Ανυπότακτο Αγρίνιο:Τεχνικό πρόγραμμα «Πρέπει να αλλάξουν όλα, για να παραμείνουν τελικά ίδια»

 

Η φράση από τους διαλόγους της ταινίας «Γατόπαρδος» του Βισκόντι, «πρέπει να αλλάξουν όλα για να παραμείνουν τελικά ίδια», βρίσκει την απόλυτη έκφραση της και στο τελευταίο δημοτικό συμβούλιο της πόλης μας με αφορμή το τεχνικό πρόγραμμα.

Οι κατακλυσμιαίες πολιτικές αλλαγές που είχαμε τόσο στον δημαρχιακό θώκο όσο και στη αλλαγή φρουράς στο μέγαρο Μαξίμου, όχι μόνο δεν δικαίωσαν τις προσδοκίες των πληττόμενων κοινωνικών λαϊκών στρωμάτων αλλά μάλλον πρόδωσαν και τις τελευταίες προσδοκίες τους για βελτίωση των όρων ζωής τους.

Ο καταγγελτικός λόγος τόσο του νυν όσο και του πρώην δημάρχου προς την κεντρική εξουσία για την όλο και μειωμένη οικονομική εισφορά της προς τις τοπικές κοινωνίες από τους θεσμοθετημένους έστω πετσοκομμένους πόρους δείχνουν την μια όψη του νομίσματος και κατ΄ επέκταση τη μισή αλήθεια. Η άλλη μισή αλήθεια, που δεν τολμούν να ξεστομίσουν, είναι ότι και τούτη η κυβέρνηση δείχνει με τις πράξεις της ότι το κράτος έχει συνέχεια.

Η σύγχρονη μεγάλη ιδέα της ελληνικής αστικής τάξης για την ένταξη της χώρας στη τότε ΕΟΚ,  μετέπειτα στη ΕΕ και στη συνέχεια  στη ζώνη του ευρώ υπηρετήθηκε με θρησκευτική ευλάβεια από όλα τα κόμματα εξουσίας και όχι μόνο. Ακόμη και η κυβέρνηση της κατ’ όνομα πλέον  αριστεράς αναγνωρίζει μόνο ως κόκκινη γραμμή διαπραγμάτευσης τη συμμετοχή της χώρας στην σύγχρονη αυτή ιερά συμμαχία, ενώ όλα τα υπόλοιπα, ας αφεθούν στη θλιβερή μοίρα της απαξίωσης.

Τα νούμερα που αναγράφονται στο σχέδιο του προϋπολογισμού που κατατέθηκε  πριν από λίγες μέρες στην βουλή δείχνουν ότι οι ανάγκες εξυπηρέτησης των τόκων του αδηφάγου δημοσίου χρέους  είναι κατά πολύ μεγαλύτερες από αυτές του συνολικού προϋπολογισμού του υπουργείου υγείας ή εκείνου του υπουργείου παιδείας.

Η μοίρα της τοπικής διοίκησης δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετική. Μόνο που όσοι προχθές κατήγγειλαν στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου  την κεντρική εξουσία, ήταν πρώτοι στο στασίδι για την υπεράσπιση του ΝΑΙ  και των μνημονίων. Άλλωστε με περισσή ευκολία δέχτηκαν το προηγούμενο διάστημα, όλες εκείνες τις πολιτικές επιλογές που αφορούσαν την αυτοδιοίκηση. Από τη μεταφορά των διαθέσιμων χρημάτων μέχρι την ευλαβική υποστήριξη των νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων στην τοπική διοίκηση όπως αυτή του Καλλικράτη. Με άλλα λόγια είναι βαθιά χαραγμένο στο πολιτικό τους DNA η αποδοχή ενός μοντέλου διοίκησης που σκοπό έχει την εξυπηρέτηση πρωτίστως των αναγκών της κερδοφορίας του τοπικού, ντόπιου και ξένου κεφαλαίου και παρεμπίπτοντος  η ικαονοποίηση των υπαρκτών κοινωνικών και λαϊκών ανάγκων.

Όπως είναι λογικό και η σύνταξη του νέου τεχνικού προγράμματος του Δήμου Αγρινίου βρίσκεται αναπόφευκτα έρμαιο των παραπάνω πολιτικών λογικών.

Τα νούμερα και εδώ είναι αμείλικτα. Μόλις τρία εκατομμύρια ευρώ και αυτά μάλιστα χωρίς να είναι σίγουρο ότι θα δοθούν στο σύνολο τους και εγκαίρως, για την πραγματοποίηση  των νέων έργων.

Την ίδια στιγμή οι υπηρεσίες του δήμου κοστολόγησαν τα αιτήματα των τοπικών κοινοτήτων – οφείλουμε να σημειώσουμε το γεγονός ότι αυτά ουδέποτε  δεν έφθασαν στα χέρια των λοιπών δημοτικών παρατάξεων – στο ποσό των 50 εκατομμυρίων ευρώ. Η διαφορά είναι ιλιγγιώδης.

Παρόλα αυτά εντύπωση προκαλεί η αξιολόγηση της δημοτικής αρχής και η ανισομέρεια με την οποία επέλεξε να διανείμει αυτά τα ψίχουλα αφήνοντας ακόμη και ολόκληρους πρώην καποδιστριακούς δήμους χωρίς καμία πρόβλεψη για έργα {βλέπε πρώην δήμος Θεστιέων ή άλλους με ένα έργο).

Ταυτόχρονα οι βασικές υποδομές της πόλης είναι είτε ανύπαρκτες είτε φοβερά ελλειμματικές. Η έλλειψη αποχετευτικού δικτύου γύρω από τη λίμνη Τριχωνίδα, η έλλειψη σύνδεσης του δικτύου ύδρευσης των κοινοτήτων της περιφέρειας με αυτό της ΔΕΥΑ, αλλά και η κακή κατάσταση του δικτύου ύδρευσης της πόλης του Αγρινίου με τις συνεχόμενες διαρροές, το παλιό δίκτυο, την ελλειμματική λειτουργία του βιολογικού καθαρισμού, τα ανεξέλεγκτα ρέματα και η μετατροπή των χώρων γύρω από αυτά σε ανεξέλεγκτες  χωματερές, η κακή κατάσταση των ούτως ή άλλως ελαχίστων αθλητικών χώρων, οι ανεπίτρεπτες σχολικές στέγες και τα κενά δημοτικά κτίρια, που δεν αξιοποιούνται, δίνουν εικόνα μιας πόλης, που δεν τιμά κανένα μας.

Τα δισεκατομμύρια που μέσω διαφόρων προγραμμάτων ή ακόμη χειρότερα μέσω δανείων έπεσαν στην περιοχή μας τα προηγούμενα χρόνια και αξιοποιήθηκαν από τις προηγούμενες δημοτικές αρχές είτε του δήμου Αγρινίου, είτε των καποδιστριακών δήμων δείχνουν, αν όχι την κακοδιαχείριση, σίγουρα την έλλειψη οποιασδήποτε σοβαρής αντίληψης για σχεδιασμό μακρόπνοο, που θα εξυπηρετούσε τις πολυποίκιλες ανάγκες της κοινωνίας και όχι αυτές των εργολάβων που συνήθως έχουν ως κατάληξη τα περισσότερα χρήματα των προγραμμάτων αυτών.

Η λύση για όλα αυτά είναι μια: Τίποτε δεν μας χαρίζεται. Διεκδικούμε με συλλογικούς κοινωνικούς  αγώνες ό,τι μας ανήκει, ό,τι δημιουργεί όρους και προϋποθέσεις για μια αξιοβίωτη ζωή, ακόμη και αν χρειαστεί να έρθουμε σε ρήξη με τις επιλογές της τοπικής ή της κεντρικής εξουσίας, καθώς και του ιερατείου της ΕΕ, προκειμένου να μην ζήσουμε σαν δούλοι.