Ένα Παγκόσμιο Πολυτεχνείο!

Η φετινή επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου 1973, βρίσκει τη χώρα αλλά κι ολόκληρη την Υφήλιο σε πρωτόγνωρες και δυσμενέστατες για την υγεία, την οικονομία και τη δημοκρατία, συνθήκες.

Κάποιοι ιδιαίτερα υποψιασμένοι ίσως θεωρούσαν αναμενόμενες τις τωρινές εξελίξεις, όχι ως μάντεις αλλά ως προσεκτικοί αναγνώστες των διεθνών (και τοπικών) εξελίξεων τις τελευταίες τέσσερις περίπου δεκαετίες, τα χρόνια δηλαδή της εκρηκτικής παγκοσμιοποίησης.

Το μαγείρεμα του τερματισμού του περίφημου ψυχρού πολέμου,  με τεράστιες άμεσες κι έμμεσες  ευθύνες όχι μόνο των δυνάμεων του δυτικού ιμπεριαλισμού αλλά και των ηγεσιών της ΕΣΣΔ (το ταγκό θέλει δύο),  υπήρξε βασικό μέρος του σχεδίου που σήμερα εξελίσσεται και σύντομα προσεχώς, αν δεν αντιδράσει σύμπασα η ανθρωπότητα,  θα έχει φτάσει σε τραγικό σημείο για τους λαούς.

Ακολούθησε το ξήλωμα των κρατών πρόνοιας της Δυτικής Ευρώπης και η εξαθλίωση των λαών της Ανατολικής Ευρώπης. Τα εθνικά συστήματα υγείας  βούλιαξαν στην απαξία που έφερε η τρέλα του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού που μετέτρεψε την υγεία στο πιο κερδοφόρο εμπόρευμα.

Έμεινε ανοιχτός ο δρόμος για να απλωθεί η παγκόσμια δύναμη του πλούτου και να μοιράσει φτώχια και δυστυχία στους λαούς. Το χειρότερο όμως είναι ότι στη συνείδηση της πλειονότητας  των ανθρώπων ο δρόμος αυτός θεωρείται ο μόνος δρόμος.

Η παγκοσμιοποίηση λοιπόν με τη μορφή που σοβεί δεν ήρθε από μόνη της· είναι συνειδητή επιλογή των κέντρων του παγκόσμιου πλούτου για να εδραιώσει για πάντα την απόλυτη κυριαρχία του σε κάθε τομέα με οποιοδήποτε μέσον κι οποιοδήποτε κόστος σε βάρος της ανθρωπότητας.

Ο οικονομικός φιλελευθερισμός δεν είναι τίποτε άλλο από το κάνει ο δυνατός ότι θέλει χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν. Εγκλήματα σε βάρος φυσικού, εργασιακού, πολιτικού, πολιτιστικού  και κοινωνικού περιβάλλοντος αλλά και οι πόλεμοι είναι τα συνήθη μέσα που μετέρχονται οι δυνατοί του πλούτου για να επιβάλλουν τη θέλησή τους.

Είναι κοινό μυστικό πια ότι οι κυβερνήτες του κόσμου πριν αναλάβουν τα πόστα τους περνούν από επίδοση διαπιστευτηρίων στους έχοντες την πραγματική εξουσία, που δεν είναι άλλοι από τους παγκόσμιους πλουτοκράτες(η εξέλιξη του ιμπεριαλισμού). Οι εκλογές κάθε φορά απλά νομιμοποιούν τις (προ)επιλογές των μεγάλων αφεντικών και οι κυβερνήσεις υλοποιούν τις εντολές που παίρνουν- οι διαφορές πια μεταξύ των κυβερνήσεων είναι πολύ μικρές και πάντως όχι σε θέματα στρατηγικά. Ο Α. Παπανδρέου στα στερνά του όντας πρωθυπουργός είχε μιλήσει με οδύνη για το διευθυντήριο που κυβερνά τον κόσμο· ήταν όμως πολύ αργά για να ακυρώσει τις πολιτικές που και ο ίδιος είχε υλοποιήσει.

Τα όσα ζούμε είναι μέρος αυτού του πολιτικοοικονομικού σχεδίου της παγκοσμιοποίησης και του οικονομικού φιλελευθερισμού. Ο ιός covid μετατρέπεται σε ένα πρώτης τάξης εργαλείο για πιο άμεση καταστροφή των λαϊκών οικονομιών και εργασιακών δικαιωμάτων από τη μια κι απ’ την άλλη την καταστρατήγηση των δημοκρατικών-πολιτικών ελευθεριών των πολιτών, με τη μέθοδο του τρόμου.

Ένας λογικός άνθρωπος που θα είχε τη δυνατότητα να κυβερνήσει τη χώρα, αν μη τι άλλο, θα θωράκιζε πλήρως τη ΔΗΜΟΣΙΑ υγεία της χώρας, αντί να προβαίνει σε απαγορεύσεις δικτατορικής έμπνευσης και να επιβάλει πρόστιμα δίκην τροχονόμου.

Δυστυχώς και οι πολιτικές δυνάμεις που κυβέρνησαν τον τόπο, επί της ουσίας συναινούν  στις ίδιες αντικοινωνικές επιλογές, υποταγμένες και χειροκροτητές  των επικυρίαρχων.  Όμως αυτός ο δρόμος των αβυσσαλέων ανισοτήτων είναι αδιέξοδος για τους λαούς, είναι απάνθρωπος, είναι κανιβαλισμός!

Τα μεγάλα αιτήματα  του καιρού μας είναι να αποκρούσουμε τον covid και τη φτώχεια που καλπάζει. Όμως προσοχή, μην υποτιμήσουμε τα ζητήματα δημοκρατίας, κοινωνικής δικαιοσύνης και ειρήνης. Αυτά είναι τα άμεσα ζητήματα που θα πρέπει να χαρακτηρίσουν τη σύγχρονη πολιτική πάλη όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και παγκόσμια. Πάλη που παρά τα εμπόδια του κορωνοϊού, πρέπει με όποιους πρόσφορους τρόπους να συνεχίσει να διεξάγεται.

Μην ξεχνάμε ότι οι νέοι στο Πολυτεχνείο το Νοέμβρη του 1973 συγκρούστηκαν με μια δικτατορία. Η διαφορά με το σήμερα είναι η παγκοσμιοποίηση. Χρειαζόμαστε ένα παγκόσμιο Πολυτεχνείο.

Γράφει  ο Γιώργος Παληγεώργος