Η Ιστορία του Παναιτωλικού, του Βασίλη Σταρακά – Πορεία Πρωταθλητισμού | Το Έκτο Μέρος (Photos)

Από τον Βασίλη Σταρακά, Παλαίμαχο Ποδοσφαιριστή του Παναιτωλικού.

Το 6ο μέρος της ιστορίας του Παναιτωλικού ξεκινά από την ποδοσφαιρική περίοδο 1954-55. Όσοι φίλαθλοι έχουν διαβάσει τις προηγούμενες πέντε (5) συνέχειες είναι πάρα πολύ ενημερωμένοι και έχουν σαφή εικόνα του σωματείου μας, του Παναιτωλικού, από την πρώτη μέρα ίδρυσής του, 9/3/1926, μέχρι και τη σαιζόν 1953-54 που έκλεισε το 5ο μέρος.

Ένα χρονικό διάστημα 28 ετών στο οποίο οι πέντε προηγούμενες δημοσιεύσεις αναφέρουν πολύ αναλυτικά όχι μόνο τα πρόσωπα που υπηρέτησαν και τίμησαν όλα αυτά τα χρόνια το σύλλογό μας – διοίκηση – παίκτες – φίλαθλοι – προπονητές – και πολλοί άλλοι, αλλά υπενθυμίζουν και τις πολύμορφες δράσεις του ιστορικού μας συλλόγου (Αθλητικές – κοινωνικές – φιλεκπαιδευτικές).

Στο 5ο μέρος επίσης αναφέρεται και η απίστευτη αδικία εις βάρος του Παναιτωλικού από την Ε.Π.Σ. Πατρών, όταν προς το τέλος της κούρσας για τον τίτλο Δυτικής Στερεάς και Πελοποννήσου ή αλλιώς Νοτίου Ομίλου 1953-54, η ΕΠΣ χωρίς να τελειώσει το πρωτάθλημα, πραξικοπηματικά ανακήρυξε πρωταθλήτρια την Παναχαϊκή. Έτσι η ομάδα της Πάτρας έγινε η πρώτη του Νότιου Ομίλου που έλαβε μέρος στο νεοσύστατο Πανελλήνιο πρωτάθλημα. (Αναλυτικά το πρωτοφανές αυτό σκάνδαλο στο 5ο μέρος).

Ο Παναιτωλικός τη θριαμβευτική σαιζόν 1954 – 55 συνέχισε με το ίδιο σύνολο που είχε την προηγούμενη χρονιά και θαυμάστηκε από όλους τους φιλάθλους των ομάδων του Νοτίου ομίλου. Ένας όμιλος που περιλάμβανε πρωταθλήτριες ομάδες πολλών νομών της Νότιας Ελλάδας.

Ξεκινώντας λοιπόν τη νέα προσπάθεια για τον τίτλο δεν είχε μόνο να αντιμετωπίσει ένα μαραθώνιο από σκληροτράχηλες ομάδες αλλά και την ΕΠΣ Πατρών υπό την ευθύνη της οποίας διεξάγονταν το πρωτάθλημα Νοτίου ομίλου, και όχι υπό την ευθύνη της ΕΠΟ. Η ανωτερότητα του Παναιτωλικού έναντι των πατρινών ομάδων ήταν πλέον αποδεκτό και από την ένωση , κάτι που δεν τους άρεσε, γι’ αυτό όπως θα δούμε πιο κάτω, σε κάθε αγώνα του Παναιτωλικού μηχανεύονταν καινούρια τεχνάσματα για να φρενάρουν τον καλπασμό του, αφού πολλές φορές ούτε με τη διαιτησία, την οποία και έλεγχαν απόλυτα, μπορούσαν να τα καταφέρουν.

Η μόνη αλλαγή που υπήρξε στην ομάδα με την έναρξη της σαιζόν 1954 – 55 ήταν η αντικατάσταση του προπονητή, θέση την οποία ανέλαβε ο Θεσσαλονικιός Σίμος Βασιλειάδης. Το Δ/Σ παρέμεινε το ίδιο, με επικεφαλής τον γιατρό Γιώργο Μπούκαρη. Δύσκολος ο στόχος της 1ης θέσης του Νοτίου ομίλου, ο οποίος άρχιζε από την Αιτωλοακαρνανία και περιλάμβανε όλη την Πελοπόννησο αλλά και διάφορα τμήματα της Στερεάς Ελλάδας – Κορινθία – Εύβοια.

Αξίζει εδώ να αναφερθεί ότι ο Παναιτωλικός είχε ένα σημαντικό μειονέκτημα έναντι όλων των αντιπάλων του Νοτίου ομίλου αφού ήταν η μόνη ομάδα που για να φτάσει στην έδρα τους είχε ένα μόνιμα κοπιαστικό ταξίδι λόγω του κακού οδικού δικτύου μέχρι το φέρρυ μποτ και στη συνέχεια μια ώρα περίπου ταρακούνημα μέχρι το Ρίο. Μετά από κάθε εκτός έδρας αγώνα άρχιζε η αντίστροφη κοπιαστική πορεία γιατί όλοι οι παίκτες ήταν εργαζόμενοι και η αποστολή επέστρεφε στο Αγρίνιο αυθημερόν.

Ένα γεγονός που τη θριαμβευτική αυτή χρονιά, 1954 – 55, εκτόξευσε την αισιοδοξία και ψυχολογία παικτών και φιλάθλων ήταν η επιστροφή του Γιώργου Παπαδόπουλου «ΓΑΛΛΟΥ» από τον Ολυμπιακό Πειραιώς τον οποίο είχαν «απαγάγει» στο τέλος της προηγούμενης σαιζόν και στη συνέχεια είχε ενσωματωθεί στους Πειραιώτες. (Περισσότερα προσεχώς στην βιογραφία του).

Δύο λόγια για το καθεστώς των μεταγραφών τότε: Την εποχή εκείνη όταν ένας ποδοσφαιριστής υπέγραφε το πρώτο του δελτίο σε ένα σωματείο θεωρούταν ισόβια περιουσιακό του στοιχείο και χωρίς τη συγκατάθεση του Δ/Σ του δεν μπορούσε να κάνει μεταγραφή. Εάν κάποιος για κάποιο λόγο υπέγραφε και σε άλλο σωματείο – χωρίς την έγκριση του δικού του – τιμωρούταν από την Ε.Π.Ο. με δύο χρόνια αποχής από επίσημους αγώνες της νέας του ομάδας και άνηκε σε αυτή μετά το τέλος της τιμωρίας του. Μια τέτοια περίπτωση ήταν του Κώστα Νεστορίδη, που όταν το 1955 εγκατέλειψε τον Πανιώνιο και μεταπήδησε στην Α.Ε.Κ.

Μετά από αρκετά χρόνια ψηφίστηκε νόμος που έδινε το δικαίωμα σε ποδοσφαιριστές που είχαν κλείσει 12 χρόνια στο ίδιο σωματείο να μπορούν εφ’ όσον ήθελαν να μεταγραφούν σε άλλο.

Αργότερα, η 12ετία έγινε 8ετία και 5ετία, μιλάμε όμως πάντα για εποχές που το ποδόσφαιρο ήταν ερασιτεχνικό.

Η περίπτωση όμως του δικού μας Γιώργου Παπαδόπουλου «ΓΑΛΛΟΥ» διαφέρει από το ιστορικό του Νεστορίδη. Ο ΓΑΛΛΟΣ στο τέλος της σαιζόν 1953-54 ενσωματώθηκε στον Ολυμπιακό Πειραιώς όπου και υπέγραψε δελτίο. Με την έναρξη όμως της νέας σαιζόν ο Ολυμπιακός δεν ενεργοποίησε το δελτίο, με την συγκατάθεση του Γάλλου, γιατί η διοίκηση του Παναιτωλικού αλλά περισσότερο η φίλαθλοί μας ήταν ανένδοτοι σε αυτή τη μεταγραφή (πολύ κακώς και οι μεν και οι δε).

Μια ίδια περίπου περίπτωση με ίδια κατάληξη με αυτή του «ΓΑΛΛΟΥ» επαναλήφθηκε το 1966 όταν ο Γιώργος Κούδας – 20 ετών – εγκατέλειψε τον Π.Α.Ο.Κ. και ενσωματώθηκε στον Ολυμπιακό Πειραιώς για δύο χρόνια – την περίοδο που ήταν στρατεύσιμος – και έτσι απέκτησε την ποδοσφαιρική του ελευθερία. Ο τότε Γ.Γ. αθλητισμού, Κωνσταντίνος Ασλανίδης – εποχή χούντας – απαγόρευσε αυτή τη μεταγραφή στον Ολυμπιακό παρ’ όλο που όλο το διάστημα τιμωρίας του Κούδα πίεζε τον πρόεδρο του Π.Α.Ο.Κ. Γιώργο Παντελάκη να υπογράψει τη μεταγραφή. «Στη Γυάρο μπορεί να πάω», είπε ο Πρόεδρος του Π.Α.Ο.Κ., «αλλά μεταγραφή δεν υπογράφω». Ο Κούδας επέστρεψε «σπίτι του», όπως δήλωσε το 1968. Από τότε οι σχέσεις μεταξύ Ολυμπιακού και Π.Α.Ο.Κ. είναι σε εμπόλεμη κατάσταση.

Πάμε όμως στο ξεκίνημα της σαιζόν 1954 – 55. Οι πρώτες προκριματικές φάσεις για τον Παναιτωλικό άρχισαν με ομάδες της Αιτωλοακαρνανίας – Ηλείας – Αιγιαλείας – Αργολίδος – Αρκαδίας και άλλες. Ο Παναιτωλικός ήταν ασταμάτητος. Είχε μεγάλη διαφορά ποιότητας από όλες τις άλλες ομάδες του Νότιου ομίλου. Παρ’ όλες τις εχθρικές διαιτησίες Πατρινών μόνο μια ισοπαλία είχε, με τον πανίσχυρο Παναιγιάλειο.

Αφού λοιπόν ο Παναιτωλικός ξεπέρασε όλα σχεδόν τα εμπόδια των ομάδων της Πελοποννήσου, είχε τώρα μπροστά του το πιο δύσκολο εμπόδιο, και αγωνιστικά αλλά και «παρασκηνιακά». Το εμπόδιο αυτό ήταν η πρωταθλήτρια της πόλης των Πατρών Παναχαϊκή. Όπως έχω αναφέρει ξανά, η πόλη των Πατρών είχε δικό της ξεχωριστό πρωτάθλημα, η οποία Πάτρα είχε πράγματι πολλές ισάξια καλές ομάδες όπως: ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ – ΘΥΕΛΛΑ – ΠΑΤΡΑΪΚΟΣ – ΑΠΟΛΛΩΝ – ΑΧΙΛΛΕΑΣ και την αγαπημένη όλων και φυσικά και της Ε.Π.Σ. Πατρών, ΠΑΝΑΧΑΪΚΗ.

Βέβαια, ακόμα και μετά από την μονομαχία Παναιτωλικού – Παναχαϊκής ο δρόμος για τον τίτλο περνούσε και από τον Πρωταθλητή Κορινθίας «Αχιλλέα Κορίνθου», και την πρωταθλήτρια Ευβοίας «Προποντίδα» Χαλκίδας. Ήταν όμως παραδεκτό από όλους ότι ο νικητής Παναιτωλικού – Παναχαϊκής θα κατακτούσε, εκτός απροόπτου, το πρωτάθλημα Νοτίου Ελλάδας. Αγωνία λοιπόν για το ντέρμπυ αυτό, το οποίο έστω και άτυπα θα καθόριζε τον Πρωταθλητή.

Ενώ ο Παναιτωλικός περιμένει από μέρα σε μέρα η Ε.Π.Σ. να ορίσει τους δύο αγώνες μέσα στην πρώτη εβδομάδα του έτους 1955, καθώς οι ημερομηνίες πιέζουν, έχει ήδη περάσει η Κυριακή 16 Ιανουαρίου και δεν υπάρχει καμία ειδοποίηση. Είναι γνωστό ότι σε λίγες μέρες η ΕΠΟ θα προχωρήσει σε κλήρωση του πανελληνίου πρωταθλήματος. Δικαιολογημένη λοιπόν η καχυποψία της Παναιτωλικής οικογένειας ότι κάτι πονηρό μαγειρεύεται αφού είναι νωπές ακόμη οι μνήμες από τα περσινά όργια.

Την Τετάρτη 19/1/1955, κοντά στις 11 το μεσημέρι τηλεφωνεί από το Μεσολόγγι ένας ποδοσφαιριστής της Α.Ε.Μ. στο φίλο του και ποδοσφαιριστή του Παναιτωλικού Βασίλη Μήτσου, ο οποίος βρίσκονταν στη δουλεία του στο Κ.Τ.Ε.Λ Αγρινίου. Τον ρωτά εάν το απόγευμα ο Παναιτωλικός αντιμετωπίζει την Παναχαϊκή στο Αγρίνιο για τον πρώτο μεταξύ τους αγώνα. Ο Βασίλης δήλωσε άγνοια. Τότε ο φίλος του του είπε ότι η αποστολή της Παναχαϊκής γευματίζει στο λιμάνι και όπως του είπαν κάποιοι ποδοσφαιριστές της, σε λίγο θα αναχωρούσαν για το Αγρίνιο, για τον 1ο αγώνα με τον Παναιτωλικό.

Τέλη 1960:Παναχαϊκή Παναιτωλικός 1-1. Ο Θεόφιλος – Λαλάκης – Ντόκας ίπταται. Στο αριστερό άκρο Βασίλης Σταρακάς και Δημήτρης Μπάθας.

Ο Βασίλης ενημέρωσε αμέσως τον γενικό αρχηγό του Παναιτωλικού Μίλτο Κονδύλη και αυτός τον πρόεδρο. Ήδη όμως ο φροντιστής της ομάδας, Μπέμπης Καπνίτσης που βρισκόταν στο γήπεδο όπου ήταν και τα γραφεία της ομάδας, παρέλαβε ένα τηλεγράφημα υπογεγραμμένο από τον πρόεδρο της Ε.Π.Σ. Πατρών Κώστα Σκλάβο που επιβεβαίωνε, επίσημα πλέον, τις μαρτυρίες του Μεσολογγίτη ποδοσφαιριστή.

Χωρίς να χάσει χρόνο ο επιστάτης το παρέδωσε στον πρόεδρο, ο οποίος τη στιγμή εκείνη ήταν στην κλινική του. Το τηλεγράφημα είχε ημερομηνία αποστολής 19/1/1955 ημέρα Τετάρτη, την ίδια ημέρα δηλαδή που η Ε.Π.Σ. όριζε τον πρώτο αγώνα στις 3 το μεσημέρι. Ανέφερε επίσης ότι ο επαναληπτικός ορίζεται στις 23/1/1955 στην Πάτρα την ίδια ώρα. Το ότι ο ορισμός του αγώνα τηρήθηκε μυστικός και ανακοινώθηκε στον Παναιτωλικό την τελευταία στιγμή, αλλά και ότι ορίστηκε εργάσιμη μέρα είχε φυσικά το σκοπό του. Υπολόγιζαν ότι είναι πολύ δύσκολο να συγκεντρωθούν οι παίκτες σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα αφού γνώριζαν ότι πέντε – έξι βασικοί παίκτες, εργάζονταν στη μηχανική καλλιέργεια Αγρινίου, μια κρατική υπηρεσία εκτέλεσης εγγειοβελτιωτικών έργων.

Τον λόγο έχει ο Δημήτρης Μπάκας, κάτοικος Δοκιμίου, βασικό στέλεχος της ομάδας, όπως και ο μεγαλύτερος αδερφός του Στάθης, οι οποίοι πρωταγωνίστησαν σε όλους τους αγώνες τότε. Τα δύο αδέρφια είχαν ανεξάντλητες δυνάμεις τις οποίες κατέθεταν σε κάθε αγώνα του Παναιτωλικού από τον ποδοσφαιρικά νευραλγικό χώρο της μεσαίας γραμμής, αφού η θέση και των δύο ήταν στα χαφ. Στις συναντήσεις μας στις διάφορες εκδηλώσεις του συλλόγου των παλαίμαχων, κατ’ επανάληψη μας διηγήθηκε εμάς των νεότερων τα παρακάτω για τον αγώνα αυτό:

«Την εποχή εκείνη εγώ με τον αδελφό μου Στάθη δουλεύαμε στην Μηχανική καλλιέργεια ως χειριστές μπουλντόζας. Ο αρχηγός του Παναιτωλικού Γιώργος Μπισδούνης, και αυτός στην ίδια υπηρεσία ως οδηγός γκρέιντερ, είχε βοηθό του τον Γιώργο Παπαδόπουλο – ΓΑΛΛΟ – που πρόσφατα είχε γυρίσει από τον Ολυμπιακό. Στην ίδια υπηρεσία εργάζονταν και ο επιθετικός Βασίλης Σταματιάδης και ο αμυντικός Δημήτρης Αυγερινός – Πειραιώτης – . Δύσκολη και πολύ κοπιαστική η δουλειά μας. Ξυπνάγαμε χαράματα να πάμε τα μηχανήματα στον τόπο εργασίας μας που ήταν σε διάφορα χωριά του νομού μας».

«Θυμάμαι», συνεχίζει ο Δημήτρης Μπάκας, «ότι όταν η διοίκηση του Παναιτωλικού έλαβε γνώση του τηλεγραφήματος, σήμανε συναγερμός. Αφού εξασφάλισε άδεια σε όλους όσους δουλεύαμε στη μηχανική καλλιέργεια, ανέθεσε σε δύο επαγγελματίες οδηγούς ταξί, και φανατικούς φιλάθλους μας, τον Ευθυμίου ή «Τσατσαρίτσα» και τον Αναστάσιο Αναστασιάδη τον πασίγνωστο «Τασάκλα» να κινηθούν γρήγορα και να μας μεταφέρουν έγκαιρα στο γήπεδο. Εγώ δούλευα μαζί με τον αδελφό μου Στάθη κοντά στην Κατοχή Μεσολογγίου και όταν μας αντάμωσε ο «Τασάκλας» μόλις είχαμε γευματίσει φασολάδα και ελιές που είχαμε από το σπίτι. Γρήγορα πήγαμε σε ένα διπλανό χωριό και πήραμε τον Γιώργο Μπισδούνη και τον Γιώργο Παπαδόπουλο».

«Φτάσαμε στο Γήπεδο κοντά στις δύο (2) μ.μ. Σκέτη ταλαιπωρία! Σχεδόν ταυτόχρονα έφτασε και το άλλο ταξί του «Τσατσαρίτσα» που έφερε τον Αυγερινό και τον Σταματιάδη από τον Άγιο Βλάση».

Παρακάτω παραθέτω ότι μου διηγήθηκε άλλος ένας βασικός ποδοσφαιριστής – επιθετικός – μας για αυτόν τον αγώνα, ο Λάμπρος Ζαρκαβέλης – 19 χρονών τότε – κάτοικος και αυτός Δοκιμίου (Ο Λάμπρος αδερφός του συμπαίκτη μου αμυντικού Φάνη Ζαρκαβέλη).

«Ήμουνα στα χωράφια μου από το ξημέρωμα εκείνη την ημέρα», μου λέει ο Λάμπρος και συνεχίζει, «και ένας χωριανός μου ήρθε τρέχοντας και μου είπε πως με ζητάνε από τον Παναιτωλικό και να πάω γρήγορα στο γήπεδο. Παίρνω λοιπόν το μηχανάκι μου, και όταν έφτασα έξω από το Γήπεδο αντάμωσα τον Βασίλη Ακριτίδη που κατέβηκε από ένα ταξί, ο οποίος είχε πάρει άδεια από την καπναποθήκη Παναγοπούλου που εργάζονταν. Αυτός με ενημέρωσε για τον αγώνα».

Εδώ τώρα θα ήθελα να αναφέρω τον άνθρωπο που έπαιξε τον κύριο ρόλο σε μια από πιο ιστορικές παλλαϊκές κινητοποιήσεις των φιλάθλων μας. Αυτός ήταν ο Χριστόφορος Ζάχος, μια εμβληματική λαϊκή Αγρινιώτικη φωνή – τελάλης – διαφημιστής – ζωγράφος μακετών των σινεμά της πόλης μας. Ο Ζάχος όργωσε το Αγρίνιο και τα γύρω χωριά με ταξί που έφερε μεγάφωνο και το κάλεσμά του προς τους φιλάθλους μας κάθε φορά που το άκουγα όλο και πιο πολύ με ενθουσίαζε:

«Σήμερα όλοι στο γήπεδο να υποδεχθούμε ανάλογα τους άνανδρους Πατρινούς. Κλείστε τα μαγαζιά σας και ραντεβού στο γήπεδο. Η ομάδα του ΣΚΛΑΒΟΥ – πρόεδρος Ε.Π.Σ. – πρέπει να συναντήσει την κόλαση».

Από τα λεγόμενά του επικράτησε τέτοια οργή και φανατισμός στον κόσμο, που όντως τα μαγαζιά έμειναν ΟΛΑ κλειστά. Η συγκέντρωση των φιλάθλων πρωτοφανής. Ένα γήπεδο ηφαίστειο. Οι πόρτες του γηπέδου ανοικτές για λόγους ασφαλείας λόγω της κοσμοσυρροής.

Ο Pροπονητής αφού ανακοίνωσε την ενδεκάδα στα αποδυτήρια – δεν υπήρχαν τότε αλλαγές – ίσα που πρόφτασε και τους είπε τα παρακάτω λόγια, όπως μου τα μετέφερε ο Βασίλης Μήτσου: «πάρτε τις φανέλες σας, μπείτε μέσα και αγωνιστείτε για τον εαυτό σας, την οικογένειά σας, την ομάδα, την πόλη και τον κόσμο σας». Οι ποδοσφαιριστές πεισμωμένοι από τον εμπαιγμό της ένωσης με πρωτοβουλία του αρχηγού τους Γιώργο Μπισδούνη έκαναν όρκο νίκης και ο αγώνας ξεκίνησε χωρίς να έχουν χρόνο για προθέρμανση.

Στο πρώτο μόλις λεπτό του αγώνα, ο Βασίλης Μήτσου αφού πέρασε όλη την Πατρινή άμυνα έκανε το 1-0. Μετά από 6 λεπτά μια κανονιά του Βασίλη Ρόκου έκανε 2 τα τέρματά μας μέσα σε πρωτοφανή αποθέωση. Ο αγώνας έληξε με αυτό το σκορ, δηλαδή 2-0.

Μετά από τέσσερις ημέρες – Κυριακή 23/1/1955 – μέσα σε μια θάλασσα Πατρινών φιλάθλων στο γήπεδο της Αγυάς – σήμερα γήπεδο Κώστας Δαβουρλής – ο Παναιτωλικός ηττήθηκε 2-1, το δικό μας γκολ ο Ρόκκος. Πολύ μεγάλη κινητοποίηση υπήρξε και εκ μέρους των δικών μας φιλάθλων, οι οποίοι αγανακτισμένοι από τη διαιτησία του αγώνα σχολίαζαν με ειρωνεία ότι οι Πατρινοί έπαιζαν με 14 παίκτες – 11 + 3 διαιτητές.

Τότε τα εκτός έδρας γκολ δεν επηρέαζαν την βαθμολογία δύο ισοβαθμούντων ομάδων. Έτσι Παναιτωλικός και Παναχαϊκή οδηγήθηκαν σε αγώνα μπαράζ στις 26/1/1955 στο γήπεδο του Παναιγιαλείου, με απόφαση της Ε.Π.Σ., και όχι στο Γήπεδο της Α.Ε.Μ. που ο κανονισμός της Ε.Π.Ο. όριζε σαφέστατα. Σε τέτοιες περιπτώσεις το Γήπεδο πρέπει να απέχει την ίδια περίπου χιλιομετρική απόσταση από τις έδρες των διαγωνιζομένων ομάδων.

Κάτι άλλο που πρέπει να σχολιαστεί είναι ότι για τους αγώνες Παναιτωλικός – Παναχαϊκή δεν έγινε κλήρωση για τη σειρά όπως όριζε ο κανονισμός της Ε.Π.Ο. με την παρουσία εκπροσώπων και των δύο σωματείων, αλλά η Ε.Π.Σ. Πατρών έκανε ορισμό. Όρισε τον πρώτο αγώνα στο Αγρίνιο, για να γνωρίζουν οι Πατρινοί το επιθυμητό αποτέλεσμα στη ρεβάνς. Όπως και να το κάνεις, είναι ένα πλεονέκτημα να γνωρίζεις για ποιο αποτέλεσμα αγωνίζεσαι. Και γεννάται το ερώτημα: Η Ε.Π.Ο. στην οποία διαμαρτύρονταν η διοίκηση του Παναιτωλικού, γιατί δεν έπαιρνε θέση να μας απονείμει δικαιοσύνη;

Η απάντηση είναι – για όσους μεγάλους σε ηλικία θυμούνται – ότι τη «συμμορία» της Ε.Π.Ο. την απασχολούσαν σοβαρότερα θέματα όπως οι πρώτες στημένες κληρώσεις με τα «ζεστά» και «κρύα» μπαλάκια. Με τον Παναιτωλικό θα ασχολούνταν;

Τέλος 6ου Mέρους

Στο επόμενο: «Η δικαίωση»

 

Διαβάστε επίσης: «Η ιστορία του Παναιτωλικού μας, 5ο Μέρος» του Βασίλη Σταρακά