Το 2017 δέσμιοι του χρόνου, του Βασίλη Φωτάκη

Το 2017 καλούμαστε ως χώρα να αντιμετωπίσουμε όλα όσα σωρευτικά βάρυναν την τύχη αυτής της χώρας με τις όποιες κακοδαιμονίες κουβαλήσαμε χρόνια ολάκερα. Προβλήματα άλυτα επί ετών και μια δημόσια διοίκηση ξεχαρβαλωμένη. Η ασφάλεια και οι ελευθερίες πρωταρχικά ζητήματα σε μια παραπαίουσα κοινωνία. Εθνικά θέματα ανοιχτά και ένα εσωτερικό σε απίσχναση από κάθε στοιχειώδη συνοχή και στόχευση.

Ο οπορτουνισμός των κυβερνώντων, ο λαϊκισμός και η έξαρση του εθνικισμού υπό του φόβου μιας εθνικής κρίσης συνομολογούν ότι η Ελλάδα αναμφίβολα θα βρεθεί αντιμέτωπη τόσο με Εξωγενείς κινδύνους (όπως είναι το Κυπριακό, ο αναθεωρητισμός της Τουρκίας, η ανάγκη περιφρούρησης των εθνικών συνόρων, οι μεταναστευτικές/προσφυγικές ροές) όσο και με ενδογενείς (όπως η υψηλή ανεργία, η υποβάθμιση της υγείας και της παιδείας , η απαξίωση θεσμών, η εσωτερική ασφάλεια και η δημόσια τάξη). Η αντιστροφή της μειωμένης ικανότητας του κράτους να λειτουργήσει ως… κράτος, αποτελεί στοίχημα επιτυχίας που αφορά όλους μας.

Ο βρόχος του κρατισμού συνεχίζει να σφίγγει και να ταλαιπωρεί, ενώ το θεσμικό κενό στη διαχείριση της χώρας συνεχώς μεγαλώνει. Ο εθνικολαϊκισμός και ο φασισμός εγκαθίστανται ενώ  η απουσία ευθυκρισίας και η αδυναμία αξιολόγησης των προβλημάτων μεγαλώνουν.

Δυνάμεις απο-ευρωπαϊσμού λειτουργούν ως σειρήνες σε ένα λαό που αδυνατεί να καταλάβει ότι η κρίση υπήρχε και πριν τα μνημόνια. Οι πολιτικές δυνάμεις ΠΑΣΟΚ- ΝΔ που μονοπώλησαν την εξουσία στην μεταπολίτευση, δεν εξέπεσαν του θρόνου τους για όσα έκαναν πριν την κρίση, δεν τιμωρήθηκαν για αυτό, αλλά για αποφάσεις που έλαβαν εξ όσων χρειάστηκε να διαχειριστούν τα αποτελέσματα. Αυτό ας το λάβουμε σοβαρά υπόψη διότι ο  ευρωσκεπτικισμός δυναμώνει, αλλά το μόνο στήριγμά μας θεσμικά και ουσιαστικά στη χώρα είναι αυτή η προβληματική, θα συμφωνήσω, Ε.Ε.

“Η Ζωή είναι Επίλυση Προβλημάτων” μας λέει ο μεγάλος φιλελεύθερος διανοητής K.Popper στο ομώνυμο βιβλίο του. Η αναβλητικότητα όμως στο διηνεκές όλων των σοβαρών θεμάτων που ταλανίζουν την χώρα και η μη εφαρμογή απαραίτητων μεταρρυθμίσεων συντηρούν ένα ξένο προς το επιχειρείν και την κανονικότητα πλαίσιο.

Απαιτείται να ολοκληρωθεί η 2η αξιολόγηση, ώστε να  υπάρξουν θετικές μελέτες βιωσιμότητας του χρέους στην συνέχεια από την ΕΚΤ, αλλά και ένας έντιμος συμβιβασμός με το ΔΝΤ ώστε να εξακολουθήσει η χρηματοδότηση από το 3ο Μνημόνιο.

Ο πλούτος της χώρας διαρκώς συρρικνώνεται, η παραγωγική της βάση είναι ρημαγμένη και τα χρέη της συσσωρεύονται σε δυσθεώρητα ύψη.

Η ομολογουμένη κατάρρευση των τραπεζών και των ΔΕΚΟ απαιτεί να αλλάξει ριζικά ο τρόπος διοίκησης αυτών των οργανισμών. Η πτώχευσή τους είναι κάτι αδιαμφισβήτητο. Προέχει να σταματήσουν να παράγουν ελλείμματα αυξάνοντας κατά αυτόν τον τρόπο το δημόσιο χρέος. ’Ετσι με νέες διοικήσεις και μετοχικές συνθέσεις αλλά και με μια νέα-σύγχρονη κουλτούρα διαχείρισης να συνδράμουν προς αυτή την κατεύθυνση.

Χρειάζονται καίριες αποφάσεις χωρίς ιδεοληψίες ώστε να επανέλθει η εμπιστοσύνη σταδιακά και να έρθουν επενδύσεις. Αναμφισβήτητα το κρισιμότερο πρόβλημα που πρέπει να λυθεί είναι εκείνο των «κόκκινων δανείων», ώστε η χώρα απρόσκοπτα να μπορεί να βγει στις αγορές το 2018, με τη λήξη του Μνημονίου, και να αποφύγει τη χρεοκοπία.

Όσο η  φτώχεια, η ανεργία και ο πειρασμός της δραχμής συντηρούνται στην κοινωνία τόσο θα υπάρχουν δυνάμεις που θα δυναμιτίζουν τον ορθό δρόμο της λογικής. Οφείλουν οι πολιτικές δυνάμεις του κοινοβουλευτισμού να μιλήσουν χωρίς υπονόμευση της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Η απαξίωση των θεσμών, της δημοκρατίας, των ελευθεριών και των δικαιωμάτων αλλά και το φαινόμενου του λαϊκισμού συντελούν στην ενίσχυση της ακροδεξιάς και της ξενοφοβίας.

Η απρόσκοπτη – τάχιστη λειτουργία της δικαιοσύνης και η μη μετατροπή των νόμων σε εργαλείο ασυδοσίας θα δυναμώσουν το περί δικαίου αίσθημα στην κοινωνία που τόσο πολύ έχει ανάγκη.

Στις άμεσες προτεραιότητες συμπεριλαμβάνονται η μείωση της φορολογίας δημιουργώντας συνάμα ένα σταθερό φορολογικό περιβάλλον και η μείωση του κόστους του κράτους. Φυσικά αυτό συνεπάγεται γενναίες αποφάσεις καθώς οι φόροι ενός κράτους είναι συντελεστής του κόστους της οικονομίας του και μείωση του κόστους επιτυγχάνεται κυρίως μέσω αύξησης της παραγωγικότητας. Οι δαπάνες δηλαδή του κράτους καθορίζουν το ύψος της φορολογίας ώστε να μπορεί να υπάρξει χρηματοδότηση των δομών του. Πρέπει να μάθουμε να ζούμε χωρίς δανεικά χωρίς επιβάρυνση των επόμενων γενεών σε ένα λειτουργικό κράτος με βιώσιμη ανάπτυξη και με όλες εκείνες τις δικλείδες που απαιτούνται θωρακίζοντας τόσο θεσμικά όσο και δια μέσω της οικονομίας την κυρίαρχη ύπαρξή του.

ΥΓ.  «Όσοι αδιαφορούν για τα κοινά είναι καταδικασμένοι να εξουσιάζονται πάντα από ανθρώπους κατώτερούς τους». Πλάτων

Φωτάκης Φ. Βασίλης