Μνήμες Ναυπάκτιου παλαίμαχου τραυματία οπλίτη στην εισβολή της Κύπρου

Φίλες και φίλοι αναγνώστες…

Σαράντα ένα (41) χρόνια έχουν περάσει από την αδίστακτη, απρόκλητη όμως και βίαιη εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο…Για σαράντα χρόνια οι εναπομείναντες πολεμιστές, Έλληνες και Κύπριοι θυμούνται την μαύρη και θλιβερή επέτειο που βίωσαν εκείνη την καταραμένη στιγμή,υπερασπίζοντας τα πάτρια εδάφη για την ακεραιότητα του νησιού, χύνοντας ποτάμια αίματος. Ο γραφών, ένας από τους πιο τυχερούς μέσα στην ατυχία του, που ζει ακόμα,με όποια προβλήματα υγείας κληρονόμησε υπενθυμίζει και μνημονεύει ως ελάχιστο φόρο τιμής για τα αδικοχαμένα αδέλφια μας που δεν γύρισαν ποτέ στην οικογένειά τους μερικά σπαρακτικά γεγονότα της πιο σύγχρονης πολεμικής ιστορίας της Ελλάδας και τις τραγικές στιγμές που ζήσαμε εκείνη την περίοδο.

Σαράντα ένα είναι και τα χρόνια που στέκω όρθιος και αγωνίζομαι,ενάντια της στέρησης της ελευθερίας της ανθρωπότητας και την δικαίωση των αγώνων μας. Όσο ζω θα συνεχίσω να αγωνίζομαι και να ονειρεύομαι ότι κάποτε θα δικαιωθούμε. Οι μάνες όμως, οι οποίες έχασαν τα παιδιά τους δεν θα δικαιωθούμε ποτέ, αλλά δε θα συγχωρήσω και ποτέ τους προδότες και τους πρωτεργάτες εκείνης της τραγωδίας. Πέρασαν τόσα χρόνια και δεν μπορώ να ξεχάσω τις φρικιαστικές στιγμές που έζησα, στον ύπνο μου, στον ξύπνιο μου και στην φαντασία μου. Θα προσπαθήσω να σας περιγράψω μερικά από τα γεγονότα.

Μετά το πραξικόπημα, -το ζήσαμε και αυτό- που αλληλοσπαράζονταν αδέλφια, συγγενείς,φίλοι,κ.λ.π ήρθε προμελετημένα το σχέδιο των Τούρκικων εισβολέων «ΑΤΤΙΛΑΣ» Νο 1. Θυμάμαι τους Τούρκους αλεξιπτωτιστές να προσγειώνονται και να μην τους ενοχλεί κανείς μέχρι να πάρουν θέση μάχης για να μα επιτεθούν. Φίλοι αναγνώστες-τριες δεν μπορώ να ξεχάσω τα μαχητικά αεροπλάνα που σκέπασαν τον καταγάλανο ουρανό του νησιού, σκορπώντας τον πανικό και το θάνατο σε μάχιμο και άμαχο πληθυσμό, με τα μυδράλια και τις περίφημες τότε εμπρηστικές βόμβες τύπου ΝΑΠΆΛΜ.

Δεν ξεχνώ την ανδρεία που έδειξαν Έλληνες και Κύπριοι για να αναχαιτίσουν τον βίαιο επιδρομέα, παρά του ότι ο αντίπαλος είχε υπεροχή σε έμψυχο και άψυχο πολεμικό υλικό, χτυπώντας από ουρανό ξηρά και θάλασσα. Είναι αλήθεια ότι στις 20 Ιουλίου του 1974 έγινε ένας βρώμικος πόλεμος, ένα προμελετημένο έγκλημα σε βάρος της Κύπρου, κ ας μην το πιστεύουν κάποιοι που ζουν σ” αυτή τη γη είτε απλός άνθρωπος είναι αυτός είτε επαγγελματία πολιτικός. Με γενναιότητα, με αποφασιστικότητα και με απαράμιλλο σθένος τους αντιμετωπίσαμε στα ίσα και τους κατατροπώσαμε,δώσαμε μάχες σώμα με σώμα, στήθος-στήθος παρά το γεγονός όπως προανέφερα ότι ο οπλισμός μας ήταν παλαιολιθικής εποχής και μη αποτελεσματικός,τα καταφέραμε τουλάχιστον στην Α” φάση να τους ρίξουμε στην θάλασσα.
Συνεχίζω την αφήγηση μου περιγράφοντας γεγονότα που βίωσα τότε που πολλοί ίσως δεν το πιστεύουν ούτε σήμερα. Επαναλαμβάνω, κατά την διάρκεια των μαχών, του ΑΤΤΊΛΑ 1 και ΑΤΤΊΛΑ 2 συνέβησαν φρικτά πράγματα και μου είναι αδύνατο να τα αγνοήσω, αλλά θα περιοριστώ να τα κρατήσω για μένα.

Θα σταθώ λίγο όμως στην επάνοδό μου από Κύπρο Ελλάδα, μετά από τέσσερις μήνες ανάρρωση σε διάφορα νοσοκομεία και κλινικές της Κύπρου. Αρχές Οκτώβρη 1975, μετά την ολιγοήμερη μου ανάρρωση στο 401 Γ.Ν. στην Αθήνα, πήρα το λεωφορείο για να έρθω στο σπίτι μου, στους γονείς μου. Φθάνοντας στο Αντίρριο περιμένοντας την αστική συγκοινωνία, ξαφνικά βλέπω τον παλαιό συμμαθητή μου Χρήστο Λαουρδέκη (Μπεκιονάκια) με τη μηχανή του να έρχεται προς το μέρος μου, με γνώρισε. Χωρίς χρονοτριβή με έφερε στο σπίτι μου. Στην αυλή του σπιτιού μας ήταν μελαγχολικοί και σκεπτικοί ο μακαρίτης πατέρας μου και η μακαρίτισσα μάνα μου. Ο Χρήστος «ΜΠΕΚΙΟΝΑΚΙΑΣ» φώναξε: Μπάρμπα Νίκο σας έφερα τον γιό σας, και τότε ήρθε η οργισμένη απάντηση του πατέρα μου να πάτε στο διάολο και οι δύο. Δε με γνώρισαν, και πως να με γνωρίσουν άλλωστε αφού ήμουν παραμορφωμένος, αδύνατος και σημαδεμένος. Τα δε ρούχα που φορούσα ήταν του Ερυθρού Σταυρού και όχι στα νούμερά μου. Έδιναν την εικόνα ανθρώπου του δρόμου και της ζητιανιάς. Πέρασαν αρκετά λεπτά να συνειδητοποιήσουν ότι αυτό το «ανδρείκελο» που έβλεπαν μπροστά τους, ήταν πράγματι ο γιός τους.

Μετά από ένα μήνα αναρρωτική άδεια, επέστρεψα στο Λουτράκι για να ολοκληρώσω την στρατιωτική μου θητεία. Πριν μας τοποθετήσουν σε μονάδες, ο Διοικητής είχε εντολή να μας τιμήσουν χορηγώντας διπλώματα που είχαν αποσταλεί από την Κύπρο για την συμμετοχή μας στις μάχες της Κύπρου. Εκεί με συνόδευσε μια έκπληξη, αφού ολοκληρώθηκε η διαδικασία εγώ δεν πήρα το δίπλωμα. Τότε ο Αξιωματικός ρώτησε: Είναι κάποιος παρών που δεν πήρε το δίπλωμα; Του απάντησα Εγώ, αφού προηγούμενα με ρώτησε τα στοιχεία μου. Ανοίγει το σημειωματάριό του και μου λέει: Εσείς Κ.Φούντα είστε στην λίστα των νεκρών εδώ αλλά θα φροντίσω να το παραλάβετε, όπως και έγινε λίγες μέρες αργότερα. Δεν ξεχνιούνται αυτές οι στιγμές με τίποτα φίλοι αναγνώστες-τριες.

Τέλος θα μου επιτρέψετε να κάνω και ένα σχόλιο εκφράζοντας παράπονο σε όλους τους πολιτικούς, από την μεταπολίτευση ως και σήμερα. Δηλώνω υπερήφανος που συνέβαλα κι εγώ -έως το τραυματισμό μου- τα μέγιστα για να παραμείνει η Κύπρος ελεύθερη έστω και κατά το ήμισυ.
Εκφράζω όμως την απογοήτευσή μου από τον όλο χειρισμό της υπόθεσης από την πολιτεία και των πολιτικών μας. Δια μέσω του Συλλόγου μας » ΕΛ.ΔΥ.Κ. 1974 » επανειλημμένα τους ενοχλούσαμε για την δικαίωσή μας αλλά μέχρι και σήμερα μάταια. Είμαι 63 ετών και θα συνεχίσω να παλεύω όσο ζω για την δικαίωση των αγώνων μας, παρά την αρνητική στάση που αντιμετωπίσαμε από όλες τις κυβερνήσεις, από το 1974 μέχρι και σήμερα, γιατί ηθελημένα ή αθέλητα, συνειδητά ή ασυνείδητα δεν έδωσαν την δέουσα προσοχή και δεν εξέτασαν με σοβαρότητα τα γεγονότα και τα αίτια της εισβολής των Τούρκων στην Κύπρο, ώστε να δώσουν άπλετο φώς. Έπρεπε να λάμψει η αλήθεια , να τιμωρηθούν οι υποκινητές και οι πρωτεργάτες παραδειγματικά. Ζητάμε την αποκατάσταση των πληγέντων – όσοι απέμειναν – έστω και τώρα.

Σαράντα ένα χρόνια μας εμπαίζουν, μας κοροϊδεύουν, μας υποτιμούν και σαν να μην έφτανε αυτό, μας κατηγορούν. Χουντικούς μας ανέβαζαν, φασίστες μας κατέβαζαν. Ποιοι; Aυτοί που μάθαιναν τα νέα από τις μάχες της Κύπρου από τα Μ.Μ.Ε και κάποιοι άλλοι όψιμοι πολιτικοί που δεν είχαν γεννηθεί τότε και αμφιβάλλω αν μπήκαν ποτέ στην διαδικασία ενημέρωσής τους για την τραγωδία της 20ης Ιουλίου 1974…

Μας κατηγορούν αυτοί οι οποίοι επί τόσα χρόνια κυβερνούσαν την Ελλάδα. Δεν ντρέπονται, δεν αισθάνονται ένοχοι, δεν νιώθουν τύψεις στην συνείδηση τους που μας πέταξαν σαν τα σκυλιά στα αμπέλια; Δεν θυμήθηκαν ποτέ οι παλαιοί, δεν θυμούνται ούτε οι νέοι πολιτικοί μας ότι το 1974, κάποια παιδιά της ΕΛ.ΔΥ.Κ. – ήρωες – άφησαν τα πτώματα τους,έχυσαν το αίμα τους υπερασπίζοντας τα πάτρια εδάφη της μαρτυρικής Κύπρου, κατά την διάρκεια της πιο σύγχρονης πολεμικής ιστορίας της Ελλάδας και της Κύπρου; Απάντηση, όχι… ΟΧΙ με κεφαλαία, άλλωστε αυτό αποδεικνύεται από τα έργα τους. Κατά αυτούς δεν συνέβη τίποτα ποτέ το επιλήψιμο…

Θα μου πει κανείς καλόπιστα, γιατί διαμαρτύρεστε Κύριε, κάθε χρόνο τα ίδια γράφεις, έχετε καταντήσει γραφικός, δεν εισακούεστε πλέον. Ναι συμφωνώ αναγνώστη, εδώ ταιριάζει το εξής ρητό : » Φωνή βοώντος εν τη ερήμω ».

Αρκετά σας κούρασα, όμως θα μου επιτρέψετε να κάνω ειδική μνεία στους αδικοχαμένους συμπολεμιστές μου, και αυτό ως ελάχιστο φόρο τιμής..

Αδέλφια συμπολεμιστές, που τα κόκαλά σας βρίσκονται κάτω από το Κυπριακό χώμα, το μόνο που μπορώ να κάνω για εσάς που ευτύχισα να ζω είναι να σας θυμάμαι για πάντα και να τηρώ την υπόσχεση που έχω δώσει, ότι θα αγωνίζομαι με όση δύναμη μου απομένει μέχρι τελικής πτώσης.

ΑΔΕΛΦΙΑ ΖΕΙΤΕ ΚΑΙ ΕΙΣΑΣΤΕ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ.ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΑΦΡΥ ΤΟ ΧΩΜΑ ΠΟΥ ΣΑΣ ΣΚΕΠΑΖΕΙ. ΑΙΩΝΙΑ ΣΑΣ Η ΜΝΗΜΗ….

Ευχαριστώ για την φιλοξενία
Σπύρος Νικ. Φούντας
Τραυματίας οπλίτης ΕΛ.ΔΥ.Κ. 1974

nafpaktianews.gr