ΡΑΣ: Με αφορμή το αποτέλσμα των εκλογών στη Β’ ΕΛΜΕ για αντιπροσώπους 17ου συνεδρίου ΟΛΜΕ

Στις εκλογές της Β’ ΕΛΜΕ Αιτωλ/νίας που έγιναν 6-5-15 για αντιπροσώπους στο 17ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ δεν αντέξαμε την αφόρητη πίεση της περιόδου της νέας κυβέρνησης με την νέα συνδικαλιστική ηθική, που σιγά σιγά εμφιλοχωρεί και στους καθηγητές.

Οι νέοι συνάδελφοι είτε δεν γνωρίζουν είτε δεν καταλαβαίνουν την ιστορική διαδρομή των αγωνιστικών δυνάμεων και την συμβουλή τους στις κατακτήσεις του κλάδου, που βρήκαν στο σχολείο.  Πολλοί από αυτούς έχουν την αίσθηση ότι βρίσκονται ακόμη στις φοιτητικές εκλογές ενώ ξεχνούν ότι ως εργαζόμενοι καθηγητές βρίσκονται στο κατώφλι της εξαθλίωσης. Ενώ για τους αγώνες μας και την αλήθεια μας την ευθύνη την έχουμε εμείς που δεν μπορέσαμε να την εκλαϊκεύσουμε αφού οι νέοι καθηγητές, δυστυχώς συνωστίζονται κάθε φορά στις κυβερνητικές παρατάξεις για τα αυτονόητα!

Η έλλειψη συμμετοχής τους σε συλλογικούς αγώνες από τα μια και η ατομικές επιλογές από την άλλη μέσα σε έναν παγκόσμιοποιημένο οικονομικό ανταγωνισμό, επέβαλαν έναν νέο τύπο υπαλλήλου χαμηλών προσδοκιών, μακριά από τον αγωνιστικό διεκδικητικό συνδικαλισμό αλλά σε έναν φρόνιμο και υπάκουο τεχνοκράτη-διαμεσολαβητή της κρατούσας αστικής κυριαρχίας, ιδίως στην εκπαίδευση, διαστρεβλώνοντας και την έννοια του εκπαιδευτικού λειτουργού.

Για το λόγο αυτό τα εκπαιδευτικά-μορφωτικά αιτήματα του κλάδου  δεν συγκινούν πλέον τους εκπαιδευτικούς ενώ για το οικονομικό έχουν αποδεχθεί τη μοίρα τους, αφού νοιώθουν εαυτούς ευνοημένους, που έχουν εργασία και δεν θέλουν να το διαπραγματευτούν με τους άλλους συναδέλφους και γι’ αυτό δεν νοιώθουν την ανάγκη παρουσίας τους στις Γεν. Συνελεύσεις!!!

Παρατηρούμε σε πολλές περιοχές της χώρα μας, όπου έχει κυριαρχήσει στην κοινωνία ένα μείγμα συντηρητικών και θεοκρατικών αντιλήψεων (που υπερβαίνουν ακόμα και τα κόμματα), όπως και στον δικό μας νομό τα πράγματα να είναι πολύ δύσκολα για να «ανθίσουν όλα τα λουλούδια». Από τη μία η υποχώρηση της συλλογικής δράσης και της αλληλεγγύης, υπέρ του ατομισμού, από την άλλη η εξάπλωση της παράλληλης παιδείας και της πολυαπασχόλησης. Εκφυλιστικά φαινόμενα στον κλάδο, που και εμείς δεν «τολμήσαμε» να διαχωρίσουμε τη θέση μας, που είχε ως αποτέλεσμα κάποιοι να πλουτίζουν και κάποιοι να απεργούν και γι’ αυτούς!

Σε πολιτική και πολιτιστική ένδεια επικρατούν συνήθως αντιλήψεις ευκαιριακές, συντεχνιακές και αντιδραστικές λογικές και των επιμέρους αιτημάτων. Σήμερα το θέμα των εκλογών καθορίστηκε από τον συνωστισμό των προαλειφομένων διευθυντών στα ψηφοδέλτια των διαχειριστών (παλαιών και νέων) της εξουσίας.

Πως μπορεί να εξηγηθεί διαφορετικά στο χώρο της εκπαίδευσης η συμπεριφορά του εκλογικού σώματος ως «μετακινούμενη άμμος»;

Πως εξηγείται το γεγονός ότι κάθε φορά που αλλάζει το κόμμα που βρίσκεται στην κυβέρνηση οι εκπαιδευτικοί να συνωστίζονται ως υποψήφιοι και ως ψηφοφόροι-πελάτες των παρατάξεων που έχουν ευθεία αναφορά με το κυβερνητικό κόμμα;

Οι κυβερνητικοί μηχανισμοί βέβαια στην εκπαίδευση, προκειμένου να έχουν τη συναίνεση όλων αυτών στις αντιεκπαιδευτικές και μνημονιακές  πολιτικές που εφαρμόζουν, ενισχύουν με διάφορες μικροεξυπηρετήσεις αυτό το ιδιότυπο σώμα, που γίνεται πλέον πλειοψηφία στον κλάδο κυρίως στην επαρχία, για να γίνει αφενός «κυματοθραύστης» απέναντι  σε κάθε φωνή αντίστασης στο συνδικαλιστικό κίνημα ώστε να καθησυχάζουν τους εκπαιδευτικούς από πιθανές απαιτήσεις τους, που βγαίνουν έξω από τις κόκκινες γραμμές χθες της τροίκας σήμερα των θεσμών.

Στο απολιτικό αλλά συντηρητικό περιβάλλον που διαμορφώνεται στην εκπαίδευση και στα όσα θα έρθουν σε λίγο, παρά τις αντιστάσεις κάποιων τάσεων και προσώπων, δεν μπορεί να είναι αυτό το νέο υπόδειγμα που είναι ανάγκη να υπάρξει στην κοινωνία ως νέος πολιτικός πολιτισμός.

Οι αντοχές μας και υπομονή καθώς και η ανοχή μας σε αυτό το «πανηγύρι» πρέπει να τελειώσει όσο είναι καιρός.

Δεν είναι «λόγια της πλώρης» σε ένα πρωινό μας «ίστρο», ούτε θυμού αλλά είναι καθαρά λόγια της ιστορικής συνέχειας ενός ηρωικού κλάδου, που ενώ ενημερώσαμε έγκυρα για το «τσουνάμι», που ήρθε στην εκπαίδευση και στην ελληνική κοινωνία, οι περισσότερα εκτός ότι δεν μας είχαν κατάλαβαν, όπως δυστυχώς γίνεται και σήμερα, μας «πολεμούσαν» κιόλας με λύσσα και με κάθε μέσο.

Ο μισθός και η σύνταξη γίνονται προνοιακά επιδόματα από τις πολιτικές των μνημονίων (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ). Η ανεργία στα παιδιά (μας) στο έπακρο, η νέα γενιά επιστημόνων ξενιτεύεται, η ιδιοκτησία που εξαϋλώνεται, η υγεία-πρόνοια πάει στους ιδιώτες και όμως οι ΔΑΚίτες συνεχίζουν να επιβραβεύουν (με 227 ψήφους), την μνημονιακή πολιτική  της ηγεσίας της παράταξης της Ν.Δ, που έβαλε πλάτη στην ξενόδουλη συγκυβέρνηση, που μας κατέστρεψε τη ζωή και διέλυσαν το ήδη παραπαίον δημόσιο σχολείο. Ευρωπαϊκός «φονταμενταλισμός; Ή μήπως απερίσκεπτος εγωισμός χαρακωμάτων;  Ότι και να είναι στην εξαθλίωση όλοι μαζί θα πάμε αν δεν αντιδράσουμε, εκτός εκείνων που την εκπαίδευση την έχουν ως πάρεργο…

Μια άλλη κατηγορία εκπαιδευτικών προτίμησε το «ποτάμι» της εκπαίδευσης, αποτελούμενο  από συντεχνίτες, ακροδεξιούς και διαμαρτυρόμενους χριστιανούς του ΕΠΑΜ, οι περισσότεροι εξ αυτών πρώην παιδιά της πάλαι ποτέ ΠΑΣΚ, ενώ τώρα αυτόπροσδιορίζονται ως ανεξάρτητο! Απολιτίκ παρουσία στη συνέλευση, σε στυλ υπεράνω των μικροπολιτικών αντιπαραθέσεων δήθεν…, τεχνοκρατικά θέματα με άνευρες και χωρίς συλλογικό περιεχόμενο ομιλίες και μια πρόσκληση στο τέλος (για να δέσει η σούπα) να δεσμευτούμε λέει σε κοινές θέσεις, πέρα από παραταξιακά συμφέροντα για να πάει λέει μπροστά ο κλάδος!!! Με τι περιεχόμενο; Πως θα σώσουμε τα τομάρια μας; Οι συνάδελφοι, το δημόσιο σχολείου, οι μαθητές, οι αγώνες που έγιναν και όσοι είναι ανάγκη να γίνουν ακόμα, καμία κουβέντα! Τι τους νοιάζει, αρκεί το μάθημά τους να  είναι πανελλαδικός εξεταζόμενο και ας τους άλλους να «κουρεύονται!! Η παρεοκρατία και η επίκληση των ειδικών γνώσεων φανερώνουν έναν βαθύ συντηρητισμό που μοναδικό στόχο έχει την εδραίωση της ομάδας μέσα στο κατανεμητικό σύστημα εργασίας.

Η αριστερά διασπασμένη ζει το μύθο της! Η κάθε εκδοχή της λέει ότι κατέχει την ιστορική αλήθεια με όλες τις συνέπειες για το κίνημα και την ίδια την αριστερά. Απολυτότητα, αναχωρητισμός και «μίσος» σε όσους δεν συντάσσονται. Έδωσε το δικαίωμα στη ΔΑΚΕ και στη συντεχνία των πλήκτρων να εκπροσωπούν αξίες και ιδανικά ενός ιστορικού και αγωνιστικού κλάδου, που αντί να οργανώσουν το σωματείο ασχολούνται με τις εκπτωτικές κάρτες της αγοράς, με στόχο τον αποπροσανατολισμό των συναδέλφων και την αποδυνάμωση της συλλογικής απάντησης.

Η ΣΥΜΜΑΧΙΑ δεν είναι πλέον αυτό που είχαμε ξεκινήσει, που συγκρούστηκε με το βαθύ ΠΑΣΟΚ στα πέτρινα χρόνια, κέρδισε πράγματα και άνοιξε δρόμους αλλά τούτο το σημερινό πράγμα  εξελίσσεται ως αντιπαροχέας προσωπικών προσδοκιών.

Όφειλε η ηγεσία της να περιφρουρήσει κάποια πράγματα και να μην δώσει άφεση αμαρτιών στους υβριστές της διότι η πολιτική πρέπει να έχει και ηθική. Δεν είναι όλα ψήφοι…

Όταν στο ιστορικό κάδρο της διαχείρισης του εφικτού μπαίνεις ως τυχοδιώκτης, είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο, ότι και ο τρόπος της αποχώρησης σου απ΄ αυτό θα είναι εξίσου τυχοδιωκτικός.

Η ΡΑΣ από την πρώτη ημέρα που συγκροτήθηκε ήξερε τις δυσκολίες που έπρεπε να αντιπαλέψει και σε ποιο εκπαιδευτικό-συνδικαλιστικό περιβάλλον απευθύνεται. Βέβαια τα ζητήματα είναι πολιτικά και όχι τόσο συναισθηματικά. Ωστόσο όμως πέρα από την γενικότερη κρίση σε κοινωνικό-πολιτικό και οικονομικό επίπεδο, υπάρχει η ανάγκη νέας οργάνωσης των εργαζομένων. Κάτι που δεν μπορεί να γίνει μόνο από το τοπικό σχήμα μια μικρής ομάδας καθηγητών στη Β΄ ΕΛΜΕ. Χρειάζονται πρωτοβουλίες για το χτίσιμο ανεξάρτητων μετωπικών παλλαϊκών επιτροπών, άμεσης δημοκρατίας σε κάθε γειτονιά, χωριό, πόλη σε κάθε σχολείο με την κοινωνία μπροστά. Σε αυτό το επίπεδο θα στρατευτούμε πλέον και αφήνουμε τα παλιά κόμματα να διαχειριστούν την δημοκρατία δια της αντιπροσώπευσης στο συνδικαλιστικό κενό.

Το ερώτημα που τίθεται μετά τα αποτελέσματα αυτά είναι εάν αξίζει στην σημερινή εποχή, στον καιρό “της παρακμής της δύσεως” να μάχεται κανείς για Ιδέες; Σε αυτό το ερώτημα έχουμε δώσει την απάντηση μας με τους Αγώνες  μας στην εκπαίδευση, με τις θυσίες αγωνιστών, όπως ο συνάδελφός μας Νίκος Τεμπονέρας, που δολοφονήθηκε στις καταλήψεις του σχολικού συγκροτήματος του Βούδ της Πάτρας το 1990.

Έλα όμως που το κοινό κάθεται και χάσκει το κενό, μια μεγάλη παύση της δράσης, το απόλυτο μαύρο δηλαδή, περιμένοντας τον σκηνοθέτη να αποφασίσει, αν η τελευταία πράξη θα ορίσει την τραγωδία ως δράμα ή ως σατυρικό δράμα.

Αλήθεια πως θα γίνουμε φορείς ενός καλύτερου μέλλοντος αν δεν γίνουμε υποκείμενα αλλαγής του παρόντος;

Η ΡΑΣ θα αποφασίσει με ποιο τρόπο θα εκφράζεται πλέον στο συνδικαλιστικό κίνημα των εκπαιδευτικών και αν πρέπει.

Αγρίνιο 11-5- 2015

Από τη ΡΑΣ