Το βιβλίο «Γαμήλιος Εσπερινός» της Φρίντας Κολοβού – Μήτσιου παρουσιάζεται το Σάββατο,  14 Μαΐου

 

 

Ο Δήμος Αγρινίου διοργανώνει εκδήλωση-παρουσίαση του βιβλίου της Φρίντας Κολοβού – Μήτσιου, «Γαμήλιος Εσπερινός» από τις εκδόσεις «Περίπλους» .

 

Ο «Γαμήλιος Εσπερινός» είναι μια συλλογή διηγημάτων- στιγμές ανθρώπων οικείες που συγκίνησαν τη συγγραφέα κι έδωσαν έναυσμα στην μυθοπλασία. Το βιβλίο, όπως σημειώνει η συγγραφέας Ελένη Πριοβόλου, σε προδιαθέτει να το ανοίξεις, για να βρεθείς σε μια σειρά ιστοριών, πράγματι κατάθεση ψυχής. Στις αφηγήσεις, τα πάθη και οι καημοί του ανθρώπου αποτυπώνονται με άρτια γλώσσα και ρυθμό, ενώ ο ζόφος απαλύνεται με μια λεπτή αίσθηση χιούμορ. Στα ρεαλιστικά κείμενα πάλουν ποιητικές στιγμές χωρίς λυρισμό και περιττές συγκινησιακές φορτίσεις. Είναι ένα βιβλίο καθρέφτης της Ελλάδας του χθες και του σήμερα.

 

Στην εκδήλωση προσέγγιση στις ιστορίες του βιβλίου και το περιεχόμενό τους θα κάνει ο φιλόλογος και θεατρολόγος κ. Γιώργος Μικέλλης.

 

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο,  14 Μαΐου 2016, στην αίθουσα του κτιρίου της Τράπεζας της Ελλάδας, Αναστασιάδη 1, Αγρίνιο.

Σύνοψη του βιβλίου “Γαμήλιος Εσπερινός

 

Το να πει ένας συγγραφέας ότι τα γραπτά του είναι “κατάθεση ψυχής” δεν έχει νόημα. Δεν ενδιαφέρει, άλλωστε, κανέναν.

 

Οι προσωπικές μας σκέψεις, τα πάθη και τα βιώματά μας ενδιαφέρουν μόνο, αν δίνονται με μορφή τέτοια που να τα αποσπά από τον περιορισμένο χώρο των προσωπικών συγκινήσεων και να τα υψώνει μέχρι την καθολικότητα του αυθεντικού λογοτεχνικού έργου.

 

Έτσι, όποιος φυλλομετρήσει το βιβλίο να πει ότι αξίζει να το διαβάσει για την μέθεξη, όχι μόνο στα νοήματα, αλλά κυρίως στην ομορφιά της Τέχνης, που από μόνη της “διδάσκει και νομοθετεί”, όπως λέει και ο Γ. Σεφέρης.

 

“Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο”. Το πιστεύω, αλλά δεν τολμώ να ισχυριστώ ότι τούτα τα μικρά μου διηγήματα θα το κατορθώσουν. Τα δημοσιεύω με την ελπίδα ότι ο αναγνώστης θα τους χαρίσει θετικό πρόσημο και θα τα τοποθετήσει στο κάτω κάτω μέρος, σε μια γωνίτσα έστω, της πυραμίδας με τα έργα, που το διάβασμά τους πλούτισε με ομορφιά τη ζωή του.

                       Προλογικό σημείωμα της συγγραφέως

 

«Γεννήθηκα λίγο μετά τον τελευταίο μεγάλο πόλεμο και μου “λαχε για νονός απ’ το πουθενά, σύντροφος του πατέρα μου στο μέτωπο, χρόνια χαμένος σε νοσοκομεία της Γερμανία, ξεχασμένος ακόμα κι από τους δικούς του και αναπάντεχα επανεμφανισθείς μετά από χρόνια. Βρήκε τον παλιό του συστρατιώτη παντρεμένο, με μικρό κορίτσι αβάπτιστο, εμένα . Αποφασίσθηκε να με βαφτίσει αυτός. Όνομα; Της Γερμανίδας νοσοκόμας που αγάπησε με έρωτα βαρύ και ανανταπόδοτο, Φρίντα. Ο πατέρας μου δεν είχε αντίρρηση . Ήδη την αδελφή του την είχαν βαφτίσει, προ εικοσαετίας Οφηλία. Έλα όμως που η γιαγιά μου, παρόλο που άκουγε στο γλυκύτατο όνομα Φωτεινούλα, ήταν κεφάλι αγύριστο. Όταν ο παπάς, μετά από κάποιους δισταγμούς είπε και το όνομα αυτής Φρίντα, η γιαγιά έκλεισε την πόρτα της εκκλησιάς και απαίτησε να προσθέσουν και το «Φωτεινή»,αλλιώς δεν θα έβγαινε κανείς από κει μέσα. Αρκάδι θα γίνει, δήλωσε.

 Έτσι βρέθηκα ένα μωρό, φορτωμένο με δύο ονόματα, άκρως αντίθετα στο άκουσμα, Το ένα με τα ρο του και τα ταυ, σκληρό και τολμηρό, ίσως και μοιραίο, να θυμίζει Λιλή Μαρλέν ως εμβατήριο ( γιατί στην ουσία εμβατήριο είναι ) , το άλλο με τα λάμδα, τα νι και τα άλφα του, να λάμπει γλυκό και υποτακτικό.

  Η γιαγιά μου μ’ έλεγε Φώτω, ο παππούς μου Φωτεινούλα και όλοι οι άλλοι Φρίντα, το οποίο και επεκράτησε, καθώς οι άλλοι ήταν μακροβιότεροι των γερόντων.

 Μεγάλωσα. Εξωτερικά είμαι και φαίνομαι και φέρομαι σαν Φρίντα. Μέσα μου, πολύ βαθιά, η  Φωτεινούλα, άντε η Φώτω το πολύ, δειλά πάει να πει το λόγο της , να βρει ένα τόπο να υπάρξει. Και μη σας ξεγελάει το γλυκό το λάμδα της και το καμπανιστό το νι. Ούτε το φι το σιωπηλό. Το φως είναι και φωτιά . Το Αρκάδι της βάβως μου της Φώτως είναι απειλή υπαρκτή. Κάποτε με κατακλύζει, ποτάμι πύρινο που θα τα κάψει όλα.

 Δεν ξέρω, αν μπορείς  να καταλάβεις. Για μένα η κατάσταση είναι περίπου σχιζοειδής.

Τα διηγήματα, που σήμερα αποθέτω στα χέρια σου δεν δείχνουν αυτό τον πόλεμο, είναι στιγμές απ’ τις ζωές των άλλων, που για μένα είναι οικείες, σχεδόν δικές μου.                                                   

 Στο μεγαλύτερο βιβλίο, που ίσως προλάβω να γράψω , θέλω να φαίνονται και το Φρίντα και το Φωτεινή, αξεχώριστα και αγκαλιασμένα ή αντιμέτωπα σε μια εξοντωτική διελκυστίνδα επικράτησης, ή και τα δύο. Θα δείξει. Για την ώρα, σ’ εσένα, που με τιμάς κρατώντας αυτά τα διηγήματα στα χέρια σου, εύχομαι καλή ανάγνωση. Και σε ευχαριστώ».