Εγκεφαλογράφημα

Κάποτε ήμουνα πουλί

13 Δεκ 2020

Δεν είναι ότι δεν το βλέπουν… Το βλέπουν, κάνουν όμως ότι δεν το βλέπουν. Γιατί εάν συνειδητοποιήσουν τι είναι αυτό που βλέπουν, όλα αυτά τα λαμπρά σχέδια για έξοδο από το «τούνελ» και άλλα «πτερόεντα κοκκάρια», με τα οποία σχεδιάζουν και εκτελούν τις συνταγές των αδιεξόδων μας, θα αποδειχθούν χρόνιοι ασθενείς μιας βαριάς κι αθεράπευτης ασθένειας, την οποία οι αγορές -αυτές οι γεμάτες από ζωή και θάνατο αγορές- αποκαλούν «ελληνική οικονομία» και την κρατούν καλά διασωληνωμένη στο χρέος της.

Εννιακόσιοι τρεις χιλιάδες εννιακόσιοι δεκαεφτά (903.917), φορολογούμενοι, λέει στο πρωτοσέλιδο του, το «Παρόν της Κυριακής» που κυκλοφορεί σήμερα, χρωστάνε στο ελληνικό δημόσιο το ιλιγγιώδες πόσο… των πενήντα (50) ευρώ.

– Πενήντα (50) ευρώ!;

– Σιγά το ποσό, θα πείτε.

– Πόση ανάγκη μπορεί να έχει κάποιος τα πενήντα (50) ευρώ και δεν αποφασίζει να ξοφλήσει τις οφειλές του στο ελληνικό δημόσιο, το οποίο φροντίζει ο φορολογούμενος αυτός να έχει:

την ασφάλειά του (γέλια),
την παιδεία του (πολλά γέλια),
την υγεία του (ατελείωτα γέλια) και
την προκοπή του σε ασφαλές εργασιακό περιβάλλον («κλαίμε», λέμε).

Από την άλλη τώρα, οκτώ χιλιάδες διακόσιοι ογδόντα τρεις (8.283) φορολογούμενοι, λέει, χρωστάνε πάνω από ένα εκατομμύριο (1.000.000) ευρώ. Είναι όλοι αυτοί που φροντίζουν μόνοι τους την ασφάλειά τους, την παιδεία τους, την υγεία τους και την προκοπή τους σε αυτό το ανασφαλές εργασιακό περιβάλλον.

Κλαίει κανείς πολύ
ή τζάμπα πάει η οφειλή;

Κάποτε πρέπει να σταματήσει να ηχεί στα αυτιά μας αυτή η παλιά κινηματογραφική ατάκα της παρακμής, που μπορείτε να δείτε στην παρακάτω σκηνή της ταινίας «ο στρίγγλος που έγινε αρνάκι», γιατί στο μοναδικό συμπέρασμα που μας οδηγεί αυτή η μιζέρια είναι στο φαντασιακό μύθευμα, «Κάποτε ήμουνα πουλί και μ’ αγαπούσανε πολλοί». (Το τελευταίο «πολλοί» γράφεται και με ένα λάμδα (λ), όπως «λαός» και στο τέλος απαραιτήτως ύψιλον (υ), όπως «υποτελής».