Πως απαντάμε στο μνημονιακό σκοτάδι;

 

Δε θέλει και πολλά για να πεισθεί ένας καλοπροαίρετος συνομιλητής, πως αυτά που ήδη ζούμε και αυτά που άμεσα μέλλει να ζήσουμε θα εντείνουν την ανθρωπιστική κρίση και θα ανεβάσουν δραματικά τον ανθρώπινο πόνο.

Η κυβέρνηση, δια χειρός πρωθυπουργού, έδωσε τα πρώτα δείγματα γραφής, με τις επιλογές (Δ. Καμμένος {έστω κι αν αναγκαστικά τον παραίτησαν}, Μ. Μπόλαρης και λοιπούς αμαρτωλής προέλευσης),  αλλά και τους αποκλεισμούς στη σύνθεσή της (Π. Νικολούδης), που σηματοδοτούν τις αμέσως προσεχείς εξελίξεις και τη φιλοσοφία αλαζονείας της σημερινής πολιτικής εξουσίας.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά:

 

• Το παράλληλο πρόγραμμα, που θα άμβλυνε(τάχα) τις επώδυνες επιπτώσεις, από την εφαρμογή του 3ου μνημονίου, ήταν όπως και το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης  ένα άλλο προεκλογικό τρικ, ένα άλλο πολιτικάντικο ψέμα, για την υφαρπαγή της ψήφου των πολιτών, που αποδείχτηκαν διατεθειμένοι και καλόπιστοι να δώσουν μια δεύτερη ευκαιρία.

• Οι περί καταπολέμησης της διαπλοκής και διαφθοράς εξαγγελίες, που ήδη ξεχάστηκαν, αφού η ίδια η διαπλοκή και τα κεντρικά ΜΜΕ αναγνωρίζουν ως αξιόπιστο πολιτικό εκπρόσωπό τους τον πρωθυπουργό. Εξ άλλου ο αποκλεισμός του Π. Νικολούδη καθησύχασε διαπλεκόμενους και καναλάρχες. Άλλο ένα μεγάλο ψέμα.

• Το εσωτερικό της μεγάλης κυβερνητικής συνιστώσας, του πάλαι ποτέ αριστερού ΣΥΡΙΖΑ, όπου σιγά-σιγά οι μουρμούρες θα γίνουν κραυγές, για τον παραγκωνισμό εκείνων των βουλευτών που έδωσαν τη μάχη πολύ πριν τη ΠΑΣΟΚΟ-δεξιά  μετάλλαξη της ηγεσίας τους και την προώθηση σε υπουργικούς θώκους περί τους 25 ΠΑΣΟΚΟ-δεξιούς, δηλαδή την πλειοψηφία της κυβέρνησης. Ήδη ακούγεται η φράση « πρώτη φορά αριστερά, χωρίς αριστερά». Άλλη μια μεγάλη διάψευση.

• Η αδυσώπητη πραγματικότητα των προαπαιτούμενων, ων ουκ έστι αριθμός, για τη δόση που «δε θα πάρουμε» ως χώρα, αφού κι αυτή θα πέσει στη μαύρη τρύπα που φαύλου χρέους. Ήδη προαναγγέλθηκαν οι αυξήσεις στις ασφαλιστικές εισφορές, στο ΦΠΑ των νησιών, στην προκαταβολή φόρου εισοδήματος  των αγροτών και αναμένονται τα ραβασάκια του ΕΝΦΙΑλτη οσονούπω και οι μειώσεις των συντάξεων, ο βρόχος των υπαρχόντων χρεών προς εφορίες, τράπεζες, ιδιώτες, οι πλειστηριασμοί, οι κατασχέσεις κ.ά. Κι από αυτά τα αναρίθμητα προαπαιτούμενα, τα 127 προβλέπεται να νομοθετηθούν μέχρι 31/12/2015, και τα 51 μέχρι 31 Οκτωβρίου 2015! Μέσα σ’ αυτά περιλαμβάνονται μέτρα, που θα προκαλέσουν θύελλα σε πολλές κοινωνικές ομάδες, όπως συνταξιούχους, αγρότες, φαρμακοποιούς, εργαζόμενους της ΔΕΗ κ.λπ.

 

Όλα τα 4 παραπάνω έρχονται και επιβεβαιώνουν του (προ)λόγου το αληθές. Κανένα ψέμα, ούτε το μεγαλύτερο, ούτε το δολιότερο, δε μπορεί πια να σκεπάσει την αλήθεια της ζοφερής πραγματικότητας.

Όμως γίνεται αλλιώς; Αυτό το ερώτημα ζητά άμεσα και πιεστικά απάντηση.

Οι κοινοβουλευτικοί συσχετισμοί δεν επιτρέπουν αισιοδοξίες. Ο ΣΥΡΙΖΑ, λέει, έχει απαλλαγεί από τα αριστερά «βαρίδια», άρα θεωρεί ότι οι μνημονιακές του επιλογές  δε  θα κινδυνεύσουν από νέα ΟΧΙ. Αλλά και σ’ αυτή την περίπτωση (νέων ΟΧΙ) έχει αβανταδόρους τους υπόλοιπους μνημονιακούς (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, ΕΚ). Το ΚΚΕ πάλι θα περιχαρακωθεί και θα περιορίσει τις κοινωνικές αντιδράσεις στα ελεγχόμενα πλαίσια του ΠΑΜΕ.

Καμιά κοινοβουλευτική φωνή λοιπόν (προς το παρόν τουλάχιστον), δεν μπορεί να ενωθεί με τις ανάγκες της μεγάλης πλειονότητας των πολιτών, με την καρδιά του Λαϊκού κινήματος, που αναμένεται να προκύψει. Ήδη υπάρχουν κινήσεις, αυτό το μεγάλο κίνημα διαφαίνεται. Και αυτό το κίνημα θα είναι η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα.

Αυτό το μεγάλο λαϊκό κίνημα όμως, για να αντέξει στο χρόνο και να φέρ(ν)ει αποτελέσματα, απαιτεί τρία βασικά στοιχεία:

α) Καθαρούς πολιτικούς στόχους. Η κοινωνία άμεσα να σταθεί στα πόδια της, μακριά από τα μνημόνια, τις υποταγές στο φαύλο χρέος  και τις πολιτικές των θεσμικών τοκογλύφων. Η Ελλάδα και οι πολίτες της να αποφασίζουν, να δρουν και να δημιουργούν ελεύθερα. Η ζητούμενη μετέπειτα προοπτική, ο καλύτερος κόσμος, η κοινωνική δικαιοσύνη, ένας σύγχρονος σοσιαλισμός…

β) Η μαζικότητα του κινήματος με συμμετοχή όλων των κοινωνικών ομάδων (εργαζόμενων, άνεργων, αγροτών, συνταξιούχων και κυρίως και οπωσδήποτε της νεολαίας) και η δημοκρατικότητα στη λειτουργία του και στη λήψη των αποφάσεων.

γ) Η λειτουργική πολιτική ένωση του λαϊκού κινήματος με τον πνευματικό κόσμο και τους πολιτιστικούς δημιουργούς. Ας ξαναθυμηθούμε τη δεκαετία του ‘60 με τους Λαμπράκηδες, τη «χρυσή» δεκαετία του πολιτισμού και του παλμού για την Ελλάδα, με τους συγγραφείς, τους ποιητές, του μουσικούς, τους ανθρώπους του θεάτρου και το μεγάλο πλήθος των καλλιτεχνών κάθε έκφρασης. Ας αξιοποιήσουμε τις εμπειρίες και την ιστορία. Γιατί νέα πολιτική πρόταση, δίχως νέα πολιτιστική πρόταση δε μπορεί να σταθεί.  

Στα παραπάνω πρέπει να στέρξουμε όλοι και κυρίως οι αντιμνημονιακοί πολιτικοί σχηματισμοί και συλλογικότητες της αριστεράς και της οικολογίας, τα σωματεία, τα αυτοδιοικητικά σχήματα κλπ., μακριά από αγκυλώσεις και ιδεοληπτικές εμμονές. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι, αλλά μπορούμε να έχουμε κοινούς και μεγάλους στόχους. Ένα τεράστιο τμήμα της πολιτικής και πολιτιστικής μας γεωγραφίας είναι πολιτικά ασύνδετο. Και αυτό το κοινωνικό τμήμα είναι τεράστιο, γιατί αφορά στους ανθρώπους της ανάγκης, της αξιοπρέπειας και της δημιουργίας. Όλοι αυτοί  μαζί θα μπουν σε κίνηση και δράση, γιατί ξέρουν πως η ζωή δεν περιμένει!

Το πολιτικοπνευματικό λαϊκό κίνημα είναι η μόνη απάντηση στο σκοτάδι!

Γράφει ο Γιώργος Παληγεώργος