Εισήγηση Τσίπρα στην συνέλευση για τη διεύρυνση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – Προοδευτική Συμμαχία

Aπ’ ότι βλέπω έχετε γεμίσει ασφυκτικά μια αίθουσα, δείχνοντας το ενδιαφέρον που υπάρχει.

Eνδιαφέρον που το βλέπω σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, όπου βρίσκομαι, για το νέο ξεκίνημα που θέλουμε να κάνουμε, για τον μετασχηματισμό, όπως έχουμε πει, του ΣΥΡΙΖΑ και της Προοδευτικής Συμμαχίας, για τη διεύρυνση κι αυτή τη νέα αρχή προκειμένου να αντιστοιχίσουμε την οργανωτική μας βάση με τη δυναμική της προσδοκίας και της ελπίδας που είναι διάχυτη στην ελληνική κοινωνία και που την είδαμε τρεις φορές το 2015 να κερδίζει εκλογές και τη μέρα τη δύσκολη, που χάσαμε την εκλογική αναμέτρηση, να παίρνουμε ένα διόλου ευκαταφρόνητο θα έλεγα αποτέλεσμα, με έναν στους τρεις ψηφοφόρους, παρά το γενικευμένο αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο που δημιουργήθηκε εκείνες τις μέρες, να έρχεται να στηρίξει την προσπάθειά μας.

Θα ήθελα λοιπόν ξεκινώντας να κάνω ένα πείραμα, να σας ρωτήσω. Ποιοι από σας ήσασταν από πριν μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, να σηκώσετε  το χέρι σας. Και ποιοι από σας δεν ήσασταν;

Νομίζω ότι πετύχαμε τον σκοπό μας. Στο τέλος θα ρωτήσω και ποιοι σκοπεύετε να γίνετε. Εκεί θα είναι η μεγάλη επιτυχία.

Θέλω λοιπόν να πω ότι ξεκινάμε με μεγάλη αισιοδοξία και παρά το γεγονός ότι συνήθως όταν κάποια κόμματα που κυβερνούν χάνουν τις εκλογές, περνάνε μια μεγάλη περίοδο αστάθειας και αδυναμίας να επικοινωνήσουν με τους πολίτες. Εμείς, αντιθέτως, μετά την ήττα των εκλογών διαμορφώνουμε ένα  κλίμα και μια δυναμική εξαιρετικά σημαντική μέσα στις τοπικές κοινωνίες σε όλη την Ελλάδα σε συγκεντρώσεις, όπου βρίσκονται τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και της Προοδευτικής Συμμαχίας, αλλά και εγώ προσωπικά, ακριβώς διότι επιθυμούμε, θέλουμε να δημιουργήσουμε μια καινούργια, διαφορετική, δύσκολη, αλλά θα έλεγα εξαιρετικά φιλόδοξη σχέση του κόμματός μας με τους πολίτες και μια νέα σχέση του πολίτη με την πολιτική, κατά μία έννοια.

Διότι δεν βρισκόμαστε στους πολίτες δίπλα και σε εσάς λίγο πριν τις εκλογές για να ζητήσουμε ψήφο, όπως συνηθίζουν να κάνουν όλοι, και εμείς, αλλά βρισκόμαστε αμέσως μετά. Όχι για να ζητήσουμε ψήφο, αλλά για να ζητήσουμε συμμετοχή, τη συμμετοχή σας στην προσπάθειά μας. Κι ακόμα -ακόμα την κατάθεση της γνώμης σας, να μπολιάσουμε τις δικές μας ιδέες και τα δικά μας προτάγματα με τις δικές σας αγωνίες. Να συνειδητοποιήσουμε τη βάση των προβλημάτων που, παρά την προσπάθειά μας, δεν καταφέραμε να λύσουμε όσο κυβερνούσαμε, διότι κυβερνήσαμε σε συνθήκες έκτακτης ανάγκης. Δεν είναι θέμα αν ήταν λίγα ή πολλά. Αλλά αυτά τα 4 χρόνια ήταν σαν να ήταν 4 δεκαετίες συμπυκνωμένες. Τόσο μεγάλη πίεση, τόσο μεγάλη επίθεση απ’  έξω και από μέσα δεν έχει ζήσει ποτέ άλλοτε κυβέρνηση στον τόπο, ακόμα και σε πιο δύσκολες στιγμές. Τουλάχιστον από το ΄74 και μετά πιστεύω ότι περάσαμε ίσως τις πιο δύσκολες στιγμές που έχει περάσει οποιαδήποτε κυβέρνηση στον τόπο. Κι αυτό είναι αντικειμενικό. Δεν αποτελεί δικαιολογία για τα λάθη και τις παραλείψεις.  Θέλουμε να τα δούμε κατάματα, και τα λάθη και τις παραλείψεις. Γι αυτό είμαστε εδώ. Και γι αυτό σ’  αυτή την προσπάθειά μας θέλουμε, όχι μόνο να μιλάμε εμείς, αλλά να ακούμε. Και θα ήθελα σήμερα να ακούσω εσάς να πάρετε το λόγο, να καταθέσετε τον προβληματισμό σας και τα ερωτήματά σας. Γιατί μόνον έτσι θα μπορέσουμε να οικοδομήσουμε μια αδιαμεσολάβητη σχέση επικοινωνίας και μόνον έτσι θα μπορέσουμε κι εμείς να βγούμε  αν θέλετε απ’  αυτόν τον κλοιό των γραφείων των κομματικών και να επικοινωνήσουμε με τους ανθρώπους που βιώνουν τις δυσκολίες που βιώνουν στην καθημερινότητά τους, αλλά που έχουν ζωντανό το όραμα για να αγωνιστούν και να αγωνιστούμε μαζί για να δώσουμε μια καλύτερη προοπτική για τον τόπο μας, γιατί πιστεύω ότι αυτό του αξίζει.

Και βεβαίως τα λέμε όλα αυτά προφανώς όχι σε μια περίοδο που δεν έχει εξελίξεις. Είναι γεμάτη εξελίξεις η περίοδος που διανύουμε. Και νομίζω ότι δεν θα ήταν υπερβολή να σας έλεγα πως στις 7 του Ιούλη, όταν υπήρξε αυτή η πολιτική εναλλαγή, σίγουρα οι πολίτες αλλά ούτε κι εμείς πιστεύαμε ότι τόσο γρήγορα θα διαψευστούν και με τόση ταχύτητα οι προσδοκίες που είχαν δημιουργήσει όλο το προηγούμενο διάστημα το κόμμα της σημερινής κυβέρνησης, η ΝΔ  και ο κ. Μητσοτάκης, αλλά και μερίδα μεγάλη των ΜΜΕ που τους στήριζε, ότι πρόκειται αυτή η πολιτική αλλαγή να φέρει σημαντικές αλλαγές στη ζωή των ανθρώπων, ιδιαίτερα της μεσαίας τάξης.

Όταν παραδίδαμε λοιπόν την κυβέρνηση δεν πιστεύαμε ότι τόσο γρήγορα θα συνέβαιναν όλα αυτά τα οποία βιώνουμε τους τελευταίους πέντε μήνες. Βέβαια κάποια, οφείλω να ομολογήσω ότι τα αναμέναμε

Αναμέναμε ότι η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, του κ. Μητσοτάκη, θα είχε μια πολιτική προτεραιότητα να προστατέψει τους λίγους, το είχαμε πει άλλωστε. Αναμέναμε ότι θα είναι εξαιρετικά προετοιμασμένοι να αναλάβουν το κράτος και να φτιάξουν το δικό τους κράτος, το κομματικό κράτος. Αυτά τα περιμέναμε.

Αυτό που ίσως δεν περιμέναμε ήταν να το κάνουν τόσο κραυγαλέα, τόσο ξεδιάντροπα, θα έλεγα. Όμως, αυτό το οποίο ούτε και εμείς περιμέναμε και μας έχει εκπλήξει, ήταν το πόσο χωρίς ντροπή και χωρίς αναστολή, θα έλεγα, θα προχωρούσαν σε νομοθέτηση επιλογών προστασίας της ανομίας και της διαφθοράς των λίγων και εκλεκτών – θα εξηγήσω τι εννοώ – και το πόσο αναίσχυντα θα προχωρούσαν σε αυτή την θεωρητικοποίηση του κράτους της καταστολής και του αυταρχισμού. Πως το λέει ο κ. Βορίδης; Την αναγκαστικότητα του ξύλου και της βίας απέναντι στους πολίτες.

Θέλω, όμως, να κάνω ορισμένες επισημάνσεις.

Επισήμανση πρώτη. Έχουμε μια κυβέρνηση, που είναι κυβέρνηση ταξικής μεροληψίας και κοινωνικής αναλγησίας, θα έλεγα. Θυμηθείτε τι έλεγε ο κ. Μητσοτάκης, κάθε φορά που η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, μέσα από πολύ μεγάλες δυσκολίες και συγκρούσεις τότε – είχε τους δανειστές πάνω από το κεφάλι, με το πιστόλι στον κρόταφο κυβερνούσαμε, αλλά είχαμε τη δυνατότητα κάθε τέλος του χρόνου να δίνουμε κοινωνικό μέρισμα – και μας έλεγε ο Μητσοτάκης, αυτά είναι ψίχουλα που δίνετε και εμείς όταν θα ‘ ρθούμε στην διακυβέρνηση δεν θα δίνουμε ψίχουλα.

Πόσα δίναμε εμείς; Το 2016, στην πιο δύσκολη συγκυρία, με τον Σόϊμπλε να είναι πάνω από το κεφάλι του Τσακαλώτου, δώσαμε 630 εκ. σε 1,6 εκ. συμπολίτες μας. Το 2017, δώσαμε 750 εκ. σε 3,6 εκ συμπολίτες μας και το 2018 δώσαμε 780 εκ σε 3,7 εκ. συμπολίτες μας. Αυτά ήταν τα ψίχουλα κατά τον κ. Μητσοτάκη. Και έρχεται αυτός, που δεν θα έδινε ψίχουλα, και δεν δίνει ούτε 800 ούτε 700, ούτε 600, δίνει 175 εκ. σε 250.000 νοικοκυριά.

Χριστούγεννα θα κάνουν με μεγάλη δυσκολία αυτοί οι οποίοι στηρίχτηκαν όλα τα προηγούμενα χρόνια, αλλά κάποιοι άλλοι θα κάνουν Χριστούγεννα εις υγεία των κορόιδων, να είστε σίγουροι.

Τα νούμερα από μόνα τους λένε ότι έχουμε 600 εκ λιγότερα και 2,7 εκ. λιγότερους δικαιούχους. Το χειρότερο από όλα αυτά που σας είπα είναι το γεγονός ότι δεν υπάρχει ούτε ένας συνταξιούχος – τελείωσε ότι πήραν πήραν οι συνταξιούχοι, μόνο περικοπές θα δουν από εδώ και στο εξής – και υπάρχουν και ορισμένες, κραυγαλέες επιλογές που αναρωτιέται κανείς, αν αυτοί που τις επέλεξαν έχουν το μυαλό τους στο κεφάλι τους. Επιλέγουν τα άτομα με αναπηρία, αλλά επιλέγουν τα άτομα με αναπηρία έως 24 χρόνων, λες και ένας που είναι 26,27, 30 ή 50 χρονών ανάπηρος δεν έχει την ανάγκη επιδότησης ή προστασίας. Μετά τα 25 γίνεται καλά!

Δηλαδή θέλω να πω με δύο λόγια, ότι καλύτερα να μην δίναν τίποτα, παρά αυτή την κοροϊδία. Λένε όμως, ότι δεν δίνουν φέτος, γιατί;Γιατί δώσαμε εμείς τον Μάιο την 13^η σύνταξη. Προσέξτε, εμείς αυτό το οποίο δώσαμε – 13^η ήταν για τις χαμηλές συντάξεις, αυτή τη δημοσιονομική δυνατότητα είχαμε – 980 εκ και δώσαμε, θεσμοθετήσαμε μόνιμη ή μέρος της 13^ης, γιατί στο σχεδιασμό μας ήταν το 2020 αυτά τα 980 να γίνουν ενάμιση δις, δηλαδή να είναι για όλους 13^η σύνταξη. Είχαμε ανακοινώσει για το πώς θα το κάναμε αυτό, μέσα από τον ειδικό λογαριασμό την μείωση των πλεονασμάτων κατά 1% από το 2020.

Τώρα λοιπόν έρχονται και λένε ότι δήθεν δίνουν λιγότερα κοινωνικό μέρισμα, επειδή εμείς δώσαμε. Εμείς δώσαμε μόνιμη. Και έρχονται σήμερα, πριν από λίγο το διάβασα στο διαδίκτυο, σε μια συνέντευξη του, ο κ. Μηταράκης, ο αρμόδιος υπουργός, σε ένα τηλεοπτικό σταθμό και λέει ότι ούτε αυτή θα δοθεί το 2020. Θα καταργηθεί. Αυτό για το οποίο μας έλεγαν, θυμάστε προεκλογικά ότι δεν είναι σύνταξη, αλλά είναι μια προεκλογική εξαπάτηση.

Τώρα λοιπόν έρχεται σιγά-σιγά ο καιρός να δούμε πια είναι η πραγματική εξαπάτηση  και ποιοι δώσανε μάχες και αγώνες μέσα από δύσκολες συνθήκες για να διαμορφώσουν μια προοπτική εξόδου από την κρίση, στηρίζοντας κάθε φορά τους πιο αδύναμους. Με λάθη και με παραλήψεις, αλλά μάχες οι οποίες είχαν αποτελέσματα. Βεβαίως η αλήθεια είναι ότι την ίδια στιγμή που δίνουν 175 εκ μέρισμα στους αδύναμους μόνο, είχανε στον προϋπολογισμό του 2019 που εμείς τους είχαμε αφήσει, περιθώριο για άλλα 200 εκ. δηλαδή με δυο λόγια θα μπορούσαν να είχαν δώσει γύρω στα 400 εκ και όχι 175. Αλλά επέλεξαν τα 200 εκ αμέσως μόλις εξελέγησαν να τα δώσουν που; Στον ΕΝΦΙΑ των πλουσίων. Και όχι βεβαίως στον ΕΝΦΙΑ των φτωχών και των μεσαίων, διότι για αυτό εμείς είχαμε ψηφίσει – άλλο αν τα ΜΜΕ το παρουσιάζουν και αυτό για δικό τους. Διότι εμείς είχαμε ψηφίσει 30% μεσοσταθμική μείωση του ΕΝΦΙΑ το 2019, αλλά την είχαμε ψηφίσει με κριτήρια που έχουν να κάνουν με τους δείκτες της κοινωνικής δικαιοσύνης. Δηλαδή είχαμε πει, τα μεσαία και φτωχά νοικοκυριά δεν θα έχουν 30%, αλλά 50% μείωση. 30% μείωση θα έχουν τα μεσαία και ανώτερα, αλλά τα πλούσια νοικοκυριά θα έχουν 15% μείωση. Και ήρθε ο κ. Μητσοτάκης και πήρε αυτά τα 200 εκ. προκειμένου να κάνει αυτό το 30% οριζόντιο, δηλαδή και αυτοί που έχουν πολύ μεγάλες περιουσίες και σπίτια μεγάλα στην Εκάλη, στην Γλυφάδα, στη Σύρο, στη Μύκονο, δεν ξέρω που αλλού έχει και ο ίδιος κάποιες μεσοτοιχίες, από ότι ξέρω με τον κ. Χριστοφοράκο, και αυτοί να πληρώνουν 30% λιγότερο. Με δυο λόγια πήρε 200 εκ τα οποία θα μπορούσαν να δοθούν σήμερα στους αδύναμους, στους φτωχούς, στους συνταξιούχους, στα άτομα με αναπηρία, για να τα δώσει στα πλούσια νοικοκυριά. Αυτή είναι η πολιτική της νέας δεξιάς, της φιλελεύθερης, της ακραία φιλελεύθερης δεξιάς και είναι μια ανάλγητη κοινωνικά πολιτική.

Βεβαίως τις επόμενες μέρες έρχεται, σιγά-σιγά θα αρχίσει ο κόσμος μας να καταλαβαίνει. Διότι βεβαίως μέχρι στιγμής ο κόσμος περιμένει και καλά κάνει και περιμένει, έχει μια ελπίδα, έχει μια προσδοκία, ο κόσμος της λεγόμενης μεσαίας τάξης, σου λέει ο ΣΥΡΙΖΑ μας φορολόγησε, να έρθει τώρα ο Μητσοτάκης να μας ελαφρύνει. Και ακούει από τα ΜΜΕ κιόλας, έχει δημιουργηθεί η αίσθηση ότι η ζωή του έχει γίνει καλύτερη. Τα ακούει κάθε μέρα αλλά δεν το βλέπει και αυτό το οποίο βλέπει είναι ένα φορολογικό νομοσχέδιο το οποίο ήρθε. Ένα φορολογικό νομοσχέδιο, δεν το λέμε εμείς αυτό, το έγραψαν οι εφημερίδες που στηρίζουν την κυβέρνηση. Καθημερινή και Νέα. Την λεγόμενη μεσαία τάξη, δηλαδή αυτούς που έχουν εισόδημα από 20 εως 50 χιλιάδες ευρώ τον χρόνο, έρχεται να τους ελαφρύνει μόλις κατά 17 ευρώ τον χρόνο. Αυτή είναι η περιβόητη ελάφρυνση της μεσαίας τάξης. Την ίδια στιγμή όμως που έρχεται αυτή η ελάφρυνση των 17 ευρώ, έρχονται οι μεγάλες επιβαρύνσεις στη μεσαία τάξη.

Μόνο η αύξηση των τιμολογίων της ΔΕΗ, που βεβαίως έτσι ξέραμε και εμείς να λύσουμε το πρόβλημα από την πρώτη μέρα, να μετακυλήσουμε τα χρέη στους καταναλωτές, 500 εκ στους καταναλωτές. Η αύξηση των τιμολογίων της ΔΕΗ είναι 100 ευρώ τον χρόνο επιβάρυνση στο μέσο νοικοκυριό. Το νέο ασφαλιστικό που έρχεται, όπου θα μας γυρίσω πίσω στο προηγούμενο σύστημα των εισφορών, για το 83% των ασφαλισμένων των μη μισθωτών, δηλαδή ελεύθερων επαγγελματιών, μεσαία τάξη και αγρότες μέσα – βλέπω εδώ τον Παπαδόπουλο και θυμάμαι τους αγρότες κάθε φορά – θα είναι επιβάρυνση 500 ευρώ τον  χρόνο.  Εκατό ευρώ από την ΔΕΗ και 500 ευρώ από το ασφαλιστικό 600, η ελάφρυνση θα είναι 17 ευρώ από το φορολογικό. Κάνετε τις συγκρίσεις μόνοι σας. Για να μην επαναλάβω την ανυπαρξία του μερίσματος, την κατάργηση της 13^ης στους συνταξιούχους και βεβαίως τον κατώτατο μισθό, ο οποίος παγώνει. Το 7,5 συν 7,5% που είχαμε προαναγγείλει ως συνέχεια της αύξησης του κατώτατου μισθού 11% το 2019, το 7,5% το 2020 και άλλο 7,5% το 2021, παγώνει. Δεν υπάρχει στις προβλέψεις της κυβέρνησης.

Άρα λοιπόν έχουμε μια πολιτική κοινωνικής μεροληψίας, ταξικής μεροληψίας υπέρ των ισχυρών. Και έχουμε ταυτόχρονα και μια πολιτική του οδοστρωτήρα στα εργασιακά δικαιώματα, στα ατομικά δικαιώματα και στην παιδεία.

Για τα εργασιακά, πιστεύω ότι έχει αρχίσει να φαίνονται τα αποτελέσματα. Άλλωστε από τις πρώτες μέρες, είτε με τροπολογίες της τελευταίας στιγμής, είτε με τον – ο Θεός να τον κάνει – αναπτυξιακό νόμο που κατέθεσε ο κ. Γεωργιάδης, όλα τα αιτήματα του ΣΕΒ, όλα τα αιτήματα που ερχόντουσαν στις πόρτες του Μαξίμου και στα γραφεία του Μαξίμου μέσω της τρόικας και δεν γινόντουσαν δεκτά, ή κάποια μας τα επέβαλαν με το ζόρι, αλλά μόλις έφυγαν από τη χώρα ένα προς ένα ξηλώθηκαν όλα αυτά τα αιτήματα και επανακτήσαμε την κανονικότητα στις εργασιακές σχέσεις, τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, τις συλλογικές συμβάσεις, όλα ήρθαν να ξηλωθούν. Να ξηλωθούν κατ’ απαίτηση, κατ’ εντολή, θα έλεγα εγώ, του ΣΕΒ.

Ποια ήταν αυτά;

Ήταν η αιτιολογημένη απόλυση. Ήταν η διαιτησία. Ήταν η επεκτασιμότητα. Και βεβαίως είδαμε, βλέπουμε τα αποτελέσματα στην αγορά εργασίας. Βλέπουμε απολύσεις, απολύσεις ομαδικές στον τραπεζικό τομέα, όπου είχαμε προχθές 24 απολύσεις εργαζομένων μόνο και μόνο επειδή δεν υποτάχθηκαν, δεν δέχθηκαν την κατεύθυνση της εργοδοσίας, να αλλάξουν χώρο εργασίας.

Είδαμε όμως κι ένα πολύ αρνητικό ρεκόρ το οποίο κατεγράφη.

Θα σας κουράσω λίγο, αλλά θα σας τα πω γιατί δεν τα ακούτε αυτά. Δεν τα λένε τα κανάλια αυτά.

Είδαμε ένα αρνητικό ρεκόρ που κατεγράφη τον μήνα Οκτώβριο. Τα τελευταία τρία χρόνια, μετά την ανάκαμψη της οικονομίας, την επιστροφή στην ανάπτυξη που επετεύχθη το 2016, καταγράφαμε μονάχα θετικά ρεκόρ. Όχι μόνο στους οικονομικούς δείκτες, αλλά και στους κοινωνικούς δείκτες, με τη μείωση της ανεργίας και κυρίως με τη μεταστροφή στο ισοζύγιο σταθερής και μερικής απασχόλησης υπέρ της σταθερής. Όμως, τον Οκτώβρη που μας πέρασε είχαμε ένα μαύρο ρεκόρ, όχι των τελευταίων τριών χρόνων, όχι της τελευταίας δεκαετίας από τότε που μπήκαμε στα μνημόνια, αλλά της τελευταίας 18ετίας, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του συστήματος ΕΡΓΑΝΗ. Είχαμε 126 χιλιάδες περισσότερες απολύσεις απ’  ότι προσλήψεις τον μήνα Οκτώβριο.

Και αυτό για μας οφείλεται σε μεγάλο βαθμό σ’ αυτό το κλίμα ασυδοσίας που έχει επιστρέψει ξανά στον χώρο της αγοράς εργασίας. Στην αίσθηση δηλαδή, όχι όλων των εργοδοτών, γιατί προφανώς υπάρχουν και εργοδότες φιλότιμοι, άνθρωποι του μόχθου, της δημιουργίας που πονάνε τον εργαζόμενο και που ο εργαζόμενος πονάει και το βιος τους. Αλλά αυτών των εργοδοτών οι οποίοι θέλουν να έχουν μια προοπτική αυξημένης κερδοφορίας, αδιαφορώντας για τα δικαιώματα των εργαζομένων τους.

Στην Παιδεία. Στην Παιδεία έχουμε φτάσει μήνα Δεκέμβρη και ακόμα υπάρχουν σχολεία με κενά και με εκπαιδευτικούς που δεν έχουν πάει στη θέση τους. Θυμηθείτε πώς ήταν τα πράγματα πριν αναλάβουμε. Θυμηθείτε πότε πήγαιναν τα βιβλία και οι καθηγητές στα σχολεία.

Το χειρότερο όμως είναι ότι, απ’  ότι φαίνεται, οι 15 χιλιάδες προσλήψεις που είχαμε προγραμματίσει το επόμενο διάστημα για εκπαιδευτικούς, αναστέλλονται προσώρας, δεν υπάρχει προοπτική, για να μην πω καταργούνται. Ενώ, η υπουργός Παιδείας ανακοίνωσε την αναστολή λειτουργίας 36 νέων πανεπιστημιακών τμημάτων, που είχαμε ανακοινώσει την ίδρυση τους και ήταν έτοιμα να λειτουργήσουν και να μπουν στα μηχανογραφικά των παιδιών μας από τον επόμενο Σεπτέμβρη. Αν αυτά τα 36 τμήματα που δεν θα λειτουργήσουν τα συνδυάσουμε και με τις διακηρύξεις τους ότι σκοπεύουν να επαναφέρουν τη βάση του 10, αντιλαμβάνεστε ότι αυτό σημαίνει ότι ένας πολύ μεγάλος αριθμός, χιλιάδες νέα παιδιά φέτος, του χρόνου δηλαδή, δεν θα μπουν στα πανεπιστήμια. Θα έχουμε χιλιάδες λιγότερες θέσεις στα δημόσια πανεπιστήμια. Κι αυτό την  ίδια στιγμή σημαίνει χιλιάδες ίσως περισσότεροι υποψήφιοι πελάτες σε ιδιωτικά πανεπιστήμια εντός της χώρας, στα κολέγια, και εκτός της χώρας.

Αυτή είναι η πολιτική της νεοφιλελεύθερης Ν.Δ.

Και βεβαίως την πολιτική του οδοστρωτήρα την έχουμε και στα ατομικά δικαιώματα. Ανομία και ασυδοσία στους καταχραστές και στους εγκληματίες του λευκού κολάρου, με την απίστευτη νομοθετική ρύθμιση που έκαναν – σ’  αυτό αναφερόμουν στην εισαγωγή μου λέγοντας ότι ορισμένα πράγματα ούτε κι εμείς τα περιμέναμε – νομοθετική ρύθμιση η οποία έδωσε τη δυνατότητα σε κάποιους καταχραστές που είχαν παγώσει οι λογαριασμοί τους να πάρουν πίσω 1,2 δις ευρώ από  το ελληνικό δημόσιο και το έφεραν με την μεταρρύθμιση στη μεταρρύθμιση, με τη νέα τροποποίηση των Ποινικών Κωδίκων υπό το πρόσχημα δήθεν ότι το κάνουν για να ποινικοποιήσουν εκ νέου τη μολότοφ, αλλά στην πραγματικότητα το κάνανε για να δώσουν τη δυνατότητα σε κάποιους οικονομικούς εγκληματίες να πάρουν πίσω χρήματα τα οποία είχε δεσμεύσει το ελληνικό δημόσιο.

Ακούσατε τίποτα γι αυτό στα δελτία των ειδήσεων; Δεν ακούσατε. Έπρεπε να έρθουν οι F.T. για να το κάνουν κεντρικό θέμα εκφράζοντας τη μεγάλη απορία τους για το πώς μπορεί μια ευρωπαϊκή κυβέρνηση να προβαίνει σε μια τέτοια νομοθετική ρύθμιση, η οποία είναι κατάφωρα πέρα και έξω από τους κανόνες και το πλαίσιο που αφορά την καταπολέμηση της διαφθοράς και το ξέπλυμα χρήματος.

Την ίδια στιγμή όμως που νομοθετούν την ασυδοσία και την ανομία για τους καταχραστές και τους οικονομικούς εγκληματίες, έχουμε μια απίστευτη σκληρότητα, έναν πρωτοφανή αυταρχισμό απέναντι στους φτωχοδιάβολους. Και ίσως θα θυμηθεί εδώ κανείς τον Βίκτωρα Ουγκώ και τον Γιάννη Αγιάννη.  Τέτοιες εποχές ίσως ζούμε ξανά. Δηλαδή την ασυδοσία των ισχυρών, αλλά τον αυταρχισμό και την σκληρότητα απέναντι στους αδύναμους.

Και την ίδια στιγμή βιώνουμε κι ένα νέο συντηρητισμό θα έλεγα στη χώρα. Βλέπουμε αστυνομικές δυνάμεις να μπαίνουν σε κινηματογράφους για να συλλαμβάνουν κάτω των 17, 15χρονους και 16χρονους μαθητές οι οποίοι πήγαν να δουν μια ταινία η οποία σπάει τα ταμεία παντού. Βλέπουμε αστυνομικές δυνάμεις να εισβάλουν σε κλαμπ που πηγαίνουν νέοι άνθρωποι και να τους βάζουν έξω με τα χέρια πίσω από την πλάτη, λες και βρίσκονται σε κάποιο καρτέλ της Κολομβίας. Διότι, δήθεν, λέει, έκαναν έρευνα για ναρκωτικά. Αλλά την ίδια στιγμή βλέπουμε να έχουν πεθάνει 9 από το NOOR 1 και καν ένας να μη δίνει σημασία. Βλέπουμε στα Εξάρχεια να μοιράζουν τα ναρκωτικά δεξιά και αριστερά, αλλά κανενός το αυτί να μην ιδρώνει. Τα ναρκωτικά μονάχα δήθεν τα καταπολεμάνε εκεί που οι νέοι βγαίνουν να διασκεδάσουν.

Αν  όμως έχουμε μια κυβέρνηση, όπως είπα, ταξικής μεροληψίας και αναλγησίας και κοινωνικού οδοστρωτήρα, έχουμε και μια κυβέρνηση της fake αριστείας, της πελατειακής δοσοληψίας και της αναξιοκρατίας. Και νομίζω ότι σε τρία πρόσωπα αυτό σε πολλά πρόσωπα, αλλά σε τρία ειδικά πρόσωπα φωτογραφήθηκε αυτό πολύ γρήγορα και ξήλωσε όλη την ψεύτικη ρητορική και την κριτική που ασκήσανε στον ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά.

Και αναφέρομαι στα φαινόμενα τα οποία είδαμε το τελευταίο διάστημα.

Πρώτα ξεκίνησαν με το νέο διοικητή της ΕΥΠ, όπου αποφάσισε ο κ. Μητσοτάκης να βάλει διοικητή της ΕΥΠ έναν άγνωστο στο ευρύ κοινό άνθρωπο, ο οποίος δεν είχε ούτε πτυχίο. Και τον έβαλε εκεί διότι του έκανε εξυπηρετήσεις προεκλογικά. Τι είδους εξυπηρετήσεις δεν ξέρω. Ο άνθρωπος ήταν διοικητής της Group 4. Τι είδους εξυπηρετήσεις δεν ξέρω και δεν με νοιάζει. Αυτό που ξέρω είναι ότι όταν του επισημάνθηκε ότι δεν μπορεί με βάση το νόμο να τον τοποθετήσει στη θέση αυτή διότι δεν έχει πτυχίο,  έκανε το αυτονόητο για τη δική τους λογική, για το ετσιθελικό κράτος. Είπε, επειδή έτσι θέλω και το νόμο θα αλλάξω. Και άλλαξε το νόμο πάρα πολύ απλά. Αυτό είναι το κράτος της αριστείας.

Όπως άλλωστε άλλαξε το νόμο και για τους μετακλητούς. Τους διπλασίασε τους μετακλητούς. Πολλαπλασίασε τα έξοδο του ελληνικού δημοσίου. Διπλασίασε τον μισθό τους με το λεγόμενο επιτελικό κράτος. Τι κι αν μας είχαν ζαλίσει πριν, διότι ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε τη μεγάλη υπέρβαση απλά να καλύψει τις θέσεις των συνεργατών, των συνεργατών των υπουργών και των βουλευτών, χωρίς να κάνει καμία παραπάνω υπέρβαση απ’  αυτές τις θέσεις. Αυτοί διπλασίασαν τις θέσεις αυτές, διπλασίασαν τις αμοιβές, διότι δεν μπορεί τα εκλεκτά παιδιά της εκλεκτής παράταξης του τόπου να έχουν τον ίδιο μισθό με τους κατσαπλιάδες του ΣΥΡΙΖΑ. Αλίμονο! Και ταυτόχρονα άλλαξαν το νόμο και καταργήσανε την προϋπόθεση του πτυχίου. Αυτή είναι η αριστεία τους. Καταργήσανε την προϋπόθεση του πτυχίου για να μπορούν να βάζουν όποιους θέλουν.

Πέραν όμως του κ. Κοντολέοντα, ο οποίος χωρίς πτυχίο έγινε διοικητής της ΕΥΠ,  ήρθαν δύο νέα πρόσωπα να στιγματίσουν και να φωτίσουν αυτή την πολιτική υποκρισία.

Ο κοντοχωριανός σας εδώ, ο κ. Πατέρας. Να σας πω ένα ωραίο, το οποίο πιθανό να μην το ξέρετε. Αυτός ο άνθρωπος πρέπει να είχε βάλει στόχο, αμέτι, μουχαμέτι, να γίνει διοικητής του νοσοκομείου. Δεν ξέρω για ποιο λόγο στα 80 του ήθελε να είναι διοικητής του νοσοκομείου, μπορεί ο άνθρωπος να ήλπιζε ότι καλό θα ήταν σ’  αυτή την ηλικία να είναι διοικητής του νοσοκομείου, να έχει προσβάσεις. Αλλά είχε έρθει επί ΣΥΡΙΖΑ ως  πολιτευτής που είχε προσχωρήσει ένα διάστημα στους ΑΝ.ΕΛΛ. Είχε πάει λοιπόν και είχε ζητήσει από τον Καμμένο τότε να γίνει διοικητής του νοσοκομείου. Το είχε βάλει στόχο. Εμείς όμως είχαμε διαδικασίες. Δηλαδή κάναμε μια διαδικασία συνεντεύξεων με επιτροπές, όχι με δικούς μας, επιτροπές που είχαν συγκροτηθεί από το υπουργείο Υγείας, προκειμένου τα νοσοκομεία να στελεχωθούν με μάνατζερς, με ανθρώπους εν πάση περιπτώσει που έχουν ικανότητα να διοικήσουν. Και μαζέψαμε βιογραφικά, έγιναν συνεντεύξεις κι έτσι έγινε η επιλογή. Και δεν επελέγη ο κ. Πατέρας. Βεβαίως έκανε το όνειρό του πραγματικότητα διότι ήρθε μετά το κράτος της αριστείας του κ. Μητσοτάκη κι έτσι τα κατάφερε. Και πώς τα κατάφερε; Μας τα είπε ο ίδιος πώς. Έδωσα, λέει, 1500 ψήφους.

Προσέξτε, στο κράτος αριστείας του κ.Μητσοτάκη μια θέση διοικητή νοσοκομείου κοστολογείται 1500 ψήφους. Στο Χρηματιστήριο Αξιών της Ν.Δ. της αριστείας και της αξιοκρατίας, ο διοικητής νοσοκομείου έχει 1500 ψήφους.. Αν έχεις παραπάνω ψήφους μπορεί να πας περισσότερο.

Και αν ήταν μόνο ο κ. Πατέρας πάει καλά. Διότι αν δείτε ποιοι έχουν μπει και πώς έχουν μπει, όλοι η βασική τους περγαμηνή είναι ότι είναι κομματικά στελέχη ή είναι γνωστοί γνωστών ή ότι φέρνουν ψήφους.

Και μετά την υπόθεση Πατέρα ήρθε και η υπόθεση Διαματάρη και έδεσε το γλυκό. Ο υφυπουργός των Εξωτερικών, ο άνθρωπος ο οποίος ήρθε για να φέρει την ομογένεια δίπλα στον κ. Μητσοτάκη ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος δεν είχε σπουδάσει, αλλά δεν είναι αυτό το πρόβλημα για μένα. Το πρόβλημα δεν είναι ότι δεν είχε σπουδάσει. Γιατί πραγματικά ξέρω πολύ σημαντικούς ανθρώπους που η ζωή τα έφερε έτσι και δεν κατάφεραν να σπουδάσουν, δεν κατάφεραν να πάρουν ένα πτυχίο. Αλλά προσέξτε… Και προφανώς δεν τους βάζεις αυτούς σε θέσεις μάνατζερς. Γιατί εκεί πρέπει να υπάρχει αξιοκρατία. Αλλά εγώ θα δεχθώ ότι μία κυβέρνηση η οποία θέλει να έχει πολιτικούς μπορεί να διαλέξει και ανθρώπους ικανούς που να μην έχουν πάρει πτυχίο. Αυτό όμως που δεν δέχομαι είναι το ψέμα. Αυτό που δεν δέχομαι είναι η υποκρισία. Δεν μπορείς, κύριε, να λες στο βιογραφικό σου ότι έχει πάρει πτυχίο από το πανεπιστήμιο Columbia. Κι επειδή εμείς το προφέρουμε “Κολούμπια”, και όχι “Κολάμπια”, είμαστε εμείς αυτοί οι οποίοι δεν είμαστε άριστοι. Αλλά αυτοί που είναι πνιγμένοι μέσα στο ψέμα και την υποκρισία αλλά το προφέρουν “Κολάμπια”, είναι άριστοι.

Αυτά λοιπόν τα τρία περιστατικά, αυτά τα τρία ονόματα ξήλωσαν αν θέλετε όλη αυτή την ρητορική στην οποία είχε βασιστεί η προπαγάνδα των ΜΜΕ και της ίδιας της Ν.Δ. για τη δήθεν αριστεία και τη δήθεν αξιοκρατία. Fake, λοιπόν, η αριστεία, κομματική δοσοληψία το κράτος που οικοδομούν, καμία αξιοκρατία. Και δυστυχώς αυτές είναι οι αιτίες που μας οδήγησαν ως εδώ. Κι αν δεν βάλουμε μια κόκκινη γραμμή κι αν δεν μπορούμε μπροστά να πούμε ότι από δω και στο εξής εμείς δεν θέλουμε να επιστρέψουμε για να κάνουμε τα ίδια που κάνουν αυτοί και να βάζουμε τους δικούς μας… πατέρες και μητέρες, αλλά θέλουμε να επιστρέψουμε για να βάλουμε κανόνες αξιοκρατίας για να διορίζονται άξιοι στις θέσεις του δημοσίου, αν αυτό δεν το πιστέψουμε πρώτα εμείς, τα μέλη μας, ο κόσμος μας και δεν το μεταδώσουμε στην ελληνική κοινωνία, δεν θα πάμε μπροστά.

Και βεβαίως όλα αυτά ήρθαν να δικαιώσουν και τον έρμο τον Καρανίκα. Τον θυμάστε τον Καρανίκα; Ο άνθρωπος αυτός έχει ένα πτυχίο ΤΕΙ, αλλά δεν κατέλαβε καμία θέση, ούτε διοικητή Οργανισμού, ούτε  καμιά κρατική θέση. Θέση συμβούλου, μεταξύ πολλών άλλων μετακλητών. Έγινε η σημαία τους. Άραγε, τώρα, πώς αισθάνονται όλοι αυτοί; Και, εντάξει, των φανατικών των κομμάτων δεν ιδρώνει τ’ αυτί τους. Αλλά, εγώ αναφέρομαι στους ανθρώπους που πίστεψαν αυτά που έλεγε ο κ. Μητσοτάκης, στους ανθρώπους του λεγόμενου δημοκρατικού κέντρου οι οποίοι πίστεψαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είχε στήσει ένα κομματικό κράτος και βλέπουν αυτά με το καλημέρα να συμβαίνουν, είμαι βέβαιος ότι θα είναι πολύ απογοητευμένοι και θα έχουν διαψευστεί όλες οι προσδοκίες τις οποίες είχαν στηρίξει στον κ.Μητσοτάκη και στην κυβέρνησή του.

Και τελειώνω λέγοντας  ότι η κυβέρνηση αυτή, εκτός από κυβέρνηση της ταξικής μεροληψίας και της fake αριστείας είναι και μια κυβέρνηση της επικοινωνιακής δεινότητας, αλλά της επιχειρησιακής ταυτόχρονα ανικανότητας. Δεινότητα στα επικοινωνιακά, ανικανότητα στα επιχειρησιακά. Και η ανικανότητα αυτή ώρες-ώρες γίνεται επικίνδυνη. Διότι, το να είσαι ανίκανος να διαχειριστείς μικρές κρίσεις, έχει επιπτώσεις στην κοινωνία, στην οικονομία, αλλά εν πάση περιπτώσει δεν έχει επιπτώσεις σ’  αυτό που ονομάζουμε την πορεία της χώρας, την εθνική στρατηγική.

Εδώ έχουμε δυο μεγάλα θέματα στις μέρες μας. Έχουμε το προσφυγικό και έχουμε και τα εθνικά θέματα.

Και εις ότι αφορά το προσφυγικό, τι να σας πω; Το μόνο θέμα, το μόνο που δεν τους το αφήσαμε στρωμένο, το μόνο. Στην οικονομία, πέρα από το ότι ξαναφέραμε τη χώρα στην ανάπτυξη –αναθεωρήθηκαν προς τα πάνω, λέει, τώρα, τα αποτελέσματα του πρώτου και του δεύτερου τριμήνου του 2019, 2,8 ήταν η ανάπτυξη που αφήσαμε εμείς το 2019 τον Ιούνιο, 2,8.

Τριάντα εφτά δις αφήσαμε στα δημόσια ταμεία, όταν μας τα είχαν αφήσει άδεια και δεν μπορούσαμε να πληρώσουμε τις συντάξεις. Τριάντα εφτά δις. Προσέξτε, μην τα μπερδεύετε, Αυτά ήταν το μαξιλάρι ασφάλειας για να μπορούμε σήμερα να δανειζόμαστε από τις αγορές με επιτόκιο αρνητικό σχεδόν θα φτάσουμε. Ήταν το διαβατήριό μας για να ανοίξει η πόρτα στις αγορές. Ήταν η ρύθμιση του χρέους που πέτυχε ο Τσακαλώτος, όταν δεν είχαν πετύχει τρεις διαδοχικές κυβερνήσεις, που έλεγαν ότι το χρέος είναι βιώσιμο και το χρέος ήταν να μας κλαίνε οι ρέγγες.

Αφήσαμε τη χώρα στρωμένη. Αφήσαμε την οικονομία στρωμένη. Τρώνε από τα έτοιμα και τα μοιράζουν στους πλούσιους και στους φίλους τους, όχι στους φτωχούς και τους αδύναμους, ούτε στους μεσαίους.

Το μόνο που δεν αφήσαμε την κατάσταση στρωμένη, γιατί δεν μπορούσε να είναι στρωμένη. Είναι δύσκολο θέμα το προσφυγικό. Το ανέλαβαν αυτοί και το έκαναν θάλασσα.

Πέντε χιλιάδες εξακόσιους είχε η Μόρια όταν φύγαμε εμείς. Σήμερα έχει πάνω από 15 χιλιάδες. Ανέτοιμοι και ανίκανοι ταυτόχρονα να μοιράσουν δυο γαϊδουριών άχυρα.

Καταργήσανε το υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής. Μα είναι δυνατόν σε μια χώρα που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των ροών να καταργείς το υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής; Το έδωσαν στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη στο Δημόσιας Τάξης το παλιό. Δηλαδή τι;  Η αντίληψή τους ότι το θέμα αυτό δεν είναι θέμα μεταναστευτικό, προσφυγικό, γεωπολιτικό, είναι θέμα διαχείρισης καταστολής. Και βεβαίως, μια ο Χρυσοχοίδης, μια ο αναπληρωτής του ο οποίος ο άνθρωπος δεν ήθελε να είναι σε αυτή τη θέση, κάτι άλλο ήθελε να γίνει, ο Κουμουτσάκος, προσπαθούσαν, δεν τα κατάφεραν. Μετά το έδωσαν στον Θεοδωρικάκο. Ούτε ο Θεοδωρικάκος τα κατάφερε. Μετά το δώσανε στον Παναγιωτόπουλο. Ούτε ο Παναγιωτόπουλος. Τέσσερις υπουργοί, Θεοδωρικάκος, Χρυσοχοίδης, Κουμουτσάκος, Παναγιωτόπουλος και κανένας απ’  αυτούς στο τέλος δεν πήρε τη διαχείριση. Την έδωσαν σε έναν υφυπουργό, σε έναν πρώην στρατηγό.

Αυτή είναι η ανικανότητά τους και η ανετοιμότητά τους να διαχειριστούν κρίσιμα και μεγάλα προβλήματα. Κι εκεί είναι αν θέλετε και ο εγκλωβισμός τους στη ρητορική τους την προεκλογική.

Θυμάστε τι έλεγαν; Ότι το προσφυγικό το φτιάξαμε εμείς γιατί τους καλέσαμε, λέει, ναρθούν στην Ελλάδα. Το προσφυγικό μας έλεγαν το έφτιαξε η κυρία Τασία, η Τασία Χριστοδουλοπούλου που είχε αναλάβει μια περίοδο υπουργός Μετανάστευσης, πριν γίνει αντιπρόεδρος της Βουλής. Και τώρα που ανέλαβαν είπαν εντάξει, δεν είναι, είναι γεωπολιτικό το πρόβλημα.

Όπως πολλά άλλα παραδέχτηκαν μετά. Θυμηθείτε με το Μάτι που μας έλεγαν ότι εμείς φταίμε και πήγε στον ΟΗΕ και είπε ότι είναι κλιματική αλλαγή. Και μια σειρά από ζητήματα.

Θα πω για τις Πρέσπες μετά. Εκεί κι αν είναι το απαύγασμα της υποκρισίας, η αποθέωση της υποκρισίας.

Όμως θέλω να πω για το προσφυγικό ότι είναι ένα κρίσιμο θέμα, που δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με μια ακραία ρητορική και ανυπαρξία σχεδίου. Διότι όταν ο κ. Μητσοτάκης έβγαινε προεκλογικά και έλεγε ότι δεν είναι λύση οι μετεγκαταστάσεις και ότι εμείς θα διακόψουμε τις ροές, τώρα πως μπορεί να πείσει τους δικούς του δημάρχους ότι πρέπει να δεχτούν πρόσφυγες για να γίνει ένας διαμερισμός και να αποσυμφορηθούν τα νησιά; Άρα λοιπόν είναι εγκλωβισμένος στη δική τους ρητορική και στα μεγάλα εσωκομματικά του προβλήματα, καλά ξεμπερδέματα εκεί.

Είδατε τον κ. Σαμαρά βγήκε στο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας και έριξε τις μπαταριές του, μίλησε για λαθροεισβολείς και μίλησε και για την ανάγκη, λέει, να αναθεωρηθεί η Συμφωνία των Πρεσπών. Ο Σαμαράς καλά τα λέει από τη δική του πλευρά, μια ζωή αυτό έκανε στη ζωή του. Ήταν επαγγελματίας πατριδοκάπηλος. Μια ζωή. Το θέμα είναι ο Μητσοτάκης τι έλεγε και τι λέει. Διότι προεκλογικά ήταν χέρι-χέρι με τον Σαμαρά και σήμερα είναι αυτός που τρέχει για να εφαρμοστεί η Συμφωνία των Πρεσπών. Προεκλογικά μας έλεγε σχεδόν προδότες και ότι ήταν προδοτική η Συμφωνία και σήμερα λέει ότι θα την τηρήσει και θα την τιμήσει. Καλά θα κάνει να την τηρήσει και να την τιμήσει γιατί είναι προς όφελος της χώρας. Καλά θα κάνει όμως να βγει και να ζητήσει και μια συγνώμη από αυτούς που κορόιδεψε προεκλογικά και από τον ελληνικό λαό που τον δίχασε και δηλητηρίασε προκειμένου να κερδίσει λίγες ψήφους.

Κλείνω με τα ελληνοτουρκικά. Βλέπουμε μια κλιμάκωση της έντασης και τα θέματα αυτά δεν αντιμετωπίζονται με επικοινωνία. Όση επικοινωνιακή δεινότητα και αν έχεις χρειάζεται ουσία. Χρειάζεται στρατηγική. Εμείς αναβαθμίσαμε τον γεωπολιτικό ρόλο της χώρας. Μια χώρα  που το 2015 ήταν παρίας της Ευρώπης έγινε μια χώρα με δυναμική γεωπολιτική που όλοι της δίνουν σημασία, τη σημασία που έχει ως μια κρίσιμη χώρα στο σταυροδρόμι τριών ηπείρων. Και με της στρατηγικής σημασίας τριμερείς συνεργασίες με το Ισραήλ, την Αίγυπτο και την Κύπρο καταφέραμε να δημιουργήσουμε συμμαχίες. Με τη Σύνοδο του Νότου, την Σύνοδο των 7 χωρών του Νότου καταφέραμε να δημιουργήσουμε συμμαχίες, αλλά βεβαίως το πιο σημαντικό, αν θέλετε, στρατηγικού χαρακτήρα σχέδιο που εκπονήσαμε, ήταν ο αγωγός φυσικού αερίου EastMed που άλλαξε τη γεωπολιτική ισορροπία στη νοτιοανατολική Μεσόγειο. Διότι εκεί που ήταν να πάνε οι ενεργειακές πηγές με αγωγό προς την Τουρκία, σε συμφωνία με το Ισραήλ, την Αίγυπτο και την Κύπρο βάλαμε μπροστά και σχεδιάσαμε τον αγωγό που θα έπαιρνε – το σχέδιο είναι να πάρει τις ενεργειακές πηγές να τις μεταφέρει στην Κρήτη και από στην ηπειρωτική Ελλάδα και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Αυτό το σχέδιο το ευλόγησαν και οι Αμερικανοί γιατί εκτός από τις τριμερείς, είχαμε και το 3+1 που ήρθαν να δώσουν τη στήριξη τους σε αυτό το ενεργειακό σχέδιο. Αυτό ακριβώς θέλει ο Ερντογάν σήμερα να καταστρέψει. Δηλαδή τι κάνει; Πάει και κάνει γεωτρήσεις, παρανόμως, στην ΑΟΖ της Κύπρου, εκεί δηλαδή από όπου θα ξεκινήσει ο EastMed, και πάει και κάνει μια συμφωνία, ανυπόστατη νομικά, γιατί είναι έξω και πέρα από το Διεθνές Δίκαιο, το Δίκαιο της Θάλασσας, με την κυβέρνηση της Λιβύης, της μισής Λιβύης, τη σημερινή αναγνωρισμένη κυβέρνηση της Τρίπολης, όπου δήθεν λέει ότι έχουν κοινό χώρο όπου συνορεύουν οι Αποκλειστικές τους Ζώνες και άρα τέμνει με αυτόν τον κοινό χώρο, τον αγωγό τον οποίο είχαμε σχεδιάσει.

Απέναντι σε αυτόν τον στρατηγικό σχεδιασμό της Τουρκίας, ο οποίος ήταν εμφανής, ποια ήταν η απάντηση της ελληνικής κυβέρνησης;

Θυμηθείτε, εμένα μου ασκούσε κριτική ο Μητσοτάκης, τον Ιούνιο, επειδή βλέποντας ότι κατεβαίνουν τα γεωτρύπανα στην ΑΟΖ της Κύπρου συγκάλεσα το ΚΥΣΕΑ. Και μου έκανε κριτική: “πώς συγκαλείς το ΚΥΣΕΑ και ήταν μέρα Σάββατο;”. Λες και το Σαββατοκύριακο η εξωτερική πολιτική πρέπει να κάνει ρεπό. Και μου έκανε κριτική ότι δραματοποιώ τα πράγματα. Και σήμερα βλέπουμε πόσο ανέτοιμοι και αμήχανοι ήταν, το να απαντήσουν, διπλωματικά βέβαια, σε αυτές τις κινήσεις προκλητικότητας από την πλευρά της Τουρκίας.

Προφανώς εμείς δεν είμαστε ούτε με τον μιλιταρισμό, ούτε υπέρ των συγκρούσεων. Είμαστε υπέρ του διαλόγου. Εγώ ήμουν ο πρωθυπουργός που πήγα στην Τουρκία 3 φορές μέσα σε 6 μήνες για να οικοδομήσω μια σχέση εμπιστοσύνης με ένα πολύ δύσκολο γείτονα. Θυμηθείτε τότε την αντιπολίτευση που μου έκανε ο Μητσοτάκης. Θυμηθείτε τότε που βγαίνανε οι βουλευτές του και λέγανε εμπιστευόμαστε τον Ερντογάν και όχι τον Τσίπρα για τους 8 αξιωματικούς. Αυτά λέγανε τότε και που όταν ήρθε ο Ερντογάν στην Αθήνα, έλεγαν ότι κάναμε λάθος που φέρνουμε τον Τούρκο Πρόεδρο. Αλλά ήρθε στην Αθήνα και στο Μέγαρο Μαξίμου άκουσε αυτά που έπρεπε να ακούσει. Δεν έκανα ούτε βήμα πίσω από την υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μια και από τα δίκαια αιτήματα μας. Φανταστείτε να έβγαινα εγώ τότε και να έκανα μια δήλωση σαν αυτή τη δήλωση που έκανε ο κ. Μητσοτάκης προχθές, που μίλησε για ενέργειες της Τουρκίας. Δεν μας είπε τι είναι αυτές οι ενέργειες, καλές ενέργειες, κακές ενέργειες, νόμιμες ενέργειες, παράνομες ενέργειες, τι ενέργειες είναι; Και μίλησε ότι θα λυθούν τα προβλήματα αν υπάρχει καλή βούληση και από τους δύο. Δηλαδή με συγχωρείτε, καλή βούληση και από αυτόν που υπερασπίζεται το Διεθνές Δίκαιο και από αυτόν που το παραβιάζει.

Εγώ όταν κρατούσα αυτή την στάση δεν είχα τη δυνατότητα να βγαίνουν οι καναλάρχες και να φέρνουν φυσιογνωμιστές στα δελτία ειδήσεων, να δείξουν πόσο μαχητικός και αποτελεσματικός είμαι, όπως ο κ. Μητσοτάκης, διότι το έχει λέει το κούτελο του να είναι μαχητικός και αποτελεσματικός και εξαιρετικός διαπραγματευτής. Αλλά η εξωτερική πολιτική δεν είναι επικοινωνία. Θέλει στρατηγική, θέλει σχέδιο και θέλει και αποφασιστικότητα.

Και φοβάμαι, δυστυχώς, ότι η κυβέρνηση δεν έχει τίποτα από αυτά, παρά μονάχα έχει μια πολύ ισχυρή στήριξη από τα ΜΜΕ, αυτό όμως δεν αρκεί για να πας πολύ μακριά.

Σήμερα λοιπόν, είμαστε εμείς εδώ, όχι για να κάνουμε μικροκομματικού χαρακτήρα και μικροπολιτικού χαρακτήρα αντιπολίτευση στην κυβέρνηση στα εθνικά θέματα. Τα κάναν αυτοί αυτά, το πλήρωσε η χώρα κατά τη γνώμη μου.

Αλλά είμαστε εδώ για να πούμε ότι έχουμε ένα άλλο όραμα γι αυτή τη χώρα  κι έχουμε κι ένα άλλο σχέδιο για την επόμενη μέρα αυτής της χώρας. Γιατί πιστεύουμε ότι αυτό που συνέβη στις  7 του Ιούλη είναι ένα πισωγύρισμα, αλλά είναι ένα πισωγύρισμα που θα έχει ημερομηνία λήξης. Γιατί πολύ γρήγορα ο ελληνικός λαός θα συγκρίνει και θα κατανοήσει ποιο είναι το συμφέρον της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας.

Και είμαστε εδώ ακριβώς επειδή θέλουμε να οικοδομήσουμε μαζί αυτή την επόμενη μέρα. Θέλουμε να μην επαναλάβουμε τα λάθη και τις αστοχίες της προηγούμενης περιόδου. Θέλουμε έναν ΣΥΡΙΖΑ δυνατό, μαζικό, ανοιχτό, συμμετοχικό, δημοκρατικό. Θέλουμε τις αποφάσεις για την επόμενη μέρα να τις πάρουμε μαζί. Και θέλω να γνωρίζετε ότι αν το στοίχημα της πρώτης τετραετίας, της πρώτης φοράς Αριστερά ήταν ένα στοίχημα να σταματήσει η καταστροφή και να βγούμε από τον φαύλο κύκλο της κρίσης,  με κοινωνική δικαιοσύνη,  το στοίχημα της επόμενης μέρας είναι η ταυτότητα της χώρας μας. Θέλουμε η Ελλάδα να επιστρέψει στη σωστή πλευρά της ιστορίας. Θέλουμε μια χώρα με κοινωνική δικαιοσύνη, πρόοδο, προκοπή. Θέλουμε οι άνθρωποι του μόχθου και της δημιουργίας να βρίσκουν τον εαυτό τους και να έχουν προοπτική. Δεν θέλουμε μια χώρα της καταστολής, δεν θέλουμε μια χώρα της κοινωνικής αδικίας, μια χώρα που θα ευνοούνται οι λίγοι και οι πολλοί θα στενάζουν. Και δεν θέλουμε μια χώρα όπου θα γυρίσει στις μαύρες μνήμες που έχουμε όλοι περάσει, στις μαύρες μνήμες ενός μετεμφυλιακού κράτους σκληρού και αυταρχικού της δεξιάς που μοιάζει με τις εικόνες που βλέπουμε σήμερα, τους νέους ανθρώπους που τους ξεγυμνώνουν και τους ταπεινώνουν οι δυνάμεις της αστυνομίας, τους φοιτητές στα πανεπιστήμια που τους στερούν το δικαίωμα και την προοπτική με καταστολή και αυταρχισμό.

Θέλουμε λοιπόν αυτόν τον αγώνα για το αύριο της χώρας να τον δώσουμε μαζί. Και γι αυτό σας καλώ σ’ αυτήν την προσπάθεια να συμμετάσχετε ενεργά. Να πάρετε τον ΣΥΡΙΖΑ στα χέρια σας, ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ να μπορέσει να πάρει τη χώρα στα χέρια του και να την οδηγήσει σε δρόμους προόδου, κοινωνικής δικαιοσύνης και προκοπής.

Σας ευχαριστώ