Α΄ Ε.Λ.Μ.Ε. Αιτωλοακαρνανίας: Ανοιχτή επιστολή σε μαθητές και γονείς

Αγαπητοί γονείς,

Αγαπητοί μαθητές,

Επανερχόμαστε σιγά – σιγά στην κανονική ζωή που είχαμε πριν την πανδημία, με βήματα που θα έπρεπε να είναι προσεκτικά και σταθερά. Να πατάμε καλά σε κάθε σκαλί της μεγάλης σκάλας που πρέπει να ανεβούμε για να βρεθούμε και πάλι όλοι μαζί υγιείς νικητές μετά από το μεγάλο πόλεμο των τελευταίων μηνών.

Όλο αυτό το διάστημα που τα σχολεία ήταν κλειστά, προσπαθήσαμε να κρατήσουμε επαφή με τους τρόπους που υποδείχτηκαν σε εσάς και εμάς.

Οι εκπαιδευτικοί, χωρίς καμία απολύτως σχετική επιμόρφωση, χωρίς να τους δοθεί ο απαραίτητος εξοπλισμός, χωρίς να τους δοθεί κανένα χρονικό περιθώριο, έπρεπε να προετοιμάσουν υλικό σε ψηφιακή μορφή και να το αναρτήσουν σε τάξεις που έπρεπε να δημιουργήσουν στο Πανελλήνιο Σχολικό Δίκτυο. Αυτός ήταν ο περίφημος ασύγχρονος τρόπος διδασκαλίας. Η κατακόρυφη αύξηση στη δημιουργία τάξεων και μαθημάτων στο δίκτυο, με στοιχεία που έχουν δημοσιευθεί, φανερώνει ότι οι εκπαιδευτικοί έσπευσαν να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες. Τα προβλήματα είχαν αρχίσει όμως να φαίνονται. Τάξεις και μαθήματα «εξαφανίζονταν», λογαριασμοί καταργούνταν, το δίκτυο έπεφτε, η εργασία επεκτάθηκε και μέχρι τις προχωρημένες πρωινές ώρες… Αυτά είναι που δεν είδατε. Αυτά είναι που βίωναν μόνο οι εκπαιδευτικοί στα σπίτια τους, την ώρα που λοιδορούνταν ότι είναι σε παρατεταμένες διακοπές. Δεν τα παράτησαν όμως. Συνέχισαν να προσπαθούν, γιατί ήξεραν πως περιμένατε από αυτούς στήριξη. Κάποια στιγμή ζητήθηκε και από εσάς τους γονείς να δημιουργήσετε λογαριασμούς για τα παιδιά σας, και τότε ήρθατε για πρώτη φορά αντιμέτωποι με όσα ζούσαμε την πρώτη εβδομάδα της υποχρεωτικής καραντίνας. Διαπιστώσατε τα μεγάλα προβλήματα. Οι λογαριασμοί των μαθητών άργησαν πάρα πολύ να ολοκληρωθούν, μερικοί ακόμη δεν έχουν, και αυτό στενοχώρησε κάποιους γιατί δεν μπορούσαν να κατηγορήσουν και πάλι τους εκπαιδευτικούς…

Την ίδια ώρα, από πολλούς εκπαιδευτικούς προτιμήθηκε η σύγχρονη εξ αποστάσεως εκπαίδευση. Βλέποντας τα προβλήματα, κάποιοι αποφάσισαν να κάνουν μάθημα σε πραγματικό χρόνο δείχνοντας τις σημειώσεις τους και ζητώντας απαντήσεις από τους μαθητές προφορικά ή και γραπτά με τον ίδιο τρόπο. Κι αυτό όμως προϋπέθετε ότι θα υπάρχει κατάλληλος εξοπλισμός και τεχνογνωσία από όλους. Οι εκπαιδευτικοί αναγκάστηκαν να δουλεύουν με δικά τους μέσα, κι όπως αναφέραμε στην αρχή χωρίς καμία επιμόρφωση. Κάποιες προσπάθειες να μάθουν όλοι τα στοιχειώδη γίνονταν κυρίως από τους εκπαιδευτικούς Πληροφορικής των σχολείων (που και αυτοί δεν είχαν ξαναδουλέψει τις πλατφόρμες που χρησιμοποιήθηκαν…) κι έτσι κάπως επιχειρήθηκε να σωθούν τα προσχήματα. Όμως ακόμη κι έτσι, οι ώρες εργασίας πολλαπλασιάστηκαν. Το υλικό έπρεπε να ψηφιοποιηθεί, εξοπλισμός δεν υπήρχε. Πολλοί εκπαιδευτικοί αγόρασαν υπολογιστές, σκάνερ και άλλα μέσα, κι αυτό είναι κάτι που επίσης δεν το μάθατε. Κάποιοι είπαν και το απίστευτο ότι οι εκπαιδευτικοί ήταν υποχρεωμένοι να έχουν εξοπλισμό, λες και οι εργαζόμενοι στο δημόσιο δουλεύουν γενικά με δικό τους εξοπλισμό… Είπαμε όμως, κάποιοι βρήκαν ευκαιρία να χτυπήσουν κάτω από τη μέση… Κι ενώ έστω και με μπαλώματα η δουλειά από τους εκπαιδευτικούς προχωρούσε, τα προβλήματα των μαθητών ήταν πολλά.

Τι κι αν δημιουργήθηκαν οι λογαριασμοί, τι κι αν οι δυνατότητες στοιχειώδους επικοινωνίας υπήρχε μέσω πολλών συσκευών. Ελάχιστοι μαθητές είχαν τα εργαλεία για να δουλέψουν όπως έπρεπε, κι εσείς το γνωρίζετε καλά αυτό. Χρειάζονταν υπολογιστή, είχαν κινητό. Δεν έβλεπαν καλά ότι γράφονταν στους ψηφιακούς ή κανονικούς πίνακες. Τα τάμπλετ τα ίδια, ημίμετρα. Άλλωστε σε τι κειμενογράφο θα έγραφαν τις απαντήσεις που ζητούνταν; Φυσικά, δεν υπήρχε εξοπλισμός στα σχολεία για να δανειστεί ούτε σε αυτούς ούτε στους εκπαιδευτικούς… Μια φήμη που κυκλοφόρησε για μαζική προμήθεια εξοπλισμού σε κάθε σχολείο με αφορμή μια ατυχή εγκύκλιο, ήταν μόνο φήμη, δεν υπήρχε τέτοιο σχέδιο. Υπήρχαν όμως και χειρότερα. Πολλοί μαθητές είτε δεν είχαν σύνδεση στο διαδίκτυο είτε είχαν, αλλά δεν είχαν δεδομένα (μέχρι να γίνει δωρεάν η χρήση). Ανακαλύφθηκε τότε η λύση …διδασκαλία με τηλεφωνική κλήση! Πρωτότυπο, καινοτόμο, αλλά απίστευτο να το έχει σκεφτεί κανείς, μια λύση που κανένας επιστήμονας παιδαγωγός δεν μπορεί καν να συζητήσει, αφού το δια ζώσης μάθημα δεν αντικαθίσταται με τίποτε. Όλο αυτό το εγχείρημα ήταν έτσι κι αλλιώς λύση ανάγκης, μπάλωμα που δεν μπορούσε να αποφευχθεί κι αυτό το ήξεραν όλοι. Όχι όμως να φτάσουμε να συζητάμε και για μάθημα από το τηλέφωνο…

Δεν είναι αλήθεια πως οι εκπαιδευτικοί αντέδρασαν στην τηλεκπαίδευση. Η πλειοψηφία στήριξε την εξ αποστάσεως διδασκαλία διαπιστώνοντας την κατάσταση και τα μοναδικά χαρακτηριστικά της, εκφράζοντας παράλληλα όλους τους παραπάνω φόβους που ήταν πραγματικοί. Αυτό έλεγαν κάθε μέρα στα κανάλια, αυτό έβγαινε και από τα μετρήσιμα στοιχεία στο Πανελλήνιο Σχολικό Δίκτυο. Όμως τα λόγια τους διαβάζονταν και χρησιμοποιούνταν κατά το δοκούν… Όλοι γνωρίζουν ότι το δια ζώσης μάθημα δεν μπορεί να υποκατασταθεί, όταν το έλεγαν οι εκπαιδευτικοί τους κολλούσε η ρετσινιά ότι δεν θέλουν να δουλέψουν…

Είναι γεγονός πως κάποιοι εκπαιδευτικοί δεν μπόρεσαν να συμμετέχουν είτε στη σύγχρονη είτε στην ασύγχρονη εξ αποστάσεως διδασκαλία. Ελάχιστοι ήταν αυτοί που δεν συμμετείχαν σε καμία μορφή, οι περισσότεροι απόλυτα δικαιολογημένα. Γνωρίζετε το σχολείο σας και την ηλικιακή κατανομή των εκπαιδευτικών σας. Δυστυχώς δεν έχουν γίνει νέοι διορισμοί τα τελευταία δέκα χρόνια με αποτελέσματα που είναι ορατά. Επιπλέον, δεν υπάρχουν προγράμματα επιμόρφωσης που να διδάσκουν τα αντικείμενα που απαιτούνταν. Ελάχιστοι ήταν αυτοί που θα μπορούσαν να ανταποκριθούν άμεσα στις νέες καταστάσεις. Οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους ήθελαν και τα κατάφεραν με πολύ πείσμα, φιλότιμο και θέληση να ανταποκριθούν. Ελάχιστοι δεν μπόρεσαν απόλυτα δικαιολογημένα τελικά. Υπήρχαν και ακόμη πιο λίγοι που απλά δεν ήθελαν. Δεν είναι όμως αυτοί που διαμορφώνουν τον κανόνα. Αυτό επίσης δεν έγινε σαφές σε κανέναν. Από τη μια υπήρχαν τα κανάλια και οι εντεταλμένοι δημοσιογράφοι που διαστρέβλωσαν αυτή την απλή πραγματικότητα. Δυστυχώς πολλοί μαθητές που επέλεγαν να μην συμμετέχουν στα μαθήματα (έτσι κι αλλιώς ήταν προαιρετικά για όλους) διαμόρφωναν διαφορετική εικόνα από την πραγματική. Υπήρχαν και μαθητές που δεν γνώριζαν πως θα βρουν τα μαθήματα, δικαιολογημένα στην πρωτόγνωρη για όλους διαδικασία, και απλά νόμιζαν ότι δεν υπάρχουν και ότι ο εκπαιδευτικός τους δεν είχε φροντίσει… Από την άλλη υπήρχαν μαθητές που συμμετείχαν στα εξ αποστάσεως μαθήματα κανονικά και έβλεπαν αν γινόταν δουλειά ή όχι.

Τι γινόταν όμως στους υπόλοιπους εργασιακούς χώρους; Κάποιοι εργαζόμενοι στην αρχή απολύθηκαν. Κάποιοι χώροι εργασίας έκλεισαν άμεσα και παραμένουν κλειστοί με απόφαση της κυβέρνησης. Πολλοί εργαζόμενοι σταμάτησαν να δουλεύουν, κλείστηκαν στα σπίτια τους και ζούσαν μόνο με το ειδικό επίδομα από το κράτος. Άλλοι συνέχισαν κανονικά τη δουλειά τους τις μισές μέρες, μια μέρα στη δουλειά, μια μέρα στο σπίτι. Άλλοι ασχολούμενοι με οικονομικά και δουλειές που γίνονταν με χρήση υπολογιστή, δούλευαν αποκλειστικά εξ αποστάσεως όλο το διάστημα. Η τηλεργασία είχε μπει για τα καλά στη ζωή όλων…

Εμείς πάλι, δουλεύαμε καθημερινά και μάλιστα πολλές ώρες. Για να ετοιμαστεί άρτια ένα μάθημα για σύγχρονη εκπαίδευση απαιτούνταν πολλές ώρες προετοιμασίας. Από όλες αυτές φαινόταν τελικά μόνο η μία, αυτή της επικοινωνίας στο δωμάτιο του μαθήματος… Τα ίδια και χειρότερα στην ασύγχρονη τάξη. Πολλές ώρες για την ετοιμασία των εργασιών για τους μαθητές, ειδικά για όσους εκπαιδευτικούς δεν είχαν ψηφιοποιημένο υλικό. Νοιάστηκε κανείς για όλα αυτά; Όχι φυσικά! Όλοι δούλευαν εξ αποστάσεως (μάλιστα κάποιοι τις μισές μέρες…) οι εκπαιδευτικοί “τεμπέλιαζαν”, έστω κι αν δούλευαν πολλαπλάσιες ώρες καθημερινά…

Αυτή ήταν η αλήθεια όλο αυτό το διάστημα. Μια αλήθεια που δεν διαβάσατε πουθενά, δεν είδατε πουθενά, και όσοι δεν ασχοληθήκατε με τα εξ αποστάσεως μαθήματα, δεν αντιληφθήκατε καν…

Κι έρχεται η στιγμή που τα σχολεία ανοίγουν!

ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΗ σίγουρα για εμάς τους εκπαιδευτικούς. ΚΑΝΕΙΣ εκπαιδευτικός δεν προτιμούσε την κατάσταση όπως ήταν. Το ίδιο φανταζόμαστε και για εσάς, γονείς και μαθητές.

Κι όμως η Τετάρτη που άνοιξαν τα σχολεία ήταν ημέρα σκέψης για εμάς… Σκεφτόμασταν ότι τώρα που σταματά η εργασία στο σπίτι, σταματά η εξ αποστάσεως εκπαίδευση. Από τη μια αυτό πρόσφερε σε όλους εμάς τη δυνατότητα …να δουλέψουμε πραγματικά γιατί μέχρι τώρα …καθόμασταν, αλλά από την άλλη στερούσε στους μαθητές που συμμετείχαν την δυνατότητα να μάθουν έστω και με αυτόν τον τρόπο –λύση ανάγκης κάποια πράγματα… Το ωραίο είναι ότι τώρα που κατά τους πολλούς θα δουλέψουμε “κανονικά”, εμείς νοιώθουμε ότι η δουλειά σταματά… Κι αυτό μπορούν να το καταλάβουν μόνο όσοι δούλεψαν μαζί μας όλο αυτό το διάστημα…

Το άνοιγμα των σχολείων για την Τρίτη Λυκείου ήταν υποχρεωτικό. Η ύλη που ανακοινώθηκε ως εξεταστέα για τις πανελλαδικές δεν έλαβε υπόψη τι πραγματικά είχε διδαχθεί, άσχετα με τις δηλώσεις των αρμόδιων. Πολλά σχολεία με ευθύνη του Υπουργείου, είδαν να έρχονται καθηγητές το Νοέμβριο. Ήταν απόλυτα βέβαιο ότι δεν θα μπορούσαν να έχουν τελειώσει ομαλά την ύλη αρχές Μαρτίου. Κι ενώ θα μπορούσε να επιλεγεί να γίνει μάθημα μόνο στην Τρίτη τάξη και η ύλη στις υπόλοιπες να καλυφθεί με άλλους πρόσφορους τρόπους που είχαν σαφέστατα κατατεθεί, το Υπουργείο αποφάσισε να ανοίξει τα Λύκεια σε δύο δόσεις, όπως γνωρίζετε, και στη δεύτερη να ανοίξει και τα Γυμνάσια. Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος, γιατί τόσο ρίσκο, όταν με τόσες θυσίες καταφέραμε και αντιμετωπίσαμε άψογα και με συγχαρητήρια από όλο τον κόσμο την κατάσταση. Δεν υπάρχει απάντηση. Ίσως γιατί κάποιοι γονείς θα απελευθερωθούν και θα πάνε στις δουλειές τους, ίσως κάτι άλλο.

Οι όροι της επιστροφής διαφέρουν πολύ στην εκπαίδευση σε σχέση με τους υπόλοιπους χώρους και η σύγκριση είναι δυσμενής και αποκαλυπτική. Οι επιστήμονες λένε ότι αυτό οφείλεται στο ότι στα σχολεία οι ομάδες είναι κλειστές και ελεγχόμενες, αυτό όμως σημαίνει ότι στο κακό σενάριο θα γνωρίζουμε τουλάχιστον από ποιον νοσήσαμε, όχι ότι θα αποφύγουμε τη νόσο…

Στα σχολεία θα πρέπει να οριστεί ένας εκπαιδευτικός υπεύθυνος διαχείρισης πιθανού κρούσματος. Ξεχάστε φυσικά ότι θα δείτε τους …ρόμποκοπ των νοσοκομείων. Άντε να δείτε κανέναν εκπαιδευτικό με μια απλή μάσκα και γάντια στα χέρια. Δεν υπάρχει άλλωστε εξοπλισμός. Καταλαβαίνετε…

Μάσκες και γάντια στο σχολείο είναι προαιρετικά. Άλλωστε δεν θα μπορούσαν να είναι υποχρεωτικά, δεν υπάρχει τόσο υλικό… Καταλαβαίνετε…

Τα πληκτρολόγια στους υπολογιστές πρέπει να καλύπτονται με μεμβράνη μιας χρήσης για πιθανή μόλυνση από μεταφορά του ιού. Τα ποντίκια και τα γραφεία όχι. Εκεί δεν υπάρχει πρόβλημα αλλά έτσι κι αλλιώς είναι τεχνικά ανέφικτο… Καταλαβαίνετε…

Η αναλογία πελατών – εργαζομένων στα καταστήματα τροφίμων είναι 1 άτομο ανά 15 τετραγωνικά μέτρα. Στα σχολεία που οι χώροι είναι και μικρότεροι, ισχύει η αναλογία 1 άτομο ανά 3-4 τετραγωνικά. Με την άλλη αναλογία …δεν έβγαιναν οι αριθμοί… Καταλαβαίνετε…

Μια ακόμη καινοτομία. Αναγνωρίζεται στους μαθητές ο κίνδυνος νόσησης συγγενικού προσώπου με υποκείμενα νοσήματα, τους  δίνεται η δυνατότητα να μην προσέρχονται στο …ασφαλές κατά τα άλλα σχολείο και με μια απλή δήλωση να μην καταχωρούνται οι απουσίες τους. Το δικαίωμα αυτό δεν δίνεται στους εκπαιδευτικούς. Καταλαβαίνετε…

Από την άλλη πρέπει να γίνει και μάθημα… Πως θα γίνει αν απέχουν οι περισσότεροι μαθητές χρησιμοποιώντας τις καινοτομίες που τους παρέχονται; Κι εδώ υπάρχει απάντηση.

Χωρίς να ερωτηθεί κανείς επιστήμονας της παιδαγωγικής, της ψυχολογίας, της ιατρικής και όλων των άλλων εμπλεκόμενων επιστημών, ανακοινώνεται και ψηφίζεται ότι τα μαθήματα θα μεταδίδονται σε απευθείας μετάδοση όπου επιθυμεί να τα παρακολουθήσει ο μαθητής. Μπορεί να ακούγεται απίστευτο, είναι όμως πλέον αληθινό. Κι εδώ υπάρχει η μέγιστη αντίδραση σε όσα έχουμε ακούσει κι έχουμε δει ως τώρα. Και μάλιστα είναι καθολική σχεδόν η αντίδραση αυτή. Όχι μόνο από το χώρο των εκπαιδευτικών, αλλά και από το χώρο των συλλόγων γονέων και τα ανώτατα όργανά τους. Ποιος μαθητής θα τολμήσει να κάνει μια ερώτηση που από κάποιους μπορεί να θεωρηθεί “χαζή”; Ποιος θα σηκωθεί στον πίνακα να λύσει μια άσκηση με τον ίδιο κίνδυνο; Ποιος εκπαιδευτικός θα κάνει σωστά τη δουλειά του χωρίς να νοιώθει ότι παρακολουθείται συνεχώς για πιθανό λάθος; Ποιος διανοήθηκε να διασπάσει την ιερότητα και το “άβατο” της τάξης που μόνο ο εκπαιδευτικός και οι συμμετέχοντες μαθητές έχουν δικαίωμα να ζουν και να μοιράζονται; Είναι να απορεί κανείς γιατί επιλέχθηκε η ευθεία σύγκρουση ενώ θα μπορούσε να επιλεγεί η μέθοδος της υποχρεωτικής ασύγχρονης εκπαίδευσης για όσους μαθητές δεν μπορούσαν να παρακολουθήσουν. Οι εκπαιδευτικοί δηλαδή να αναρτούν τις σημειώσεις και τις ασκήσεις της ημέρας και οι μαθητές υποχρεωτικά να βλέπουν, να λύνουν και να αναρτούν τις απαντήσεις. Δεν γνωρίζουμε πραγματικά για ποιο λόγο επιλέχθηκε ένας τρόπος που πιστεύουμε ότι έχει πολλά νομικά θέματα αναπάντητα, έχει προκαλέσει πολλές αντιδράσεις ήδη και δεν φαίνεται να βρίσκει εφαρμογή ΠΟΥΘΕΝΑ, σε κανένα σχολείο της χώρας.

Από την άλλη πολλά ζητήματα χρειάζονται απαντήσεις:

• Για ποιο λόγο το υπουργείο δεν προχωρά σε προγράμματα προμήθειας εξοπλισμού για τα σχολεία; Γνωρίζετε ότι στο καλύτερα εξοπλισμένο εργαστήριο πληροφορικής η αναλογία είναι 2 μαθητές ανά υπολογιστή; Κι αυτό στην καλύτερη των περιπτώσεων φυσικά… Και οι μαθητές κάθονται σε επαφή αφού τα τμήματα είναι 20άρια. Παλιότερα ο αριθμός μαθητών ανά τμήμα ήταν μικρότερος και η αναλογία 1-1. Τώρα;
• Για ποιο λόγο το υπουργείο δεν προχωρά στη προμήθεια υπολογιστών με τα οποία θα μπορούσε να βοηθήσει εκπαιδευτικούς και μαθητές να κάνουν δωρεάν και σοβαρά τη δουλειά τους; Έχει γίνει στο παρελθόν, θα μπορούσε να γίνει και τώρα. Γιατί επιλέγονται αμφιλεγόμενοι και απαράδεκτοι τρόποι διαχείρισης έστω και σε περιόδους κρίσης; Ποιος διαφωνεί με την πρόταση “ένας υπολογιστής σε κάθε μαθητή και σε κάθε εκπαιδευτικό”;
• Γιατί δεν γίνονται προγράμματα επιμόρφωσης που τόσο πολύ φαίνεται ότι επιζητούν οι εκπαιδευτικοί και σε σύγχρονες κατευθύνσεις αλλά επιλέγεται να γίνουν ελάχιστα επιμορφωτικά προγράμματα για λίγους και σε αντικείμενα που δεν είναι αιχμής για την αντιμετώπιση τέτοιων κρίσεων;
• Τόσα χρόνια δεν είχαμε ανάγκη τις κάμερες για να αναπληρώσει κανείς μαθητής την ύλη που έχανε στο σχολείο λόγω απουσίας. Το ρόλο των καμερών τον αναλάμβανε ένας φίλος, ένας γείτονας και κανένας δεν έχανε τίποτε και ήταν διαβασμένος την επόμενη αν ήθελε. Για ποιο λόγο αποφασίσαμε να εθίσουμε τα παιδιά στη διαδικασία του πλήρη ελέγχου των κινήσεών τους από τόσο μικρή ηλικία;
• Γνωρίζετε ότι οι περισσότερες οδηγίες από αυτές που έφτασαν στα σχολεία για το άνοιγμά τους δεν μπορούν να εφαρμοστούν και μάλλον γράφτηκαν από κάποιον άσχετο με την ελληνική πραγματικότητα; Σε ποιο ελληνικό σχολείο κάθε τμήμα μπορεί να έχει δικό του προαύλιο και να τηρούνται και οι απαραίτητες αποστάσεις; Σε λίγο θα πιάσουν μεγάλες ζέστες, ποιοι θα είναι οι τυχεροί που θα είναι στον ίσκιο; Σε ποιο ελληνικό σχολείο θα μπορέσουν να εφαρμοστούν οι κανόνες για τον συνεχή καθαρισμό κάθε επιφάνειας όσες φορές χρησιμοποιείται; Οι ειδικοί καλά τα γράφουν, ποιος μπορεί να τα εφαρμόσει στο σχολείο; Πόσοι εκπαιδευτικοί απαιτούνται για να επιβάλλουν την τήρηση των απαραίτητων μέτρων ασφάλειας στους εκατοντάδες μαθητές (αν έρθουν φυσικά…); Τι γίνεται σε περίπτωση άρνησης των μαθητών να συμμορφωθούν;

Οι ερωτήσεις είναι δεκάδες, εκατοντάδες. Δεν μπορούν να γραφούν. Φαντάζεστε κι εσείς οι ίδιοι. Ας ελπίσουμε ότι τα πράγματα θα εξελιχθούν ομαλά για όλους. Μετά θα τα βρούμε όλα τα υπόλοιπα, ή τουλάχιστον θα προσπαθήσουμε. Εμείς οι εκπαιδευτικοί αποδείξαμε ότι θέλουμε…

Για την Α΄ Ε.Λ.Μ.Ε. Αιτωλοακαρνανίας

Ο Πρόεδρος

Κωνσταντίνος Κατσαρός

Ο Γραμματέας

Παναγιώτης Κίντας