Λίγο πριν το κύκνειο άσμα… του Γιώργου Παναγιωτακόπουλου

Παρακολουθώντας με θλίψη τα τεκταινόμενα στο κόμμα που υπηρέτησα για πολλά χρόνια, το ΠΑΣΟΚ και με αφορμή το λεγόμενο «Συνέδριο», ας μου επιτραπεί να σημειώσω τα παρακάτω:

Η προσπάθεια πολιτικής απαξίωσης και διάλυσής του, που ξεκίνησε εδώ και αρκετά χρόνια, στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία.

Μια ομάδα τέως Υπουργών, αξιωματούχων, θεσιθήρων, εκπιπτόντων βαρόνων και κομητών της πολιτικής ζωής, με τη συμμετοχή ελαχίστων «κομματικών πατριωτών», θα συγκεντρωθούν για να εκλέξουν υποτίθεται το διάδοχο του θρόνου ενός βασιλείου που απλά, δεν υπάρχει.

Μια καρικατούρα κόμματος, χωρίς ιδεολογία, χωρίς καμία πραγματική οργανωτική συγκρότηση, χωρίς στρατηγική για το μέλλον της χώρας, έρμαιο στα χέρια αυτών που το διαπόμπεψαν, οδηγείται στο φυσικό του τέλος, άσχετα με τις όποιες αποφάσεις των τεθλιμμένων συγγενών.

Η ηθική απαξία και η κοινωνική απαρέσκεια ξεπερνά τα όρια του φυσιολογικού, καταδεικνύοντας το μέγεθος του πολιτικού εγκλήματος που συντελέστηκε. Ο πολιτικός φορέας που χαρακτήρισε τη μεταπολίτευση, που άλλαξε τη χώρα, που συνέδεσε το όνομά του με μεγάλες στιγμές της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας, αφού εξυπηρέτησε χιλιάδες πολιτικούς τυχοδιώκτες, υπέκυψε στην ανικανότητα, την αδυναμία και την πολιτική ανευθυνότητα των διαδόχων του Ανδρέα Παπανδρέου.

Το μίκραιναν, το απαξίωσαν, το πολέμησαν εκ των έσω, το υπονόμευσαν, το διέλυσαν, πολιτικά και οργανωτικά.

Και όμως, ακόμη και σήμερα, αυτές οι φθαρμένες πολιτικές φιγούρες προσπαθούν να περισώσουν τις καριέρες τουςαδιαφορώντας και για την αδιαφορία του κόσμου αλλά και για την ιστορική ευθύνη εξόντωσης του άλλοτε μεγαλύτερου σοσιαλιστικού κόμματος της Ευρώπης.

Είναι προφανές ότι η κοινωνία δεν τους έχει ανάγκη. Είναι προφανές ότι δεν μπορεί να αναστηθεί αυτό που ίδιοι τελείωσαν οριστικά και ιδίως από τους ίδιους τους εκτελεστές του. Είναι προφανές ότι το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η εξυπηρέτηση της προσωπικής τους καριέρας και παρουσίας στην πολιτική μέσα από την περιφορά των υπολειμμάτων, του ονόματος και των συμβόλων ενός κινήματος στο παζάρι του πολιτικού περιθωρίου.

Το ΠΑΣΟΚ δεν άξιζε αυτής της τύχης.

41 χρόνια περίπου μετά την ίδρυσή του και έως να σβήσουν τα «φώτα της οθόνης», το κενό του είναι φανερό και στην κοινωνία και στην πολιτική ζωή.

Το κενό αυτό δεν μπορεί να καλυφθεί από τους πολιτικά και κοινωνικά ανύπαρκτους.

Το νέο δεν θα έρθει από τους συμβιβασμένους, τους πρώην κυβερνητικούς εταίρους της Νέας Δημοκρατίας, τους εθισμένους στη δεξιόστροφη διαχείριση της εξουσίας.

Το νέο θα είναι μακριά από αυτούς που ανέλαβαν το ρόλο του εκτελεστή και του νεκροθάφτη του πρώην κινήματος.

Χωρίς αυτούς που δελφινομαχούν για ένα αδειανό πουκάμισο, συμπεριφερόμενοι όπως η ορχήστρα του Τιτανικού, την ώρα που το πλοίο βούλιαζε.

Το νέο θα έρθει από την κοινωνία και όχι από την αγωνία επιβίωσης κάποιων επαγγελματιών της πολιτικής.