Ο Αγρινιώτης ηθοποιός Στάθης Σκοτίδας μιλά στο AgrinioTimes.gr για τα πρώτα του βήματα στον χώρο της τέχνης

Ο Παρασκευάς Μάζης και το AgrinioTimes.gr ήρθαν σε επικοινωνία με τον 23χρονο Αγρινιώτη ηθοποιό, σεναριογράφο και σκηνοθέτη, Στάθη Σκοτίδα, με τον ίδιο να μιλά, για την πορεία του σε αυτό το χώρο, λέγοντας πως άρχισε, τα επόμενα σχέδια, ενώ δεν δίστασε να πάρει θέση σε απόψεις έμπειρων ανθρώπων του Πολιτισμού.

Αναλυτικά, τα όσα είπε:

-Πως ξεκίνησες αυτό το ιδιαίτερο ταξίδι; Όλα άρχισαν με μία σχολική παράσταση κατά την διάρκεια της Α’ Λυκείου, πήραν όλα το δρόμο τους και λέω εδώ είμαστε. Ξύπνησε μέσα μου κάτι που μου έλεγε, πως για κάτι τέτοιο γεννήθηκα. Κανονικά, έπαιζε μόνο η πρώτη τάξη, αλλά εγώ έπαιξα και τις τρεις χρονιές, στην τρίτη, το ζήτησα εγώ. Όλοι, μου έλεγαν να μην το κάνω, θα με βγάλει από τον ρυθμό των πανελληνίων, θα με κάνει να τρέχω και να μην φτάνω, όμως εγώ -από τότε- ήμουν ανένδοτος και το προχώρησα. Τα πήγα πολύ καλά, ο κόσμος έδειξε να εισπράττει ευχάριστα αυτό που εμείς, ως παιδιά του θεάτρου θελήσαμε να τους περάσουμε.

-Έχεις σπουδάσει ηθοποιία ή μιλάμε για μία άμεση πρακτική; Ναι, έχω τελειώσει τις σπουδές μου, σε ιδιωτική μάλιστα σχολή στην Αθήνα, ενώ την πρακτική μου, την έκανα στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Αγρινίου. Γνώρισα, αξιόλογους ανθρώπους, συνεργάσιμους, χωρίς κόμπλεξ και χωρίς άλλα αρνητικά και αυτό με έκανε να νιώθω όμορφα.

-Πόσο εύκολο είναι για έναν νέο της επαρχίας, να φτάσει ψηλά; Αγρίνιο, Παραβόλα για την ακρίβεια. Μιλάμε, για έναν αρκετά δύσκολο χώρο, όπως, σε κάθε επάγγελμα αλλά εδώ ο βαθμός δυσκολίας ανεβαίνει κατά πολύ. Δεν είναι εύκολο να πηγαίνεις για casting και να βρίσκεις άλλους χίλιους ή και δυο χιλιάδες να ονειρεύονται και να ελπίζουν, όπως εσύ. Αν το περιγράψω με μία λέξη θα έλεγα, βουνό. Εμάς, τους ανθρώπους της τέχνης, του πολιτισμού, ακόμη και της δημοσιογραφίας, μας ενώνει κάτι, το ότι θα πρέπει να έχουμε γερό στομάχι. Μέχρι, πριν λίγες ημέρες ήμουν στην Αθήνα και θέλω μέσα από αυτή εδώ τη συνέντευξη να ευχαριστήσω ανθρώπους, όπως: Περικλής Λιανός, Γεράσιμο Μιχελή, Χάρη Ασημακόπουλο, Βασίλης Παλαιολόγος και φυσικά τον Κώστα Γάκη χρόνια φίλοι καλοί και μάλιστα καθηγητής μου στη σχολή τον πρώτο χρόνο.

-Πιστεύεις, πως έχεις αλλάξει ως άνθρωπος τώρα που είσαι ένα δημόσιο πρόσωπο; Δεν σου κρύβω, ότι ήμουν ένα πάρα πολύ ντροπαλό παιδί, ούτε ψώνιο ένιωθα, ούτε πως κάνω κάτι τρομερό πίστευα ως τη στιγμή που άρχισα να αντιλαμβάνομαι πραγματικά τον βαθμό δυσκολίας, αυτού που κάνω. Επίσης, όταν είσαι ένα δημόσιο πρόσωπο είναι απόλυτα φυσιολογικό να αλλάξεις, σε σχέση με το πως ήσουν στα πρώτα σου βήματα, χωρίς όμως, να γίνεσαι κάποιος άλλος. Να μην λείπει το μέτρο. Να κρατάς τις άμυνες σου, όσο δύσκολο κι αν είναι. Εφόσον, δεν εισέρχεσαι σε αυτόν τον χώρο, για να προβάλλεις κάτι άλλο, παρά τη δουλειά σου, τότε δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα και κανέναν. Εγώ, σε μερικά πράγματα, έχω θέσει ήδη τα όρια μου και ελπίζω πως θα καταφέρω να τα κρατήσω ως το τέλος.

-Τα θετικά και τα αρνητικά αυτού του επαγγέλματος; Θα ξεκινήσω με τα αρνητικά, όχι πιστεύοντας ότι είναι και τα πιο πολλά, αλλά επειδή είναι τα πιο σημαντικά. Το άγχος, θες δεν θες το έχεις μέσα σου και αυτό από μόνο του είναι Νο1 αρνητικό, σε μία δουλειά που ποτέ μα ποτέ δεν είναι σταθερή, κάνεις μία παράσταση, παίζεις σε μία σειρά και έπειτα; περιμένεις, να κλείσεις εάν και εφόσον μπορέσεις να συμφωνήσεις άμεσα σε κάτι ποιοτικό και οικονομικά καλό. Τώρα, στα θετικά υπάρχει κάτι που μπορώ να πω ότι είναι όλα τα λεφτά. Η υποκριτική είναι ψυχοθεραπεία, όταν έχεις πολλά πράγματα μέσα σου και δεν τα εξωτερικεύσεις τότε μία παράσταση, ένας ρόλος σε σειρά ή κάτι σχετικό σε βοηθά να τα βγάλεις προς τα έξω, μέσα από αυτό το ρόλο. Οι περισσότεροι, απλά παίζουν το ρόλο, για μένα δεν είναι αυτή η ουσία. Να βρίσκουμε το μέσα μας, να γίνεσαι αυτός που επιτάσσει ο ρόλος, αλλά με τα δικά σου στοιχεία, θέλοντας να ζήσεις αυτό που κάνεις.

-Αυτή τη περίοδο που βρίσκεσαι; Ετοιμάζω, παράσταση μαζί με τον κολλητό μου. Δεν θα είναι κάτι έτοιμο. Καθαρά, δικό μας, σενάριο, ιδέα, σκηνικά, κουστούμια. Έχει κωμικά στοιχεία με τη συμμετοχή και του κοινού. Πρώτα, ο θεός το καλοκαίρι θα ανέβει στην Αθήνα και εύχομαι να πάνε όλα καλά και να μπορέσει να παιχτεί και στο Αγρίνιο, αυτό θα ήταν το μέγιστο. Δεν σας κρύβω, πως πολύ πρόσφατα μου είχε γίνει πρόταση για δουλειά, εδώ στο Αγρίνιο, από το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. αλλά δεν προχωρήσαμε γιατί εγώ ήμουν Αθήνα μέχρι και πριν μερικές μέρες. Σίγουρα, ένιωσα ευχάριστα, για την αναγνώριση ανθρώπων πολύ έμπειρων και ικανών για μεγάλα πράγματα.

-Αλήθεια, η οικογένεια σου πως δέχθηκε αυτό που κάνεις; Στην αρχή ήταν αρνητικοί, υπό την έννοια πως θα έπρεπε να σπουδάσω κάτι άλλο που να μου δίνει μία σταθερή δουλειά για το μέλλον και αυτό να είναι το χόμπι μου -πλέον- εκείνο που με συμβουλεύουν είναι να το ζήσω, αλλά προσέχοντας.

-Αν και νέος σε αυτό το χώρο, τι θα συμβούλευες τους νεότερους; Τι θα διαλέξεις και κυρίως ποιους θα διαλέξεις. Να είσαι με ανθρώπους που είναι κοντά στα δικά σου στάνταρ και που κάνουν πράγματα, όχι γελοία. Να υπάρχει ένα ταβάνι, στο οποίο θα κινείσαι. Δεν χρειάζεται να λέμε σε όλα ναι επειδή είμαστε νέοι. Όχι, δεν είναι αναγκαίο αυτό, ίσα-ίσα που θα μιλούσα για κάψιμο ενός νέου, αυτού του χώρου.

-Συμφωνείς, με την άποψη πως η τέχνη είναι για λίγους; Όχι, ακριβώς. Εγώ θα έλεγα πως η τέχνη χωρά κάθε άνθρωπο που είναι σε θέση να κάνει με ειλικρίνεια αυτό που του αναθέτει κανείς. Βάζω, όμως την υπογραφή μου στο εξής, για να πω ότι ασχολούμαι επαγγελματικά με κάτι θα πρέπει να έχω λάβει πριν τις κατάλληλες γνώσεις, δεν είναι όλα θέμα εμπειρίας. Πρώτα, μαθαίνω για αυτό που πάω να κάνω και έπειτα κάνω την καθημερινή προσπάθεια για να το περάσω και στους επόμενους, μα πρώτα στο κοινό και σε εμένα.

-Κάτι τελευταίο, πως θα μπορούσε το Αγρίνιο αλλά και ο ευρύτερος νομός της Αιτωλοακαρνανίας να ακουστεί παραπέρα; Έχω, μία ιδιαίτερη ιδέα επί τούτου και μου δίνεται η ευκαιρία να ειπωθεί. Να γίνει μία ταινία και να φανούν πράγματα μέσα από τη πόλη αυτή, αρκετά ήσυχη αλλά και μεγάλη η σχέση της με την τέχνη και τον πολιτισμό. Θα μπορούσαν να λάβουν μέρος όλοι όσοι κατάγονται από την ευρύτερη περιοχή, δίνοντας έτσι και το χρώμα και το ύφος, αλλά και την εμπορικότητα που χρειάζεται μέσα από τέτοιες παραγωγές.

 

Ακολουθεί, σκηνή από την παράσταση “αταίριαστο ζευγάρι” του Νίλ Σάιμον.
Παίζουν: Χρήστος Φυσικόπουλος καιΣτάθης Σκοτίδας