Εμπορικός Σύλλογος Αγρινίου: «Τροφή για σκέψη… Τι και σε ποιον προσφέρουν οι Τράπεζες;»

Εμπορικός Σύλλογος Αγρινίου: «Τροφή για σκέψη… Τι και σε ποιον προσφέρουν οι Τράπεζες;»

Πιο αναλυτικά:

«Οι Τράπεζες σε όλες σχεδόν τις πόλεις (όπου έχουν αφήσει υποκαταστήματα) της Ελλάδος, είναι σε κεντρικά σημεία μαγαζιά, που απασχολούν ελάχιστους πλέον υπαλλήλους (εξαναγκασμοί αποχωρήσεων) και δέχονται στο εσωτερικό τους επιλεκτικά πελάτες.

Είναι μαγαζιά που για το εμπόρευμα που παίρνουν (καταθέσεις) πληρώνουν επιτόκιο <0.5% ενώ για το εμπόρευμα που δίνουν (δάνεια) ζητάνε επιτόκια 6%-10%-15%-20% (ανάλογα τη συμφωνία).

Τοκογλυφία ή όχι;

Είναι μαγαζιά που για τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών και επιχειρήσεων έχουν την πόρτα τους κλειστή για να δανείσουν ακόμα και με αυτούς τους τοκογλυφικούς όρους.

Είναι μαγαζιά που δανείζουν POS στις επιχειρήσεις με ετήσιο ενοίκιο (60€-150€) και στη συνέχεια απομυζούν από κάθε συναλλαγή μέσω του POS προμήθεια (1%-5%).

Μαγαζιά που επιβαρύνουν κάθε επιχείρηση με ετήσιο κόστος διαχείρισης λογαριασμού Όψεως (30€-100€).

Μια λειτουργία, ένα κόστος που δεν είναι προαιρετικό για κάθε επιχείρηση, αλλά με νομοθετικές ρυθμίσεις υποχρεωτικό και προς όφελος μόνο του τραπεζικού συστήματος.

Η τράπεζα είναι μαγαζί που παίρνει μόνιμα και διαρκώς στήριξη από το κρατικό ταμείο ( λεφτά Ελλήνων φορολογούμενων), απαγορεύεται να ζημιωθεί ( την όποια ζημία από κόκκινα δάνεια, μέσω των συνεχόμενων ανακεφαλαιοποιήσεων με δικά μας χρήματα, όχι μόνο την έχει ρεφάρει, αλλά έχει και υπερκέρδος) και δε διστάζει να πουλάει τα κόκκινα δάνεια για ευτελή πoσά στις αρπακτικές εισπρακτικές εταιρείες. Εταιρείες συγκεκριμένων συμφερόντων που για να εισπράξουν δεκάδες και εκατοντάδες φορές περισσότερα απ’ ότι αγόρασαν αυτά τα δάνεια, απειλούν και βγάζουν ηλεκτρονικά πλέον στο σφυρί ό,τι βρουν διαθέσιμο.

Είναι μαγαζιά που υπέρογκα δάνεια κομμάτων, υπουργών, πολιτικών και μεγαλοκαρχαριών δεν τα διεκδικούν.

Γιατί άραγε;

Γιατί εκεί συμπεριφέρονται ως φιλανθρωπικά ιδρύματα ενώ για το 99% του πληθυσμού της χώρας συμπεριφέρονται ως μαγαζιά;

Και γιατί η πολιτεία τους αντιμετωπίζει ως ιδρύματα προσφέροντας τους Γη και Ύδωρ;

Τυχαίο;

Υ.Γ.1:Αν υπήρχε βούληση φυσικά από τις Kυβερνήσεις, όπως με το πάτημα ενός κουμπιού τα Funds παίρνουν τα σπίτια του κοσμάκη, έτσι θα μπορούσαν να λυθούν οι παθογένειες του τραπεζικού συστήματος. Αλλά βούληση δεν υπάρχει.

Υ.Γ.2.: Χρησιμοποιούμε στο κείμενο ως πιο εύηχη και ελαφριά τη λέξη μαγαζιά, αν και η τοκογλυφική δράση και συμπεριφορά του τραπεζικού συστήματος δεν έχει καμία σχέση με μαγαζί».

 

Διαβάστε επίσης: «Για τη μάστιγα της ακρίβειας», του Εμπορικού Συλλόγου Αγρινίου