Σαν σήμερα πριν από 18 χρόνια… Ελεγείο στον ποιητή Στέλιο Τσιτσιμελή

Στη μνήμη του Στέλιου

Aπό την ποιητική συλλογή «Εναλλαγές»
του Κων. Κ. Παπαδημητρίου.

5-7-1997 Ελεγείο στον ποιητή Στέλιο Τσιτσιμελή

«Είχες μέσα στην ψυχή σου και κρατούσες άγρυπνο το δικό σου, ακριβό όνειρο, για ένα κόσμο, γεμάτο αξιοπρέπεια και δικαιοσύνη, γεμάτο ποίηση κι αστροφεγγιά. Είχες μεσ΄ την καρδιά σου ένα ολοπόρφυρο αστέρι, που ζέσταινε τις κρύες σου νύχτες και δρόσιζε τα καλοκαίρια σου. Κι ήταν τ” αστέρι αυτό η αγάπη που επέμενες να χαρίζεις, όχι σε κάποιαν ανθρωπότητα αλλά στον άνθρωπο, τον δικό σου και τον ξένο, τον γνωστό και τον άγνωστο, χωρίς διάκριση. Όπως ο ιερέας, στον όρθρο του Μ. Σαββάτου, μοιράζει τα βαγιόφυλλα σε γνωστούς κι αγνώστους πιστούς, προαναγγέλλοντας την επερχόμενη Ανάσταση. Εσένα δεν σ” ενέπνευσαν οι ιεροφάντες των επαναστάσεων και των όποιων ανθρωπισμών που υπόσχονται την αγάπη ακόμα και με σφαίρες κι οργισμένες ιαχές, μιαν αγάπη που την επικυρώνει ο αφανισμός του άλλου. Εσύ τη δική σου την έδινες χωρίς περίσκεψη στον πλησίον και στον μακρινό αδερφό, που περιμένει μεσ” απ” το όνειρο και την ανάγκη για νάρθει να σου φιλήσει το χέρι και το μέτωπο… Ν” αγγίξει το πράο βλέμμα σου, με τον ολύμπιο ρεμβασμό σου. Και να μεταλάβει ποίηση. Και να χορτασθεί σοφία απ” το αρτοφόριο του στοχασμού σου. Ήσουν ποιητής, αλλά έκλεινες μέσα σου την ποίηση. Και λικνιζόσουν μ” αυτήν, πετώντας από κορφή σε κορφή μιας ουτοπίας περήφανης, μιας αθανασίας μελλοντικής. Ώσπου ήρθε η ώρα να περάσεις την αχερουσία ευσταλής κι απέριττος. Δεν ξέχασες πως άφησες στη γη τον μεστό σου λόγο και τις τρεις Μούσες σου* να τραγουδούν την ειρήνη, την αγάπη και την ελπίδα. Για να συμπληρώσεις τις υποθήκες των γενναίων. Γιατί γενναίος ήσουν. Και πάνω απ” όλα αρρενωπός κι άτρομος, καθώς, κρατώντας στο χέρι μιαν αναστάσιμη λαμπάδα, μετρούσες το εύρος της πανανθρώπινης αλήθειας».

(*) «Τρεις Μούσες για ένα Βάρβαρο» έκδ. 1975, θεατρικό ποιητικό έργο του Στ. Τσιτσιμελή.

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ: ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ