Η 22χρονη Nαυπάκτια Γεωργία Κάλτση θυμάται την ιστορία που είχε σοκάρει το πανελλήνιο

 

 

Μας άνοιξε το σπίτι της για να μας διηγηθεί μια συγκλονιστική ιστορία που αποδεικνύει πως η θέληση αρκεί για να γίνουν… θαύματα!

Ένα φρικτό ατύχημα…

Τα τότε δημοσιεύματα του τύπου μιλούσαν για μια «κρίσιμη κατάσταση» και δύσκολα αναστρέψιμη…

Αν σήμερα γράφαμε γνωρίζοντας την εξέλιξη της υγείας της 22χρονης Γεωργίας Κάλτση θα λέγαμε πως η όμορφη κοπέλα που ζει στην Ναύπακτο «αναρρώνει μετά από μια έντονη εμπειρία».

Μπορεί να ακούγεται πεζό όμως αυτό βγήκε μετά την συνάντηση που είχαμε μαζί της και που πραγματικά μόνο θετικές εντυπώσεις θα μπορούσε να αποκομίσει κάποιος.

Η Γεωργία τον περασμένο Μάρτιο είχε ένα φρικτό ατύχημα στην Λεωφόρο Κηφισίας στην Αθήνα. Το αποτέλεσμα ήταν ο θανάσιμος τραυματισμός ενός πολύ καλού της φίλου και οδηγού του οχήματος στο οποίο επέβαινε μαζί με δύο ακόμα κοπέλες.

Τυχερή μέσα στην ατυχία της μετά την πρόσκρουση και την συντριβή του αυτοκινήτου η 22χρονη ήταν ξύπνια και ψύχραιμη. Κλήθηκε να αντιμετωπίσει όλο το περιστατικό έχοντας τις αισθήσεις της ενώ μετά την διάσωση της από τον «φύλακα άγγελο» της, όπως χαριτωμένα σχολίασε ακολούθησε μια πολύ δύσκολη μάχη για την ζωή.

Με λίγα λόγια πλησίασε τον θάνατο πολλές φορές, τον ξεγέλασε και έφυγε με το ποδήλατο της.

Ένα κορίτσι ευχάριστο, που παλεύει να σηκωθεί από το αναπηρικό αμαξίδιο στο οποίο βρέθηκε για να φροντίσει την κολλητή της, στην εντατική την οποία δεν αποχωρίστηκε ποτέ. Ούτε καν την στιγμή του θανατηφόρου τροχαίου.

«Μία στις τέσσερις πέθανα και με γύρισαν πίσω»

Την ιστορία της πληροφορήθηκα τότε από τα ΜΜΕ της χώρας, ενώ αυτό που με εντυπωσίασε στην συνέχεια ήταν η τεράστια κινητοποίηση του κόσμου όταν χρειάστηκε αίμα.

Κατά εκατοντάδες έφταναν στο νοσοκομείο «Υγεία» για να βοηθήσουν.

«Σβήστε τη φωτιά. Καίγεται η Ηλιάννα… (η κολλητή της φίλη που ήταν στο μοιραίο αυτοκινητιστικό) Δεν υπήρχε περίπτωση να λιποθυμήσω», μου είπε η Γεωργία η οποία θυμάται με “εντυπωσιακές λεπτομέρειες” τα όσα συνέβησαν όπως σωστά είπαν και οι διασώστες της.

Αυτή την στιγμή δεν μπορεί να κινήσει ακόμα τα κάτω άκρα της αλλά αυτό είναι το τελευταίο στάδιο για την ανάρρωση της. Όταν μεταφέρθηκε από το νοσοκομείο Γεννηματά στο Υγεία είχε σπάσει την μέση της, είχε εγκαύματα και σημάδια στα χέρια… «Μία στις τέσσερις πέθανα και με γύρισαν πίσω»,αναφέρει χαρακτηριστικά.

Έμεινε σε καταστολή αρκετό καιρό, έχει κάνει αρκετά χειρουργεία αλλά πάντα καταφέρνει να ξεπερνάει τις προσδοκίες των γιατρών της. Ίσως και να ωφείλεται πως στην ζωή της πριν το ατύχημα ήταν πάντα αεικίνητη και μέσα σε όλα.

Μπάσκετ, βόλεϋ, χορό, ποδήλατο και κάθε φορά κάτι καινούργιο θα έκανε. Έξω καρδιά και πάντα η «δυνατή».

 

“Τα πάντα συνέβησαν σε κλάσματα δευτερολέπτου, όμως θυμάμαι τα βλέμματα συμπόνοιας και απελπισίας των τριγύρων μου”

«Ήμουν μέσα και ξεγλύστρησα. Ένιωθα τη ζέστη από τη φωτιά που είχε ανάψει στο αυτοκίνητο όμως δεν είχα σκοπό να πεθάνω αλλά να βγω να βοηθήσω τα παιδιά (τους 3 ακόμα επιβαίνοντες στο όχημα). Μέσα στα συντρίμια έφτανα με το δεξί μου χέρι τον Αποστόλη όμως δεν είχε σφυγμό (απεβίωσε λίγο μετά).

Με τα χέρια προσπαθούσα να κάνω στην άκρη κομμάτια τοίχου και γυαλιά. Έβαλα δύναμη να συρθώ όταν κατάλαβα προς τα που είναι η έξοδος. Δυστυχώς δεν μπορούσα να βγω. Έμεινα η μισή έξω από το αυτοκίνητο να φωνάζω βοήθεια.

Είχε ανάψει φωτιά όμως με έσωσε ένα δερμάτινο μπουφάν που φορούσα και δεν καιγόταν, τουλάχιστον από την μέση και πάνω. Προς τα κάτω δεν ένιωθα τίποτα!

Πήρα βαθιά ανάσα και περίμενα το ασθενοφόρο που είχαν ειδοποιήσει οι άνθρωποι που με άκουσαν και έφτασαν στον τόπο του ατυχήματος. Τα πάντα συνέβησαν σε κλάσματα δευτερολέπτου, όμως θυμάμαι τα βλέμματα συμπόνοιας και απελπισίας των τριγύρων μου.»

Tα όσα περιγράφει έχουν διασταυρωθεί και από τις κατεθέσεις των μαρτύρων αλλά και από την αστυνομία καθώς υπάρχει βίντεο από το κλειστό κύκλωμα παρακολούθησης του Ταχυδρομείου στο οποίο τράκαραν!

 

Η Ηλιάννα η κολλήτη της φίλη με την οποία έμεναν μαζί στην Αθήνα όπου σπούδαζαν, είναι ακόμα στην εντατική. «Έχει δύσκολο δρόμο μπροστά της η Ηλιάννα. Τουλάχιστον τώρα με αφήνουν να την βλέπω. Θέλω να ξεκολλήσω από αυτό εδώ το πράγμα να την φροντίσω εγώ. Η Αδαμαντία είναι πάντα δίπλα μου όπως όλοι οι φίλοι μου.»

Είναι ρεαλίστρια και κάνει «χαβαλέ» με μια κατάσταση που σε άλλους θα είχε δημιουργήσει κατάθλιψη το λιγότερο.

Θέλει να ασχοληθεί με την διαιτολογία που σπουδάζει για να γίνει καλά και να μπορεί να χορεύει και να αθλείται!

«Μπορεί να πάρει 3 μήνες ή και 3 χρόνια μου είπαν για να σηκωθώ. Αλλά θα το κάνω.»

Τι κάνει την ιστορία της συγκλονιστική; Μάλλον οι μνήμες που σε κάποιον προκαλούν ανατριχίλα!

Καλό παιδί και πάντα χαμογελαστή, η Γεωργία μου έδωσε να καταλάβω πως όταν η θέληση για ζωή είναι δυνατή… τότε ο άνθρωπος μέχρι και βουνά κινεί!