Εγκεφαλογράφημα
Οριστική (;) ταφόπλακα στο Αρδευτικό (Photos)
«Θάβουν» ότι είχε απομείνει απ’ το παλιό Αρδευτικό δίκτυο του Αγρινίου – Γκρεμίζουν κάθε ελπίδα για την αγροτική παραγωγή.
Τα αναπτυξιακά έργα και δη εκείνα που τόση ανάγκη έχει ο τόπος, ακόμη κι αν πρόκειται για τα απολύτως αυτονόητα, ακόμη κι αν αυτά αρχίζουν να υλοποιούνται με πολυετή καθυστέρηση, είναι πάντα καλοδεχούμενα. Και τα υποδεχόμαστε με αισθήματα ικανοποίησης.
Ωστόσο, ως αγροτικός συνεταιρισμός που η κύρια αγωνία και προσπάθειά μας είναι η διασφάλιση της παραγωγής και η δημιουργία συνθηκών αναμόρφωσης του ίδιου του παραγωγικού μοντέλου, δεν μπορούμε να μην σχολιάσουμε τις εικόνες ισοπέδωσης -μεταφορικά και κυριολεκτικά- που το τελευταίο διάστημα αντικρύζουμε κατά μήκος του υπό κατασκευήν έργου οδοποιίας από Ερμίτσα μέχρι και την Νέα Αβώρανη (εστιάζουμε σε αυτό το κομμάτι, όπου και το αρδευτικό δίκτυο).
Το έργο σε όλο το μήκος από οικισμό Ελευθερίας και Αγίου Ιωάννου του Ριγανά, μέχρι τον οικισμό Τροχός παρακολουθεί το αρδευτικό. Πρόκειται για την ελαιόφυτη περιοχή του Ρουπακιά, όπου χιλιάδες στρέμματα διψάνε, με τους παραγωγούς να έχουν μόνο δύο επιλογές: ή να περιμένουν να βρέξει (αν δώσει ο Θεός) ή να μπλέξουν σε γραφειοκρατικές διαδικασίες που κρατάνε χρόνια, να μπουν σε έξοδα και ίσως κάποια στιγμή να καταφέρουν, εάν και εφόσον βεβαίως, να κάνουν γεώτρηση.
Σημειώνουμε ότι το παλιό αρδευτικό είναι δίπλα απ’ τον χείμαρρο της Ερμίτσας και σχεδόν σε όλο του το μήκος μπορούσε, θεωρητικά πάντα, με ένα απλό καθάρισμα-συντήρηση, να επαναλειτουργήσει.
Το γεγονός ότι στον πλουσιότερο νομό από άποψης υδάτινου δυναμικού έχουμε καταφέρει ύστερα από τόσα κοινοτικά πλαίσια στήριξης, ύστερα απ’ τα εθνικά στρατηγικά πλαίσια αναφοράς, μετά από τόσα και τόσα τομεακά προγράμματα, μετά από εξειδικευμένα χρηματοδοτικά εργαλεία, μετά από στοχευμένα στην ανάπτυξη αγροτικών υποδομών προγράμματα ακόμη, να μην έχουμε λύσει ούτε τα στοιχειώδη και, αντιθέτως, να αναζητάμε μονίμως άλλοθι και ψεύτικες δικαιολογίες, καταδεικνύει τη μεγάλη μας φτώχεια.
Ακόμη κι αν δεν υπήρχε η ανάγκη άρδευσης των καλλιεργειών, ακόμη κι αν δεν υπήρχαν τα αμέτρητα ελαιόδεντρα που ζητάνε νερό, ακόμη κι αν τα είχαμε λυμένα όλα αυτά τα προβλήματα, το παλιό αρδευτικό, τουλάχιστον στα πολλά χιλιόμετρα της τσιμεντένιας του κατασκευής, θα έπρεπε να παραμείνει και να αναδειχθεί. Για αισθητικούς και μόνο λόγους.
Ίσως και με νέα χρήση (λ.χ. πίστα για πατίνια τύπου rollers). Σε κάθε περίπτωση, κατά την άποψή μας πάντα, είναι τεράστιο λάθος η καταστροφή του δικτύου.
e-ea.gr