Σαν σήμερα, 22 Μαρτίου, στο Αγρίνιο και τον κόσμο

Γιορτάζουν

Δρόσος, Δροσίς, Δροσίδα, Δροσούλα.

Επέτειοι

Παγκόσμια Ημέρα για το Νερό
Η Παγκόσμια Ημέρα για το Νερό (World Water Day) καθιερώθηκε στη συνδιάσκεψη του ΟΗΕ σχετικά με το Περιβάλλον και την Ανάπτυξη, που πραγματοποιήθηκε στο Ρίο Ντε Ζανέιρο της Βραζιλίας το 1992. Τη σχετική απόφαση πήρε η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στις 22 Δεκεμβρίου του 1992, που όρισε την 22α Μαρτίου ως Παγκόσμια Ημέρα για το Νερό.
Το θέμα της Παγκόσμιας Ημέρας Νερού για το 2020 είναι «Νερό και Κλιματική Αλλαγή» και η αδιάρρηκτη διασύνδεσή τους. Η ορθή διαχείριση των υδατικών πόρων συμβάλλει σημαντικά στη μείωση των πλημμυρών, της ξηρασίας, της έλλειψης και της ρύπανσης, αντιμετωπίζοντας αποτελεσματικά τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής και συνεισφέρει στη συνδυασμένη επίτευξη των Στόχων 6 και 13 του ΟΗΕ. για τη βιώσιμη ανάπτυξη.
Τα μέτρα για την κλιματική αλλαγή σε σχέση με το νερό, εντάσσονται στο ευρύτερο πλαίσιο της ορθολογικής διαχείρισης των υδατικών πόρων, που αποτελεί κύριο μοχλό ανάπτυξης και ευημερίας της σύγχρονης αλλά και μελλοντικής κοινωνίας.
Ο ΟΗΕ μας υπενθυμίζει ακόμη ότι το νερό είναι βασικός σύμμαχος της ανθρωπότητας στην πρόληψη και την αποφυγή της μετάδοσης της πανδημίας του κορονοϊού. «Νερό και σαπούνι κατά του κορονοϊού» είναι το επικαιροποιημένο μήνυμα του διεθνούς οργανισμού για την σημερινή Παγκόσμια Ημέρα για το Νερό.

Γεγονότα

Στο Αγρίνιο…

22 Μαρτίου 1905
Πορεία των κατοίκων της Αγίας Βαρβάρας στο Μεσολόγγι
Εκατόν πενήντα περίπου κάτοικοι του χωριού Αγία Βαρβάρα Τριχωνίδας πραγματοποίησαν πορεία στο Μεσολόγγι και διαμαρτυρήθηκαν, γιατί, αν και είχε διαταχθεί η μεταφορά του σεισμόπληκτου χωριού τους, καμία ενέργεια δεν έγινε προς την κατεύθυνση αυτή. (Ταχυδρόμος 22/3/1966)

…και στον κόσμο

1821
Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης με 2.000 άνδρες καταλαμβάνει τους λόφους της Καλαμάτας προς τη Σπάρτη. Ο Παπαφλέσσας με τον Αναγνωσταρά και τον Σταματελόπουλο «πιάνουν» την άλλη πλευρά. Η πόλη βρίσκεται σε ελληνικό κλοιό.

 

1821
Οι επαναστάτες μπαίνουν στην Πάτρα. Ο Ιωάννης Παπαδιαμαντόπουλος και ο Ανδρέας Λόντος υψώνουν επαναστατική σημαία (κόκκινη με μαύρο σταυρό στη μέση). Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός κατασκευάζει ξύλινο σταυρό, τον οποίο τοποθετεί στην Πλατεία Αγίου Γεωργίου. Στο σταυρό αυτό ορκίζονται οι επαναστάτες.

 

 

1919
Ιδρύεται το Λιμενικό Σώμα, με απόφαση της κυβέρνησης Βενιζέλου.

 

 

1933
Ανοίγει τις πύλες του το πρώτο ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Νταχάου της Βαυαρίας.

 

 

1963
Οι Beatles κυκλοφορούν το πρώτο άλμπουμ τους υπό τον τίτλο «Please, Please Me».

 

 

1982
Ψηφίζεται στη Βουλή των Ελλήνων το νομοσχέδιο για τον πολιτικό γάμο.

 

 

Γεννήσεις

1948: Ο βαρόνος Άντριου Λόυντ Βέμπερ 
Ο Λόυντ Bέμπερ είναι ο δημιουργός μεγάλων και δημοφιλών μιούζικαλ, κάποια από τα οποία παρουσιάσθηκαν για περισσότερο από μία δεκαετία στα θέατρα του Γουέστ Εντ και του Μπρόντγουεϊ. Στη μέχρι σήμερα (2013) σταδιοδρομία του έχει συνθέσει 13 μιούζικαλ (ή «ροκ όπερες»), έναν κύκλο τραγουδιών, ένα σύνολο παραλλαγών, μουσική για δύο κινηματογραφικές ταινίες και ένα ρέκβιεμ. Έχει τιμηθεί με τον τίτλο του ιππότη (σερ) το 1992[20], με επτά Βραβεία Τόνυ, τρία Βραβεία Γκράμι, ένα Βραβείο «Όσκαρ» καλύτερου τραγουδιού (1996), 14 Βραβεία Άιβορ Νοβέλο, επτά Βραβεία Ολίβιε και μια Χρυσή Σφαίρα (Golden Globes).
Πολλά από τα τραγούδια του έχουν αναπαραχθεί ευρύτατα και αποτελούν διεθνείς επιτυχίες έξω από τα μητρικά τους έργα, όπως το «The Music of the Night» από Το φάντασμα της όπερας, το «I Don’t Know How to Love Him» από το Jesus Christ Superstar, τα «Don’t Cry for Me, Argentina» και «You Must Love Me» από την Εβίτα, το «Any Dream Will Do» από το Joseph and the Amazing Technicolor Dreamcoat και το «Memory» από το Γάτες.
Η εταιρεία του Bέμπερ, η Really Useful Group, αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες θεατρικές επιχειρήσεις του Λονδίνου. Ο Γουέμπερ είναι επίσης πρόεδρος της μεγαλύτερου κύρους σχολής για εκπαίδευση στο μουσικό θέατρο στο Ηνωμένο Βασίλειο, της Arts Educational Schools London, που έχει την έδρα της στο Τσίσγουικ (Chiswick) του Δυτικού Λονδίνου.

 

 

1950: Γκόραν Μπρέγκοβιτς
Σέρβος μουσικός και συνθέτης, από τους πιο γνωστούς της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Ειδικεύεται κυρίως στο βαλκανικό και τσιγγάνικο είδος μουσικής. Η πρώτη επαγγελματική επαφή του Μπρέγκοβιτς με τη μουσική ήταν μέσω του συγκροτήματος Kodeksi, το οποίο αργότερα εμπλουτίστηκε με νέα μέλη και μετονομάστηκε σε Bijelo Dugme (Λευκό Κουμπί). Το συγκρότημα αυτό από το Σαράγεβο έμελλε να γίνει ένα από τα πιο γνωστά της Γιουγκοσλαβίας. Όταν το συγκρότημα άρχισε να διαλύεται, εκείνος στράφηκε στη σύνθεση μουσικής για ταινίες. Το στυλ του επηρεάστηκε έντονα από τη μουσική των Ρομά, ενώ διατήρησε και πολλά από τα στοιχεία της παραδοσιακής μουσικής της περιοχής. Τις πιο γνωστές δουλειές του αποτελούν η μουσική για τις ταινίες του Εμίρ Κουστουρίτσα Ο Καιρός των Τσιγγάνων, Arizona Dream και Underground, καθώς και για το Βασίλισσα Μαργκό του Πατρίκ Σερό, ωστόσο έχει γράψει μουσική για πάνω από 30 ταινίες.
Πιο πρόσφατα, ο Μπρέγκοβιτς συνεργάστηκε με διάφορους γνωστούς καλλιτέχνες των Βαλκανίων, ανάμεσα στους οποίους η Άλκηστις Πρωτοψάλτη, ο Γιώργος Νταλάρας, ο Στέλιος Ρόκκος, οι Ελένη και Σουζάνα Βουγιουκλή, αλλά και η μεγάλη Τουρκάλα τραγουδίστρια Σεζέν Ακσού.
Το 2005, συμμετείχε σε μια σειρά συναυλιών για τον εορτασμό της σύντομης επανένωσης των Bijelo Dugme. Στις συναυλίες, που έλαβαν χώρα σε διάφορες πόλεις της πρώην Γιουγκοσλαβίας, προσήλθαν χιλιάδες θαυμαστών.

 

 

1976 Ριζ Γουίδερσπουν
Βραβευμένη με Όσκαρ Αμερικανίδα ηθοποιός. Η Γουίδερσπουν πήρε τον πρώτο πρωταγωνιστικό της ρόλο στην ταινία Συνέβη το Καλοκαίρι (The Man in the Moon) το 1991, και αργότερα την ίδια χρονιά έκανε και το τηλεοπτικό της ντεμπούτο στην τηλεταινία Wildflower. Το 1996 εμφανίστηκε στο Προσευχήσου να Πεθάνεις (Freeway) και ακολούθησαν συμμετοχές σε τρεις μεγάλες ταινίες το 1998: Overnight Delivery, Pleasantville και Το Λυκόφως του Ντετέκτιβ (Twilight). Την επόμενη χρονιά πρωταγωνίστησε στην ταινία Σκάνδαλα στα Θρανία (Election), για την οποία έλαβε την πρώτη της υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα.
Το 2001 ήταν η χρονιά που η καριέρα της εκτοξεύτηκε με το ρόλο της Ελ Γουντς στην εισπρακτική επιτυχία Η Εκδίκηση της Ξανθιάς (Legally Blonde) και το 2002 ακολούθησε άλλη μια εμπορική ταινία Ο Γάμος Είναι της Μόδας (Sweet Home Alabama), η οποία παραμένει μέχρι σήμερα η μεγαλύτερη εισπρακτική της επιτυχία στο αμερικανικό box office. Το 2003 υποδύθηκε για δεύτερη φορά το ρόλο της Ελ Γουντς στη συνέχεια Η Εκδίκηση της Ξανθιάς 2 (Legally Blonde 2: Red, White & Blonde) ενώ συμμετείχε και ως παραγωγός. Το 2005, η Γουίδερσπουν έλαβε επαίνους για την ερμηνεία της ως Τζουν Κάρτερ στην ταινία Walk the Line, για την οποία κέρδισε το Όσκαρ, τη Χρυσή Σφαίρα, το BAFTA και το Screen Actors Guild Award α’ γυναικείου ρόλου.

 

 

Θάνατοι

1825: Ιωάννης Π. Μαυρομιχάλης

Τέταρτος γιος του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη και γνωστός αγωνιστής του 21. Γεννήθηκε στη Μάνη το 1804. Στα δεκαεπτά του χρόνια, στις 23 Μαρτίου 1821, μπήκε με τον πατέρα του στην Καλαμάτα. Μαζί με τον αδελφό του Ηλία και το θείο του Κυριακούλη Μαυρομιχάλη πολέμησε στη μάχη του Βαλτετσίου. Κατά την εισβολή του Δράμαλη, κλείσθηκε στην ακρόπολη του Άργους, αντιτάσσοντας άμυνα κατά των Τούρκων. Μετά την απόβαση του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο, οι Αιγύπτιοι στις 9 Απριλίου 1825 παρατάχθηκαν μπροστά από το φρούριο του Νεοκάστρου της Πύλου. Ο Ιωάννης Μαυρομιχάλης εισήλθε στο φρούριο μαζί με τον αδελφό του Γεώργιο και τους μανιάτες τους. Στις 14 Απριλίου 1825 τραυματίστηκε βαριά και πέθανε αργότερα από τα τραύματα του στην Κυπαρισσία.

 

 

1832: Γιόχαν Βόλφγκανγκ Φον Γκέτε
Η οικογένεια του ήταν μια από τις πιο εύπορες στη Φρανκφούρτη και του προσέφερε πολλές δυνατότητες μόρφωσης. Σε ηλικία 15 χρονών έγραψε τα πρώτα του ποιήματα, τα οποία στη συνέχεια κατέστρεψε. Το 1765 ξεκίνησε σπουδές Νομικής στη Λειψία κατόπιν επιθυμίας του πατέρα του. Παράλληλα με τις σπουδές του ασχολήθηκε με τις εικαστικές τέχνες. Στην Λειψία ήρθε σε επαφή με το έντονο ελληνικό στοιχείο της πόλης. Ως φίλος των Ελλήνων και της Ελλάδας αφιέρωσε πολλά έργα του στην Ελληνική Αρχαιότητα.
Το 1769 αρρώστησε και επέστρεψε στη Φρανκφούρτη. Την ίδια περίοδο άρχισε να ανακαλύπτει μέσα του και τον ήρωά του Φάουστ. Το 1770 ολοκλήρωσε τις σπουδές Νομικής και παράλληλα παρακολούθησε μαθήματα Ιατρικής, Χημείας και Βοτανικής. Επέστρεψε στη Φρανκφούρτη και ασχολήθηκε με τη δικηγορία. Το 1774, συγκλονισμένος από την αυτοκτονία ενός φίλου του, έγραψε Τα πάθη του νεαρού Βέρθερου, ένα μυθιστόρημα που λάτρεψε ο Ναπολέων Α΄ και έγινε λάβαρο του ηθικού και πνευματικού κινήματος. Η Βαϊμάρη υπήρξε σημαντικός σταθμός στη σταδιοδρομία του Γκαίτε, καθώς είχε αναλάβει εκεί καθήκοντα Υπουργού του Δούκα της. Ένα από τα σημαντικότερα έργα του Γκαίτε είναι το Ταξίδι στην Ιταλία, το οποίο έγραψε κατά τη διαμονή του στη νότια Ιταλία. Μέχρι το 1805 είχε στενή επαφή και φιλία με τον Σίλερ και μια βαθιά φιλία αναπτύχθηκε μεταξύ των δύο ανδρών.
Το 1806 παντρεύτηκε την Κριστιάνε Βούλπιους, με την οποία είχε ήδη από το 1789 έναν γιο, τον Άουγκουστ φον Γκαίτε, τον οποίο γαλούχησε με τα φιλελληνικά του ιδεώδη και ο οποίος αργότερα παντρεύτηκε την επίσης φιλελληνίδα Οθέλλεια.
Ο Φάουστ, το έργο ζωής του, ολοκληρώθηκε με τον δεύτερο τόμο έναν χρόνο πριν το θάνατο του, το 1832 στη Βαϊμάρη. Οι τελευταίες του λέξεις ήταν: “Φως, περισσότερο φως” Γερμανικά: “Mehr Licht!”.

 

 

2008: Ισραέλ «Κατσάο» Λόπες
Από τις μεγάλες μορφές της κουβανέζικης μουσικής, ο Ισραελ «Κατσάο» Λόπεζ. Ο Λόπεζ ήταν, στην κυριολεξία, μια ζωντανή μουσική ιστορία. Το 1957, στην Αβάνα της Κούβας, άρχισε να συγκεντρώνει ομάδες μουσικών αργά τη νύχτα, μετά από ολονύκτια gigs σε κλαμπ, και τις έβαζε να αυτοσχεδιάζουν με τζαζ ρυθμούς σε στούντιο ηχογράφησης. Το αποτέλεσμα, λένε οι ειδικοί, έφερε μια επανάσταση στην αφρο-κουβανέζικη μουσική, καθώς έκανε διάσημη σε όλο τον κόσμο τη latin, η οποία και «έσκισε» σε Αμερική και Ευρώπη κατά τη δεκαετία του ’60. Εμπνευσμένος ερμηνευτής και συνθέτης, βιρτουόζος του κοντραμπάσου, άριστα καταρτισμένος (είχε κλασική μουσική παιδεία: στην εφηβεία του ήταν ήδη μέλος της Orquestra Filarmonica de La Habana, υπό τη διεύθυνση μεγάλων προσκεκλημμένων αρχιμουσικών και μουσουργών όπως του Στραβίνσκι, του Κάραγιαν και του Βίλα-Λόμπος), ο Λόπεζ έφερε το κοσμαγάπητο σήμερα μάμπο στις ΗΠΑ στις αρχές της δεκαετίας του ’50. Βεβαίως, είχε ήδη αρχίσει να συνθέτει και να παίζει, μαζί με τον αδελφό του Ορέστη Λόπεζ, από τη δεκαετία του ’30. Θεωρείται ο άνθρωπος που «επινόησε» το μάμπο. Πάντως, ήταν αυτός που εισήγαγε αφρικανικούς ρυθμούς στην κουβανέζικη μουσική, κάτι που όντως οδήγησε σταδιακά στο εκρηκτικό, μελωδικό μάμπο και σε άλλα μεγάλα ονόματα του είδους όπως τον Τίτο Πουέντε και τον Πέρεζ Πράντο. Βραβευμένος με πολλά Γκράμι, ο Λόπεζ αποτέλεσε θέμα δύο ντοκιμαντέρ, του «La Epoca» (αναμένεται να βγει στις αίθουσες τον ερχόμενο Σεπτέμβριο) και του «Κατσάο» του γνωστού Κουβανού ηθοποιού Αντι Γκαρσία. Ο Λόπεζ είχε επίσης εμφανιστεί σε μερικές από τις πιο σημαντικές μουσικές σκηνές στον κόσμο: The Birdland, Palladium Ballroom, The Roseland, Havana San Juan, Havana Madrid κ.ά.

 

---

Επιμέλεια: Λ. Τηλιγάδας | Πηγή: © SanSimera.gr, Αρχείον Αγρινίου και Wikipaideia
«Αgrinio 365» Media Group | Antenna-Star.gr – AgrinioTimes.gr