Η «ΔΡΩ» για τον θάνατο της Κατερίνας Μαστρογιάννη (Photos)

Η Κίνηση Πολιτών ΔΡΩ από σήμερα είναι πολύ φτωχότερη. Η γυναίκα που την εμπνεύστηκε, που μας πήρε από το χέρι και μας έκανε ομάδα, που ξεχνούσε κάθε δυσκολία όταν επρόκειτο για κάποια από τις δράσεις μας, η αγαπημένη μας Κατερίνα, το κορίτσι μας, δεν είναι πια ανάμεσά μας.

Περήφανη και γενναία μέχρι την τελευταία στιγμή, μας αποχαιρέτισε όρθια, βγάζοντας τη γλώσσα στο «κακό», που νόμιζε ότι μπορούσε να τη νικήσει.

Μια μαχήτρια της ζωής, μάνα υπόδειγμα τεσσάρων εξαιρετικών παιδιών, όταν ήρθε η αρρώστια, εκεί που οι περισσότεροι από μας θα λύγιζαν, αυτή ατσαλώθηκε και έβγαλε ό, τι πιο σπουδαίο είχε μέσα της.

Με απίστευτη διάθεση για ζωή αλλά και προσφορά και με οδηγό την αγάπη της για τον τόπο μας και την αγωνία για το πώς θα τον παραδώσουμε στην επόμενη γενιά, μπήκε μπροστάρισσα στη δημιουργία της Κίνησής μας. Μεγάλο της/μας όραμα η πολιτιστική διαδρομή που θα ενώνει τα πέντε αρχαία θέατρα του νομού μας. Η Κατερίνα πρωτοστάτησε στη συλλογή υπογραφών εκ μέρους της ΔΡΩ σε όλο τον νομό, οι οποίες έφτασαν κοντά στις 4.000, κινητοποιώντας έτσι πολύ κόσμο ώστε να λειτουργήσει ως μοχλός πίεσης προς τους αρμόδιους φορείς. Αλλά και ευφάνταστη, «γεννούσε» ιδέες για εκδηλώσεις, για ιστορικούς περιπάτους και δράσεις τεκμηρίωσης και ανάδειξης της τοπικής κληρονομιάς μας, όπως η προσπάθεια για ένταξη του εθίμου των χαλκουνιών στον κατάλογο της Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς.

Παράλληλα δε με την εργασία της ως γυμνάστριας, αποφοίτησε και από το Τμήμα Διαχείρισης Πολιτισμικού Περιβάλλοντος και Νέων Τεχνολογιών του Πανεπιστημίου Πατρών, πρώτη μάλιστα στο έτος της, ενώ δυστυχώς δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει το μεταπτυχιακό της στο ίδιο Τμήμα (για τη μη κατάργηση του οποίου πάλεψε πολύ). Όσο και να ακούγεται απίστευτο έβρισκε επίσης χρόνο για να παρακολουθήσει σεμινάρια φωτογραφίας στην Art8 και για να συμμετάσχει σε θεατρικές ομάδες.

Όσοι τη γνωρίσαμε αισθανόμαστε πραγματικά τυχεροί, γιατί μας δόθηκε ένα χειροπιαστό μάθημα ζωής από έναν σπάνιο άνθρωπο. Αισθανόμαστε, ακόμα, υπερήφανοι που περπατήσαμε δίπλα της, όπως περήφανα θα πρέπει να αισθάνονται και τα παιδιά της και όλοι οι δικοί της άνθρωποι που την αξιώθηκαν.

Οφείλουμε να της υποσχεθούμε ότι «τίποτα δεν πάει χαμένο…».