Τα οκτώ λάθη του Αλέξη Τσίπρα… του Νίκου Φελέκη

Περίμενα μέχρι στις 4 τα ξημερώματα για να γράψω το σημερινό μου άρθρο. Ήλπιζα ότι η Σύνοδος Κορυφής θα είχε ολοκληρωθεί. Φεύ, ακόμη συνεχίζεται. Και είναι άγνωστο πότε θα τελειώσει. Αν τελειώσει και δεν έχουμε συνέχεια σήμερα ή μία από τις επόμενες μέρες.

Τι να γράψεις αν δεν έχεις αποφάσεις. Τι να σχολιάσεις σε ένα ανακοινωθέν που δεν έχει εκδοθεί. Πως μπορείς να πεις τι θα συμβεί εφεξής. Χωρίς συγκεκριμένο πληροφοριακό υλικό τι άποψη να εκφέρεις για το τι χάσαμε και τι κερδίσαμε. Αν κερδίσαμε, γιατί αυτά που μέχρι τώρα μάθαινα παρέπεμπαν σε πλήρη αιχμαλωσία και παράδοση του Τσίπρα και της κυβέρνησης. Μέχρι και για “εικονικό πνιγμό” του Έλληνα πρωθυπουργού από την Μέρκελ, τον Ολάντ και τον Τουσκ, στις δύο εμβόλιμες συναντήσεις των τεσσάρων, έκαναν λόγο ξένοι ανταποκριτές.

Αν κάτι πρέπει να κρατήσουμε από το πολύωρο και ολονύχτιο θρίλερ των Βρυξελλών, αλλά και γενικότερα από τις διαπραγματεύσεις, είναι πως η εμπιστοσύνη αποτελεί βασικό στοιχείο των διαπραγματεύσεων. Χωρίς αυτή βρίσκεσαι σε μειονεκτική θέση. Και δυστυχώς ο πρωθυπουργός δεν απολαμβάνει της εμπιστοσύνης των υψηλών συνομιλητών του.

Αυτή τη στιγμή δεν είναι η ώρα για να πούμε ποιός φταίει -περισσότερο ή λιγότερο. Γεγονός είναι πάντως ότι η καχυποψία προσθέτει στην Ελλάδα περισσότερα εμπόδια και βάρη στην επίτευξη συμφωνίας που θα τη διατηρήσει στο ευρώ και σε ευρωπαϊκή τροχιά. Μάλιστα, η έλλειψη εμπιστοσύνης μεγάλωσε από τη στιγμή που η κυβέρνηση το Σάββατο στην ψηφοφορία της Βουλής έχασε και τη δεδηλωμένη. Μπορεί να εξασφάλισε την ευρεία συναίνεση από τα άλλα, φιλοευρωπαϊκού προσανατολισμού, κόμματα στη Βουλή, όμως το γεγονός ότι 17+15 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, μεταξύ των οποίων υπουργοί και η Πρόεδρος της Βουλής, εμφανίζονται αρνητικοί στα μέτρα που θα προβλέπει μιά, ούτως ή άλλως, επαχθής συμφωνία έθεσε με οξύ τρόπο το θέμα της δυνατότητας υλοποίησης της συμφωνίας εφόσον αυτή ήθελε επιτευχθεί.

Από αυτή την άποψη οι διαφωνούντες βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ έκαναν μεγάλη ζημιά στον Τσίπρα και κατέστησαν το έργο του έτι δυσχερέστερο. Έδωσαν στην Μέρκελ, τον Σόϊμπλε και τους συμμάχους τους την ευκαιρία και τη δυνατότητα να ασκήσουν πρόσθετη πίεση στην κυβέρνηση και να ανεβάσουν στα ύψη τα προαπαιτούμενα για την επίτευξη συμφωνίας. Την κρίσιμη στιγμή οι σύντροφοί του Τσίπρα του έβαλαν τρικλοποδιά που μπορεί να στοιχίσει στον ίδιον την πρωθυπουργία, στον ΣΥΡΙΖΑ την κυβέρνηση και στη χώρα την παραμονή της στο ευρώ ή να την καταστήσει διπλά επώδυνη.

Βεβαίως οι διαφωνούντες βουλευτές εμφανίζονται συνεπείς σε σχέση με το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, που ήταν εμπνεύσεως του ίδιου του Αλ. Τσίπρα και των πολύ στενών συνεργατών του. Οι διαφωνούντες βουλευτές εμφανίζονται ως υπερασπιστές του “όχι” και αρνούνται να μετατραπεί αυτό σε “ναι”, αφού αυτά που συζητά και εμφανίζεται πρόθυμος να δεχθεί ο πρωθυπουργός αδιαμφισβήτητα συνιστούν στρέβλωση έως και παραχάραξη της βούλησης του 61% του λαού τάχθηκε κατά του “σχεδίου Γιούνκερ”.

Από αυτή την άποψη ο Αλ. Τσίπρας μόνος του έκανε πιο δύσκολη τη ζωή του. Το δημοψήφισμα αντί να του δώσει, όπως υποστήριζε, τη δύναμη και τη δυνατότητα να διαπραγματευθεί μια καλύτερη συμφωνία, απεδείχθη, όπως είχαμε προβλέψει, παγίδα. Τώρα η συμφωνία που θα εξασφαλίσει, αν εξασφαλίσει, θα συνιστά βαρύτατη πολιτική και ιδεολογική ήττα για τον ίδιο και το κόμμα του και οπωσδήποτε τα όσα μέτρα θα προβλέπονται σ’αυτήν συν τα εισπρακτικά μέτρα (φορολογικές δηλώσεις, ΕΝΦΙΑ, έκτακτη εισφορά κ.λ.π) που το αμέσως προσεχές διάστημα θ’ αρχίσουν να εφαρμόζονται, θα τον φέρει αντιμέτωπο και με τους ψηφοφόρους του. Μάλιστα, κινδυνεύει να υπογράψει ένα τρίτο βαρύτατο μνημόνιο το οποίο αφενός δύσκολα θα μπορέσει να εφαρμόσει και αφετέρου θα αυξήσει κατακόρυφα την κοινωνική ένταση και δυσφορία.

Σε κάθε περίπτωση ο Αλ. Τσίπρας, από τον Ιανουάριο μέχρι σήμερα, έκανε πολλά λάθη. Καθυστέρησε να υπογράψει συμφωνία. Πίστεψε ότι ο χρόνος μετράει υπέρ του, απεδείχθη το αντίθετο. Δεύτερον, τον Φεβρουάριο υπέγραψε συμφωνία παράτασης του Προγράμματος χωρίς να πάρει χρήματα, λέγοντας μάλιστα, δια στόματος Βαρουφάκη, πως δεν τα χρειάζεται. Τρίτον, αντί να επιδιώξει να υπογραφεί συμφωνία έχοντας την προστασία του Προγράμματος το κάνει όταν αυτό εξέπνευσε και αφού έξήντλησε όλα τα αποθεματικά του κράτους με αποτέλεσμα ο λογαριασμός να έχει εκτιναχθεί στα ύψη και το πλεονέκτημα να έχει περάσει στους δανειστές.

Τέταρτον, προκήρυξε δημοψήφισμα λαμβάνοντας θέση υπέρ του “όχι” το οποίο ουσιαστικά υπηρετούσε τη στρατηγική της ρήξης, και την επομένη του αποτελέσματος προσχωρεί στη στρατηγική του συμβιβασμού που εμπεριείχε το “ναι”. Η επικράτηση του “όχι” έκανε, ως αναμένετο τους εταίρους-δανειστές σκληρούς αφού το μετέφρασαν, όπως άλλωστε το είχαν προαναγγείλει, ως άρνηση στο ευρώ και την Ευρώπη και ταυτοχρόνως υπηρετώντας το “ναι”, ενώ το δημοψήφισμα είπε “όχι”, δίχασε το κόμμα του και έφερε απέναντί του όσους από το 61% είδαν να διαστρέφεται ουσιαστικά η βούληση τους.

Πέμπτον, πίστεψε πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα άλλαζε τους συσχετισμούς στην Ευρώπη και θα γίνονταν ο πυροκροτητής που θα ανατίναζε τον νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό που κυριαρχεί σ’ αυτήν. Δεν κατάλαβε ότι το ευρώ είναι ιδεολογία και η αλληλεγγύη των εταίρων-δανειστών εκδηλώνεται με κανόνες και θεσμικές συμπεριφορές. Το αποτέλεσμα ήταν η θεωρία της συμμαχίας του Νότου να ενισχύσει την κυριαρχία του Βορρά. Αντί να χρησιμοποιήσει, όπως πίστευε, τη Γαλλία και την Ιταλία, που κινδύνευαν από μια πτώση της Ελλάδας να είναι τα επόμενα θύματα της κρίσης, τον χρησιμοποίησαν ο Ολάντ και ο Ρέντσι για να επιτύχουν μια καλύτερη ισορροπία των χωρών τους με την Γερμανία.

Έκτον, θεωρούσε ότι υπάρχουν εναλλακτικές πηγές χρηματοδότησης από τη Ρωσία, την Κίνα και αλλαχού εκτός Ευρώπης. Απεδείχθη ότι όχι μόνον δεν υπάρχουν, αλλά και οι δυνάμει, κατά την άποψή του σύμμαχοι, τον θέλουν εντολές ευρωζώνης.

Έβδομον, νόμιζε ότι οι Αμερικανοί για λόγους γεωπολιτικούς και γεωστρατηγικούς θα πίεζαν την Ευρώπη υπέρ της Ελλάδος. Δεν κατάλαβε ότι για τις ΗΠΑ η Γερμανία είναι πιο σημαντικός σύμμαχος από την Ελλάδα και σε καμμία περίπτωση δεν θα θυσίαζαν τη σχέση τους με τον ηγεμόνα της Ευρώπης για χάρη της Ελλάδος. Η πίεση των Αμερικανών στους Γερμανούς έχει ένα όριο το οποίο δεν μπορεί να ξεπεράσει η εκείθεν του Ατλαντικού υπερδύναμη.

Όγδοον, πίστεψε πως η παροχή εξουσιοδότησης στον ίδιον και τον Τσακαλώτο για την επίτευξη συμφωνίας θα μοίραζε το πολιτικό κόστος και οι ευθύνες για τα επώδυνα μέτρα θα διαχέονταν στο σύνολο των κομμάτων. Τώρα, το πλέον πιθανό είναι να υποχρεωθεί να πάει σε κυβέρνηση ειδικού σκοπού με άλλον πρωθυπουργό και με τις εκλογικό ορίζοντα να διαγράφεται, για λόγους που δεν είναι της παρούσης και του παρόντος σημειώματος, νεφελώδης για τον ίδιον και τον ΣΥΡΙΖΑ.

Τα λάθη για τόσο σύντομο χρονικό διάστημα είναι πολλά, ενώ αν προσθέσουμε και επιλογές προσώπων π.χ. Βαρουφάκης και άλλοι, κρίνονται και ήκιστα συγχωρητέα για έναν πολιτικό που θα μπορούσε, με την παρακμή των παλαιών κομμάτων και πολιτικών, να αναδειχθεί σε ηγεμόνα του πολιτικού και δημοσίου βίου…

matrix24.gr