«Η κίνηση Πούτιν και οι προσδοκίες του Ερντογάν», του Νίκου Καραγιάννη

«Η εισβολή των Ρωσικών στρατευμάτων στην Ουκρανία, αποτελεί μια ωμή παραβίαση της Εθνικής κυριαρχίας ενός ανεξάρτητου κράτους και μια απροκάλυπτη παραβίαση των κανόνων του διεθνούς δικαίου.

Είναι μια εγκληματική πράξη καθώς χάνονται ανθρώπινες ζωές, καταστρέφονται ιδιωτικές και δημόσιες περιουσίες, ενώ ταυτόχρονα προκαλεί ανεξέλεγκτες δυσμενείς συνέπειες στην παγκόσμια οικονομία, σε μια περίοδο μάλιστα υψηλής μεταβλητότητας και αστάθειας.

Η χώρα μας σε σχέση με αυτή την εξέλιξη, οφείλει να έχει ενιαίο εσωτερικό μέτωπο, χωρίς παραφωνίες, ή άλλου είδους άκαιρες συζητήσεις και απόψεις, με στόχο την εκτόνωση ιδεολογικών απωθημένων.

Η πλήρη στήριξη μας σε όλες τις κυρώσεις σε βάρος της Ρωσίας, η συμμετοχή μας χωρίς καμία εξαίρεση σε κάθε μέτρο πίεσης που αποφασίζεται και κυρίως η επίμονη και αταλάντευτη απαίτηση μας, για όσο το δυνατό σκληρότερες κυρώσεις, είναι στρατηγικής σημασίας για τα εθνικά μας συμφέροντα, σε σχέση με τις Τουρκικές διεκδικήσεις σε βάρος της χώρας μας.

Οποιαδήποτε υποψία αμφισβήτησης κυρώσεων ή επιλεκτική επιλογή συμμετοχής μας σε βοήθεια προς την Ουκρανία, αποτελεί μια ολοφάνερη αντίφαση, σε σχέση με την «απαίτηση» της χώρας μας από τους συμμάχους της, να προστατεύσουν με κάθε τρόπο, τα εθνικά μας κυριαρχικά δικαιώματα, από τις διακηρυγμένες αμφισβητήσεις της Τουρκίας.

Οι αντιδράσεις της διεθνούς κοινότητας στην εισβολή των Ρώσων στην Ουκρανία, θέλουμε να αποτελέσει τουλάχιστον, ένα άτυπο πρωτόκολλο παρεμβάσεων, σε κάθε παρόμοια περίπτωση παραβίασης κυριαρχικών δικαιωμάτων και διεθνών συμβάσεων.

Οι απόψεις ειδικών δημοσιολόγων, πολιτικών αναλυτών και σημαντικών πολιτικών στελεχών, για ηπιότερη στάση, ή για επιλεκτική συμμετοχή στα μέτρα που λαμβάνονται, αποκλίνουν από την κοινή λογική.

Όσο πιο σκληρή η αντίδραση, τόσο πιο αποτρεπτικά θα λειτουργήσει μελλοντικά για επίδοξους ηγέτες, που επιθυμούν να αναθεωρήσουν διεθνείς συμβάσεις, δια της βίας ή με την απειλή βίας.

Η επιτυχία του εγχειρήματος της Ρωσίας, θα δημιουργήσει τετελεσμένα, τα οποία ταυτίζονται με τις προθέσεις τις Τουρκίας απόλυτα, αλλά βρίσκονται όμως, στον αντίποδα της Ελληνικής στρατηγικής και των Ελληνικών συμφερόντων.

Για το λόγο αυτό άλλωστε και η στάση της Τουρκίας είναι επαμφοτερίζουσα.

Ας σταθμίσουμε λοιπόν τον δημόσιο λόγο μας και ας θυμόμαστε ότι ο λύκος με τα πρόβατα έχουν αποκλίνοντα συμφέροντα».