Ο Κων. Καραγκούνης για την εκδημία του Μητροπολίτη Κοσμά

Η αρχή του καινούργιου χρόνου σήμανε για τον σεβαστό πατέρα και ποιμενάρχη μας την αρχή της καινούργιας ζωής στη βασιλεία του θεού.

Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο η αγία ψυχή του προσέγγιζε το γεγονός αυτό σε όλη τη διάρκεια της επίγειας ζωής του, αυτό γνωρίσαμε και βιώσαμε κοντά του από τα μαθητικά και νεανικά μας χρόνια στις κατηχητικές κινήσεις, στις χριστιανικές κατασκηνώσεις και στο πετραχήλι του γέροντα.

Αυτό ζήσαμε στη συνέχεια όταν στο σταυρό του επιτραχηλίου του, προστέθηκε το ακάνθινο στεφάνι του ωμοφορίου του.

Και πάλι απλός και σοβαρός, και πάλι γλυκός και πάλι αυστηρός και πάλι ταπεινός και πάλι αρχοντικός, πάντα ενάρετος, πάντα αφιλάργυρος, πάντα φιλόπτωχος, πάντα εργατικός, πάντα ιεραποστολικός, πάντα ακούραστος.

Το έργο που αφήνει πίσω είναι τεράστιο, η προσφορά του ανεκτίμητη, το φιλανθρωπικό του έργο πολύτιμο και η παρακαταθήκη του μοναδική.  

Ο πατέρας μας περπάτησε τον Γολγοθά της αρχιερατικής του διακονίας ακολουθώντας δύσβατο αλλά ευθύ μονοπάτι. Ποτέ δεν διάλεξε τις παρακάμψεις. Ταξίδευσε την θάλασσα της αρχιερατικής του διακονίας με πυξίδα και όχι με ανεμοδείκτες.

Γι αυτό προτίμησε να φύγει στα τείχη του μικρού αλωνακιού μας και φλογερό από την πίστη του μετέωρο να πετάξει στον ουρανό για να συναντήσει τον Πατρο Κοσμά τον Αιτωλό, τον Άγιο Χριστόφορο και όλους τους Αγίους, τους ελεύθερους πολιορκημένους για να σκεπάζουν όλοι μαζί όλη τη Μητρόπολή μας.

Στις όμορφες ή τις δύσκολες στιγμές της ζωής μας χρειαζόμαστε, θέλουμε και θα έχουμε την ευχή του πατέρα μας.