Εγκεφαλογράφημα
«Τα ναυτάκια τα ζουμπουρλούδικα» και το «φάντασμα του λιμανιού»
Κάποτε η Ε.Τ.Β.Α. σε συνεργασία με το ελληνικό δημόσιο είχαν ένα όνειρο: να κατασκευάσουν στον φυσικό κόλπο του Αγίου Παντελεήμονα ένα μεγάλο διαλυτήριο πλοίων που η πετρελαϊκή κρίση εκείνης της εποχής έδειχνε ότι θα είναι μια προσοδοφόρα κρατική επιχείρηση. Τελικά το μοναδικό «πλοίο» που κατορθώθηκε να διαλυθεί όλα αυτά τα χρόνια στο Πλατυγιάλι είναι εκείνο που μετέφερε στα αμπάρια του κάποια αρκετά εκατομμύρια δημόσιου χρήματος για την κατασκευή ενός έργο, το οποίο αν και υφίσταται, δεν υπάρχει.
Και τι είναι εκείνο που υφίσταται, αλλά δεν υπάρχει: Μόνο το φάντασμα. Κάθε φορά λοιπόν που ο 6ος στόλος ή όποια άλλη περαστική δύναμη των Η.Π.Α. ή του Ν.Α.Τ.Ο. αποφασίζει να ελλιμένιση εκεί κάποιο από τα πλοία του, ξυπνάει το φάντασμα του λιμανιού και ξαναθυμόμαστε όλα αυτά που ζήσαμε με την «καταραμένη προκοπή» του.
Ένας τεράστιος αναπτυξιακός πόρος θαμμένος μέσα στα χρεόγραφα των τραπεζών που έχουν αναλάβει αυτή την «προκοπή», ένας οικονομικά ελεύθερος τόπος για το διαμετακομιστικό εμπόριο (transit), στο οποίο από τις αρχές της δεκαετίας του ‘80 μέχρι και σήμερα δεν έχει αλλάξει τίποτα, ούτε καν τα πουρνάρια που φυτρώνουν στους γύρω απογυμνωμένους λόφους του, βρίσκονται εκεί για να μας θυμίζουν ότι είναι το μοναδικό λιμάνι στο κόσμο μπροστά από το οποίο περνούν όλοι οι θαλάσσιοι δρόμοι του κόσμου, αλλά κανένας δεν στρίβει για να φτάσει ως αυτό.
Δεν υπήρξε «βρώμικη» δουλειά που να μη ερωτοτρόπησε με αυτό το λιμάνι. Δεν υπήρξε πρόταση για την αξιοποίησή του, στην οποία να μην αντέδρασε σθεναρά η τοπική κοινωνία. Δεν υπήρξε σχεδιασμός που να μην εγκαταλείφθηκε, όχι φυσικά επειδή όσοι «έκαναν το παιχνίδι» φοβηθήκαν την εναντίωση αυτής της κοινωνίας, αλλά επειδή από την αρχή, η όποια επένδυση ανακοινώθηκε γι’ αυτό ήταν ένα άδειο πουκάμισο μόνο, για να λειτουργήσει ο επιχειρηματικός αντιπερισπασμός.
Θα μπορούσα να γεμίσω χιλιάδες σελίδες γι’ αυτό το λιμάνι, που ο Στρατούλης το χαρακτηρίσει ως «η κότα που γεννάει χρυσά αυγά για τους εργολάβους». Όμως δεν πρόκειται να συγκινηθεί κανένας. Αλλά να· με πιάνει μια μελαγχολία κάθε φορά που συνειδητοποιώ ότι λίγα χιλιόμετρα δυτικά του Αγρινίου βρίσκεται ένας τεράστιος γίγαντας, ο οποίος θα μπορούσε να κρατήσει στα χέρια του ολόκληρη την Αιτωλοακαρνανία και την Ήπειρο και το μόνο που είναι αναγκασμένος να κάνει, είναι να υποδέχεται «τα ναυτάκια τα ζουμπουρλούδικα». που παίζουν τους χωροφύλακες στης Μεσογείου.
Λευτέρης Τηλιγάδας
«Agrinio 365» | AgrinioTimes.gr, Antenna-star.gr
