Η ομιλία Σπίρτζη στο 9ο Αναπτυξιακό Συνέδριο στην Πάτρα – Τι (δεν) είπε για Αγρίνιο-Αιτ/νία

Ολόκληρη η ομιλία του Υπουργού Υποδομών και Μεταφορών κ. Χρήστου Σπίρτζη, στο 9ο Περιφερειακό Συνέδριο για την Παραγωγική Ανασυγκρότηση της Δυτικής Ελλάδας.

«Φίλες και φίλοι, αγαπητέ κ. Περιφερειάρχα, αγαπητέ κ. Δήμαρχε,

Η Δυτική Ελλάδα, η Πάτρα αποτέλεσε για πολλά χρόνια την καρδιά του προοδευτικού κόσμου γι’ αυτό και η σύμπτωση της έναρξης του Περιφερειακού Συνεδρίου στη Δυτική Ελλάδα, στην Πάτρα, χτες, στις 5 Φεβρουαρίου, παρ’ ότι συμπτωματικά συμπίπτει με την ημέρα γέννησης του Ανδρέα Παπανδρέου πριν από 99 χρόνια, έχει τη δική της σημειολογία.

Κύριε Περιφερειάρχη σε κάθε τόπο έχουμε συγκεκριμένα γεωγραφικά περιβαλλοντικά και πολιτισμικά χαρακτηριστικά που τον καθορίζουν. Και ευτυχώς στη Δυτική Ελλάδα και στη χώρα μας γενικά, έχουμε πολλές γωνιές που αυτά τα χαρακτηριστικά αναδεικνύουν την ομορφιά της. Είναι προφανές ότι σε κάθε τόπο τα πλεονεκτήματα αυτά τα γνωρίζουν καλύτερα οι τοπικές κοινωνίες, καλύτερα από τον καθένα.

Γι’ αυτό θα ήθελα να χαιρετίσω και να τονίσω τη σημασία που δίνουμε, γιατί είναι καλή η συνεργασία πραγματικά με τον Περιφερειάρχη, με την πλειοψηφία των Δήμαρχων της Δυτικής Ελλάδας, ανεξάρτητα σε ποιο πολιτικό χώρο ανήκουν. Είναι μια συνεργασία πραγματική από όλο το πολιτικό φάσμα.

Δεν ήρθαμε λοιπόν στα Αναπτυξιακά Συνέδρια και ειδικά σε αυτό το Αναπτυξιακό Συνέδριο στη Δυτική Ελλάδα για να βγάλουν λόγο οι υπουργοί. Να εξαγγείλουν ή να τάξουν διάφορα έργα και στη συνέχεια να βγουν κάποια πρωτοσέλιδα, τα μισά από αυτά να μη γίνουν, να μεγαλώσουν γενιές και γενιές και στο τέλος να συνεχίσουμε στην ίδια στρεβλή λογική που είχαμε ζήσει τα προηγούμενα χρόνια.

Ούτε προφανώς ήρθαμε για να προσπαθήσουν κάποιοι να απαξιώσουν τη δουλειά που έχει γίνει. Το λέω, με την ευκαιρία κάποιων δημοσιευμάτων που διαβάσαμε τις προηγούμενες μέρες σε σχέση και με την ευκαιρία του Συνεδρίου. Το μήνυμα που πρέπει να βγει από τις συζητήσεις που κάνουμε, είναι, το τι πρέπει να κάνουμε όλοι μαζί: το τέρμα στο παλιό. Στην παλιά τακτική. Τέρμα στις παλιές κακές τακτικές και συνήθειες.

Είχαμε αγαπητές φίλες και φίλοι και αγαπητοί συνάδελφοι -μια που μιλάμε για υποδομές-, ένα στρεβλό μοντέλο ανάπτυξης. Αυτό το μοντέλο οικοδομήθηκε μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, βασίστηκε στην ανάπτυξη του διπόλου Αθήνας και Θεσσαλονίκης τα δυο μητροπολιτικά μας κέντρα και απαξίωσε πολύ μεγάλες περιοχές της χώρας.

Συγκέντρωσε το 80% του πληθυσμού και των δραστηριοτήτων στα δυο μητροπολιτικά κέντρα, το ζούμε σήμερα το αποτέλεσμα, το οδυνηρό αποτέλεσμα αυτής της στρεβλής ανάπτυξης, καθώς ακόμη και στα τελευταία χρόνια δεν είχε ξεπεραστεί αυτή η λογική.

Το πολιτικό σύστημα του 2000, το μοντέλο που προωθούσε, ήταν, ότι είμαστε χώρα υπηρεσιών. Δηλαδή, μια χώρα που δεν παράγει πλούτο, δανείζεται και καταναλώνει. Κι αυτό το μοντέλο έχει οριστικά τελειώσει. Μας έχει φέρει εδώ που μας έφερε και μετά από τις θυσίες του ελληνικού λαού και τις προσπάθειες που έχουν γίνει, προσπαθούμε τον Αύγουστο να τελειώσουμε με όλο αυτό τον εφιάλτη που ζήσαμε.

Δε μπορεί λοιπόν, σκόπιμα. κατά τη δική μου άποψη, να συνεχίσουμε να έχουμε ένα ελλιπέστατο σχέδιο, να μην έχουμε ένα στρατηγικό σχεδιασμό και για τη χώρα και για τις υποδομές της. Δε μπορεί να φανταστεί κανείς όταν βλέπει τον χάρτη της χώρας, τη θέση που είναι η Πάτρα και η Δυτική Ελλάδα ποιος θα ήταν ο σχεδιασμός που μας οδήγησε εδώ. Με αυτή τη γεωγραφική θέση, ποια είναι η σύνδεση που έχει η Πάτρα, η Δυτική Ελλάδα με την Ευρώπη, με τα λιμάνια της Ιταλίας για να τα αξιοποιήσει περισσότερο και όχι με τον τρόπο που τα χρησιμοποίησε.

Πώς μπορούμε σαν χώρα να αξιοποιήσουμε την ενδοχώρα των Βαλκανίων και άρα τα λιμάνια που έχουμε στη Δυτική Ελλάδα. Πως μπορούμε να αξιοποιήσουμε τους δρόμους του μεταξιού, παρακάμπτοντας τα Δαρδανέλια και παίζοντας τα λιμάνια μας -και στο Αιγαίο και στο Ιόνιο-, το δικό τους πολύ σημαντικό ρόλο.

Πώς είχε σιδηρόδρομο όλη η χώρα μετά τον Χαρίλαο Τρικούπη και πως σταμάτησε τη λειτουργία του στην Αχαΐα, στη Δυτική Ελλάδα, στην Πελοπόννησο -τώρα τα τελευταία χρόνια- βγάζοντας ακόμη και τις μετρικές γραμμές εκτός λειτουργίας. Απαγόρευσαν τη χρήση τους. Επανήλθε θεσμικά αυτή η δυνατότητα με νόμο που περάσαμε εμείς.

Πώς γίνεται να σχεδιάζει μια χώρα μεγάλους αυτοκινητόδρομους που δε συνδέονται με κανένα λιμάνι, με καμία βιομηχανική περιοχή, με καμία τουριστική περιοχή. Πως δεν έχει γίνει ο σιδηρόδρομος και δε συνδέθηκε με τα λιμάνια μας, πως απαξιώθηκαν τα λιμάνια μας, πως δεν έχουμε καμία παραγωγική και οικονομική σχέση με τις χώρες της βορείου Αφρικής. Αυτά τα πράγματα πρέπει κάποιος να προσπαθήσει να τα κάνει! Να αποδομήσει αυτή τη χώρα και αυτό τον λαό με τα πλεονεκτήματα και τη θέση που έχει. Αν θα το άφηνε μόνο του, θα γινόταν κάτι πολύ καλύτερο! Και βέβαια αυτή η πολιτική πρέπει να εγκαταλειφθεί.

Πότε γίνονται υποδομές, μεγάλες υποδομές; Οταν αυτές οι υποδομές σχετίζονται με μεγαλύτερα σχέδια όπως αυτό το διευρωπαϊκών δικτύων -επιτέλους πρέπει να υπάρχει ένα πολιτικό σύστημα το οποίο θα εντάσσει τον εθνικό σχεδιασμό στον ευρωπαϊκό και στο διεθνή σχεδιασμό σε ό,τι έχει να κάνει με τις μεταφορές, με την ενέργεια, με τις τεχνολογίες- και αυτό κάνουμε.

Είναι περίεργο γιατί όλα αυτά τα χρόνια δεν γινόταν αυτός ο σχεδιασμός. Όσοι έχουν ασχοληθεί εδώ είτε είναι Περιφερειάρχες, Αντιπεριφερειάρχες είτε είναι Δήμαρχοι, είτε συνάδελφοι μηχανικοί -που είναι η δουλειά τους που γνωρίζουν-, γνωρίζουν από πρώτο χέρι, ότι δεν είχαμε στη Δημόσια Διοίκηση ούτε μια δομή Στρατηγικού Σχεδιασμού, ούτε τμήμα.

Επομένως δεν είχαμε σχεδιασμό. Δεν υπήρχε από τότε που ιδρύθηκε το Ελληνικό κράτος, το παλιό Υπουργείο Δημοσίων Έργων και στη Γενική Γραμματεία Υποδομών ή στη Γενική Γραμματεία Μεταφορών και δυστυχώς, δεν είχαμε σκόπιμα. Δεν είχαμε, για να μην υπάρχει ένα ιεραρχημένο σχέδιο για τις υποδομές, για τις απαιτούμενες υποδομές.

Θέλω να σας πω ότι εμείς θα κινηθούμε σε έναν άλλο Άξονα. Ιδρύθηκαν Γενικές Διευθύνσεις και στις δυο Γενικές Γραμματείες, Στρατηγικού Σχεδιασμού, μία στην Κεντρική Γραμματεία Υποδομών και μία στη Μεταφορών. Αρα, θα υπάρχει μια μεγάλη δομή που θα φιλοξενήσει και τα ηλεκτρονικά συστήματα, προκειμένου να παρακολουθούμε ποια έργα έχουμε ανάγκη, να ξέρουμε ποια έργα γίνονται στη χώρα μας, ποια είναι η ιεράρχηση.

Γιατί δε γινόταν, το ξέρετε καλύτερα, ειδικά στη Δυτική Ελλάδα, το ξέρετε καλύτερα από εμένα. Είναι δυνατό όλες αυτές τις δεκαετίες να μην υπάρχει ένα στοιχειώδης συντονισμός; Έγινε η Ολυμπία Οδός -σχεδιάστηκε μάλλον, δεν έγινε- η Ιόνια Οδός, ποια έργα μπορούσε να εντάξει ο Δήμος ή η Περιφέρεια που σχετίζονται με αυτούς τους δύο μεγάλους αυτοκινητόδρομους;

Δεν είχαμε κανένα προγραμματισμό τέτοιο τα προηγούμενα χρόνια. Εχουμε το λιμάνι της Πάτρας, χθες τελείωσαν οι εργασίες του, ολοκληρώθηκε, αλλά δεν έχει σιδηροδρομική σύνδεση. Το λιμάνι της Πάτρας! Είχε πριν πολλές δεκαετίες. Έγινε εδώ και χρόνια το λιμάνι του Αστακού, δε σχεδιάστηκε να είναι συνδεδεμένο ούτε οδικά, ούτε σιδηροδρομικά. Όποιος και να έρθει ρωτάει «τι ωραίο λιμάνι είναι το λιμάνι του Αστακού», με.. καμία σύνδεση. Τι να το κάνουμε;

Και να μη μιλήσουμε -βλέπω τον φίλο μου τον Γιώργο Παπαναστασίου τον Δήμαρχο Αγρινίου- θα τα πούμε και μετά, που δικαιολογημένα πιστεύει ότι πρέπει να κάνεις μια μεγάλη εκδρομή για να μπεις στο Αγρίνιο. Το ίδιο στην Πρέβεζα, το ίδιο και χειρότερα στον Πύργο κ.ό.κ. Άντε το Αγρίνιο το βρήκαν εκεί, δεν το έφτιαξαν. Αλλά το λιμάνι του Αστακού το έφτιαξαν. Άρα έπρεπε να έχουν προβλέψει τη σύνδεση με το δρόμο και το σιδηρόδρομο.

Αυτή η τακτική άλλαξε. Είναι αναγκαιότητα να αλλάξει, γιατί δε μπορεί όταν θέλεις να έχεις σχεδιασμό, να σχεδιάσεις την επόμενη δεκαπενταετία, την επόμενη εικοσαετία, την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, τη δίκαιη ανάπτυξη, όσο χαρισματικοί και να είναι κάποιοι, όσο καλοί επιστήμονες και να είναι, όσο καλές προθέσεις να έχουν, να κάνουν αυτόν το σχεδιασμό χωρίς την ενεργή παρουσία και άποψη των τοπικών κοινωνιών.

Και αυτή την αναγκαιότητα πρέπει να καλύψουν τα Περιφερειακά Συνέδρια. Έγιναν μεγάλες τομές σε αυτά τα τρία χρόνια- όχι μεταρρυθμίσεις στη λογική που μας έλεγαν, τομές που υπήρχε ανάγκη να γίνουν.

Σήμερα για να δημοπρατηθεί ένα έργο, αν δεν έχουν ολοκληρωθεί οι απαλλοτριώσεις και δεν έχουν γίνει οι απαραίτητες αρχαιολογικές εργασίες, δε δημοπρατείται, δεν έχουμε σύμβαση. Αν γινόταν σήμερα η Ολυμπία Οδός, η Πάτρα δεν θα ήταν για μια δεκαετία και πάνω αποκλεισμένη, ούτε θα ξοδεύαμε δισεκατομμύρια σε αποζημιώσεις.

Και το ίδιο ισχύει με τους υπόλοιπους αυτοκινητόδρομους και με τα υπόλοιπα έργα. Βέβαια υπάρχουν μερικές τομές που μας βγάζουν από τις συνήθειές μας, από τη βολή μας. Και το λέω περισσότερο για τους φίλους Δημάρχους που υπάρχουν στην αίθουσα. Ιδιαίτερα πάνω στη βόρεια Ελλάδα, στη Θεσσαλονίκη οι φορείς Τοπικής Αυτοδιοίκησης είχαν μερικές τέτοιες κακές συνήθειες: Ήθελε ο Δήμαρχος να δίνει συγκεκριμένα έργα σε ένα μελετητή, σε έναν εργολήπτη.

Σήμερα μπορεί να κάνει απ’ ευθείας ανάθεση αλλά δε μπορεί να δίνει στον ίδιο μελετητή και στον ίδιο εργολήπτη. Υπάρχει το ηλεκτρονικό σύστημα κληρώσεων και υπάρχει, -μας ξεβολεύει αυτό- και τους Περιφερειάρχες και τους Υπουργούς, αλλά υπάρχει διαφάνεια και υπάρχει προστασία και του Δημάρχου και του Περιφερειάρχη και του Υπουργού να μη συκοφαντείται, να μην υπάρχει η κόντρα που υπήρχε.

Γίνεται με ηλεκτρονική κλήρωση. Η γνώμη μου είναι ότι πρέπει τον πολίτη γι’ αυτά τα θέματα να τον ενημερώνουμε για να σταματήσει και ο λαϊκισμός και η σπέκουλα που κάποιοι έχουν συνηθίσει. Άρα σταματήσαμε το πάρτι των απ’ ευθείας αναθέσεων, και επειδή δεν έχω δει μεγάλη προθυμία να εκμεταλλευτούν ένα διαφανές σύστημα απ’ ευθείας αναθέσεων και όχι ένα στημένο σύστημα απ’ ευθείας αναθέσεων από τότε που βγήκε το ηλεκτρονικό σύστημα, θα ήθελα να πω στους Δημάρχους ότι δίνεται η δυνατότητα από την προκήρυξη που θα κάνουν, να προκρίνουν σε αυτούς τους ηλεκτρονικούς καταλόγους τις τοπικές εταιρείες. Δίνεται η δυνατότητα, ανάλογα την προκήρυξη που θα βγάλετε. Πρέπει να έχετε και λίγη φαντασία.

Δε γίνεται λοιπόν, μια χώρα με τα πλεονεκτήματα που έχει η δική μας χώρα, αντί για κέντρα συνδυασμένων μεταφορών, αντί για παραγωγικά κέντρα, αντί για τουριστικά θέρετρα, αντί για περιοχές υψηλής ποιοτικής πρωτογενούς παραγωγής και μεταποίησης, να έχει αποκλεισμένες περιοχές, μαραζωμένες παραγωγικά και πληθυσμιακά περιοχές, κυρίως στην Αιτωλοακαρνανία και γενικά στη Δυτική Ελλάδα.

Ακόμη όμως και στην Πάτρα. Στη φυσική πύλη εισόδου της χώρας από την Ευρώπη. Για να υλοποιηθεί αυτή η απαξία της χώρας, για να μπορούσαν να είχαν μία άλλου είδους σχέση για τη χώρα και για την κάθε περιοχή, για να είχαν αυτή την υπανάπτυξη που είχαμε, έπρεπε να κάνουν το αυτονόητο και αυτό έκαναν: Δε βασίστηκαν όλες αυτές τις δεκαετίες στις υγιείς παραγωγικές δυνάμεις.

Βασίστηκαν σε ένα παλαιοκομματικό τύπου μεταπρατισμό, έβαζε όρια και οικονομικά και παραγωγικά και μέσα στη χώρα. Δεν είχαμε σύνορα εμείς μόνο με το βορρά και την ανατολή, είχαμε και μέσα στη χώρα σύνορα. Και η Δυτική Ελλάδα και η Ηπειρος το ξέρει αυτό πάρα πολύ καλά. Πως γινόταν αυτό; Γινόταν με ένα ελλιπές θεσμικό πλαίσιο, με γκρίζες διαδικασίες, με μαύρες διαδικασίες για να πριμοδοτούνται όχι οι δυνάμεις της παραγωγής, αλλά οι δυνάμεις που η εκάστοτε πολιτική εξουσία ήθελε να πριμοδοτήσει.

Και βέβαια είχαμε μεγάλο έλλειμμα δημοκρατικών διαδικασιών για τη διαμόρφωση αυτού του σχεδίου ανάπτυξης της παραγωγικής ανασυγκρότησης και υποδομών. Είχαμε σκοπιμότητα γιατί μέσα από αυτό, εξυπηρετήθηκαν πολύ συγκεκριμένα συμφέροντα και στην περιοχή, αναπτύχθηκαν συγκεκριμένα συμφέροντα, ενώ έμειναν οι πολίτες και η κοινωνία σε ομηρία.

Πιστεύω ότι εδώ πρέπει να συζητήσουμε σε μια άλλη κατεύθυνση: Να ξεπεράσουμε τον παλαιοκομματισμό, τις ψευδεπίγραφες αντιθέσεις, είτε αυτές έχουν στενό τοπικιστικό χαρακτήρα, είτε έχουν κλαδικό, είτε συντεχνιακό. Να ξεπεράσουμε δηλαδή τη λογική της ψωροκώσταινας. Και η Δυτική Ελλάδα έχει το δυναμικό, έχει την ιστορία, να συνεισφέρει σε αυτή την κατεύθυνση.

Να συνεισφέρει στην κατεύθυνση του να καταστρώσουμε, να εκπονήσουμε, ένα εθνικό στρατηγικό σχέδιο και να το διαμορφώσουμε μαζί, να το ιεραρχήσουμε μαζί. Όσο φωτισμένη και να είναι μια ηγεσία στην Αθήνα, όσο καλός και να είναι ο υπηρεσιακός μηχανισμός, δε μπορεί αυτό το σχέδιο να γίνει σε κλειστές πόρτες με την απουσία των τοπικών κοινωνιών. Αγαπητές φίλες και φίλοι η χώρα μας βγαίνει από την κρίση. Οι οικονομικοί πόροι όμως, που έχουμε να διαχειριστούμε από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων είναι πολύ περιορισμένοι.

Άρα για να κάνουμε τόσο μεγάλα έργα υποδομής πρέπει να δανειστούμε. Και αυτοί που μας δανείζουν, δεν κάθονται να σκεφτούν τις κοινωνικές ανάγκες, δε σκέφτονται όπως έχετε δει όλα αυτά τα χρόνια το έλλειμμα των κοινωνικών υποδομών, δε βγάζουν την αγωνία που έβγαλε ο Αντιπεριφερειάρχης μεταφέροντας ερωτήσεις και Δημάρχων και του κόσμου της Δυτικής Ελλάδας. Αυτοί έχουν τους δικούς τους κανόνες: με χαρτί και με μολύβι και βλέπουν τη μελέτη βιωσιμότητας ενός έργου. Βλέπουν αν βγαίνει ένα έργο. Κι αυτό το βλέπουν και οι ιδιώτες και η Ευρωπαϊκή Τράπεζα και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η Παγκόσμια Τράπεζα Επενδύσεων.

Αν τα τμήματα αυτά στρατηγικού σχεδιασμού που έχουμε να εκπονήσουμε και που κάνουμε, θα χρηματοδοτηθούν και είναι βιώσιμα, μπορούμε να ενταχθούν σε αυτό το πλαίσιο. Πρέπει να βρούμε και να εκμεταλλευτούμε το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, τους εθνικούς πόρους, για να χρηματοδοτήσουμε τα υπόλοιπα έργα και αυτά που δεν βγαίνουν, είτε άμεσα, είτε σε επόμενη φάση.

Όποιος έρχεται στη λογική να πει «υλοποιήστε υποδομές γιατί θέλουμε στο κάτω Παρτάλι να φέρουμε την ανάπτυξη», είναι η βέλτιστη λύση για ένα έργο υποδομής, όπως να βγει ο σιδηρόδρομος έξω από την Πάτρα. Ποιος δεν πιστεύει ότι είναι η βέλτιστη λύση; Αλλά με πολύ μεγαλύτερο κόστος, τότε και εγώ μαζί του είμαι, απλά πρέπει να κάνουμε ένα «μικρό βήμα» να ανατρέψουμε το διεθνές καπιταλιστικό τραπεζικό σύστημα και να το πείσουμε ότι πρέπει να δει και να σκύψει πάνω από τις κοινωνικές ανάγκες και όχι από τους νόμους της αγοράς.

Αυτά λοιπόν πρέπει να τα πούμε στους πολίτες, να ενημερώσουμε, να μην παραμυθιάζουν διάφοροι πολιτικάντηδες. Και δυστυχώς θα βρεθούμε στη δυσάρεστη θέση να πούμε και «όχι», γιατί πρέπει να λέμε αλήθεια, στο ότι δεν έχει προτεραιότητα με τα χρήματα που σήμερα έχουμε, ο δρόμος άνω Παρτάλι – κάτω Παρτάλι. Είναι πολύ σημαντικό αν το σπίτι μου είναι εκεί, αν η δραστηριότητά μου είναι εκεί, αν η ζωή μου είναι εκεί, αλλά δε βγαίνει. Κι αυτό πρέπει να το πούμε και πρέπει να το πούμε με ειλικρίνεια.

Όπως πρέπει να γίνει μια συζήτηση και να τοποθετηθεί η τοπική κοινωνία οι φορείς, οι πολίτες για το ποια είναι η ιεράρχηση του έργου που πρέπει να γίνουν στην περιοχή, τι παραγωγικό μοντέλο θέλουμε και ποια μορφή ανάπτυξης θέλουμε στη Δυτική Ελλάδα. Αυτό που δεν πρέπει κατά τη γνώμη μου και κατά τη γνώμη της Κυβέρνησης με το όραμα που μας έχει εμπνεύσει ο Αλέξης Τσίπρας, είναι, να είναι αποφάσεις που θα παρθούν σε κλειστά γραφεία, μόνοι μας και χωρίς να μοιραζόμαστε μαζί σας τον όποιο σχεδιασμό και την όποια ιεράρχηση. Εμείς δε θα μπούμε σε συνδιαλλαγή με κάποιες ομάδες συμφερόντων, είτε για την ανάπτυξη συγκεκριμένων περιοχών, είτε για τα έργα υποδομών, είτε χωρίς τη συμμετοχή των υγιών παραγωγικών δυνάμεων και της τοπικής κοινωνίας.

Το δεύτερο που πρέπει να συζητήσουμε, είναι,για τους υπόλοιπους πόρους του νέου ΕΣΠΑ που θα κατευθυνθούν. Και σε ποιους τομείς θέλουμε υποδομές, σε ποιες παραγωγικές δομές. Δε θα πάμε στη λογική ταξίματος, θέλω να πω –για να έρθουμε και στα της περιοχής- τι ζήσαμε τα τελευταία τρία χρόνια. Τα τρία τελευταία χρόνια, ζήσαμε, στην αρχή, ότι είμαστε δογματικοί κομμουνιστές και δε θέλουμε τα έργα υποδομών, δε θέλουμε τις παραχωρήσεις. Στη συνέχεια ζήσαμε ότι καθυστερούμε και δε θα τελειώσουμε τα έργα, στη συνέχεια ζήσαμε ότι κάνουμε εγκαίνια.

Έχω στα χέρια μου, δε ξέρω σε ποιον τοπικό άρχοντα να τα κάνουμε δώρο -έτσι για να τα βγάλουμε κάποια στιγμή, τις δηλώσεις του κ. Αυγενάκη στις 3 Απρίλη του ’15 «…το πάγωμα των έργων μετά τις τελευταίες ατυχείς εξαγγελίες έχει επιφέρει μεγάλη, ανεπανόρθωτη ζημιά για τη χώρα», στις 23 Απρίλη του ’15 «.. Δεν έχει δικαίωμα κανείς να βαλτώσει» –λες και έτρεχαν με μεγάλους ρυθμούς- «τα μεγάλα αναπτυξιακά έργα υποδομής εθνικής σημασίας και να πετάξει στο δρόμο χιλιάδες εργαζόμενους»….

Στις 6 Μαΐου του ’15, βρίζει το Σταθάκη και εμένα, ήταν και οι διαγωνισμοί για τις άδειες τότε, άρα είχε ταυτιστεί και με το Πάτρα – Πύργος… Ανέφερε ακόμη «πώς να ρίχνεις ιδέες» –λέει ο κ. Αυγενάκης- ο κ. Σταθάκης –να ρίχνει ιδέες ο κ. Σταθάκης, ενώ ο κ. Αυγενάκης έριχνε καλύτερες-, «και να τις συμπληρώνει ο κ. Σπίρτζης δε βοηθάει στη συνέχιση των έργων», γι’ αυτό είχαν ολοκληρωθεί πριν.

Στις 30 Αυγούστου, «Εμείς κάναμε τα μεγάλα έργα», «τα έργα είχαν και έχουν τη σφραγίδα της Νέας Δημοκρατίας» στην Αιτωλοακαρνανία. Ο κ. Μανιάτης επίσης, κατήγγειλε τον Πρωθυπουργό: «Ο Πρωθυπουργός κ. Τσίπρας εγκαινίασε σήμερα ένα αυτοκινητόδρομο που παραμένει ανοιχτό εργοτάξιο». Το ’16 άλλαξε η πλάκα. Το ’16 αρκετοί βουλευτές, 48 βουλευτές περίπου της Νέας Δημοκρατίας μας είπαν ότι «θα αποδοθούν ευθύνες για τους αυτοκινητόδρομους» και 2 Σεπτέμβρη του ’16 κατήγγειλαν ότι «ο κ. Τσίπρας όσες κορδέλες και να κόψει, παραμένει αναξιόπιστος».

Το ’17 τον κατήγγειλαν ότι κόβει κορδέλες, ενώ οι προηγούμενες Κυβερνήσεις έκαναν τα έργα. Να τρελαίνεται κανείς! Και βέβαια ανακοινώσεις εδώ από τον Κωστή Χατζηδάκη, είναι εκπληκτικές, όπως είναι εκπληκτικές και οι επίκαιρες ερωτήσεις που έχουν καταθέσει στη Βουλή και αναπτύσσουν το σκεπτικό τους.

Κράτα τα Κατερίνα να τα βγάλουμε εδώ στη Δυτική Ελλάδα, επειδή κάθε μήνα είχαμε τις ίδιες επίκαιρες για τα ίδια έργα, να κάνουμε ένα λεύκωμα για το ποιοι έκαναν τα έργα, το ξέρουν οι πολίτες της Δυτικής Ελλάδας και ποιοι συνεχίζουν να προσπαθούν να αμαυρώνουν την προσπάθεια που έγινε. Πάμε στις ερωτήσεις: Τα έργα των αυτοκινητοδρόμων δε χρειάζεται να πούμε περισσότερα από όσα ξέρετε, εμείς είμαστε ικανοποιημένοι που μπορέσαμε και τα ολοκληρώσαμε σε αυτό τον χρόνο. Τα παραλάβαμε στο 48% της υλοποίησης και σταματημένα και με χιλιάδες προβλήματα.

Πολλά χρόνια, σχεδόν δέκα χρόνια μετά, δεν είχαν ολοκληρωθεί ούτε οι απαλλοτριώσεις, ούτε οι αρχαιολογικές εργασίες, ούτε οι περιβαλλοντικές αδειοδοτήσεις, ούτε τα σημεία που τέμνονταν –που έχουμε και ερωτήσεις για το σιδηρόδρομο- ο αυτοκινητόδρομος με το σιδηρόδρομο. Και επομένως είμαστε πολύ περήφανοι γι’ αυτό.

Όπως είμαστε περήφανοι που τους κόψαμε 900 εκατομμύρια από αυτά που ζητούσαν, από τις συμβάσεις που είχαν ως αποζημιώσεις στους πέντε αυτοκινητόδρομους. 764 εκατομμύρια κόπηκαν από τους τέσσερις. Για μας λοιπόν, οι αυτοκινητόδρομοι θα ολοκληρωθούν όταν γίνουν τρία πράγματα ακόμη:

Το πρώτο είναι το σύστημα ηλεκτρονικών αναλογικών διοδίων, για το οποίο όπως γνωρίζετε, ξεκίνησε η διαγωνιστική διαδικασία. Να έχουμε ένα δίκαιο σύστημα. Το δεύτερο είναι η ολοκλήρωση των αντιπλημμυρικών δικτύων στα κρίσιμα σημεία. Ήδη η Διυπουργική Επιτροπή πήρε απόφαση να ζητήσουμε αδαπάνως για το ελληνικό δημόσιο μελέτες να τις αξιολογήσουμε τις περιοχές και εκεί που έχουμε κάθε χρόνο πλημμύρα στο Μεσολόγγι, εδώ στην περιοχή έχουμε πάρα πολλές, στην Κλόκοβα, στους Δήμους στη βόρεια Πελοπόννησο, στην Ηλεία, να γίνουν αυτά τα αντιπλημμυρικά έργα και να φτιάξουμε και μια δεξαμενή ώριμων έργων που θα τα δημοπρατήσουν οι Δήμοι και οι Περιφέρειες.»