Κ. Φιλίππογλου: «Δεσποινίς ΤΖΟΥΛΙΑ» έργο διαμάχης των δυο φύλων και σύγκρουσης κοινωνικών τάξεων» (Ηχητικό)

Το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Αγρινίου ανοίγει την αυλαία της Κεντρικής του Σκηνής, αύριο Παρασκευή 26 Ιανουαρίου με το έργο «Δεσποινίς ΤΖΟΥΛΙΑ» του Αύγουστου Στρίντμπεργκ.  

Ο σκηνοθέτης της παράστασης Κώστας Φιλίππογλου φιλοξενήθηκε στην εκπομπή «ΠΡΟΣΩΠΩΝ… ΕΡΓΑ» του Σωκράτη Τσόμπου στον «ΔΥΤΙΚΑ FM 92,8» και μίλησε τόσο για τη σημασία του έργου, όσο και για τον μεγάλο Σουηδό συγγραφέα.

 

Συνέντευξη στον Σωκράτη Τσόμπο

 

Σύμφωνα, με τον κ. Φιλίππογλου: «Το έργο γράφτηκε το 1888 και είναι ένα έργο που πραγματεύεται ζητήματα ταξικά στα οποία εμπλέκεται ο έρωτας και η λαγνεία. Ο χωροχρόνος του έργου είναι μία καλοκαιρινή νύχτα του 1874 ανήμερα του Άι Γιάννη, στο κτήμα ενός Κόμη. Η «Δεσποινίς Τζούλια», η 25χρονη ατίθαση, κακομαθημένη και ψηλομύτα κόρη του Κόμη που δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει την οικογένειά της μετά τη διάλυση του αρραβώνα της, αρνείται να πάει διακοπές με τον πατέρα της στους συγγενείς τους και μένει μαζί με τους υπηρέτες στο κτήμα.

Ένα βράδυ που οι υπηρέτες έχουν γιορτή προς τιμήν του Άγιου, η νεαρή Τζούλια προκαλεί τις εντυπώσεις, αφού όχι μόνο παρευρίσκεται στον χορό των υπηρετών, πράγμα αδιανόητο για την εποχή και την κοινωνική της θέση, αλλά χορεύει κιόλας μαζί τους και κυρίως με τον Ζαν, τον υπηρέτη του σπιτιού, που έχει την ονομαστική του εορτή.

Ποιος είναι ο Ζαν; Ένας σχετικά μορφωμένος 30χρονος υπηρέτης με μεγάλες

φιλοδοξίες για κοινωνική άνοδο και καταξίωση και λογοδοσμένος με την κατά 5

χρόνια μεγαλύτερή του, Κριστίν, την μαγείρισσα του σπιτιού.

Το συγκεκριμένο βράδυ όμως, με τον απόηχο της γιορτής, η σχέση της Τζούλιας και του Ζαν περνάει περισσότερο σε επίπεδο φλερτ και ένα παιχνίδι εξουσίας στο οποίο αρχικά φαίνεται πως η Τζούλια έχει το «πάνω χέρι», ξεκινάει.

Βλέποντας, ο Ζαν πως η νεαρή αφεντικίνα του τού έχει παραδοθεί ολοκληρωτικά, θα τη χρησιμοποιήσει για να του προσφέρει την κοινωνική άνοδο και την οικονομική άνεση που τόσο πολύ επιθυμεί, εκβιάζοντάς την και σχεδιάζοντας ένα «κοινό» μέλλον για τους δυο τους.

Το πάθος, όμως, μετά την ερωτική συνεύρεση έχει παρέλθει και η πραγματικότητα με τα «πρέπει» της ξαναγυρίζει. Η σύγκρουση θα είναι αμείλικτη κι ο Ζαν θα την επιτείνει παίρνοντας πίσω όλα όσα της είπε τη νύχτα. Έτσι τα σκήπτρα του «παιχνιδιού» τους, περνάνε πλέον στα χέρια του.

Η επιστροφή του Κόμη, σηματοδοτεί το τέλος του παιχνιδιού τους, αφού ο Ζαν πείθει(;) την Τζούλια ότι εφόσον δε κατάφεραν να δραπετεύσουν πριν γυρίσει ο Κόμης, η μόνη λύση που τους μένει είναι η αυτοκτονία της.

Ο πραγματικός εξουσιαστής όλων επέστρεψε στο σπίτι και τα πράγματα επανέρχονται (βίαια ή μη) στην τάξη.

Μιλώντας, για τον συγγραφέα Johan August Strindberg είπε τα εξής: ‘’Ο Johan August Strindberg (22 Ιανουαρίου 1849 – 14 Μαίου1912) ήταν Σουηδός θεατρικός συγγραφέας, μυθιστοριογράφος και δοκιμιογράφος. Υπήρξε ένας παραγωγικός συγγραφέας, που συχνά αντλούσε τα θέματά του απευθείας από την προσωπική του εμπειρία. Η καριέρα του επεκτάθηκε σε τέσσερις δεκαετίες, διάστημα κατά το οποίο έγραψε πάνω από 60 θεατρικά έργα και πάνω από 30 έργα μυθοπλασίας, αυτοβιογραφίας, ιστορίας, πολιτισμικής ανάλυσης, και πολιτικού περιεχομένου.

Γεννήθηκε στην Στοκχόλμη, καρπός του έρωτα ενός μικροαστού και της κόρης ενός ράφτη που εργαζόταν ως οικονόμος στο σπίτι του. Τέλειωσε το Λύκειο το 1867 και γράφτηκε φοιτητής στο Πανεπιστήμιο της Uppsala, όμως επειδή η οικογένειά του δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να τον σπουδάσει, αναγκάστηκε να διοριστεί ως προσωρινός δάσκαλος σε ένα δημοτικό σχολείο της Στοκχόλμης και κατόπιν να δουλέψει ως παιδαγωγός στο σπίτι ενός γιατρού.

Το 1869 γράφτηκε στη Δραματική Σχολή με σκοπό να γίνει ηθοποιός και έτσι ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με το θέατρο.

Τη διετία 1870-1872 συνέχισε τις σπουδές του στην Uppsala και έπειτα ξαναγύρισε στην Στοκχολμη όπου ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία και τη λογοτεχνία. Την ίδια περίοδο, το Βασιλικό Θέατρο απέρριψε το έργο του ≪Master Olof≫ και σταμάτησε να προσπαθεί να καταξιωθεί στον τομέα του θεάτρου, μέχρι που το 1881 στα 32 του, η πρεμιέρα του στο Νέο Θέατρο, του έδωσε μία καινούρια καλλιτεχνική διέξοδο. Το 1874 διορίστηκε ως υπάλληλος στην Βασιλική Βιβλιοθήκη και εργάστηκε εκεί για 4 χρόνια. Το 1875 γνωρίστηκε με την 24 χρονη ηθοποιό Siri von Essen, πρώην σύζυγο ενός Βαρόνου. την οποία αργότερα παντρεύτηκε. Ο γάμος τους κράτησε 14 χρόνια.

Στα 1883 ξενιτεύτηκε και ως το 1889 ταξίδευε στη Γαλλία, την Ελβετία και τη Δανία. Το 1889 γύρισε στη Σουηδία και χώρισε με την Siri δύο χρόνια αργότερα. Το 1892

έφυγε ξανά από την Σουηδία και πέρασε άλλα 4 χρόνια στην Αγγλία και στην κεντρική Ευρώπη, όπου γνώρισε την -κατά 23 χρόνια μικρότερή του Αυστριακή ηθοποιό Frida Uhl σε μία ταβέρνα της Γερμανίας. Παντρεύτηκε μαζί της το 1893. Το 1896 ξαναγύρισε στη Σουηδία για να παντρευτεί για τρίτη φορά 5 χρόνια αργότερα την ηθοποιό Harrier Bosse. Το ατίθασο, όμως, πνεύμα του δε του επέτρεψε να στεριώσει ούτε σε αυτόν τον γάμο κι έτσι χώρισε και μαζί της 3 χρόνια αργότερα.

Το 1907 ίδρυσε το ≪Ιδιαίτερο Θέατρο≫ ( Intima Teater) στη Στοκχόλμη, σύμφωνα με τις δικές του αντιλήψεις, και όταν σε 3 χρόνια, έκλεισε το θέατρό του, έζησε εντελώς μόνος και αποκομμένος από τον κόσμο ως το 1912 που πέθανε, λίγο καιρό αφότου το έργο του ≪Ο Πατέρας≫ ανέβηκε στο θέατρο Berkeley της Νέας Υόρκης τον Απρίλιο του 1912.

Πολλοί μετέπειτα συγγραφείς όπως οι Tennessee Williams, Edward Albee, Maxim Gorky, John Osborne, και Ingmar Bergman θέτουν τα έργα του Strindberg ως βασική επιρροή τους για την συγγραφή της δικής τους δουλειάς.

Από τα πρώτα κιόλας δείγματα δουλειάς του, ο Strindberg ανέπτυξε μορφές θεατρικής δράσης, γλώσσας, και οπτικής σύνθεσης τόσο καινοτόμες που πολλά από τα έργα του ήταν δυνατόν να αναπαρασταθούν μόνο μετά την έλευση του κινηματογράφου. Θεωρείται ο ≪πατέρας≫ της σύγχρονης Σουηδικής λογοτεχνίας και ≪Το Κόκκινο Δωμάτιο≫ του (1879) έχει χαρακτηριστεί από πολλούς ως το πρώτο σύγχρονο Σουηδικό μυθιστόρημα.

Ο Κώστας Φιλίππογλου είναι ηθοποιός, σκηνοθέτης και δάσκαλος θεάτρου. Ξεκίνησε τις θεατρικές του σπουδές στην Αθήνα και συνέχισε την εκπαίδευσή του με ηθοποιούς-δασκάλους από την Ευρώπη ερευνώντας το σωματικό – δημιουργικό θέατρο.

Από το 1985 εργάζεται στην Ελλάδα ως ηθοποιός έχοντας συμμετάσχει σε αρκετές παραγωγές. Έχει δουλέψει στο θέατρο Τεχνοχώρος του Γιάννη Κακλέα, στο θέατρο Αμόρε με τον Γιάννη Χουβαρδά, στο θέατρο Πόρτα, στο φεστιβάλ Αθηνών και σε πολλά άλλα.

Από το 1999 δουλεύει κυρίως στο εξωτερικό με τη θεατρική ομάδα Complicité και παίρνει μέρος στις παραστάσεις και τα εργαστήρια που δίνει η ομάδα στην Αγγλία, την Ευρώπη και τις Η.Π.Α. Έχει παίξει στο National theater του Λονδίνου, στο Bouffes du Nord του Πήτερ Μπρουκ, κ.λπ.

Ως δάσκαλος θεάτρου έχει διδάξει σε πολλές πόλεις της Ευρώπης και στη Νέα Υόρκη. Στην Ελλάδα δίδαξε ως επίκουρος καθηγητής στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πατρών, σε σεμινάρια που διοργανώνει ο ίδιος και σε δραματικές σχολές.

Έχει σκηνοθετήσει μεταξύ άλλων: Το  2003 για το ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων του Λιούις Κάρολ σε δική του διασκευή. To 2006 τον Οδυσσεβάχ της Ξένιας Καλογεροπούλου για το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης. Το 2011-2012 συνέλαβε και σκηνοθέτησε τις παραστάσεις Πολιτική ανυπακοή (συνδημιουργία) και Ορέστης – Ηλέκτρα 0-1 που παίχτηκαν σε Αθήνα και Λευκωσία.

Τη σεζόν 2012-2013 σκηνοθέτησε το έργο του Egon Wolf Χάρτινα λουλούδια (Θέατρο Ιλίσια) και το έργο του Θανάση Τριαρίδη, Historia de un amor ή τα μυρμήγκια (Θέατρο Olvio). Τη σεζόν 2013-2014 σκηνοθέτησε την Τίρζα του Άρνον Γκρούνμπεργκ (Θέατρο Ιλίσια), το Μένγκελε του Θανάση Τριαρίδη (Θέατρο Faust) και τον Φιλοκτήτη του Σοφοκλή στην Επίδαυρο. Την σεζόν 2014-2015 σκηνοθέτησε τον Γλάρο του Άντων Τσέχωφ (Θέατρο Θησείον) και το Exit (ομαδική δημιουργία) στο Bios.