Πριν από 2 εκατομμύρια χρόνια περίπου, στα δάση της Νότιας Κίνας ζούσε ένας γιγαντοπίθηκος που θύμιζε τον φανταστικό Κινγκ Κονγκ. Ο γιγαντοπίθηκος Gigantopithecus blacki, με ύψος 2-3 μέτρα και βάρος 200-300 κιλά, ήταν το μεγαλύτερο πρωτεύον θηλαστικό που περπάτησε ποτέ στη Γη. Ωστόσο, πριν από περίπου 300.000 χρόνια, ο περίφημος γιγαντοπίθηκος εξαφανίστηκε. Η αιτία της εξαφάνισής του εξακολουθεί να παραμένει μυστήριο, επειδή ήταν ένας από τους λίγους ασιατικούς μεγάλους πιθήκους που εξαφανίστηκαν τα τελευταία 2,6 εκατομμύρια χρόνια, ενώ άλλοι, όπως ο ουρακοτάγκος, επέζησαν. Το μόνο που γνωρίζαμε έως τώρα ήταν ότι το είδος αυτό εξαφανίστηκε πριν φτάσει στην Κίνα ο σύγχρονος άνθρωπος.
Δεδομένης της έλλειψης μη κρανιακών απολιθωμάτων, είναι δύσκολο να γνωρίζουμε ακριβώς πώς έμοιαζε ο Gigantopithecus. Οι άνω γομφίοι του είναι κατά 57,8% μεγαλύτεροι από εκείνους ενός γορίλα και οι κάτω γομφίοι κατά 33% μεγαλύτεροι, γεγονός που υποδηλώνει ότι το σωματικό του βάρος θα ήταν 200 με 300 κιλά. Το μέγεθός του δείχνει ότι πιθανότατα ζούσε στο έδαφος. Μια ανάλυση των πρωτεϊνών που βρέθηκαν σε ένα απολίθωμα του Gigantopithecus υπέδειξε ότι ο πλησιέστερος ζωντανός συγγενής του είναι ο ουρακοτάγκος του Βόρνεο.
Όπως αναφέρει το δηοσίευμα του CNN, ο γερμανο-ολλανδός παλαιοντολόγος G.H.R. von Koenigswald αναγνώρισε για πρώτη φορά τον Gigantopithecus blacki πριν από περίπου έναν αιώνα, όταν βρήκε δόντια που πωλούνταν ως φαρμακευτικά «δόντια δράκου» σε ένα φαρμακείο του Χονγκ Κονγκ. Περίπου 2.000 απολιθωμένα δόντια και τέσσερα τμήματα σιαγόνας από το εξαφανισμένο είδος έχουν έκτοτε ανακαλυφθεί σε σπήλαια στη Νότια Κίνα.
Τώρα, μια νέα μελέτη αυτών των σπάνιων απολιθωμάτων και των σπηλαίων όπου βρέθηκαν, αποκαλύπτει ένα πιο ακριβές χρονοδιάγραμμα της εξαφάνισης του γιγαντοπιθήκου.
«Νομίζω ότι το παιδί που έχουμε μέσα μας θέλει να μάθει για αυτά τα εκπληκτικά πλάσματα και τι τους συνέβη», δήλωσε ο Ρενό Τζοάνες-Μπογιό, συν-συγγραφέας της μελέτης που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Nature». Ο Τζοάνες-Μπογιό είναι καθηγητής στη σχολή θετικών επιστημών και μηχανικής στο Πανεπιστήμιο Southern Cross της Αυστραλίας.
Πριν από περίπου 2 εκατομμύρια χρόνια ο γιγαντοπίθηκος ζούσε σε ένα πλούσιο και ποικιλόμορφο δασικό περιβάλλον, τρώγοντας κυρίως φρούτα, εξήγησε η Κίρα Γουέσταγουεϊ, συν-επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης και γεωχρονολόγος στο Πανεπιστήμιο Macquarie της Αυστραλίας.
«Γύρω στα 700.000 με 600.000 χρόνια πριν, αρχίζουμε να βλέπουμε μεγάλες περιβαλλοντικές αλλαγές και κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου βλέπουμε μια μείωση στη διαθεσιμότητα των φρούτων», πρόσθεσε.
«Ο Gigantopithecus τρεφόταν με λιγότερο θρεπτικές τροφές. Έχουμε αποδείξεις από την εξέταση της δομής των δοντιών του. Οι λακκούβες και οι γρατζουνιές στα δόντια υποδηλώνουν ότι έτρωγε ινώδη τροφή, όπως φλοιό και κλαδιά», σημείωσε η ερευνήτρια.
Λεπτομερές χρονοδιάγραμμα
Κατά τη διάρκεια σχεδόν μιας δεκαετίας, η ομάδα Κινέζων και Αυστραλών επιστημόνων πήρε δείγματα ιζημάτων από 22 σπήλαια σε μια ευρεία περιοχή της περιοχής Γκουανγκσί στη Νότια Κίνα που συνορεύει με το Βιετνάμ. Τα μισά από τα σπήλαια περιείχαν απολιθώματα Gigantopithecus, ενώ τα άλλα μισά όχι.
Αρχικά, οι ερευνητές έλαβαν ακριβείς ημερομηνίες για τα απολιθώματα και το ίζημα χρησιμοποιώντας διάφορες μεθόδους όπως η τεχνική της φωταύγειας, η οποία εκτιμά πότε ήταν η τελευταία φορά που το υλικό εκτέθηκε στο φως του ήλιου και εναποτέθηκε σε ένα σπήλαιο. Στη συνέχεια, η ομάδα ανέλυσε ίχνη γύρης στα δείγματα ιζημάτων για να κατανοήσει ποια φυτά και δέντρα κυριαρχούσαν στο τοπίο. Η ισοτοπική ανάλυση στοιχείων όπως ο άνθρακας και το οξυγόνο που περιέχονται στα δόντια του Gigantopithecus βοήθησε τους ερευνητές να κατανοήσουν πώς μπορεί να άλλαξε η διατροφή του ζώου με την πάροδο του χρόνου. Διαπιστώθηκε ότι ο γιγάντιος πίθηκος δεν προσαρμόστηκε καλά στις μεταβαλλόμενες περιβαλλοντικές συνθήκες και εμφάνισε χρόνιο στρες.
Ο αγώνας του να προσαρμοστεί σε αυτές τις αλλαγές είχε ως αποτέλεσμα την εξαφάνιση αυτού του τεράστιου πρωτεύοντος, καταλήγει η μελέτη.
«Με την απειλή μιας έκτης μαζικής εξαφάνισης να πλανάται πάνω μας, υπάρχει επείγουσα ανάγκη να κατανοήσουμε γιατί τα είδη εξαφανίζονται. Η διερεύνηση των λόγων για τις προηγούμενες ανεπίλυτες εξαφανίσεις μας δίνει ένα καλό σημείο εκκίνησης για να κατανοήσουμε την ανθεκτικότητα των πρωτευόντων και την τύχη άλλων μεγάλων ζώων, στο παρελθόν και στο μέλλον», κατέληξε η ερευνήτρια.
ΠΗΓΗ: CNN, Interesting Engineering
