«Αντι»-κείμενο Δ.Ο.Ε.: Βήματα υποταγής στην «αυτοαξιολόγηση» της Κυβέρνησης

«Δέκα μέρες το είχε και το… πότιζε το «αντι»- κείμενό της, την «αντι» εισήγηση της η πλειοψηφία της Δ.Ο.Ε. πριν καταλήξει στις Γενικές Συνελεύσεις.

Που σημαίνει ότι όταν ξεκινούσε ο αγώνας είχε προεξοφλήσει την ήττα της απεργίας-αποχής και προετοίμαζε τα βήματα της προσαρμογής στην νομιμότητα!

Σαν αντίληψη το «αντι»-κείμενο δεν απέχει από τις καθιερωμένες και καθεστηκυίες αντιλήψεις στο χώρο της εκπαίδευσης.

Κεντρικός άξονας όλων αυτών των αντιλήψεων είναι η θέση ότι μπορεί να υπάρξει μία άλλου είδους αξιολόγηση της σχολικής μονάδας, μία «άλλη» εκπαιδευτική διαδικασία, ένα «άλλο» σχολείο τελικά. μέσα στα πλαίσια της σημερινής ταξικής κοινωνίας.

Και αυτό δεν είναι μόνο εμμονή των κυρίαρχων και καθεστωτικών δυνάμεων της ΔΑΚΕ, του ΔΗΣΥ και των διάφορων εκδοχών του ΠΑΣΟΚ μαζί με τα συνδικαλιστικά σχήματα του Σύριζα. Πράγμα ολωσδιόλου φυσικό εξ άλλου…

Αυτοί έτσι και αλλιώς την δική τους κοινωνία και το εκμεταλλευτικό της σύστημα υποστηρίζουν και διαχειρίζονται. 

Γι` αυτό και το 2003 (επί Σουφλιά ακόμη) είχαν καταλήξει στην αποδοχή του όρου «αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου» ενώ με την «φιλολαϊκή» κυβέρνηση Σύριζα είχαν πλειοψηφικά αποδεχτεί τη συμμετοχή στη μη… τιμωρητική αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας.

Το θέμα είναι ότι οι αντιλήψεις αυτές διαποτίζουν και τις προσεγγίσεις των δυνάμεων που αναφέρονται στην αριστερά. Τη δική τους γραφίδα εξ άλλου διακρίνει κανείς στους διάφορους τομείς και αντι… δείκτες του «αντι» … κειμένου! 

Σύμφωνα, βέβαια, με την εκδοχή ενός μέρους των Παρεμβάσεων ενώ σύμφωνα με την εκδοχή του ΠΑΜΕ που δεν ψήφισε το «αντι» -κείμενο δεν «έφτασε η ώρα για ενιαίο κείμενο ακόμη». Δηλαδή, μπορεί να έρθει αυτή η ώρα αύριο; Και τι θα το καθορίσει αυτό; Εξ άλλου σύμφωνα με τις απόψεις τους οι υπάλληλοι -σε αυτή την κοινωνία- δεν πρέπει να μένουν ανεξέλεγκτοι… 

Δεν χρειάζεται καμία ανάλυση και θα έφτανε μόνο η ν.4 διευκρίνηση στο συνοδευτικό της αντι- αυτοαξιολόγησης κείμενο:

 «4. Στα πλαίσια αυτά καλούμε τους συλλόγους διδασκόντων στην 4βαθμη κλίμακα βαθμολόγησης να επιλέξουν για όλους τους άξονες τον υψηλότερο βαθμό (4), ώστε να μην υπάρχει η δυνατότητα ποσοτικής διάκρισης μεταξύ των σχολείων.»

Δηλαδή στην «αντί» εισήγηση υπάρχει τετράβαθμη βαθμολογική κλίμακα έστω… σικέ καθώς καλούνται οι σύλλογοι διδασκόντων να βάλουν την υψηλότερη βαθμολογία ώστε να μην μπορούν να γίνουν οι διαφοροποιήσεις των σχολικών μονάδων! Τόσο ομαλά και γωνιασμένα! 

Δηλαδή, συμμετοχή στην αυτοαξιολόγηση για να την … ακυρώσουμε!

«Κρίνουμε επίσης ότι η ποσοτική έκφραση αυτών των ιδιαιτεροτήτων, με τη τετραβάθμια κλίμακα, συσκοτίζει τον τεράστιο πλούτο της πραγματικότητας κάθε σχολείου και οδηγεί σε έωλες ιεραρχήσεις και κατηγοριοποιήσεις που αποπροσανατολίζουν τον αναγκαίο δημόσιο διάλογο για την εκπαίδευση. Διευκρινίζουμε λοιπόν ότι η ενδεχόμενη αξιοποίηση της όποιας ποσοτικοποίησης στην οποία οφείλουμε να προχωρήσουμε εξαιτίας της υποχρεωτικής ποσοτικής αποτύπωσης στην εφαρμογή αυτή δεν έχει καμία επιστημονική εγκυρότητα, και σε καμία περίπτωση δεν εκφράζει την πραγματική επιστημονική και επαγγελματική μας κρίση.»

Τι να κάνουμε δηλαδή είμαστε υποχρεωμένοι να εφαρμόσουμε την τετραβάθμια κλίμακα αλλά… επιφυλασσόμαστε γιατί δεν εκφράζει την πραγματική επιστημονική μας κρίση! Ακόμη και αν -ενδεχομένως- αξιοποιηθεί από τους κυβερνώντες, οι συγγραφείς δεν φέρουν ευθύνη γι` αυτό αφού το έχουν δηλώσει! Τώρα πως γίνεται η ιδέα που διαπερνά τα κείμενα είναι ότι οι βασικοί παράγοντες που επηρεάζουν τη δουλειά στα σχολεία βρίσκονται έξω από αυτά, είναι ένα άλλο… θέμα!

Κατά τα άλλα όλο το κομμάτι που αναφέρεται στην «αποτίμηση» του εκπαιδευτικού έργου περιέχει την αξιολόγηση της κυβερνητικής πολιτικής σε όλο το φάσμα των δομών και των σχέσεων που αναπτύσσονται στο σχολείο, τις ελλείψεις, τη σχολική διαρροή κλπ ως απάντηση στην αυτοαξιολόγηση της κυβέρνησης.

Δηλαδή σα να μας λένε ότι μπορεί να υπάρξει μία άλλη αυτοαξιολόγηση που θα στριμώξει το Υπουργείο, μάλιστα όταν περνά κανείς στον προγραμματισμό ο στόχος είναι η μείωση μαθητών ανά τάξη!

Και εμείς που πιστεύαμε ότι αυτό είναι ζήτημα πάλης, αγώνα και διεκδίκησης και όχι σχεδιασμού;

Αλλά -θα αντιτάξουν- ότι όλο αυτό είναι μία ευφυής κίνηση «έκθεσης» της κυβέρνησης στην κοινωνία δια της συμμετοχής στις συνεδριάσεις της αυτοαξιολόγησης. Τόσο ευφυής που δύσκολα θα την αντιληφθούν γονείς και εκπαιδευτικοί που βρίσκονται σήμερα ήδη «στα κάγκελα» για τις συγχωνεύεις τμημάτων! 

Υπάρχει λοιπόν «αντι»-πρόταση για την αυτοαξιολόγηση με θετικά σημεία και σημεία βελτίωσης της εκπαιδευτικής πρακτικής, μία διαφορετική επιμόρφωση, συμμετοχή των εκπαιδευτικών σε εθνικά και ευρωπαϊκά προγράμματα που όμως είναι γραφειοκρατικά και θα μπορούσαν να αντικατασταθούν από πιο δημιουργικά.

Στη πραγματικότητα το «αντι»-κείμενο δεν περιέχει μόνο προτάσεις που γίνονται για να εκθέσουν τάχα μου την κυβέρνηση. 

Αντανακλά και εμπεριέχει-επιμένουμε γι’ αυτό!- τις αυταπάτες και τους ιδεασμούς για τη σημερινή εκπαίδευση και το ρόλο του εκπαιδευτικού στη σημερινή κοινωνία τόσο των καθεστωτικών όσο και των «ριζοσπαστικών» εκπαιδευτικών παρατάξεων. 

Και μία απαραίτητη διευκρίνηση.

Γίνεται σύγκριση της αντι-εισήγησης με το κοινό πρακτικό στους συλλόγους διδασκόντων που προωθήθηκε από την ΔΟΕ το 2014 που κρίνεται θετική δράση. 

Τα κοινά πρακτικά του 2014 ήταν ένα μετέωρο βήμα που δεν δοκιμάστηκε στην «τελική» γιατί η χώρα μπήκε σε προεκλογική περίοδο καθώς σε λίγο (Γενάρης του 15) η κυβέρνηση των μνημονιακών συνεταίρων (Σαμαρά-Βενιζέλου) έχασε τις εκλογές.

Αλλά γιατί να πάμε στο μακρινό-πια- 2014; Ας επανέλθουμε στα σημερινά διλήμματα.

Τι θα κάνουν τώρα που η κυβέρνηση θεωρεί παράνομο τον ευφυή ενωτικό τους -δήθεν- σχεδιασμό; Που βγάζει εκτός νομιμότητας τις ενιαίες απαντήσεις στη διαδικασία αυτοαξιολόγησης των σχολικών μονάδων;

Θα περιμένουν τις… επόμενες εκλογές; 

Και με τα «αντι»-κείμενα τους θα αφεθούν οι εκπαιδευτικοί να γίνουν αντικείμενα (χωρίς ενδιάμεση παύλα!) της κυβερνητικής επίθεσης; 

Ή υποκείμενα αντίστασης και πάλης ενάντια σε κάθε εκδοχή αυτοαξιολόγησης-χειραγώγησης- κατηγοριοποίησης;»