Η Ανναΐς κι ο Παναής,του Θανάση Καρτερού

Τι σημαίνει να δεχτείς να γίνεις υπουργός; Σημαίνει ότι αποδέχεσαι μια ευθύνη. Η οποία είναι κυρίως ευθύνη απέναντι στη δημοκρατία και στην πολιτική της κυβέρνησης. Απέναντι στον πρωθυπουργό που σε όρισε. Απέναντι στους πολίτες. Απέναντι στο κυβερνητικό κόμμα που προσπαθεί να εφαρμόσει όσα πιστεύει για τη συγκυρία στην πράξη. Και απέναντι στον εαυτό σου φυσικά – να φανείς αντάξιος εκείνων που περιμένουν από σένα να βελτιώσεις τη ζωή τους.

Έτσι, όπως όλοι καταλαβαίνουμε, η ανάληψη ενός υπουργείου είναι και μια δοκιμασία. Για τον καθένα και ιδιαίτερα για αριστερούς και γύρω-γύρω, που πρώτη φορά καλούνται να κολυμπήσουν σ’ αυτό το πέλαγος. Με ερωτηματικά, εν ολίγοις, αρχίζουν και συνεχίζουν. Θα τα καταφέρουν; Θα μπορέσουν να απαλλαγούν από την εφηβεία των συνθημάτων και να επιδείξουν νεότητα έργου; Θα πειθαρχήσουν τη γλώσσα και τη στάση τους εν ονόματι του γενικού καλού;

Θα πάψουν να είναι ένα ανομοιογενές σύνολο από καθηγητές, μηχανικούς, κομματικούς, αντικομματικούς, υπερκομματικούς, κήνσορες, πλούσιους, φτωχούς, ΕΓΩ γενικώς, για να ενταχθούν στο κυβερνητικό ΕΜΕΙΣ; Δεν λέει κανείς να απεμπολήσουν τη ζωή και τις ιδέες τους, αλλά θα καταφέρουν να τα διοχετεύσουν όλα -και εννοούμε όλα, ακόμα και την προσωπική τους ζωή- στην υπηρεσία της κυβέρνησης και της πολιτικής της; Και εν τέλει στην υπηρεσία του πολίτη;

Ορισμένοι στο σημερινό κυβερνητικό σχήμα δείχνουν να μην καταλαβαίνουν πολλά από αυτά. Όλη η δόξα, όλη η χάρη για το υπουργείο. Κι από κει και πέρα εγώ, κι εγώ, κι εγώ, κι εγώ. Σε κάποιες περιπτώσεις αποφεύγουν ακόμα και τη λέξη εμείς. Και καταφέρνουν να κερδίζουν κάθε μέρα παράσημα από όσους θα έπρεπε, αν έκαναν σωστά τη δουλειά τους, να τους μισούν. Και μούντζες από κείνους που θα έπρεπε, αν έκαναν καλά τη δουλειά τους, να τους στηρίζουν.

Φταίει ο Τσίπρας, λένε οι ευκόλως εννοούντες, γιατί τους διάλεξε. Τη λογική όμως της ευρύτητας του πρώτου κυβερνητικού σχήματος όλοι την καταλάβαμε. Ξέροντας φυσικά ότι κάθε διορισμός ήταν ένα στοίχημα που ο ίδιος ο εκλεκτός έπρεπε να κερδίσει. Και τώρα που η Αναΐς αποδεικνύεται Παναής, απαιτούμε την απόλυσή του. Μην τον είδατε τον Παναή. Ορθόν, με ένα αστερίσκο: Στην πολιτική ακόμα και οι απολύσεις πρέπει να γίνονται στην ώρα τους…http://www.avgi.gr/