Εκδήλωση τιμής στο Αρχηγείο Ξηρομέρου – Λευκάδας του ΔΣΕ στη Βόνιτσα

Eκδήλωση τιμής στο Αρχηγείο Ξηρομέρου-Λευκάδας του ΔΣΕ διοργάνωσε την Κυριακή 28 Αυγούστου στη Βόνιτσα η ΚΟΒ Ακτίου-Βόνιτσας του ΚΚΕ. Στην εκδήλωση συμμετείχαν μεταξύ άλλων και συγγενείς των ηρωικών αγωνιστών του ΔΣΕ.

Στην εκδήλωση ο δάσκαλος Γεράσιμος Καρύδης κατέθεσε τη μαρτυρία του για τον ηρωικό καπετάνιο του ΕΛΑΣ και μετέπειτα αρχηγό του Αρχηγείου Ξηρομέρου-Λευκάδας του ΔΣΕ Πάνο Γιαννούλη από την προσωπική επαφή που είχε μαζί του το διάστημα 1946-1947, ενώ ο παλιός ΕΛΑΣίτης Νίκος Τσάμηςαναφέρθηκε στις ανάγκες που οδήγησαν στη δημιουργία του ΔΣΕ, τον οποίο χαρακτήρισε ως «καθαρά ταξικό στρατό, γέννημα και θρέμμα του ΚΚΕ, που εξέφραζε τα συμφέροντα των φτωχών λαϊκών στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας».

Κεντρικός ομιλητής ήταν Νώντας Μωραΐτης, μέλος του ΤΓ Αιτωλοακαρνανίας του ΚΚΕ, ο οποίος επισήμανε μεταξύ άλλων:

«Σε αυτά τα βουνά και σε αυτά τα ηρωικά χωριά ο ΔΣΕ, που είχε αιμοδότη του το ΚΚΕ, έδωσε έναν αγώνα δίκαιο, ηρωικό και μεγαλειώδη. Δεν ήταν πόλεμος «μεταξύ αδελφών», όπως λέει σήμερα η αστική εξουσία, αλλά ήταν πόλεμος τάξης εναντίον τάξης. Πόλεμος με στόχο την εξουσία, πόλεμος δύο διαφορετικών κόσμων, όπου το αίμα τους δεν είναι ποτέ το ίδιο. Οι αστοί μέσα από τα κανάλια τους λένε με αφορμή τον εορτασμό των 70 χρόνων του ΔΣΕ, ότι το ΚΚΕ ξύνει πληγές του λαού. Ο ΔΣΕ δεν είναι πληγή του λαού, αλλά της αστικής τάξης εφιάλτης. Για το λαό είναι φάρος περηφάνιας και αγώνα. Για αυτό τον τιμάμε μπροστά στην επέτειο των 100 χρόνων της συγκλονιστικής Ιστορίας του ΚΚΕ…».

Στάθηκε στη συνέχεια στα γεγονότα που ακολούθησαν τη συμφωνία της Βάρκιζας και είχαν ως επακόλουθο την ίδρυση την περίοδο 1946-1947 του Αρχηγείου Ξηρομέρου-Λευκάδας του ΔΣΕ με αρχηγό τον Πάνο Γιαννούλη:

«Στα τέλη του 1945 μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας, η κατάσταση υπήρξε δραματική για τους αγωνιστές του ΕΛΑΣ και του ΕΑΜ. Η «λευκή τρομοκρατία» άνοιγε τα μαύρα της φτερά πάνω από όλη την χώρα και οι σφαγές, οι διώξεις και οι εκτελέσεις είχαν λάβει τρομαχτικές διαστάσεις. Ιδιαίτερα στην περιοχή του Ξηρομέρου το πογκρόμ ήταν ανελέητο, καθώς εκεί είχε μεγάλες δυνάμεις το ΚΚΕ, το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ. Την περίοδο αυτή σχηματίζονται οι πρώτες ΟΕΚΑ (Ομάδες Ενόπλων Καταδιωκόμενων Αγωνιστών), που έθεσαν τις βάσεις για την δημιουργία του ένδοξου Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας και εξαιτίας της τρομοκρατίας και των διωγμών σε βάρος των αγωνιστών που συμμετείχαν στο ΕΑΜικό κίνημα ο Γιαννούλης αναγκάζεται να ξαναβγεί στην παρανομία. Συγκροτεί και πάλι μαζί με μερικούς ακόμη διωκόμενους συντρόφους του ομάδα παράνομων αγωνιστών που μεγαλώνει με τον καιρό και το 1947 είναι μια αξιόλογη μονάδα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ) στη Λευκάδα. Την περίοδο 1946-1947 ιδρύεται το Αρχηγείο Ξηρομέρου-Λευκάδας του ΔΣΕ με αρχηγό τον ίδιο. Το Αρχηγείο Ξηρομέρου-Λευκάδας του ΔΣΕ, γνωστό σαν τμήμα Γιαννούλη, αποτελεί τη λογική κατάληξη των εξελίξεων στη χώρα μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, και προγενέστερων γεγονότων στο χώρο αυτό. Οι ομάδες αυτές, μαζί με άλλες, έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο ώστε στα τέλη του 1946 να ιδρυθεί το Αρχηγείο Δυτικής Στερεάς του ΔΣΕ.

Η Βόνιτσα, συγκριτικά με άλλες πόλεις της Αιτωλοακαρνανίας εκτός Αγρινίου και Μεσολογγίου άντεξε καλύτερα την πίεση του παρακράτους και της χωροφυλακής. Η Κ.Ο. του ΚΚΕ διατήρησε έστω μια κάποια επαφή με τα μέλη της. Αυτό το γεγονός βοήθησε αναμφισβήτητα στη γρήγορη ανασύνταξη και δραστηριοποίησή της. Άμεσα τέθηκε το ζήτημα εορτασμού της 4ης επετείου του ΕΑΜ. Προετοιμάστηκαν κατάλληλα σε παράνομες συνεδριάσεις τα κομματικά μέλη και μέσω αυτών οι συναγωνιστές του ΕΑΜ. Παράλληλα καταγγέλθηκε δημόσια και με επίμονες διαμαρτυρίες η παράνομη διάλυση των γραφείων του ΚΚΕ, του ΕΑΜ και των άλλων απελευθερωτικών οργανώσεων. Η εκδήλωση έγινε με επιτυχία στο καφενείο «Νυχτερίδα». Πάρθηκαν μέτρα περιφρούρησης και επαγρύπνησης, που χάρη σ΄ αυτά ανατράπηκε το σχέδιο των Χιτών να χτυπήσουν την εκδήλωση. Σημειώθηκαν βέβαια μερικοί ξυλοδαρμοί συναγωνιστών μετά την διάλυση της συγκέντρωση στο δρόμο προς τα σπίτια τους.

Το χειρότερο γεγονός ήταν όμως την επόμενη μέρα, η εν ψυχρώ δολοφονία του σ. Πάνου Κοκκαλιάρη από τον επικεφαλής των Χιτών γερμανοντυμένο δολοφόνο Μπουρδούβαλη ή Γρούνα. Η ΚΟ από κοινού με τις απελευθερωτικές οργανώσεις και τους φορείς της πόλης οργάνωσαν μια πάνδημη κηδεία που μετατράπηκε σε μαχητική διαδήλωση. Το παρακράτος λόυφαξε προσωρινά. Η ΚΟ αξιοποίησε το γεγονός και επέβαλε το άνοιγμα και την επαναλειτουργία των γραφείων του ΚΚΕ. Την ίδια περίοδο αποκαταστάθηκε η επαφή με τη Λευκάδα που είχε δεχτεί απανωτά χτυπήματα από τους ταγματασφαλίτες της συμμορίας Βέρη, τη χωροφυλακή και άλλους ντόπιους ΕΔΕΣίτες τραμπούκους…

Οι αγωνιστές που πήραν την πρωτοβουλία για την ανασύνταξη και δραστηριοποίηση της ΚΟ του ΚΚΕ και του λαϊκού κινήματος στη Βόνιτσα ήταν οι: Βασίλης Κυρίκος, Μπακογιώργος Μήτσος (Κόκκινος), Κώστας Ρέππας, τα αδέλφια Ντίνος και Σπύρος Κατσικογιάννης, Μάνος Κολοκύθας, Ντίνος Δρίβας, ο τότε πρόεδρος του αλιευτικού συνεταιρισμού Βόνιτσας, Ζαχαρίας, Γιώργος Τζώρτζης, Φωκίων Κονταλέξης, Λάκης Κατσαρός και Παντελής Λίοτσος…».

Κλείνοντας την ομιλία του αναφέρθηκε στην ολιγοήμερη δράση και στο ηρωικό τέλος του Αρχηγείου Ξηρομέρου-Λευκάδας του ΔΣΕ, που αναγκάστηκε να χωριστεί σε δυο ομάδες, η μια με τον Κατσαρό και 10 Ξηρομερίτες, που έμεινε στην περιφέρεια της Βόνιτσας και η άλλη με τον Γιαννούλη και τους Λευκαδίτες που ξεκίνησε για τη Λευκάδα, όταν μια συνολική δύναμη 1.800 αντρών, από δυνάμεις της χωροφυλακής Πρέβεζας, Λευκάδας, Βόνιτσας, Αμφιλοχίας, Άρτας καθώς και Χίτες της ευρύτερης περιοχής, συνεπικουρούμενες από την αεροπορία και το πολεμικό ναυτικό, άρχισαν τις εκκαθαριστικές τους επιχειρήσεις στο χώρο, από Λευκάδα, Αμβρακικό, Περγαντί, με επίκεντρο την περιφέρεια της Βόνιτσας.

Το ΚΚΕ αντιμετωπίζει με υπερηφάνεια την ηρωική πορεία του. Όμως επιδιώκουμε ταυτόχρονα να βγάλουμε συμπεράσματα, που θα μας βοηθήσουν να θωρακίσουμε τη σημερινή εργατική και λαϊκή πάλη. Ορθώνουμε μέτωπο στο μηδενισμό και στη λαθολογία, που καλλιεργεί ο ταξικός εχθρός και ο οπορτουνισμός.

Αλλά αντιμαχόμαστε και τον καιροσκοπικό εξωραϊσμό, που συμβαδίζει με την αδυναμία και την άρνηση εξαγωγής διδαγμάτων, κάτι που επίσης βοηθάει τον ταξικό εχθρό. Μόνο εκείνοι που διδάσκονται από την Ιστορία του ΚΚΕ, το τιμούν πραγματικά. Όταν το ΚΚΕ κρίνει σήμερα την στρατηγική του στην περίοδο της κατοχής και την επόμενη, την κρίνει με βάση το ότι τότε ο απελευθερωτικός αγώνας δεν συνδέθηκε με το λόγο ίδρυσης και ύπαρξης του ΚΚΕ που είναι η πάλη για την εργατική εξουσία. Αν το ΚΚΕ είχε διαμορφώσει τέτοια στρατηγική, τα γεγονότα θα είχαν εξελιχθεί αλλιώς, θα υπήρχαν πιθανότητες για τη νίκη.

(…) Η 70ή επέτειος από την ίδρυση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας βρίσκει το ΚΚΕ να διεξάγει σταθερά και αποφασιστικά τον αγώνα για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, για τη συμμαχία τους και την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, μέσα στις συνθήκες της αντεπανάστασης που επικράτησε την περίοδο 1989 – 1991, αλλά και της σημερινής βαθιάς κρίσης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, οι νέοι και οι νέες έρχονται αντιμέτωποι με την αντιλαϊκή πολιτική διαρκείας, με τη βαρβαρότητα που γεννάνε οι αντιλαϊκοί νόμοι πρόσφατοι και παλιότεροι.

(…) Οι ανάγκες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων δεν μπορούν να ικανοποιηθούν αν δεν αλλάξει η τάξη που κατέχει την εξουσία. Η αντιλαϊκή επίθεση θα δυναμώσει. Το εργατικό κίνημα μπορεί και πρέπει να οργανώσει την πάλη του απέναντι στη βαρβαρότητα που ζει και τη νέα επίθεση στα εργασιακά του δικαιώματα, πατώντας γερά στα εργοστάσια, στους τόπους δουλειάς, κατά κλάδο, εκεί που πονάει τον πραγματικό αντίπαλο, την αστική τάξη.