Είναι κάποιες φορές φίλοι μου που οι λέξεις είναι πολύ φτωχές για να περιγράψουν το μεγαλείο μιας στιγμής ή μιας σκηνής. Όσοι παρακολούθησαν στο Star τον «Τροχό της τύχης» με τον οπαδό του Άρη στο γλέντι της χρονιάς, με νιώθουν. Καταλαβαίνουν την απόγνωσή μου γιατί ότι όσο και αν το παλέψω, δεν πρόκειται να καταφέρω να αποδώσω στο blog όσα εκπληκτικά συνέβησαν στο γυαλί! Επειδή όμως τέτοιο πανηγύρι δεν γίνεται να μην το μοιραστώ μαζί σας, θα προβώ στο απονενοημένο διάβημα.
Το παιχνίδι, με τον Χρήστο, τον οπαδό του Άρη ξεκίνησε με 10 λεπτά καθυστέρηση (λογικά θα πλακωνόταν στα αποδυτήρια με τον Τζιμπούρ για το γούρι). Μετά από μια σύντομη εισαγωγή και παρουσίαση των παικτών, ο φίλος του Άρη ξεκίνησε δυναμικά. Στο ερώτημα του Πέτρου Πολυχρονίδη «τι ομάδα είναι;» απάντησε με στόμφο: «Το μόνο που δεν θα μπορούσα να είμαι είναι ΠΑΟΚ». Σείστηκε το πλατό του «Τροχού» λες και έκανε σεισμό 8,5 βαθμών της κλίμακας Σάκη Πρίττα.
Η Τζούλια Νόβα όμως η οποία παρακολουθούσε με ενδιαφέρον τη συζήτηση του Αρειανού με τον παρουσιαστή τους διέκοψε για να ρωτήσει κάτι, επειδή είχε μια άγνωστη λέξη. Είχε καταλάβει τι σημαίνουν οι λέξεις «Ασκαρδαμυκτί» και «αναφανδόν» που ακούστηκαν στην κουβέντα, αλλά υπήρχε μια τρίτη, πιο δύσκολη, την οποία δεν είχε ξανακούσει ποτέ. Γι’ αυτό και ρώτησε τους δυο άνδρες να της εξηγήσουν τι σημαίνει (δεν είχε λεξικό Μπαμπινιώτη εύκαιρο να ψάξει):
«Τι ομάδα είναι τελικά; Άρης; Τι ομάδα είναι αυτή δεν την ξέρω». Αν είχε ταξιδέψει στο εξωτερικό η Τζούλια θα την ήξερε. Στας Ευρώπας λες «Άρης» και δεν χρειάζεται να πεις δεύτερη λέξη. Όλοι καταλαβαίνουν ότι αναφέρεσαι στην ομάδα που έχει να χάσει στην έδρα της σε ευρωπαϊκό ματς πάνω από 43 χρόνια. Ο μόνος που απειλεί να σπάσει το ρεκόρ του Άρη είναι ο Αστέρας Ραχούλας. Και οι δυο κάθε χρόνο δίνουν τον ίδιο αριθμό αγώνων στην Ευρώπη (και οι πιθανότητες εντός έδρας ήττας είναι ακριβώς ίδιες).
Μετά τη διακοπή για διαφημίσεις φίλοι μου για να εξηγήσει κάποιος απ’ την παραγωγή στη Τζούλια ότι ο Άρης είναι η ομάδα που έχει παίξει ο
Κόκε (δεν μπορεί, σε κάποιο κλαμπ ή σουβλατζίδικο θα τον έχει πετύχει) το παιχνίδι συνεχίστηκε, για να φτάσουμε στη σκηνή του αιώνα. Ενώ ο Χρήστος ο Αρειανός, ήταν χαλαρός και αμέριμνος, έτοιμος να δοκιμάσει ένα εσπρεσσάκι μαζί με τον Νίκο Αναστόπουλο, ξαφνικά ο Πέτρος Πολυχρονίδης, πλησίασε την παίκτρια που βρισκόταν δίπλα του και της ψιθύρισε στο αυτί:
«Πώς είναι το επίθετό σου;». Η παίκτρια άλλαξε 17 χρώματα (και ο Χρήστος δίπλα 27). «Έλα δεν ήθελα να το πω» ψιθύρισε ναζιάρικα, όμως ο Πολυχρονίδης επέμεινε: «Δεν θες να το πεις; Γιατί πώς είναι;». Η ντροπαλή παίκτρια πήρε μια βαθιά ανάσα και ενώ ο Χρήστος με το πόδι από κάτω την σκούνταγε να μην το πει, έκανε τη μεγάλη αποκάλυψη: «Σκουληκάρη». «Πάμε στο Χρήστο, Σκουληκάρι το επίθετο» είπε ο Πολυχρονίδης και το γλέντι στη Βιλαρίμπα είχε ήδη ξεκινήσει.
Ο καημένος ο Χρήστος στο μεταξύ είχε γίνει πιο κόκκινος και απ’ τον Ομπράντοβιτς όταν έβλεπε τον Τόνι Ντελκ να σηκώνεται για τρίποντο από τα 15,5 μέτρα. Εκείνη την ώρα αν του έλεγαν «θες 3 αμάξια, 200.000 ευρώ και την Τζούλια Νόβα να πιείτε καφέ και να της εξηγήσεις τι σημαίνει η λέξη “Άρης” ή να ανοίξει η γη να σε καταπιεί;» έδινε 1,0001 απόδοση ότι θα διάλεγε το δεύτερο και θα έπεφτε μόνος του μέσα να σωθεί.
«Περήφανο σκουλήκι» πρόλαβε να πει χαμογελώντας αμήχανα πριν γυρίσει τον τροχό, μπας και γυρίσει και το ζάρι γιατί το 1-0 του πρώτου ημιχρόνου είχε γίνει 1-6 με συνοπτικές διαδικασίες.
Για να δείξει ότι δεν πτοείται όμως στο φινάλε αποφάσισε να τιμήσει τον Μίμη Μπενίσκο και να τον μιμηθεί. 3 λέξεις με 23 γράμματα είχε μπροστά του και κατάφερε να στείλει την μπάλα στα περιστέρια σαν τον Μίμαρο και να μη βρει ούτε ένα (έτοιμος για την πρώτη ομάδα είναι).
Επειδή όμως μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις, δείτε τη σκηνή του αιώνα ξανά και ξανά. Δεν χορταίνεται.
sdna.gr
