Φεστιβάλ Δράμας 2017: «Πίσω απ’ το Βουνό» της Aγρινιώτισσας Βασιλικής Τσαβαλιά

Εν αναμονή του 40ού Φεστιβάλ ελληνικών ταινιών μικρού μήκους Δράμας, γνωρίζουμε καλύτερα τις ταινίες του ελληνικού διαγωνιστικού τμήματος και τους δημιουργούς τους.

Η ταινία

Πίσω από το βουνό… σε ένα γραφικό χωριό, λίγων κατοίκων, το παρόν πλήττει και θυμώνει στην επανάληψη των κατεστημένων ιδεών. Το παλιό είναι αρκετό και ο πολιτισμός περιττός. Η επιβολή του πατέρα και η καταπιεσμένη αποδοχή του παιδιού. Η σύγκρουση και η αγανακτισμένη επιλογή ανοίγουν το δρόμο για την «άγνωστη πρωτεύουσα», πίσω από την άλλη όψη του βουνού.

Η σκηνοθέτης

Γεννηθείσα στις 26 Μαΐου 1978, στη Νέα Υόρκη. Μεγαλωμένη στο Αγρίνιο. Σπουδές: Πληροφορική, Φωτογραφία (στη Νέα Υόρκη, δύο πτυχία, φιλμ και φωτο-επεξεργασία), Γραφιστική (School of Visual Arts, ΝΥ) και Σκηνοθεσία (ΑΚΜΗ-Αθήνα). Γράφει ποίηση, μυθιστορήματα και σενάρια. Με μία ποιητική συλλογή και βραβεία σε ποιητικούς διαγωνισμούς και σε φωτογραφία. Είναι Διευθύντρια Παραγωγής και αρθρογράφος του περιοδικού Estiator στη Νέα Υόρκη, καθώς επίσης και φωτογράφος.

Φιλμογραφία

• «1/2» (2014, 5’)
• «Υποκειμενικό» (2015, 7’)
• «Πίσω απ’ το Βουνό (2016, 8’)

5 ερωτήσεις για το «Πίσω απ’ το Βουνό»

Γιατί κάνατε αυτήν την ταινία τώρα; Τι ήταν αυτό που σας έκανε να θελήσετε να αφηγηθείτε αυτήν την ιστορία;

Η ταινία είναι σπουδαστική και ήλθε έπειτα από παρότρυνση του σκηνοθέτη και δασκάλου μου, Αντώνη Κόκκινου, για αφηγηματικό κινηματογράφο. Ο πειραματικός ήταν πιο πολύ το ύφος δημιουργικής έκφρασής μου, τόσο στον γραπτό λόγο όσο και στην εικόνα. Στην ιδέα της ιστορίας έπαιξαν βασικό και αρχικό ρόλο οι ίδιοι οι χαρακτήρες της, που απαρτίζουν στην πραγματικότητα μια αυθεντία ελεύθερης αρχιτεκτονικής χαρακτήρων που ζουν πίσω από το βουνό, όχι ως εναπομείναντες αλλά από επιλογή. Και τους ευχαριστώ πάρα πολύ!

Πώς θα περιγράφατε την ταινία σας σε έναν υποψήφιο θεατή;

Ανεξάρτητη ως προς τη θεματολογία της, μιας άλλης εποχής ίσως… ίσως και όχι, αλλά οπωσδήποτε «ξεκολλάει» από το μονό-επίπεδο των συνήθων κινηματογραφικών χαρακτήρων και διατηρεί την ντόπια προφορά.

Τι θα θέλατε να σας ρωτήσει ή να συζητήσετε με κάποιον αφού τη δει;

Η αλήθεια είναι πως μια ταινία πρέπει να μιλάει από μόνη της. Θα μπορούσα να συζητήσω όμως θέματα που αφορούν τα πίσω από την εικόνα, όπως είναι το μέρος των γυρισμάτων, το οποίο βρίσκεται στην Ευρυτανία, το μέρος του πατέρα μου, και επί τη ευκαιρία να αναφέρω πως εκεί έχουν γυριστεί οι ταινίες «Τα Παιδιά της Χελιδόνας» του Κώστα Βρεττάκου, το 1987, και το «Γκίνες» του Αλέξη Καρδαρά, το 2009. Επίσης, θα μπορούσα να συζητήσω για τα άτομα που συμμετείχαν και τις προοπτικές που υπήρξαν.

Πώς είναι να κάνεις σινεμά (στην Ελλάδα) σήμερα; Τι σας δίδαξε ή τι κρατάτε από την εμπειρία;

Αυτό που θα ήθελα εγώ να τονίσω είναι πως η ταινία μου είναι σπουδαστική, θα μπορούσε να αναπτυχθεί ακόμη 8 λεπτά, και πως έχει κάποια λαθάκια, αλλά από αυτά θα μάθουμε. Δεν έχω την πείρα του σκηνοθέτη που θα μπορούσε η αρμοδιότητά μου να κρίνει το ελληνικό σινεμά. Μπορώ, βέβαια, να εκφέρω άποψη ως παρατηρητής-θεατής και να πω πως ο ελληνικός κινηματογράφος έχει ψυχή, βάθος, σκιά και θέματα, απλά θέματα που μπορούν με απλότητα να δονήσουν τον εγκέφαλο, χωρίς να χρειαστεί να κατεβεί ο μπάτμαν στην πόλη σε καρέ μισό δευτερολέπτου. Ο Δημήτρης Καταλειφός συγκίνησε περισσότερο με απλούστερο τρόπο στην «Αλεμάγια» και ο Γιώργος Λάνθιμος με την πρωτοτυπία των σεναρίων του μας στέλνει συνεχόμενα στις Κάννες. Καλά, και φυσικά πολλές σύγχρονες ταινίες ανδρών κινηματογραφιστών έχουν «κολλήσει» στο γκανγκστερικό και τις μαφίες, πεζό… αν δεν βγει όπλο, ταινία δεν γίνεται. Από την εμπειρία μου κρατάω την προσεχή βελτίωση.

Τι σημαίνει το Φεστιβάλ Δράμας για σας, αλλά και για το σημερινό ελληνικό κινηματογραφικό τοπίο;

Το Φεστιβάλ Δράμας είναι «στόχος», υπάρχει στα αυτιά μου από παιδί… Μια οργανωμένη προσπάθεια 40ετίας, αναγνωρισμένη παγκοσμίως, και ο επιμένων τα καταφέρνει. Δίνει την ευκαιρία σε εκατοντάδες σκηνοθέτες ταινιών μικρού μήκους να προσέλθουν με τις δημιουργίες τους και να διαγωνιστούν. Το ότι κάποιες απορρίφθηκαν δεν σημαίνει ότι δεν ήταν καλύτερες, ίσως σημαίνει ότι οι υπόλοιπες είχαν αυτό το «κάτι» σε διαφορετικές συντελεστικές κατηγορίες, κατά τη γνώμη μου. Επίσης, δίνει το έναυσμα για το επόμενο βήμα που είναι η ταινία μεγάλου μήκους. Μεγάλο προσόν της ελλαδικής πολιτιστικής κοινωνίας. Ευχαριστώ πολύ το Φεστιβάλ Δράμας που υπάρχει.

Σκηνοθεσία, Σενάριο, Φωτογραφία: Βασιλική Τσαβαλιά / Παίζουν: Θανάσης Καλογεράς, Κώστας Καλογεράς, Κώστας Αμβράζης, Χρήστος Τσερπέλης, Γιάννης Καλογεράς, Δημήτρης Αμβράζης, Μαρία Καλογερά, Χρυσούλα Καλογερά / Μοντάζ: Γεώργιος Ευαγγελόπουλος / Μουσική: Villagers of Ioannina / Βοηθός σκηνοθέτη: Κώστας Tσερπέλης

flix.gr