Λεωνίδας Φραγκούλης: Είναι στο Αγρίνιο αναγκαίες οι πεζοδρομήσεις;

Γράφει ο Λεωνίδας Φραγκούλης:

Είναι στο Αγρίνιο αναγκαίες οι πεζοδρομήσεις ;

Φυσικά και είναι αναγκαίες αλλά:

Αν η σύνταξη και η νομοθέτηση ενός ρυμοτομικού σχεδίου πόλης αποτελεί μια χρονοβόρα και σύνθετη διαδικασία, παραμένουν πάντοτε εφικτές οι διαδικασίες αναθεώρησης και τοπικών τροποποιήσεων του σχεδίου προκειμένου να διορθωθούν οι αστοχίες της αρχικής μελέτης αλλά κυρίως, θα λέγαμε εμείς, να ενσωματωθούν ώριμα κοινωνικά αιτήματα διαμόρφωσης των κοινοχρήστων χώρων της πόλης.

Προϋπόθεση βεβαίως αποτελεί η έγκαιρη υποβολή μελετημένων προτάσεων,  και τα λέμε αυτά προκειμένου να αντικρούσουμε εξ’ αρχής τυχόν επιχειρήματα περί άκαμπτων περιορισμών του σχεδίου πόλης με αποτέλεσμα να υλοποιείται ότι ακριβώς προβλέπεται από αυτό χωρίς παρεκλίσεις και δεύτερες σκέψεις.

Οι πρόσφατες πεζοδρομήσεις στην πόλη μας επικεντρώθηκαν στο πολεοδομικό και εμπορικό της κέντρο. Βεβαίως εξυγιάνθηκαν όλες οι υποδομές και αυτό είναι αναντίρρητα σωστό καθότι αναγκαίο, αλλά σε επίπεδο χωροθέτησης ήταν σωστή η κεντροστρεφής συγκέντρωση όλων των παρεμβάσεων με βασικό γνώμονα την άμεση ορατότητά τους και την «τόνωση της αγοράς» για την οποία ωστόσο παρατηρείται μια ισχυρή τάση αποκέντρωσης, λόγω των ασφυκτικών πιέσεων που ασκούν τα υψηλά ενοικιοστάσια αλλά και λόγω μιας ευτυχούς αλλαγής νοοτροπίας σε ότι αφορά το μαγαζί σε «πρώτο τραπέζι πίστα» ;

Όχι, κατά την γνώμη μας δεν ήταν σωστή διότι στον σύγχρονο πολεοδομικό σχεδιασμό δεν μιλάμε πια για την δημιουργία μιας πεζοδρομημένης νησίδας αλλά για ένα δίκτυο πεζοδρόμων το οποίο διατρέχει την πόλη συνδέοντας γειτονιές, ιστορικούς χώρους, πλατείες και λοιπές εμπειρίες κοινόχρηστων χώρων.

Φανταστείτε λοιπόν ένα δίκτυο πεζοδρόμων που να διατρέχει την πόλη προς όλες τις κατευθύνσεις, θέτοντας σε επικοινωνία τις πλατείες και τους δημόσιους χώρους της κοινότητας γενικότερα, αυξάνοντας έτσι την κινητικότητα και την «βόλτα» μέσα στις γειτονιές και στις έως σήμερα αφανείς περιοχές που παραμένουν χώροι αμιγούς κατοικίας αλλά τελικά λειτουργούν ως οικιστικά ησυχαστήρια.

Πόσο πιο κοντά θα ερχόταν η πόλη στους πολίτες και οι πολίτες στην πόλη;

Αναμφίβολα, η εμπορική δραστηριότητα θα ακολουθούσε αυτά τα δίκτυα και συγχρόνως θα αυξανόταν η αίσθηση ασφάλειας των πολιτών και μόνο ως αποτέλεσμα διαπερατότητας των γειτονιών. Αν μάλιστα τονίζονταν και οι, υπόγειοι πια, δρόμοι του νερού (τα ρέματα εννοώ που ακόμη και σήμερα αναφερόμαστε σε αυτά ως τοπόσημα), πόσο πιο κοντά θα ήμασταν στην ιδέα μιας «πόλης του νερού»;

Όλα αυτά πια ακούγονται ουτοπικά και ανέφικτα, αφού των έργων δεν προηγείται η οραματική σκέψη αλλά η επιθυμία υστεροφημίας και σβέλτης είσπραξης επικοινωνιακών οφελειμάτων.

Το Ανυπότακτο Αγρίνιο θα διεκδικήσει, όχι το ξήλωμα των υφιστάμενων παρεμβάσεων  που και μόνο η σκέψη για κάτι τέτοιο κουράζει, αλλά την επέκτασή τους και την διασύνδεσή τους με ένα ευρύτερο δίκτυο αξιοβίωτης καθημερινής εμπειρίας του δημόσιου χώρου.

Διαβάστε επίσης: Ελένη Πριοβόλου: «Είναι εφικτή η άμεση δημοκρατία και ο πλουραλισμός;»