Αιτωλ/νία: Άνω κάτω στην Χρυσή Αυγή – «Βόμβες» και παραίτηση Δ. Μακρή

Συμπατριώτισσες και Συμπατριώτες, Πολίτες της Αιτωλοακαρνανίας, περίμενα υπομονετικά, «να καθίσει η σκόνη» της πρόσφατης εκλογικής αναμέτρησης, πριν προβώ σε τούτη, την επιβεβλημένη πράξη αποτίμησης του αποτελέσματος της ψηφοφορίας, τόσο σε πανελλαδικό όσο και σε τοπικό επίπεδο.

Νιώθω, λοιπόν, πως έχω υποχρέωση να μοιρασθώ, μαζί σας, τα τεκμηριωμένα συμπεράσματά μου, για την επόμενη ημέρα της Πατρίδας μας και της Εκλογικής μας Περιφέρειας. Μια υποχρέωση που πηγάζει απ΄ τη συναίσθηση του βάρους που ανέλαβα, να διεκδικήσω την ψήφο σας, προκειμένου να εκπροσωπήσω, εσάς και τον τόπο μας, στη Βουλή των Ελλήνων.

Με απόλυτη ειλικρίνεια, οφείλω -εκ προοιμίου- να υπογραμμίσω ότι, στο σύνολο των ασφαλών συμπερασμάτων μου, τα οποία θέτω στην κρίση σας, σήμερα, είχα καταλήξει με την ολοκλήρωση της προεκλογικής περιόδου και όχι αφότου έγινε γνωστό το εκλογικό αποτέλεσμα, σε πανελλαδικό αλλά και στο επίπεδο της Αιτωλοακαρνανίας.

Προχθές, τέσσερα χρόνια σχεδόν, μετά το Δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015, η μία από τις δύο πολιτικές δυνάμεις που έφεραν τη χώρα στο χείλος του γκρεμού, η Νέα Δημοκρατία, χωρίς ίχνος μεταμέλειας και αυτοκριτικής, για όσα δεινά συνδιαμόρφωσε για τον Τόπο μας, ανέλαβε και πάλι, αυτοδύναμη, τη διακυβέρνηση της αποικίας χρέους που ονομάζεται Ελλάδα. Όχι γιατί έπεισε τους Έλληνες, πως «έβαλε μυαλό» και πως όσα επαγγέλθηκε συνιστούν τη διέξοδο που έχει ανάγκη η Πατρίδα. Αλλά, επειδή οι περισσότεροι Πολίτες αισθάνθηκαν την ανάγκη να τιμωρήσουν, να αποδοκιμάσουν την απελθούσα Κυβέρνηση, για την ανερμάτιστη και ανέλπιδη πορεία της, τόσο στο οικονομικό όσο και στο κοινωνικό πεδίο, και πρωτίστως στα κρίσιμα εθνικά μας θέματα.

Το κρίσιμο ερώτημα, λοιπόν, το οποίο ανέδειξε το αποτέλεσμα των Εκλογών της 7ης Ιουλίου, είναι ένα και αμείλικτο: Ποιος φέρει τη μεγαλύτερη ευθύνη, για την παλινόρθωση στην εξουσία, του ενός εκ των δύο πόλων της συμφοράς, που εξακολουθεί να βιώνει η Πατρίδα μας;

Χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό, με απόλυτη ειλικρίνεια και ευθύτητα, θα απαντήσω ότι, κατά την ταπεινή μου άποψη, δυστυχώς, το μεγαλύτερο μερίδιο της ευθύνης ίσως να μην αντανακλά στα λεγόμενα συστημικά κόμματα (Ν.Δ, ΠΑ.ΣΟ.Κ/ΕΛΙΑ/ΚΙΝΑΛ και η μετεξέλιξή του ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ). Διότι, ευθέως ή σταδιακά, είχαν συνθηκολογήσει, άνευ όρων, με τους δυνάστες της Πατρίδας.

Το μεγαλύτερο μερίδιο αναλογεί σε εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις, που ενώ άρθρωσαν αρχικά έναν εθνικό και πατριωτικό λόγο, είτε εξαργύρωσαν τη δύναμη που τις έδωσε η λαϊκή ψήφος, με τη συμμετοχή τους σε μνημονιακές κυβερνήσεις (ΛΑ.Ο.Σ και ΑΝ.ΕΛ), είτε εγκλώβισαν τεχνηέντως γνήσιες πατριωτικές δυνάμεις, με τελικό προορισμό να προδώσουν τις προσδοκίες τους. Στην κατηγορία αυτή ανήκει εκείνη, η θορυβώδεις πολιτική παράταξη, η οποία σχεδιάστηκε με όρους νεποτισμού, ως οικογενειακή εταιρία περιορισμένης ευθύνης και προσωρινής διάρκειας (Χρυσή Αυγή). Το κίνημα που κατόρθωσε να λειτουργήσει ως η «βαλβίδα ασφαλείας», η οποία διασφάλισε μια ελεγχόμενη κοινωνική εκτόνωση, προκειμένου να μην εκραγεί η «χύτρα», μέσα στην οποία «έβραζε και εξακολουθεί να βράζει» μια εξαθλιωμένη κοινωνία, εκατομμυρίων νεόπτωχων, που ζουν κάτω απ΄ το όριο της φτώχειας, με τις ψυχές τους πλημμυρισμένες αγανάκτηση, απελπισία και οργή.

Μια ολιγάριθμη, κλειστή παρεούλα συγγενών και φίλων, που κατόρθωσε για καιρό να κρατήσει κρυφή τη λειτουργία της αποκλειστικά και μόνο με όρους συμφέροντος, επενδύοντας σε ρητορική που χάιδευε τον πληγωμένο πατριωτικό εγωισμό των Ελλήνων. Κι αργότερα, αλλάζοντας το μείγμα προπαγάνδας, αφιερώθηκε αποκλειστικά και συνειδητά, στην προσπάθεια να ταυτίσει τον πατριωτισμό, με τον ναζισμό και το φασισμό, να ποτίσει, πολλούς από εμάς, τα μέλη της, με τυφλό κοινωνικό μίσος. Να κάνει ό,τι περνούσε από το χέρι της, για να κρατήσει αχαμνό και ελεγχόμενο το μπόι της οργάνωσης, που κατόρθωσε στο μεταξύ, με ακραίες ενέργειες, να τρομάξει τις Ελληνίδες και τους Έλληνες. Έτσι, κατάφερε να υπηρετήσει το στόχο που, απ΄ ό,τι φάνηκε, εξαρχής είχε, αλλά τον έκρυβε καλά και για χρόνια, πίσω από πατριωτικές κορώνες: Να μην μπορέσει ποτέ, ο πατριωτικός χώρος στην Ελλάδα, να αποκτήσει εκείνη τη δυναμική, εκείνη την εκπροσώπηση, που μπορούσε να πολεμήσει και να σταματήσει τον κατήφορο του Τόπου. Κι όταν κατάλαβε ότι, αμέτρητοι εγκλωβισμένοι πατριώτες, αμφισβητούν την αδιέξοδη πορεία, που χάραξε η ηγεσία του, δεν δίστασε να αποφασίσει ότι, έκλεισε ο κύκλος της ζωής για το συγκεκριμένο πολιτικό συνονθύλευμα. Το οδήγησε στην εκλογική χρεοκοπία και στην κοινωνική απαξίωση, μέσω των πρόσφατων Ευρωεκλογών και των Εθνικών Εκλογών απαξιώνοντας και διώχνοντας σοβαρά στελέχη (Επιτήδειο, Φουντουλη κτλ).

Όσοι με γνωρίζουν, αντιλαμβάνονται γιατί αποφάσισα, σήμερα, «να τραβήξω την κουρτίνα», μιλώντας ωμά για όσα οδήγησαν στην πολιτική χρεοκοπία και «στη δύση της αυγής», η οποία ήταν «χρυσή» μόνο για λίγους συγγενείς και φίλους… Θα μπορούσα να το κάνω την προπαραμονή των Εκλογών, όταν έτρεχα να τυπώσω ψηφοδέλτια, διότι, η ηγεσία αποφάσισε να μη δώσει ούτε σε εμένα ούτε στους άλλους συνυποψηφίους μου, πλην του εκλεκτού της, τον οποίο ενίσχυε με την φυσική παρουσία της αλλά και με κάθε άλλο τρόπο. Αν τους είχα καταγγείλει, σήμερα θα πρόβαλαν την καταγγελία μου ως άλλοθι, για την εκλογική συντριβή. Θα μου χρέωναν σίγουρα το 0,03%, που τους άφησε εκτός Κοινοβουλίου, εκτός ασυλίας και λοιπών προνομίων.

Έδωσα τη μάχη, μέχρι να κλείσουν οι κάλπες, με πλήρη συνείδηση ότι, αυτοί που θα με τιμήσουν με την ψήφο τους (1070 Συμπατριώτες τελικά), είναι οι Έλληνες που προσπαθούν καθημερινά να πορεύονται με συνείδηση της ιστορικής, θρησκευτικής και πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Είναι η «μαγιά της Λευτεριάς», που έχουμε χρέος να επιδιώξουμε, απαλλαγμένοι από αυτούς που πρόδωσαν τις αξίες και τα ιδανικά μας.

Με αυτούς τους Συμπατριώτες μου και με τους χιλιάδες Συνέλληνες που επέλεξαν εκείνους τους υποψηφίους που εμφορούνται από αγνά, πατριωτικά ιδεώδη, είμαι βέβαιος ότι, θα κατορθώσουμε να συγκροτήσουμε, αλλά και να περιφρουρήσουμε, εκείνη την πατριωτική παράταξη που έχει ανάγκη η Ελλάδα, σήμερα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε. Ενάντια στην παρασιτική ολιγαρχία του Τόπου, που αφενός κατάντησε την Πατρίδα μας φυλακή χρέους, διώχνοντας στα ξένα τα πιο μορφωμένα παιδιά της, κι αφετέρου χαρίζει ή αφαιρεί «ανάστημα», αναλόγως συνθηκών, σε πολιτικούς νάνους και συνδέσμους, μέχρι να έρθει «το πλήρωμα του χρόνου». Μέχρι να «τραβήξει την πρίζα», αφήνοντας το σκοτάδι, μαζί με την πικρή γεύση της προδοσίας, σε εκείνους που ονειρεύονται μια άλλη Ελλάδα, αντάξια του φυσικού της πλούτου και της ανεκτίμητης κληρονομιάς της.

Όλοι, κατά βάθος, ξέρουμε πως, τα δύσκολα δεν τέλειωσαν για την Πατρίδα, κι ανά πάσα στιγμή μπορεί να επιστρέψουμε στο 2010. Επειδή, η βάση απ΄ την οποία μας υπόσχονται όλοι ένα ελπιδοφόρο μέλλον, είναι σαθρή και υπονομευμένη. Από κοινωνικές επάλξεις που ενώνουν τους Έλληνες και συνιστούν υπόμνηση του χρέους, που έχουμε όλοι, απέναντι στις γενιές που θα έρθουν, με Πίστη στο Θεό και την Ελλάδα, με Ανιδιοτέλεια και Αλληλεγγύη, καλούμαστε να συνεχίσουμε τον αγώνα, για την απελευθέρωση της Πατρίδας.

Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς,
Δημήτρης Μακρής
Υποψήφιος Βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας