ΚΚΕ-ΠΕΑΕΑ: Για την απελευθέρωση του Αγρινίου

Στις 14 Σεπτεμβρίου του 1944 οι Γερμανοί, στα πλαίσια της γενικής υποχωρήσεώς τους και της αποχωρήσεώς του από την Ελλάδα, εγκατέλειψαν το Αγρίνιο.

Την ίδια μέρα οι στρατιωτικές δυνάμεις του ΕΛΑΣ που ήταν πλησίον του Αγρινίου μπήκαν στην πόλη.

Από τις συνοικίες ξεκινούσε ο κόσμος του Αγρινίου σε φάλαγγες ατέλειωτες για την πλατεία Μπέλου. Πρωτοστατούσε στη γιορτή της απελευθέρωσης ο συνοικισμός του Αγίου Κωνσταντίνου, η ανταρτομάνα. Κρατούσαν λάβαρα, σημαίες ελληνικές και κόκκινες, τεράστια πανό με συνθήματα για την ομαλότητα και την τιμωρία των δοσίλογων. Όλες οι φάλαγγες τραγουδούσαν επαναστατικά και αντάρτικα τραγούδια.

Έτσι σφραγίστηκε η ημέρα απελευθέρωσης του Αγρινίου τον Σεπτέμβρη του 1944.

Το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ απόκτησε τεράστια μαζικότητα, γιατί υπήρξε λαϊκό δημιούργημα. Στάθηκε δίπλα στο λαό στις πιο δύσκολες συνθήκες. Απέδειξε στην πράξη ότι ο λαός πρέπει να πάρει την υπόθεση της απελευθέρωσης στα χέρια του, να γίνει αυτός ο πρωταγωνιστής των εξελίξεων.

Κελεύσματα της αστικής τάξης και των κυβερνήσεων της, όπως σήμερα, περί «εθνικής ενότητας», «εθνικών στόχων» στοχεύουν στην εξαπάτηση του λαού. Η Ιστορία διδάσκει ότι ούτε το 1940 και τα μετέπειτα χρόνια υπήρξε «εθνική ενότητα», γιατί δεν μπορεί να υπάρξει τέτοια σε μια ταξική κοινωνία, είτε σε καιρό ειρήνης, είτε στον καιρό του πολέμου.

Και τότε, από τη μια μεριά υπήρχε η πλειοψηφία του λαού, που αγωνίστηκε με ανιδιοτέλεια, από τις γραμμές του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ, καθώς και στρατιωτικοί που εξέφραζαν τον γνήσιο λαϊκό πατριωτισμό. Υπήρχε το ΚΚΕ, που ήταν ο βασικός εμπνευστής, καθοδηγητής και αιμοδότης της ΕΑΜικής Αντίστασης και έδωσε σε αυτόν τον αγώνα τα καλύτερα παιδιά του.

Από την άλλη, υπήρχε η αστική τάξη, οι αστικές πολιτικές δυνάμεις, τόσο αυτές που ανοιχτά συνεργάστηκαν με τον κατακτητή όσο και αυτές που διέφυγαν στο εξωτερικό. Όσες παρέμειναν καλλιεργούσαν τη μοιρολατρία και την ηττοπάθεια. Υπήρχαν οι δοσίλογοι, ταγματασφαλίτες και μαυραγορίτες, τους οποίους εξυμνεί με κάθε ευκαιρία η εγκληματική ναζιστική Χρυσή Αυγή, γέννημα – θρέμα του συστήματος της εκμετάλευσης.

Ο φασισμός – ναζισμός, δεν ήταν κάτι ξέχωρο από τον καπιταλισμό, ήταν γνήσιο τέκνο του. Οι κατοχικές δυνάμεις δεν ακολουθούσαν τις διαταγές κάποιου «τρελού»

Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, ήταν το αποτέλεσμα των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων μεταξύ των τότε καπιταλιστικών κρατών, κυρίως ανάμεσα στις ΗΠΑ – Βρετανία – Γαλλία και Γερμανία – Ιαπωνία – Ιταλία, για το ξαναμοίρασμα του κόσμου, που από ένα σημείο και μετά δεν μπορούσαν να λυθούν παρά μόνο ένοπλα. Τον πόλεμο τροφοδότησε η καπιταλιστική κρίση της δεκαετίας του ’30. Ταυτόχρονα, στόχος και των δύο ιμπεριαλιστικών μπλοκ ήταν η καταστροφή του πρώτου εργατικού σοσιαλιστικού κράτους, της Σοβιετικής Ενωσης, που αποτελούσε φάρο για όλους τους λαούς.

Στον αγώνα για τη συντριβή του ναζισμού – φασισμού έδωσαν τη ζωή τους εκατομμύρια άνθρωποι, από τους οποίους πάνω από 20 εκατομμύρια Σοβιετικοί πολίτες. Μεγάλος ήταν και ο φόρος αίματος που πλήρωσε η ελληνική αντίσταση, πρώτα απ’ όλους οι κομμουνιστές, οι ΕΑΜίτες, ΕΠΟΝίτες και ΕΛΑΣίτες αγωνιστές.

Η σημερινή προσπάθεια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ να κρατήσει το λαό σε αναμονή, να ταυτίσει τα συμφέροντά του με τα συμφέροντα της αστικής τάξης για ανάκαμψη της οικονομίας, γίνεται για να βγει λάδι η πλήρης στοίχισή της με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Το πιο σημαντικό είναι ότι επικαλείται τον αρνητικό συσχετισμό σε βάρος των εργατικών – λαϊκών δυνάμεων, για να καλλιεργήσει τις μειωμένες απαιτήσεις και το συμβιβασμό, να παρασύρει το λαό στο στόχο της «ανάπτυξης», δηλαδή της καπιταλιστικής κερδοφορίας και ανταγωνιστικότητας, που δήθεν είναι το πρωτεύον σήμερα. Αυτός ο σύγχρονος ραγιαδισμός, ντυμένος με αριστερό περιτύλιγμα, καθηλώνει δυνάμεις που σήμερα πρέπει να δράσουν, με γραμμή ρήξης και ανατροπής της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Αν αυτή η λογική επικρατούσε τα χρόνια της Κατοχής, δεν θα υπήρχε η εποποιία της ΕΑΜικής Αντίστασης και η Μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των Λαών.

Ένα από τα πιο σημαντικά διδάγματα αυτής της περιόδου είναι η έμπρακτη επιβεβαίωση της ανάγκης, η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα να κατευθύνουν τον αντιφασιστικό αγώνα και την πάλη τους στην ανατροπή της αστικής εξουσίας.

Ιδιαίτερα σήμερα, που πυκνώνουν οι εστίες πολέμων, με επίκεντρο την εκμετάλλευση του φυσικού πλούτου και των αγορών και είναι υπαρκτός ο κίνδυνος ενός γενικευμένου πολέμου, με την εμπλοκή και της Ελλάδας, τα διδάγματα εκείνης της περιόδου είναι όσο ποτέ χρήσιμα και αναγκαία. Για να μη βρεθεί ο λαός κάτω από τη σημαία των εκμεταλλευτών του, αλλά να χαράξει τον δικό του δρόμο για δική του εξουσία. Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, το ΚΚΕ είναι έτοιμο να ασκήσει τον αυτοτελή ιδεολογικοπολιτικό και οργανωτικό ρόλο του για τα συμφέροντα του λαού και τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας.

Στηριγμένος στην ιστορική πείρα, ο λαός να εμπιστευτεί το ΚΚΕ, να αποχτήσει εμπιστοσύνη και δύναμη στην πάλη του για το δίκιο και τη νίκη. Να βαδίσει στο δρόμο της κοινωνικής λαϊκής συμμαχίας, για να γίνει αφέντης του πλούτου που παράγει, έξω από τις λυκοσυμμαχίες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, σε μια κοινωνία, χωρίς φτώχεια, ανεργία, κρίσεις και πολέμους: Το σοσιαλισμό.