Όταν λόγοι υγείας επιβάλλουν μια «άρρωστη» πραγματικότητα

Κοντεύουμε περίπου ένα χρόνο, που αναγκαστήκαμε για λόγους υγείας, να λειτουργήσουμε μέσα σε μια πολύπλοκη και κοινωνικά «άρρωστη» πραγματικότητα,  που επιβάλλει την απομόνωση, την απαγόρευση της εργασίας και την καθολική επιτήρηση και αστυνόμευση της ζωής μας. Ό,τι πριν από 15 περίπου μήνες ακουγόταν σαν ανέκδοτο με Κινέζους, αποτελεί σήμερα μια παγκόσμια δυστοπία, η οποία κάνει το «Δόγμα» της Ναόμι Κλάιν να μοιάζει ξεπερασμένο εγχειρίδιο επιστημονικής φαντασίας και την κρίση της παγκόσμιας οικονομίας του 2008 παραμυθάκι με δράκους, για να το αφηγηθούν οι ευτυχισμένοι C.E.O. (Chief Executive Officer) και C.F.O. (Chief Financial Officer) στα αγαπημένα τους παιδιά, λίγο πριν τα πάρει ο ύπνος.

Αφήστε έξω από αυτές τις γραμμές τις θεωρίες μιας παγκόσμιας συνωμοσίας, όχι μόνο γιατί δεν υπάρχουν στη σκέψη μου, αλλά και γιατί αποτελούν εφεύρημα όλων εκείνων που αποδεχόμενοι τη «μοίρα» τους κατασκευάζουν ένα τέλειο άλλοθι, για την όποια αποδοχή της κυριαρχίας των «απομακρυσμένων κέντρων εξουσίας» και των αγορών πάνω και μέσα στις ζωές τους.

Ο νεοφιλελευθερισμός, κυρίαρχο εξουσιαστικό και οικονομικό σύστημα από τα τέλη του προηγούμενου αιώνα, είναι ένα σκληρά ανταγωνιστικό πεδίο, όπου οι πολιτικές δεν συναποφασίζονται μεταξύ των τραστ που τον εφαρμόζουν, αλλά επιβάλλονται κατασπαράζοντας το ένα το άλλο και δημιουργώντας τεχνικές κρίσεις.

Η επιδημία covid-19, που τα απαξιωμένα και καταρρακωμένα δημόσια συστήματα υγείας έχουν μετατρέψει σε πανδημία (αυτές οι λέξεις δεν είναι ίδιες), δεν είναι μια τέτοια τεχνική κρίση, όπως υποστηρίζουν οι «120 κατασκευαστές» παγκόσμιων συνωμοσιών, είναι ένα συγκυριακό και χρήσιμο εργαλείο κατάργησης της μεσαίας και μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας, καθιέρωσης νέου πτωχευτικού κώδικα, δημιουργίας νέου εργασιακού περιβάλλοντος, κατάργησης κάθε ίχνους κοινωνικού δικαιώματος, γυρίζοντας το παγκόσμιο ρολόι 100 χρόνια πίσω.

Δεν υπάρχει κανείς, ούτε στη χώρα μας ούτε πουθενά πάνω στον κόσμο, που να μην το αντιλαμβάνεται αυτό.

Το ερώτημα είναι, γιατί δεν αντιδρούμε.

Δεν αντιδρούμε, γιατί περιμένουμε να τελειώσει το «κακό που μας βρήκε».

Δεν αντιδρούμε, γιατί κανείς μας δεν αποδέχεται ότι αυτό που βιώνουμε σήμερα, μπορεί να ορίσει την πραγματικότητα του αύριο.

Και πώς να το αποδεχτούμε άλλωστε, όταν δεν το αντιλαμβανόμαστε;

Πώς να αντιληφθούμε για παράδειγμα τις αλλαγές στο εργασιακό περιβάλλον, που αποφασίζουν όχι κρυφά, άγνωστα και απομακρυσμένα κέντρα εξουσίας, αλλά οι εκπρόσωποι μας στο δικό μας κοινοβούλιο, όταν από τη μια όλος ο οικονομικά ενεργός πληθυσμός της χώρας μας είναι σε αναστολή εργασίας και από την άλλη όλοι οι υπόλοιποι είναι ή άνεργοι ή συνταξιούχοι; Όταν όλοι έχουμε συνηθίσει να ζούμε με επιδόματα, αφού «δεν γίνεται αλλιώς».

Πως να αντιληφθούμε τις αλλαγές, όταν αυτές δεν έχουν φτάσει ακόμα στις ζωές μας;

Σε καμία περίπτωση δεν υποστηρίζω, ότι η κοινοβουλευτική πλειοψηφία που εισηγείται και υπερψηφίζει αυτό το νέο οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον, «θέλει το κακό μας». Εάν συνέβαινε κάτι τέτοιο θα ήταν εύκολα αντιληπτό από τον καθένα.

Τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα.

Όλοι όσοι αποφασίζουν γι’ αυτά είναι πεισμένοι οι ίδιοι, ότι αυτό το νέο οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον που οικοδομείται είναι μονόδρομος και ότι «τα πράγματα δεν γίνονται αλλιώς».

Στην  εμπέδωση αυτή της άποψης, δυστυχώς, τη μεγαλύτερη υπηρεσία την έχει προσφέρει η διακυβέρνηση της χώρας από το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η έλλειψη για χρόνια μιας σοβαρής εναλλακτικής πρότασης, που να μπορεί να μας πείσει ότι τα πράγματα μπορούν να γίνουν κι αλλιώς. Αυτό στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες είναι δουλειά της αντιπολίτευσης και της κοινωνίας πρωτίστως.

Μόνο που στην σημερινή Ελληνική Δημοκρατία η αντιπολίτευση έχει ήδη ηττηθεί από τα αποδυτήρια και η κοινωνία «νοσεί». 

---

Λευτέρης Τηλιγάδας
«Agrinio 365» Media Group | AgrinioTimes.gr, Antenna-Star.gr