Πολλές … και μία ήττες!!!

 

Ζούμε σε μια χώρα που πέρασε τις ανείπωτες δυστυχίες των διαδοχικών  πολέμων, αρκετά πρόσφατα…

Ζούμε σε μια χώρα, που ένα τεράστιο τμήμα του πληθυσμού της είναι πρόσφυγες, απ’ τον Πόντο, την Ανατολική  Θράκη, την Ανατολική Ρωμυλία, τη Μικρά Ασία, την Κύπρο κ.ά. Ζούμε σε μια χώρα που τεράστια τμήματα του πληθυσμού της έφυγαν μετανάστες σε Ευρώπη, ΗΠΑ, Καναδά, Λατινική Αμερική, Αυστραλία, Νότια Αφρική – οι περισσότεροι δεν ξαναγύρισαν, έμειναν και ρίζωσαν εκεί… Ζούμε σε μια χώρα που χάνει τη μνήμη της, χάνει τον πολιτισμό της, χάνει την ψυχή της… Σε μια χώρα που χάνει τη δημοκρατία της  μέρα τη μέρα… 

• Θυμάμαι εκείνο το σύνθημα που έλεγε… «Οι παππούδες μου ήταν πρόσφυγες, οι γονείς μου μετανάστες…» 

   

Έχουμε γράψει και στο παρελθόν για τους σαλτιμπάγκους του πολιτικού συστήματος! Αυτού του πολιτικού συστήματος, που (σ‘ αυτά έστω τα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας-Θεός να την κάνει-), βουλιάζει  ανθρώπινες ζωές σε βούρκους, όπως αυτός της Ειδομένης στα βόρεια του νομού Κιλκίς, βουλιάζει ανθρώπινες ζωές στο Αιγαίο.

Τώρα ένα ακόμα μνημόνιο το προσφυγικό-μεταναστευτικό, με υπαιτιότητα κυβερνητική  (και) αυτή τη φορά, όπως και τα κλασσικά πλέον μνημόνια, που έδωσαν  τη χώρα σε στη βουλιμία των ακόρεστων τοκογλύφων! Κι όχι μόνο αυτό. Χρησιμοποιείται η κόλαση  δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων που έχασαν την πατρίδα τους, που αύριο θα γίνουν εκατοντάδες χιλιάδες κι ίσως ξεπεράσουν και το εκατομμύριο, ως πολιτικάντικο καταναλωτικό τερτίπι-αντίβαρο στις συζητήσεις με τους «θεσμούς»-κουαρτέτο για να διορθωθούν τα νούμερα μιας θεατρινίστικης αξιολόγησης.

Ας δούμε όμως τι συμβαίνει.

Η περίφημη (κάθε τόσο)αξιολόγηση είναι προφανέστατα, όπως και οι σχετικές προηγούμενες,  προσχηματική, δεν έχει καμιά σχέση με την αλήθεια της Ελληνικής οικονομίας και τις ανάγκες των ανθρώπων που κατοικούν στη χώρα, παρά είναι η εύκολη δικαιολογία για τη συνέχιση της ακραία ανελέητης νεοφιλελεύθερης πολιτικής και της εξαθλίωσης. Αυτό συνάγεται ευθέως όχι μόνο απ’ την αντίληψη και την πολιτική φιλοσοφία των νεοφιλελεύθερων  αλλά και από όλη την ντόπια και διεθνή προηγούμενη εμπειρία.  Κι ακόμα από την εμπειρία αυτών καθ’ εαυτών των μνημονίων, που έχουμε ζήσει τα τελευταία 6 συναπτά χρόνια, που δεν είναι τίποτε άλλο από άγριος οικονομικός φιλελευθερισμός (νόμος της οικονομικής ζούγκλας – ο μόνος κανόνας η επιβράβευση της  δράσης των οικονομικά ισχυρών, ερήμην της κοινωνίας).

Όμως, όπως ήταν αναμενόμενο, καμία αξιολόγηση δεν έδωσε ώθηση στην Ελληνική οικονομία, καμία αξιολόγηση δε νοιάζεται για την σύγκλιση των Ευρωπαϊκών οικονομιών προς τα πάνω! Τουναντίον χειροτερεύουν απίστευτα την κατάσταση της χώρας μας, αφού  η κάθε μνημονιακή αξιολόγηση πραγματοποιείται πάντα και μόνο προς όφελος των δανειστών- τοκογλύφων. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να είναι αλλιώς, αφού την αξιολόγηση την κάνουν οι ίδιοι οι δανειστές-τοκογλύφοι με προφανέστατους στόχους, την καταστροφή της εγχώριας οικονομίας, την μόνιμη υποθήκευση της πολιτικής της χώρας μας και τελικά την πλήρη εξασφάλιση-ιδιοποίηση των οικονομικών φιλέτων της.

Άρα ποιος νοιάζεται για την αξιολόγηση; Η κυβέρνηση ή οι «δανειστές»; Η απάντηση είναι απλή. Όσο παραμένουμε σε καθεστώς μνημονίων, της ασφυκτικής ευρωζώνης και αναγνώρισης του φαύλου και παράνομου χρέους, οι «δανειστές» θα είναι ήσυχοι, αφού θα μας απομυζούν εκ του ασφαλούς και οι κυβερνήσεις θα σπεύδουν να ζητιανεύουν αξιολογήσεις και να μακρύνουν λιγάκι την παραμονή τους στην εξουσία. Όμως για τον Ελληνικό λαό η κατάσταση διαρκώς θα χειροτερεύει.

Η Ελλάδα από την εποχή της κρίσης έχει αλλάξει 5 πρωθυπουργούς και το πολιτικό κλίμα και η οικονομική κατάσταση της χώρας είναι σε κατηφόρα απελπισίας. Καραμανλής, Παπανδρέου, Παπαδήμος, Σαμαράς, Τσίπρας, υπηρέτησαν και υπηρετούν την ίδια ουσιαστικά πολιτική, υποκλέπτοντας την ψήφο του Ελληνικού λαού, παραπλανώντας και καλλιεργώντας φρούδες ελπίδες. Είναι φανερό λοιπόν ότι οι κυβερνήσεις αλλάζουν, για την προς στιγμή εκτόνωση του εκλογικού σώματος, αλλά εξασφαλίζουν την μακροημέρευση της πολιτικής που εξυπηρετεί σταθερά τα ίδια αντιλαϊκά συμφέροντα.

Καμία αξιολόγηση λοιπόν δε θα δώσει ανάσα στον Έλληνα πολίτη που βογκάει διαρκώς. Μόνο η κυβέρνηση θα πάρει κάποια παράταση ζωής.

Δυστυχώς όμως σ’ αυτή της την προσπάθεια να παραμείνει λίγο ακόμα στην εξουσία, η κυβέρνηση βάζει στο ζύγι και το προσφυγικό-μεταναστευτικό, λέγοντάς μας χονδροειδή ψέματα, ότι δήθεν κατάφερε να κρατήσει τα σύνορα ανοιχτά με συμφωνία-απόφαση της ΕΕ. Και στοιβάζονται  δυστυχισμένοι Σύριοι κι άλλοι σε βούρκους και πνίγονται στο Αιγαίο, για λίγες ακόμα μέρες παραμονής της στην εξουσία. Θα περάσουμε τα μέτρα που θέλει το κουαρτέτο, θα κουκουλώσουμε τις αποφάσεις της ΕΕ που κλείνουν τα σύνορα, θα κρατήσουμε τους Σύριους και τους άλλους σε Ελληνικά hotspots, αρκεί να μας  δώσετε λίγο ακόμα χρόνο κυβερνητικής ζωής, εκλιπαρεί ο Τσίπρας. Αυτή είναι η τραγική και απάνθρωπη συνάμα διαπραγμάτευση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Αυτό όμως είναι συναίνεση στην καταστροφή της χώρας και στην απανθρωπιά των πολέμων.

Αλήθεια δεν μπορούν με σαφήνεια να πουν;

• Η ΕΕ είναι υποχρεωμένη να κρατήσει τα σύνορά της ανοιχτά, για τους πρόσφυγες που φεύγουν απ’ την  Ελλάδα.
• Ο προσφυγικός μεταναστευτικός πληθυσμός να κατευθυνθεί αναλογικά σε όλη την ΕΕ.
• Δεν μπορούν 510 εκατομμύρια  ευρωπαίοι(αναλογικά η κάθε χώρα) να συνδράμουν 2 εκατομμύρια πρόσφυγες μετανάστες; Τότε ποιος ο λόγος να μιλάμε για ΕΕ;

Αλλά οι κυβερνώντες -όλοι το βλέπουν- έχουν φτάσει πια στο σημείο, να χρησιμοποιούν το προσφυγικό- μεταναστευτικό ως φερετζέ (και) για να αποφεύγουν προσωρινά τη συζήτηση για τις αμέτρητες πολιτικές πομπές τους!

Μαζί με τις ήττες των 6 μνημονίων, της εξαθλίωσης του λαού μας και της εκχώρησης της εθνικής ανεξαρτησίας της χώρας, έρχεται η απερίγραπτη ήττα των οργανωμένων κρατών και κοινωνιών, έρχεται η τραγική μαζική ανθρωποκτονία των προσφύγων-μεταναστών, που συνιστά το μεγάλο όνειδος της Ελλάδας και της Ευρώπης, έρχεται ο παραμερισμός του ουμανισμού, η  καταστροφή του πολιτισμού και ο εκφασισμός του κόσμου!

Η Ελληνική κοινωνία και οι κοινωνίες των Ευρωπαϊκών χωρών έχουμε χρέος, πέρα απ’ την αυτονόητη ανθρωπιστική προσέγγιση των προσφύγων-μεταναστών, να απαιτήσουμε πολιτικές αυτοδιάθεσης των λαών, με ένα κίνημα αντιπολεμικό, ενάντια στα ιμπεριαλιστικά γεράκια και το φασισμό, ένα κίνημα που θα επικαιροποιεί τα μεγάλα ιδανικά της ειρήνης και της κοινωνικής δικαιοσύνης  και που θα αναζητάει και θα στοχεύει διαρκώς σ’ ένα κόσμο καλύτερο!

Ένα κίνημα που θα ζεστάνει τις καρδιές των νέων και θα μας πάει στην επόμενη μέρα!

Γράφει ο Γιώργος Παληγεώργος |