Νίκος Φελέκης: Εκλογές στις 28 Ιουνίου ή στις 5 Ιουλίου…

Η μόνη λογική εξήγηση που μπορεί να δοθεί για τη χθεσινή απουσία του πρωθυπουργού από την πενταμερή στο Βερολίνο είναι ότι δεν ήθελε ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας να παρευρεθεί. Ίσως επειδή γνώριζε ότι η θέση του θα ήταν δύσκολη.

Αν η απόφαση δεν είναι η καλύτερη δυνατή για την Ελλάδα θα είχε να αντιμετωπίσει τα εξής δύο προβλήματα: Πρώτον, εάν διαφωνούσε με αυτά στα οποία θα συμφωνούσαν οι Μέρκελ, Ολάντ, Γιούνκερ, Ντράγκι, Λαγκάρντ τότε το παιχνίδι της διαπραγμάτευσης θα τελείωνε οριστικά και με συνέπειες καταστροφικές για τη χώρα, οι οποίες το πιθανότερο θα ξεκινούσαν από σήμερα αν όχι αύριο με αυστηρούς περιορισμούς που θα έθετε η ΕΚΤ και τους οποίους δεν θα μπορεί να αντέξει η κυβέρνηση, το τραπεζικό σύστημα, συνολικά η οικονομία και ευρύτερα η κοινωνία.

Δεύτερον, εάν η απόφαση της πενταμερούς του Βερολίνου είχε και την, έστω αναγκαστική, σύμφωνη γνώμη του Τσίπρα ο πρωθυπουργός θα περιήρχετο σε πολύ δύσκολη θέση έναντι της κοινοβουλευτικής του ομάδος, του κόμματός του και των ψηφοφόρων του. Οί περισσότεροι θα τον εγκαλούσαν ή και θα τον κατηγορούσαν επειδή συμφώνησε σε μια λύση που δεν ήταν η επιθυμητή.

Τώρα, αν το σχέδιο της πενταμερούς δεν είναι το καλύτερο δυνατό για τη χώρα και οπωσδήποτε όχι αυτό που επιθυμεί η κυβέρνηση ο Τσίπρας θα μπορεί να υποστηρίζει ότι είναι κάτι που (παρά τη θέληση της κυβερνήσεως η οποία έξήντλησε κάθε όριο σκληρής διαπραγμάτευσης) επιβάλλεται στη χώρα.

Στην περίπτωση αυτή υπάρχουν δύο επιλογές: Πρώτον, αποδέχεται η κυβέρνηση την (εκβιαστική) πραγματικότητα και συνεχίζει ελπίζοντας σε καλύτερες μέρες στο μέλλον. Φυσικά αυτό προϋποθέτει πως το σχέδιο της πενταμερούς θα υπερψηφιστεί από τη Βουλή χωρίς να κινδυνεύσει η κυβερνητική πλειοψηφία. Και δεύτερον, προσφεύγει στις κάλπες. Άμεσα, ακόμη και εντός του Ιουνίου με πιθανότερη ημερομηνία -με βάση τις συνταγματικές προθεσμίες και χωρίς αυτές να παραβιαστούν υπέρμετρα- την 28 Ιουνίου και εναλλακτικά την 5η Ιουλίου, ημέρα ανεξαρτησίας της Βενεζουέλας και της Αλγερίας, χώρες τις οποίες αρκετοί στον ΣΥΡΙΖΑ βλέπουν με συμπάθεια, αλλά και του θριάμβου της ΕΔΑ στις δημοτικές εκλογές του 1964 αφού σε Αθήνα, Πειραιά και Θεσσαλονίκη εξελέγησαν αριστεροί υποψήφιοι.

Εξυπακούεται πως σε περίπτωση προσφυγής στις κάλπες το βασικό επιχείρημα του Τσίπρα θα είναι “ποιον εμπιστεύεστε να διαπραγματευθεί καλύτερα τη μεγάλη συμφωνία; Εμένα ή τον Σαμαρά;” Και λέμε “τη μεγάλη συμφωνία” επειδή το πιθανότερο είναι πως το σχέδιο της πενταμερούς του Βερολίνου θα είναι μια ενδιάμεση συμφωνία που θα κλείνει την αξιολόγηση του τρέχοντος μνημονίου συν κάποιο δέλεαρ χρηματοδότησης εφόσον υπάρξουν κάποιες πρόσθετες μεταρρυθμίσεις και ταυτοχρόνως την υπόσχεση ότι μετά από κάποιους μήνες θα υπάρξει αναδιάρθρωση του χρέους.

Με βάση τις δημοσκοπήσεις και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα ο ΣΥΡΙΖΑ θα κέρδιζε τις εκλογές, ενώ η αντιπολίτευση και ιδιαίτερα η αξιωματική (η οποία, μετά την ήττα του Ιανουαρίου, αντιμετωπίζει πληθώρα εσωτερικών προβλημάτων) θα έμπαινε σε περιδίνηση.

Τα πρόσθετα πλεονέκτημα της άμεσης προσφυγής σε εκλογές είναι τέσσερα: Πρώτον, οι πολίτες θα προσέλθουν στις κάλπες χωρίς να έχουν βάλει το χέρι στην τσέπη πληρώνοντας φόρους, ΕΝΦΙΑ, έκτακτες εισφορές κ.α. και με το συναίσθημα ότι η τωρινή κυβέρνηση διαπραγματεύθηκε πιο σκληρά από την προηγούμενη.

Δεύτερον, δεν θα έχουν προλάβει να ευδοκιμήσουν οι εν εξελίξει προσπάθειες ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς, οι παραδοσιακοί ψηφοφόροι της οποίας αποτελούν τον κορμό της εκλογικής δύναμης του ΣΥΡΙΖΑ.

Τρίτον, θα δοθεί η δυνατότητα στον Τσίπρα να ομογενοποιήσει στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό την κοινοβουλευτική του ομάδα, αφού είναι λογικό όσοι διαφωνούν με τη νέα πολιτική στρατηγική και προγραμματική πρόταση που διαμορφώνει η πραγματικότητα είτε να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα είτε να λάβουν διαζύγιο από την Κουμουνδούρου.

Τέταρτον, να υπάρξει, εφόσον αυτό κριθεί αναγκαίο, ανασύνθεση της κυβερνητικής πλειοψηφίας. Το εκλογικό αποτέλεσμα ενδέχεται να δώσει και άλλες επιλογές διακυβέρνησης -αυτοδύναμης ή συμμαχικής- στον Τσίπρα και να μην είναι η συγκυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου μονόδρομος.

Και φυσικά στα ανωτέρω θα πρέπει να προσθέσουμε και μια ακόμη παράμετρο, ιδιαίτερα σημαντική: Στην περίπτωση εκλογικής επικράτησης του ΣΥΡΙΖΑ θα σβηστούν οριστικά, και ιδιαίτερα από τους ξένους, τα σενάρια της αριστερής παρένθεσης κάτι που θα τροποποιήσει και τη βάση των μελλοντικών διαπραγματεύσεων με τους εταίρους-δανειστές της χώρας.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα που θα έχει να αντιμετωπίσει ο ΣΥΡΙΖΑ σε περίπτωση άμεσης προσφυγής στις κάλπες είναι αυτό της ρευστότητας και της χρηματοδότησης των εγχώριων και διεθνών υποχρεώσεων της χώρας το μήνα Ιούνιο. Ο Τσίπρας (μπορεί να) ελπίζει ότι οι Αμερικανοί θα πιέσουν, για γεωπολιτικούς πρωτίστως λόγους, τους Ευρωπαίους συμμάχους τους, να διευκολύνουν την προσπάθειά του να ευρεθεί ένας συμβιβασμός προκειμένου να μην διαταραχθούν οι ισορροπίες της διεθνούς οικονομίας και να μην επιβαρυνθεί έτι περαιτέρω και σε βαθμό ευρύτερης ανάφλεξης το αμερικανο-νατοϊκό status της νοτιοανατολικής Μεσογείου.

Τέλος, και για να επανέλθουμε στην εισαγωγή του άρθρου μας, υπάρχει ένας ακόμη λόγος για τον οποίον ο Τσίπρας απουσίαζε απο τη χθεσινή πενταμερή του Βερολίνου: Να μην είχε προσκληθεί. Δεν θέλω να το πιστέψω. Το να αποφασίζουν για σένα χωρίς εσένα συνιστά βαρύτατη προσβολή για τη χώρα και οπωσδήποτε είναι άκρως υποτιμητικό για την κυβέρνηση. Ελπίζω πως δεν έχουμε φτάσει στο σημείο, τουλάχιστον ακόμη, να μην μας υπολογίζουν ή να μας θεωρούν περιττούς.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Επειδή η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, ελπίζω το σχέδιο της πενταμερούς να μην είναι, όπως πιθανολογείται, τόσον περιοριστικό που να βάζει τα δύο πόδια της κυβέρνησης σ’ ένα παπούτσι. Να είναι normal ώστε να μπορέσει, έστω και με δυσκολία, να το διαχειριστεί η anormal -όπως την αποκάλεσε ο αλαζών και προπετής χερ Σόϊμπλε- κυβέρνηση, και να μην αναγκαστεί να προσφύγει στις κάλπες…