Η εφηβεία είναι μια περίπλοκη περίοδος που μπορεί να περιλαμβάνει αποξένωση και απόρριψη από τους ενήλικες, και μερικές φορές τα κορίτσια δεν γνωρίζουν ότι υφίστανται κακοποίηση ή δεν το εκφράζουν λεκτικά από φόβο ή ντροπή. Οι φιλίες και το σχολείο είναι καθοριστικής σημασίας.
Περισσότερα από χίλια κορίτσια και έφηβοι έχουν αστυνομική προστασία στην Ισπανία λόγω του κινδύνου να δεχθούν ξανά επίθεση από τους κακοποιητές τους.
Τα θύματα αλλά και οι ιδιαιτερότητες της βίας (με τη μεσολάβηση της τεχνολογίας και του ελέγχου των κινητών τηλεφώνων) απαιτούν συγκεκριμένη αντιμετώπιση.
Είναι ιδιαίτερα δύσκολο να προσεγγίσεις νεότερα κορίτσια. Γνωρίζοντας αυτό, το Υπουργείο Εσωτερικών προσεγγίζει τα σχολεία. Το αντίθετο, δηλαδή η μετάβαση σε στρατώνα ή αστυνομικό τμήμα για να καταγγελθεί ένα περιστατικο είναι άβυσσος για έναν ανήλικο.
Ούτε η λεκτική κακοποίηση στο σπίτι, σε φίλο ή δάσκαλο είναι εύκολη, για διάφορους λόγους.
Ο πρώτος, ο υπολοχαγός της Πολιτικής Φρουράς Daniel Moreno, της Ομάδας Γυναικών Ανηλίκων (EMUME), εξηγεί στην EFE, είναι «η άγνοια» του να είσαι θύμα.
Ο φόβος της αντεκδίκησης, ο εξαναγκασμός από τον επιτιθέμενο, ο συναισθηματικός δεσμός που δεν θέλει να σπάσει, και η ντροπή επίσης δυσκολεύουν τη διάγνωση .
Τα κορίτσια μπορούν να το αναγνωρίσουν ως αποτυχία. «Έχω στοιχηματίσει τα πάντα σε αυτό το άτομο και απέτυχα. Απέτυχα –στους γονείς μου– γιατί επέτρεψα στον εαυτό μου να με χτυπήσουν, να με ταπεινώσουν, να με προσβάλλουν», εξηγεί ο Moreno.
Υπάρχει επίσης η ενοχή, η οποία εμφανίζεται μετά τη διαστρέβλωση και τη φθορά που προκαλεί η υποταγή: «Το ίδιο το θύμα λέει «φταίω εγώ που το κάνει αυτό γιατί δεν είμαι στα πρότυπα του, δεν κάνω ό,τι θέλει. ‘ Αυτό που θέλει είναι απαράδεκτο και δεν πρέπει να συναινέσει, αλλά αυτές οι αξίες διαστρεβλώνονται, ο επιτιθέμενος τη συντρίβει», τονίζει.
Ο Moreno επισημαίνει ότι η εφηβεία είναι μια περίοδος αλλαγής στην οποία εμφανίζεται μια «αποστασιοποίηση» από τους γονείς.
Τι μπορεί να κάνει μια μητέρα ή ένας πατέρας που υποπτεύεται ότι η κόρη τους υποφέρει από βία;
«Πάνω απ’ όλα, δείξτε ότι είστε εκεί, ότι μπορείτε να πάτε σε αυτούς, να τους πλησιάσετε. Ίσως η προσφορά με πολύ άμεσο τρόπο μπορεί να κάνει τον έφηβο να βάλει εμπόδιο», διευκρινίζει. Δεν είναι να ρωτάς επίμονα, αλλά να ξεκαθαρίσεις ότι είσαι κοντά του.
Και πώς να εντοπίσετε μια κατάσταση βίας; Αλλαγές συμπεριφοράς παρατηρούνται συνήθως στα κορίτσια: απομονώνονται περισσότερο, τρώνε λιγότερο ή με μεγάλο άγχος, κλειδώνονται μακριά, κλαίνε συχνά, έχουν αϋπνία ή άγχος.
Ο ειδικός διευκρινίζει ότι το έγκλημα της έμφυλης βίας έχει μια μεγάλη «ιδιαιτερότητα»: τη συναισθηματική του συνιστώσα, την αγάπη για τον επιθετικό που τώρα παρενοχλεί, επιτίθεται, βιάζει. Είναι δύσκολο για το θύμα να κόψει αυτόν τον δεσμό γιατί είναι ακόμα ερωτευμένο και έχει τυφλή πίστη ότι θα αλλάξει.
Οι φιλίες είναι καθοριστικές: «Θα πρέπει να πλησιάσουν το θύμα για να μην νιώσει ότι του επιτίθενται, ώστε να δουν ότι θέλουν να το βοηθήσουν. Χάρη στους φίλους τους, μπορούν να αρχίσουν να βλέπουν ότι, μπορούν να φύγουν από εκεί. Μερικές φορές, οι ίδιοι οι φίλοι έχουν περάσει παρόμοιες καταστάσεις», λέει.
Ο Moreno επισημαίνει ότι η ομάδα είναι όλο και λιγότερο ανεκτική και οι συνομήλικοι κατηγορούν τη συμπεριφορά των επιτιθέμενων: «Λένε “δεν μπορείς να της φερθείς έτσι, άσε την ήσυχη, σταμάτα να ουρλιάζεις, μην της συμπεριφέρεσαι σαν να είναι άχρηστη”.
Για να προσεγγίσει τη νεολαία, το Υπουργείο Εσωτερικών έχει το «Κύριο σχέδιο για τη συνύπαρξη και τη βελτίωση της ασφάλειας στα εκπαιδευτικά κέντρα και το περιβάλλον τους», μεταξύ των στόχων του οποίου είναι η πρόληψη και η ευαισθητοποίηση της σεξιστικής βίας.
Οι πράκτορες δίνουν ομιλίες στα κέντρα, ώστε οι ανήλικοι να γνωρίζουν τι είναι η έμφυλη βία, καθώς τόσο οι θύτες όσο και τα θύματα συνήθως θεωρούν την εγκληματική συμπεριφορά ως φυσιολογική. Αφού τελειώσουν, είναι συνηθισμένο τα κορίτσια να έρχονται και να σχολιάζουν ότι ένας φίλος υφίσταται βία: «Μερικές φορές η φίλη είναι ο εαυτός της».
Όταν ασκούν βία μέσω της τεχνολογίας, προσθέτει ο Moreno, οι επιτιθέμενοι δεν βλέπουν τις αντιδράσεις των θυμάτων τους, ούτε έχουν επίγνωση του συνεχούς άγχους και του φόβου που προκαλούν. Ο υπολοχαγός υπογραμμίζει ότι αυτές οι συνομιλίες απευθύνονται κυρίως στους επιτιθέμενους, αλλά και μεταξύ των μαθητών.
«Πρέπει να δουλέψουμε και με τους επιτιθέμενους. Η πρώτη δουλειά είναι να τους ενημερώσετε για το τι κάνουν πολλές φορές δεν ξέρουν καν ότι διαπράττουν έγκλημα. Όχι όμως μόνο λόγω των εγκληματικών συνεπειών που θα έχει, αλλά και για να εσωτερικεύσουμε ότι προκαλούν μεγάλη ζημιά και μπορούν να καταστρέψουν τη ζωή ενός ανθρώπου» καταλήγει.
Το Κίνημα για την Ειρήνη διδάσκει σε εργαστήρια για να παρέχει στους μαθητές εργαλεία για τον εντοπισμό της έμφυλης βίας. Η Isabel Sanz, τεχνικός από αυτόν τον οργανισμό, υπογραμμίζει τη σημασία της συνεργασίας με τα παιδιά («ολοένα και περισσότερο είναι αντιδραστικά, αρνούνται τη βία, αισθάνονται επίθεση»), με ένα μήνυμα που δεν τα κατηγορεί, αλλά τα καλεί να είναι υπεύθυνος για την αποδόμησή του και να μεταδίδει ότι η άσκηση βίας είναι επίσης θλιβερή για τον εαυτό του.
«Στην αρχή ήμουν αρκετά απογοητευμένος, αλλά τώρα θέλω να το δω από μια οπτική γωνία που δεν είναι πατερναλιστική ή αλαζονική, αλλά έχει να κάνει με τη συμπόνια. Δείτε γιατί ένα αγόρι φαίνεται τόσο φοβισμένο. Δείχνει μια μάθηση που πρέπει να αποδομηθεί και είναι πολύ ακριβή, επίσης η παραίτηση από ένα προνόμιο είναι κάτι που μπορεί να μην είναι επιθυμητό», λέει.
Η εκπαίδευση των εκπαιδευτικών για τον έγκαιρο εντοπισμό της κακοποίησης και η δημιουργία πρωτοκόλλων που εξηγούν πώς να ενεργούν όταν το κάνουν είναι βασικοί στόχοι.
Ο Rosario Abachián είναι καθηγητής και μέλος της Επιτροπής Ισότητας στο Ινστιτούτο Gómez-Moreno στη Μαδρίτη, το οποίο εργάζεται για την εκπαίδευση μαθητών στην πρόληψη της βίας και στον φεμινισμό. Η εκπαίδευση σε θέματα φύλου δεν είναι υποχρεωτική για τους εκπαιδευτικούς, «είναι στη διακριτική ευχέρεια της διδακτικής ομάδας», διευκρινίζει.
Ο Abachián τονίζει ότι η εκπαίδευση αλλά και η ευαισθησία είναι απαραίτητες, επειδή «οι μαθητές λένε τα προβλήματα τους στους δασκάλους τους οποίους εμπιστεύονται».
Η κοινωνιολόγος και ειδικός στη συνεκπαίδευση Marta Garchitorena λυπάται που επί του παρόντος το εκπαιδευτικό σύστημα δεν εγγυάται την πρόσβαση των μαθητών στη «βασική μάθηση γύρω από θέματα συναισθηματικής και συναισθηματικής-σεξουαλικής εκπαίδευσης», προσαρμοσμένη σε κάθε ηλικία, και που θα πρέπει να καλύπτει τα πάντα από την κατανόηση, ο σεβασμός και η λειτουργία του ίδιου του σώματός του στη συναίνεση, την ευχαρίστηση, τις σχέσεις αγάπης και τις σεξουαλικές σχέσεις.
«Οι μαθητές δεν λαμβάνουν σαφή και καλά διαμορφωμένη γνώση και επίγνωση, ειδικά από την πρώιμη παιδική ηλικία. Στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση πραγματοποιούνται συγκεκριμένα εργαστήρια που δεν επιτρέπουν την πραγματική ή ολοκληρωμένη μάθηση. Οι δάσκαλοι που δραστηριοποιούνται σε αυτά τα θέματα είναι συνήθως εκείνοι που εκπαιδεύονται από ενδιαφέρον και δική τους βούληση. Δεν υπάρχει υποχρεωτική και εις βάθος εκπαίδευση για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε, να εντοπίσουμε, να αποτρέψουμε ή να ενεργήσουμε σε καταστάσεις σεξιστικής βίας», τονίζει.
Η Γκαρτσιτόρενα λέει ότι όταν φτάνετε στις τάξεις βλέπετε «πόσο κανονικοποιούνται η άνιση συμπεριφορά, τα σεξιστικά σχόλια, οι χειρονομίες ελέγχου, η κυριαρχία και η ενοχοποίηση για σεξουαλική βία», «δεδομένου ότι δεν υπάρχει εκπαίδευση για να τα αναγνωρίσουμε ως τέτοια». «Στο γυμνάσιο είχαμε ήδη καθυστερήσει», προειδοποιεί.
Πηγή: EFE
