ΑΝΤΑΡΣΥΑ:Το σύγχρονο αγροτικό ζήτημα

 

• Αν τα αγροτικά μπλόκα ήταν πραγματικά και δεν ανοιγόκλειναν σαν μαγαζιά, δηλαδή αν έκλειναν πραγματικά και ταυτόχρονα νέοι και παλιοί δρόμοι, γραμμές του τραίνου, λιμάνια και αεροδρόμια, τότε θα χρειάζονταν μόνο 4 μέρες και όχι 40 μέρες μπλόκα για να στριμωχτεί και να υποχωρήσει η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ.
• Αν η μαζική κάθοδος των αγροτών στην Αθήνα γινόταν στις 4 Φλεβάρη (μέρα Πανεργατικής Απεργίας) και όχι αργότερα, στις 12 Φλεβάρη, τότε θα είχε γίνει ένα  μεγάλο βήμα εργατο-αγροτικού αγωνιστικού συντονισμού, θα είχαν διαμορφωθεί όροι πραγματικής σύγκρουσης με την κυβερνητική πολιτική.
• Αν, μετά τις 4 Φλεβάρη (μέρα απεργίας, που μπήκε η αγωνιζόμενη αγροτιά στις επαρχιακές πόλεις), ακολουθούσε και η αντίστροφη κίνηση – στήριξη της εργατικής τάξης και της πόλης στο χωριό. Αν, δηλαδή, πήγαιναν στα μπλόκα η εργατική τάξη, η νεολαία, αν οι μαθητές με αποχή πήγαιναν με πορείες, μαζί με τους καθηγητές τους, στα γειτονικά μπλόκα, τότε θα είχαμε ουσιαστικά βήματα ταξικής αλληλεγγύης και ανασυγκρότησης του εργατικού, ευρύτερα του μαζικού λαϊκού κινήματος και αποφασιστικά πλήγματα στον συντεχνιακό συνδικαλισμό.
• Αν στο κρίσιμο διάστημα μετά τις 12 Φλεβάρη είχε προκηρυχθεί νέα Πανεργατική Απεργία, τότε θα είχαμε κλιμάκωση του εργατικού και αγροτικού αγώνα ενάντια στον αντιασφαλιστικό Καιάδα και στην φοροκαταιγίδα βήματα ανατροπής της αντιλαϊκής κυβερνητικής πολιτικής. Δεν θα είχαμε «κρεμαστεί στο τσιγκέλι» της επιστημονικά μεθοδευμένης αποκλιμάκωσης μέσω:

α) του προσχηματικού διαλόγου των πρόθυμων αγροτοπατέρων – μεγαλοαγροτών (μειοψηφία των μπλόκων) με τον Πρωθυπουργό,

β) των Γ.Σ.Ε.Ε. και Π.Α.Μ.Ε. (με συλλαλητήριο στις 9 Μάρτη και νέα απεργία μετά τις Αποκριές) και

γ) της αναδίπλωσης της ηγεσίας της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής των μπλόκων, που συμμετέχοντας στον «διάλογο», έφτιαξε φιλοαγροτικό προφίλ στον κ. Τσίπρα (μέσω τσίπουρου και φιλοφρονήσεων) και κατέληξε άδοξα σε παρωδία Κιλελέρ, ένα απόγευμα του Φλεβάρη και με το όπλο παρά πόδα!

• Αν μέσα στον αγροτικό αγώνα, όλη η Αριστερά είχε αντιπαλέψει ως βασικό ζήτημα το «Μητρώο Αγροτών», που αποτελεί την «λυδία λίθο» κάθε αριστερής αγροτικής πολιτικής, τότε θα είχε χτυπηθεί στην πράξη η ηγεμονία των μεγαλοαγροτών. Θα είχε γίνει ουσιαστικό βήμα συγκρότησης κοινωνικο-πολιτικού μετώπου αντιπολίτευσης – ρήξης – ανατροπής της αντιαγροτικής πολιτικής από την εργατική τάξη και τη φτωχολογιά του χωριού.
• Αν η αγροτική εξέγερση, εκτός από το αντικυβερνητικό, είχε πάρει (με ευθύνη της Αριστεράς) ταυτόχρονα και αντιμνημονιακό και κυρίως αντιΕΕ πολιτικό περιεχόμενο, τότε τα πολιτικά κέρδη, από την πολιτική ήττα που υπέστη η Κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ, θα ήταν αποκλειστικά προς τα Αριστερά.
• Κρίσιμο ερώτημα: Θα μπορούσε η αγροτική εξέγερση να πετύχει κάτι περισσότερο; ΟΧΙ, με τέτοιο εργατικό και αγροτικό κίνημα και τέτοια Αριστερά! «Αυτή η στάνη τέτοιο γιαούρτι βγάνει». Άρα, χρειάζεται επειγόντως άλλη, ανώτερη ποιότητα εργατικού κινήματος και Αντικαπιταλιστικής Επαναστατικής Αριστεράς. Καθήκον, στο οποίο οφείλει να συμβάλει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, για τις ταξικές αναμετρήσεις που επέρχονται.
• Μήπως ο μεγάλος αγροτικός αγώνας πήγε χαμένος; Η απάντηση είναι κατηγορηματικά ΟΧΙ, για πολλούς λόγους:

– Πρώτο: Απέσπασε από την Κυβέρνηση ορισμένες παραχωρήσεις που, φυσικά, δεν αλλάζουν την ουσία του ασφαληστρικού. Διατήρηση του ΟΓΑ ως χωριστού Ταμείου για μια 5ετία, ως το 2021. Σταδιακή αύξηση στις ασφαλιστικές εισφορές σε μια 5ετία, από 7% σήμερα στο 20% το 2021. Οι μεγαλοαγρότες πέτυχαν τελικό ποσοστό εισφοράς 16% αντί για 20% και κυρίως την άμεση εφαρμογή του «Μητρώου Αγροτών» – εργαλείου βίαιου ξεκληρίσματος της φτωχολογιάς του χωριού. Οι μικροαγρότες απέσπασαν μόνο κάποια υπόσχεση για αφορολόγητο 9.500 € ή 12.000 €, μαζί με κάποιες αφορολόγητες επιδοτήσεις (π.χ. συνδεδεμένη ενίσχυση βαμβακιού, αποζημιώσεις κ.ά.). Οι εργάτες γης (π.χ. οι Μπαγκλαντέζοι της Μανωλάδας) κέρδισαν από σπόντα το εργόσημο (ασφάλιση), στο οποίο αντιδρά λυσσωδώς η Ν.Δ. Άρα, με μαζικό, αγωνιστικό πολιτικό εκβιασμό, μπορεί σήμερα να αποσπασθούν κάποιες παραχωρήσεις και κατακτήσεις, να υπάρξουν νίκες λαϊκής αυτοπεποίθησης και ανατρεπτικής ελπίδας, στις επόμενες ταξικές μάχες.

– Δεύτερο: Η αγροτική εξέγερση είχε την πολιτική συμπάθεια, ανοχή και συμπαράσταση της μεγάλης πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού. Απέκρουσε την προσπάθεια της Κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ να καλλιεργήσουν τον αντιδραστικό «κοινωνικό αυτοματισμό».

– Τρίτο: Άλλαξε ριζικά το μετεκλογικό πολιτικό κλίμα. Από τις λογικές και πρακτικές του «καναπέ», της ηττοπάθειας, της απόγνωσης, της καταθλιπτικής ψυχολογίας «του προδομένου Συριζαίου» (που περίμενε από τον Τσίπρα να του κάνει το κόκκινο αυγό), έγινε μετάβαση στην μαζική αγωνιστική διεκδίκηση που παίρνει ξανά προβάδισμα στην λαϊκή συνείδηση. Όπως η κατάρρευση του Μπρέζνιεφ δεν σημαίνει και κατάρρευση του Κομμουνισμού, έτσι και η κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ δεν σημαίνει και κατάρρευση της Αριστεράς. Οι Αριστερές και Κομμουνιστικές ιδέες αναβλύζουν πιο ζωντανές από τις σύγχρονες αντιθέσεις της εποχής μας!

– Τέταρτο: Έφερε στο πολιτικό προσκήνιο και ανέδειξε (έστω εν μέρει) την εκκρηκτικότητα του σύγχρονου αγροτικού ζητήματος, που έρχεται από το μέλλον, όχι από το παρελθόν. Σήμερα η παγκόσμια παραγωγή τροφίμων (λόγω της βιοτεχνολογίας) είναι υπερδιπλάσια των διατροφικών αναγκών (7.000 θερμίδες κατά κεφαλή την ημέρα, αντί για 3.000), ενώ κάθε μέρα στον κόσμο πεθαίνουν από πείνα 30.000 άνθρωποι, κυρίως παιδιά. Από την άλλη, όσοι έχουμε τη δυνατότητα και το προνόμιο να τρώμε, καταναλώνουμε τροφές – σκουπίδια, άγευστες και άνοστες, νοθευμένες και δηλητηριασμένες, καρκινογόνες και μεταλλαγμένες, «μαϊμού βιολογικές», ενώ οι αληθινά βιολογικές είναι πανάκριβες, απλησίαστες για τον εργαζόμενο καταναλωτή.

Το σύγχρονο αγροτικό ζήτημα, μόνο η σύγχρονη εργατική τάξη σε συμμαχία με την φτωχολογιά του χωριού μπορεί να το λύσει, με σύγχρονο επαναστατικό και κομμουνιστικό τρόπο. Στο στρατηγικό αυτό καθήκον θα συμβάλει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μετά τη συγκρότηση της Πανελλαδικής Αγροτοδιατροφικής Επιτροπής της, καθώς και με την πρωτοβουλία της «Σποράς» για την συγκρότηση μιας Πανελλαδικής ΑντιΕΕ – Αντικαπιταλιστικής συσπείρωσης φτωχομεσαίων αγροτοκτηνοτρόφων – αλιέων – εργαζομένων στον πρωτογενή τομέα.

 

Δημήτρης Δεσύλλας

Μέλος Π.Σ.Ο. ΑΝΤΑΡΣΥΑ

6/3/2016