Γιώργος Βαρεμένος: «Τα μπαράζ της ζωής μας»

Ο Παναιτωλικός ξόρκισε στον τελευταίο αγώνα μπαράζ τους δαίμονες που τον κυνηγούσαν όλη την χρονιά και έναν αυτοκτονικό ιδεασμό, ο οποίος λες και είχε προέλθει από τις πιο σκοτεινές στιγμές της καραντίνας.

Τα μάγια λύθηκαν στο 83ο λεπτό, λίγο πιο νωρίς απ’ ότι είχε συμβεί στο αξέχαστο μπαράζ με την Ρόδο στην Νέα Σμύρνη, με στόχο τότε να ξεκολλήσουμε από την Γ’ Εθνική. Με ένα πέναλτι αυτή την φορά, που έφερε τον φόβο του ξαφνικού θανάτου στην ομάδα της Ξάνθης, σ’ έναν αγώνα γκραν-γκινιόλ με ένταση δέκα τεστ κοπώσεως, γιατρέ μου. Θα’ λεγες ότι ο μαιτρ της αγωνίας Άλφρεντ Χίτσκοκ, αν ήταν φίλος του ποδοσφαίρου, θα είχε αδυναμία να σκηνοθετεί αγώνες μπαράζ του Παναιτωλικού.

Οι νίκες σ’ αυτά τα παιγνίδια είναι τα δικά μας Τσάμπιονς Λιγκ. τα τρόπαια σ’ έναν αέναο αγώνα επιβίωσης.

Μετά το τέλος του αγώνα κατεβήκαμε στο γρασίδι και, μέσα στην οχλοβοή των πανηγυρισμών, σαν να με έπιασε απ’ το χέρι ο θείος Μαρσέλ Προυστ για μία σύντομη βόλτα στον χαμένο χρόνο. Ξαφνικά είδα το σκέπαστρο της μεγάλης κερκίδας και το πέταλο να πετάνε στον αέρα, το γρασίδι να χάνεται και να προβάλει κάτω από τα πόδια μου το ξερό γήπεδο με το γαρμπίλι. Απέναντι είχε μείνει η μικρή εξέδρα με τα τσιμέντα και τα γκολπόστ με τα σκουριασμένα σίδερα.

Οι παίκτες της Ξάνθης -μίας καλής, κατά τα άλλα, ομάδας- έπεφταν με το παραμικρό για να κερδίσουν χρόνο, σαν να είχαν παίξει λίγο πριν σε εκείνο το γήπεδο, όπου προκειμένου να λήξει ένας κρίσιμος αγώνας βρίσκονταν μέσα δύο-τρεις μπάλες και οι παίκτες τις απομάκρυναν στον απέναντι λόφο.

Ξανά πίσω στο παρόν και την χθεσινή γιορτινή ατμόσφαιρα. Παίκτες γυμνοί από την μέση και πάνω, με τατουάζ σαν εκείνα των ιθαγενών μαχητών του Βόρνεο και τα λίγα ισπανικά μου θα ήταν απαραίτητα αν ήθελα να επικοινωνήσω μαζί τους.

Διαφορετική εικόνα από τους γηγενείς που φέρουν το DNA του Παναιτωλικού, μιάς ομάδας με διαχρονικά προοδευτικό φρόνημα και φιλεκπαιδευτικό και κοινωνικό προσανατολισμό. Όχι πως αρκούν αυτά για να παιχτεί καλή μπάλα, αλλά όταν συνυπάρχουν της δίνουν άλλη διάσταση. Το πνεύμα της ομάδας μπορεί να διαχέεται σε όλους όσοι την αποτελούν, απ’ όπου κι αν προέρχονται. Άλλωστε τί είναι ο κόσμος σήμερα; Ένα παγκόσμιο χωριό.

Πέρα από την χθεσινή χαρά, ο Παναιτωλικός οφείλει να μάθει από τα λάθη του και να τα διορθώσει, χωρίς να υπάρχει ανάγκη να μας χαρίζει τα Τσάμπιονς Λιγκ των μπαράζ.

Θα κλείσω με κάτι που έχει πει ο Εδουάρδο Γκαλεάνο: «Δεν είμαι παρά ένας ζητιάνος που περιφέρεται ανά τον κόσμο, παρακαλώντας για λίγο καλό ποδόσφαιρο στα γήπεδα. Ένα καλό παιγνίδι για το θεό. Και όταν η ευχή πραγματοποιείται, πανευτυχής για το θαύμα, λίγο με νοιάζει ποια ομάδα ή χώρα παίζει.»  Ούτε εμένα, αρκεί να φοράει τα κίτρινα-μπλε….

ΥΓ: Δεν άξιζε στην ομάδα της Ξάνθης να χάσει την κατηγορία για ένα πέναλτι. Τά’ χει όμως αυτά το ποδόσφαιρο και ο Αλφρεντ Χίτσκοκ όταν σκηνοθετεί τα μπαράζ του Παναιτωλικού.