δύο παιδιά, τη Μελίνα 11 χρονών και τον Γιώργο 8 ετών, είναι μια υπέροχη μητέρα και, το σημαντικότερο, όσο μεγαλώνει γίνεται καλύτερη, σοφότερη, μαζί της κι εγώ. Δεν υπάρχει τίποτα πιο γοητευτικό, απ’ αυτό».

sport-fm.gr