Γ. Η. Ορφανός: Λόγος περί των ανθρωπίνων πλεονεκτημάτων

Οι άνθρωποι που μας περιβάλλουν καθημερινά δεν είναι όλοι τους οι ίδιοι. Ούτε η συμπεριφορά τους προς εμάς είναι η ίδια, ούτε η στάση τους απέναντι στα προσωπικά τους και στα δημόσια ζητήματα που ανακύπτουν καθημερινά είναι όμοια του ενός με του άλλου.

Η διαφορετικότητα αυτή οφείλεται και σε έμφυτους και σε επίκτητους λόγους. Οι επίκτητοι λόγοι είναι οι γνώσεις και η εμπειρία που αποχτούν στη διάρκεια της ζωής. Οι έμφυτοι είναι τα εκ γενετής πλεονεκτήματα ή μειονεκτήματα του χαρακτήρα τους, που τους ωθούν προς συγκεκριμένο τρόπο σκέψης και δράσης για όσα γίνονται γύρωθέ τους καθημερινά ή για εκείνους που τους περιβάλλουν.

Ας ιδούμε, στο παρόν σημείωμα, τα έμφυτα πλεονεκτήματα, με τα οποία ένας άνθρωπος δύναται να ευημερεί ως μεμονωμένο άτομο και να λειτουργεί αρμονικά στο γύρω του κοινωνικό σύνολο ως κρίκος αυτού με τους συνανθρώπους του.

Πριχού τα κατονομάσουμε, πρέπει να ομολογήσουμε ότι τα πλεονεκτήματα αυτά είναι πολύ δυνατά και άτρωτα στο πέρασμα των χρόνων, γιατί είναι δώρα του Θεού προς το ανθρωπολόι. Και αυτό συμβαίνει, εφόσον ο Θεός είναι πατέρας των ανθρώπων και θέλει να είναι εκείνοι πάνοπλοι ψυχικά στις διάφορες μάχες της ζωής, ακόμα κι όταν ο καιρός περνώντας τούς φθείρει σωματικά.

Ας διαβάσουμε από την «Προς Γαλάτας» επιστολή του αποστόλου Παύλου τα θεία αυτά δωρήματα (κεφάλαιο ε’, 22) και να εξηγήσουμε αυτά ένα προς ένα, ώστε να αναδειχτεί η σημασία τους στην ανθρώπινη ζωή ως πλεονεκτημάτων.

Αγάπη, το πιο άδολο και αγνό από τα συναισθήματα που ξεκινά από τα βάθη της ψυχής και φέρνει κοντά τους ανθρώπους μεταξύ τους – Χαρά, η ευφορία της ψυχής, η πλήρωσή της με όσα την ολοκληρώνουν και διώχνουν και κατανικούν κάθε λύπη ή πόνο.

Ειρήνη, η χωρίς συγκρούσεις συνύπαρξη με τους άλλους, η χωρίς έριδες αντιμετώπιση όλων εκείνων που κάνουν σε μας οι άλλοι – Μακροθυμία, η διάθεση να κατανοείς και να συγχωρείς τους ανθρώπους ακόμα κι όταν σε πληγώνουν εκόντες – Χρηστότητα, η ευλογία του Θεού διά της καλοκαγαθίας.

Αγαθωσύνη, η ανιδιοτελής καλοσύνη, που παροτρύνει τον κάθε άνθρωπο να μισεί το κακό και να θέλει στη ζωή του μονάχα το καλό να σκέφτεται, να πράττει και να λέγει προς τους άλλους – Πίστις, η δύναμη της εναπόθεσης όλων των ζητημάτων που βασανίζουν καθημερινά επί γης, ακούσιά του ή εκούσια, έναν άνθρωπο στον πατέρα του Θεό, η εμπιστοσύνη του προς την αγάπη του Κυρίου ότι αυτή ως άοκνος τιμονιέρης θα οδηγεί πάντα σε απάνεμα αραξοβόλια την ψυχή του.

Πραότης, η γαλήνια και ατάραχη αντιμετώπιση όλων όσα γίνονται κάθε στιγμή στη ζωή μας, ακόμα και αυτών που μας αδικούν, μας πονούν, μας πληγώνουν και Εγκράτεια, η, χωρίς αλαζονεία ή εγωπάθεια, ψυχική δύναμη ενός ανθρώπου να απέχει σωματικά και ψυχικά από όσα ξεγελώντας μας θα μπορούσαν να εμφανίζονται ως «βιολογικές ανάγκες» μας ή ανεκτίμητης «αξίας» ενώ στην πραγματικότητα είναι ασήμαντα και ουτιδανά.

Ο αυτοέλεγχος θα μας δείξει πόσο έχουμε αναπτύξει τα εκ γενετής πλεονεκτήματά μας ή εάν αφήσαμε τα θεόπεμπτα αυτά δώρα ακαλλιέργητα. Ποτέ δεν είναι αργά να τα φροντίσουμε άοκνα και να τα αναδείξουμε αληθινά σε πυξίδες και οδηγούς μας στην καθημερινή ζωή. Και έτσι, και ο Θεός, ως πατέρας, θα είναι μαζύ μας και εμείς θα αντιμετωπίζουμε με μεγάλη δύναμη και περισσότερη αποτελεσματικότητα τις τρικυμίες του επίγειου βίου μας. Αν υπάρχει ένα πράγμα στη ζωή για το οποίο θα είναι δείγμα σύνεσης εάν είμαστε απόλυτα σίγουροι ότι θα συμβεί αυτό, ας είναι αυτή η φροντίδα. Και δίχως άργητα, σας παρακαλώ, εάν θέλετε και εσείς έναν πιο ανθρώπινο κόσμο…

*Από την ανέκδοτη συλλογή δοκιμίων, “Ηθοποιών Γεύμα”.