Κείμενα για την πρώτη μέρα στο σχολείο

Πρώτη μέρα για τους μαθητές στα σχολεία και ας διαβάσουμε τα κείμενα δυο ανθρώπων του πνεύματος γι΄αυτή την σημαντική ημέρα για τα παιδιά!

Το πρώτο κείμενο είναι του συμπατριώτη μας Εκπαιδευτικού, ποιητή και συγγραφέα, Ευθύμιου Πριόβολου με τίτλο:Η τιμιότερη ευθύνη -Τα παιδιά!

¨Από την πρώτη ημέρα στο Σχολείο ταξιδεύουν το ταξίδι για άλλη γη, για άλλο φως, για άλλη ζωή. Για να μάθουν τα γράμματα της γραφής, το χρώμα της φωνής, τις συμφωνίες των ήχων. Για να μάθουν να μιλούν, να γελούν, να δακρύζουν, να φτάσει ο νους τους να κατανοήσει τον κόσμο και την έγχρονη περιπέτεια που λέγεται ζωή. Αυτή η ευθύνη ξεκινάει ως χρέος πρώτα από το σπίτι. Ύστερα, αυτή την ευθύνη, την πάντων τιμιότερη, πρέπει να έχει ως αποστολή το Σχολείο. Και μετά, αυτή την ευθύνη, με δέος μεταφυσικό καλείται να τελέσει αθέσπιστα, απρογραμμάτιστα, αδιόρατα και μυστικά ο ικανός και τίμιος δάσκαλος. Η λησμονιά αυτής της ευθύνης απέναντι στα νιόδεντρα, στα ανθρώπινα πλάσματα της ζωής, ισοδυναμεί με απώλεια ζωής. Τόσο βαριά είναι αυτή η ευθύνη!

Και στη συνέχεια ο συγγραφέας Νίκος Καζαντζάκης, ενθυμούμενος τη πρώτη μέρα που πήγε σχολείο

Διαβάζουμε ένα απόσπασμα απ’ την αναφορά στο Γκρέκο:

Ότι αρχίζουν τα σκολειά ταχιά πρωί

” Ήμουν σαν ένα μικρό καταστολισμένο σφαγάρι κι ένιωθα μέσα μου περφάνια και φόβο. Μα το χέρι μου ήταν σφηνωμένο βαθιά μέσα στη φούχτα του πατέρα μου κι αντρειευόμουν. Μπήκαμε σ’ ένα παλιό χτίρι, με μια φαρδιά αυλή κι ένα κατασκονισμένο πλατάνι στη μέση. Κοντοστάθηκα, δείλιασα. Το χέρι μου άρχισε να τρέμει μέσα στη μεγάλη ζεστή φούχτα.

Ο πατέρας μου έσκυψε, άγγιξε τα μαλλιά μου, με χάιδεψε. Τινάχτηκα. Ποτέ δε θυμόμουν να μ’ έχει χαϊδέψει. Σήκωσα τα μάτια και τον κοίταξα τρομαγμένος. Είδε πως τρόμαξα, τράβηξε πίσω το χέρι του:

-Εδώ θα μάθεις γράμματα, είπε, να γίνεις άνθρωπος. Κάμε το σταυρό σου.

Ο δάσκαλος πρόβαλε στο κατώφλι. Κρατούσε μια μακριά βίτσα και μου φάνηκε άγριος, με μεγάλα δόντια, και κάρφωσα τα μάτια μου στην κορφή του κεφαλιού του να δω αν έχει κέρατα, μα δεν είδα, γιατί φορούσε καπέλο.

-Ετούτος είναι ο γιος μου, του ‘πε ο πατέρας μου

-Ξέμπλεξε το χέρι μου από τη φούχτα του και με παράδωκε στο δάσκαλο.

-Το κρέας δικό σου του ‘πε, τα κόκαλα δικά μου. Μη τον λυπάσαι, δέρνε τον, κάνε τον άνθρωπο.

-Έγνοια σου, καπετάν Μιχάλη. Έχω εδώ το εργαλείο που κάνει τους ανθρώπους, είπε ο δάσκαλος κι έδειξε τη βίτσα.”

Φωτογραφία που δείχνει μαθητές του Δημοτικού Σχολείου Καλυβίων σε κατασκήνωση στην Αγ. Σοφία Θέρμου (μέσα δεκαετίας του΄50)http://www.kalyvia.gr/