Σαν σήμερα, 25 Αυγούστου, στο Αγρίνιο και στον κόσμο

Γιορτάζουν

Βάιος, Βαΐα, Δάφνη, Μάρκος, Μαρκία, Νίκη.

Επέτειοι

Ημέρα του DNA
Η 25η Απριλίου έχει ανακηρυχθεί ως Ημέρα του DNA (DNA Day), επειδή την ημερομηνία αυτή του 1953, οι βιολόγοι Φράνσις Κρικ και Τζέιμς Γουότσον δημοσίευσαν την πρωτοποριακή εργασία τους για τη χημική δομή του DNA, τη σημαντικότερη ανακάλυψη του 20ου αιώνα.
Ο εορτασμός ξεκίνησε το 2003 από τις ΗΠΑ και από το 2012 έλαβε διεθνή χαρακτήρα.

 

Παγκόσμια Ημέρα Γονικής Αποξένωσης
Η 25η Απριλίου έχει επιλεγεί ως Παγκόσμια Ημέρα Γονικής Αποξένωσης (Parental Alienation Awareness Day) για την ενημέρωση σχετικά με το σύνδρομο της γονικής αποξένωσης.
Το Σύνδρομο Γονικής Αποξένωσης ή Αλλοτρίωσης είναι φαινόμενο που παρατηρείται σε παιδιά, τα οποία δεν επιθυμούν επαφή με κάποιον από τους δύο γονείς. Αυτό εμφανίζεται κυρίως σε παιδιά χωρισμένων γονέων. Εκδηλώνεται με άγχος, νευρικότητα, κατάθλιψη, αδιαφορία προς τον γονέα που δεν έχει την επιμέλεια, εχθρότητα και απέχθεια.
Το 2002 το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αναγνώρισε το Σύνδρομο Γονικής Αποξένωσης, κατά τη διάρκεια διεθνούς συνδιάσκεψης. Η ιδέα για την καθιέρωση μιας Παγκόσμιας Ημέρας για την Γονική Αποξένωση ξεκίνησε από τον Καναδά το 2005 και γρήγορα απέκτησε παγκόσμιο χαρακτήρα.

 

Παγκόσμια Ημέρα κατά της Ελονοσίας
Η Παγκόσμια Ημέρα κατά της Ελονοσίας (World Malaria Day) καθιερώθηκε το 2008 με πρωτοβουλία του ΟΗΕ και γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 25 Απριλίου για να αναδείξει τους κίνδυνους που αντιμετωπίζει ο σύγχρονος κόσμος από την ελονοσία, την πιο παλιά καταγεγραμμένη ασθένεια της ανθρωπότητας.
Η ελονοσία (malaria) είναι λοιμώδης νόσος που προκαλείται από το παράσιτο «πλασμώδιο» της ελονοσίας και μεταδίδεται κυρίως μέσω δήγματος (τσιμπήματος) μολυσμένου ανωφελούς κουνουπιού (Anopheles).
Η ελονοσία ενδημεί σε περίπου 90 χώρες και περιοχές του πλανήτη, κυρίως στην υποσαχάρια Αφρική, την Ασία και τη Λατινική Αμερική. Η ελονοσία ήταν ενδημική και σε αρκετές χώρες της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής έως τα μισά του 20ού αιώνα, εξαλείφθηκε όμως από αυτές, κατόπιν εντατικών προγραμμάτων ελέγχου.
Στην Ελλάδα η νόσος εκριζώθηκε το 1974, ύστερα από εντατικό και επίπονο πρόγραμμα καταπολέμησης (1946-1960). Έκτοτε καταγράφονται πανελλαδικά ετησίως 20-110 εισαγόμενα κρούσματα ελονοσίας (44 περιστατικά το 2018), δηλαδή κρούσματα που προσβλήθηκαν σε χώρα του εξωτερικού. Η καταγραφή εισαγόμενων κρουσμάτων ελονοσίας είναι απολύτως αναμενόμενη, με την αύξηση των ταξιδιών και μετακινήσεων πληθυσμών παγκοσμίως, και παρατηρείται σε όλες τις αναπτυγμένες χώρες.
Όπως καταδεικνύουν τα πρόσφατα επιδημιολογικά δεδομένα (10 κρούσματα εγχώριας μετάδοσης ), παρά την εξάλειψη της ελονοσίας από τη χώρα μας το 1974, το ενδεχόμενο τοπικής μετάδοσης ελονοσίας είναι υπαρκτό σε ευάλωτες περιοχές της Ελλάδας, όπου συνδυάζεται η παρουσία ικανού πληθυσμού του κατάλληλου διαβιβαστή (ανωφελούς κουνουπιού) με την παρουσία ασθενών με ελονοσία που έρχονται από ενδημικές για την ελονοσία χώρες.
Η έγκαιρη ανίχνευση και κατάλληλη θεραπεία των κρουσμάτων ελονοσίας σε συνδυασμό με την προστασία από τα κουνούπια και την έγκαιρη εφαρμογή ολοκληρωμένων προγραμμάτων καταπολέμησης κουνουπιών αποτελούν τους βασικούς πυλώνες της στρατηγικής της Δημόσιας Υγείας για την αντιμετώπιση της ελονοσίας και την αποτροπή της περαιτέρω διασποράς και επανεγκατάστασης της νόσου στην Ελλάδα.
Ο γάλλος γιατρός Αλφόνς Λαβεράν (1845-1922) και σκωτσέζος συνάδελφός του Ρόναλντ Ρος (1857-1932) συνεισέφεραν σημαντικά με το έργο τους στην καταπολέμηση της ελονοσίας. Και οι δυο τους τιμήθηκαν με Νόμπελ Ιατρικής. Καθοριστική ήταν και η συμβολή του εντομοκτόνου DDT, που ανακάλυψε για άλλο λόγο το 1874 ο αυστριακός χημικός Ότμαρ Τσάιντλερ (1850-1911). Χρησιμοποιήθηκε για την καταπολέμηση των κουνουπιών στις ελώδεις περιοχές με αποτέλεσμα τον περιορισμό της μετάδοσης της ελονοσίας.

 

Γεγονότα

Στο Αγρίνιο…

25 Απριλίου 1901
«Το Μεσολόγγιον και το Αγρίνιον πυρετωδώς προετοιμάζονται όπως υποδεχθώσι τον Διάδοχον. Μεταξύ των δυο πόλεων ζωηρά διεξάγεται άμιλλα, περί του ποία θα διακοσμηθή καλύτερον, όπως υποδεχθεί την αυτού υψηλότητα ενθουσιωδέστερον και μεγαλοπρεπέστερον». (Σκριπ, 25/4/1901)

…και στον κόσμο

1719
Ο Ροβινσώνας Κρούσος παίρνει «σάρκα και οστά» μέσα από την πένα του άγγλου συγγραφέα Ντάνιελ Ντεφόε.

 

1850: Πάουλ Ρόιτερ
Ο Πάουλ Γιούλιους φον Ρόιτερ, ιδρυτής του πρακτορείου ειδήσεων Reuters, χρησιμοποιεί 40 περιστέρια για να μεταφέρει στους πελάτες του το κλείσιμο των τιμών του χρηματιστηρίου.

 

1859: Το Κανάλι του Σουέζ
Αρχίζουν οι εργασίες για τη διάνοιξη της διώρυγας του Σουέζ.

1915
Δυνάμεις Νεοζηλανδών και Αυστραλών επιχειρούν απόβαση στις τουρκικές ακτές της Καλλίπολης, στο πλαίσιο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.

 

1953: Οι επιστήμονες Φράνσις Κρικ και Τζέιμς Γουότσον
Οι επιστήμονες Φράνσις Κρικ και Τζέιμς Γουότσον δημοσιεύουν την πρωτοποριακή εργασία τους για τη χημική δομή του DNA. Για την ανακάλυψή τους αυτή, που χαρακτηρίστηκε ως η μεγαλύτερη του 20ου αιώνα, θα τιμηθούν με το βραβείο Νόμπελ το 1962.

 

1974: Η Επανάσταση των Γαρυφάλλων.
Οι στρατιωτικοί εγκαθιδρύουν και πάλι τη Δημοκρατία, έπειτα από μισό αιώνα δικτατορίας.

 

Γεννήσεις

1874: Γκουλιέλμο Μαρκόνι
Ιταλός εφευρέτης, γνωστός ως ο πατέρας της εκπομπής ραδιοκυμάτων σε μεγάλη απόσταση, και για την ανάπτυξη του Νόμου του Μαρκόνι και ενός ραδιοτηλεγραφικού συστήματος. Ο Μαρκόνι συχνά πιστώνεται ως ο εφευρέτης του ραδιοφώνου,
και το 1909 μοιράστηκε το Βραβείο Νόμπελ Φυσικής με τον Καρλ Φέρντιναντ Μπράουν για τη συμβολή τους στην ανάπτυξη της ασύρματης τηλεγραφίας.

 

1940: Αλ Πατσίνο
Σε μια καριέρα που διαρκεί εδώ και έξι δεκαετίες, θεωρείται ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του, καθώς ερμήνευσε μερικούς από τους πιο αξιομνημόνευτους ρόλους στην ιστορία του σύγχρονου κινηματογράφου, ενώ η τεχνική του έχει γίνει αντικείμενο μελέτης από τους νεότερους ηθοποιούς.[1] Έχει προταθεί εννέα φορές για βραβείο Όσκαρ, έχοντας κερδίσει τελικά το βραβείο Α’ Ανδρικού Ρόλου για την ταινία Άρωμα Γυναίκας (1992). Επίσης έχει βραβευτεί με τέσσερις Χρυσές Σφαίρες, δυο Βραβεία Έμμυ, ένα Βραβείο Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, δύο SAG και δυο θεατρικά Βραβεία Tony. Μάλιστα οι νίκες του στα βραβεία Όσκαρ, Έμμυ και Tony τον έχουν κατατάξει στους ελάχιστους ηθοποιούς που έχουν κερδίσει το Τριπλ Κράουν της υποκριτικής. Επιπλέον έχει βραβευτεί για το σύνολο της καριέρας του με το τιμητικό βραβείο στις Χρυσές Σφαίρες (Σέσιλ Ντε Μιλ) το 2001, το Βραβείο για την πορεία του στον Κινηματογράφο από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου (AFI) το 2007, το Εθνικό Μετάλλιο Τεχνών από την Αμερικάνικη Κυβέρνηση το 2012 και το Βραβείο Κένεντι το 2016.

 

1947: Γιόχαν Κρόιφ
Ολλανδός διεθνής ποδοσφαιριστής. Θεωρείται από τους κορυφαίους όλων των εποχών,[1][2][3][4][5][6] αναγνωριζόμενος στο ανώτατο επίπεδο μαζί με τους Πελέ και Ντιέγκο Μαραντόνα. Στις εκλογές της IFFHS για την ανάδειξη των καλύτερων ποδοσφαιριστών του 20ού αιώνα κατέλαβε τη δεύτερη θέση πίσω μόνο από τον Πελέ και ήταν ο καλύτερος Ευρωπαίος.[10] Επίσης, εκλέχθηκε τρίτος καλύτερος του 20ού αιώνα και πρώτος Ευρωπαίος σε ειδική ψηφοφορία του περιοδικού France Football, ανάμεσα στους νικητές της Χρυσής Μπάλας.[11] Μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής του καριέρας έγινε προπονητής με μεγάλες επιτυχίες στο υψηλότερο επίπεδο θεωρούμενος ως ένας από τους σημαντικότερους με ιδιαίτερη επιρροή στην σύγχρονη ιστορία του αθλήματος.[12][13] Το 2019 ψηφίστηκε τέταρτος καλύτερος προπονητής όλων των εποχών από το France Football με πρώτο το δάσκαλό του Ρίνους Μίχελς.[14]
Έχοντας αναδειχθεί από τις ακαδημίες του Άγιαξ έφτασε με το σύλλογο στην κορυφή του ποδοσφαιρικού στερεώματος πρωταγωνιστώντας στην ανάδειξη της πιο δημοφιλούς και επιτυχημένης μορφής του σύγχρονου ποδοσφαίρου. Η μεταγραφή του στη Μπαρτσελόνα έγινε με ποσό-ρεκόρ και οδήγησε την Καταλανική ομάδα στην κατάκτηση του πρωταθλήματος μετά από 14 χρόνια. Έχοντας κατακτήσει σε συλλογικό επίπεδο όλους τους εγχώριους και διεθνείς τίτλους όπως Πρωτάθλημα και Κύπελλο Ολλανδίας, Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης, Πρωτάθλημα και Κύπελλο Ισπανίας, Ευρωπαϊκό Σούπερ Κύπελλο και Διηπειρωτικό Κύπελλο[15] και με εντυπωσιακές εμφανίσεις στο μοναδικό Παγκόσμιο Κύπελλο που αγωνίστηκε, θεωρείται από ορισμένους ως ο κορυφαίος του αθλήματος όλων των εποχών.[16][17][18][19]
Αυτό που έκανε τον Κρόιφ κορυφαίο ως παίκτη δεν ήταν μόνο ο εντυπωσιακός τρόπος που αγωνιζόταν, αλλά η επίγνωση του γηπέδου και η επιρροή του στην ανάπτυξη του παιχνιδιού που τον χαρακτήριζε. Δεν έπαιζε ποτέ σε σταθερή θέση, αλλά περιπλανιόταν στο γήπεδο, αναδυόμενος όπου χρειαζόταν και συχνά με καταστροφικό για τους αντιπάλους αποτέλεσμα. Τα ταλέντα του με την μπάλα ήταν επίσης εντυπωσιακά.[20][21] Καινοτόμος και ιδεαλιστής, μια επαναστατική παρουσία στο ποδόσφαιρο, αρχικά ως παίκτης, αργότερα ως προπονητής στους δύο μεγάλους συλλόγους που κυρίως αγωνίστηκε (Άγιαξ και Μπαρτσελόνα, με την οποία γνώρισε τις σημαντικότερες επιτυχίες συμπεριλαμβανομένου του πρώτου Κυπέλλου Πρωταθλητριών στη ιστορία του σωματείου), άφησε μια αξιοθαύμαστη κληρονομιά – αυτή ενός ποδοσφαιριστή που πέτυχε σχεδόν τα πάντα και έχει μεγάλη επιρροή στη διαμόρφωση του αθλήματος όπως το γνωρίζουμε στον 21ο αιώνα και μια εθνική ομάδα που άλλαξε την τροχιά της στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό στερέωμα. Η άποψη ότι είναι ο άνθρωπος που «επαεφηύρε» το ποδόσφαιρο, υποστηρίζεται από πολλούς ειδικούς τόσο ώστε να χαρακτηρίζεται ως σημαντικότερη φυσιογνωμία στο χώρο του αθλήματος αμφισβητώντας το στερεότυπο ότι κανένα άτομο δεν είναι μεγαλύτερο από ένα σύλλογο.

 

Θάνατοι

1744: Άντερς Κέλσιους
Διετέλεσε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Ουψάλα από το 1730 έως το 1744, αλλά παράλληλα από το 1732 έως το 1735 πραγματοποίησε πολλά ταξίδια και επισκέφτηκε πληθώρα αστεροσκοπείων στη Γερμανία, την Ιταλία και τη Γαλλία. Ίδρυσε το Αστεροσκοπείο της Ουψάλα το 1741, και το 1742] πρότεινε μία κλίμακα για τη μέτρηση της θερμοκρασίας, η οποία φέρει το όνομά του. Η κλίμακα αντιστράφηκε από τον Κάρολο Λινναίο το 1745 έναν χρόνο μετά τον θάνατο του Κέλσιου.

 

1940: Βίλχελμ Ντέρπφελντ
Ο Ντέρπφελντ γεννήθηκε στο Μπάρμεν του Βούπερταλ, ήταν γιός διακεκριμένου παιδαγωγού της Πρωσίας[1] και φίλος του Κάιζερ. Το 1877 έγινε βοηθός των αρχαιολόγων Ρίχαρντ Μπόρμαν, Φρίντριχ Άντλερ και Ερνστ Κούρτιους στις ανασκαφές στην αρχαία Ολυμπία. Το 1882 ακολούθησε τον Ερρίκο Σλήμαν που έκανε ανασκαφές στην Τροία, τις οποίες και συνέχισε το 1893[2]. Δούλεψε μαζί με τον Σλήμαν και στην Τίρυνθα (1884–1885). Πήρε μέρος στις ανασκαφές της Ακρόπολης (1885–1890), της Περγάμου (1900–1913 με τον Alexander Conze) και στις ανασκαφές του 1931 στην Αρχαία Αγορά της Αθήνας.
Το 1886 ο Ντέρπφελντ ίδρυσε τη Γερμανική Σχολή των Αθηνών, που προς τιμή του ονομάστηκε «Dorpfeld Gymnasium». Από το 1887 έως το 1912 ήταν διευθυντής του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου στην Αθήνα[3]. Οργάνωσε διαλέξεις και εβδομαδιαίες ξεναγήσεις για το ευρύ κοινό στην Αθήνα και από την άνοιξη του 1888, σειρά τακτικών περιηγητικών διαδρομών στην Πελοπόννησο με αρχαιολογικό περιεχόμενο[4].
Από τα τέλη του 1880 και για πολλά χρόνια μετά ο Ντέρπφελντ έκανε ανασκαφές σε διάφορα σημεία της Λευκάδας και υποστήριξε με πάθος τη θεωρία ότι η Ομηρική Ιθάκη είναι το σημερινό νησί της Λευκάδας. Στα συγγράμματά του αναφέρει ότι: “το Δουλίχιον είναι η σημερινή Κεφαλονιά, η Σάμη είναι η σημερινή Ιθάκη, η Ζάκυνθος η σημερινή Ζάκυνθος και η σημερινή Λευκάδα είναι η Ομηρική Ιθάκη”[5]. Πέθανε στις 25 Απριλίου του 1940 στη Λευκάδα όπου και ετάφη στην περιοχή Γένι στο Νυδρί, σύμφωνα με την τελευταία του επιθυμία[3].
Ο Ντέρπφελντ θεωρείται πρωτοπόρος της στρωματογραφικής ανασκαφής και της ακριβούς γραπτής τεκμηρίωσης των αρχαιολογικών επιχειρήσεων.

 

1994: Γεώργιος Γεννηματάς
Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 30 Ιουνίου 1939. Πατέρας του ήταν ο Μανιάτης Θεόδωρος Γ. Γεννηματάς, δικηγόρος και οικονομολόγος, που διετέλεσε γενικός διευθυντής της UNRRA στην Ελλάδα, σύμβουλος της Αμερικανικής Οικονομικής Αποστολής και αργότερα της εν Ελλάδι Αμερικανικής Πρεσβείας. Αδελφός του πατέρα του ήταν ο Αντιστράτηγος και Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού επί κυβέρνησης Γεωργίου Παπανδρέου, 1964-1965, Ιωάννης Γεννηματάς. Από τη μητέρα του, Φωτεινή, ήταν δισεγγονός του μεγάλου ευεργέτη της Σύμης και της Δωδεκανήσου, Γεωργίου Νικήτα Πετρίδη και θείος του Ν. Λαΐου.
Μαθήτευσε στο Α΄ Γυμνάσιο της Πλάκας. Σπούδασε πολιτικός μηχανικός στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο (Ε.Μ.Π.), όπου ανέπτυξε σημαντική φοιτητική συνδικαλιστική δράση, οργανώνοντας πολλές διαδηλώσεις για την Κύπρο. Υπηρέτησε στην Πολεμική Αεροπορία ως ανθυποσμηναγός. Στη διάρκειά της θητείας του (1962), ασθένησε σοβαρά και διαγνώσθηκε με τη νόσο του Addison, από την οποία έπασχε και ο πρόεδρος Τζον Κένεντι. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του και των στρατιωτικών του υποχρεώσεων, ίδρυσε και διηύθυνε την εταιρεία μελετών και κατασκευών “Αρχιτεχνική ΕΠΕ”. Επίσης, διετέλεσε στέλεχος της Αγροτικής Τράπεζας έως το 1981, όπου και παραιτήθηκε μετά από 17 χρόνια. Διετέλεσε Προϊστάμενος του τμήματος Γεωργικών Βιομηχανιών, της Διεύθυνσης Τεχνικών Έργων της Αγροτικής Τράπεζας. Πολλές γεωργικές βιομηχανίες έχουν την υπογραφή του στις κατασκευαστικές μελέτες τους, όπως το εργοστάσιο της Νεστλέ στο Πλατύ Ημαθίας, η Ελαιουργική στον Ασπρόπυργο, κτίσματα της Ένωσης Πεζών στην Κρήτη και άλλα. Όταν επετράπη ο συνδικαλισμός από τη δικτατορία, συμμετείχε σε συνδικαλιστικές ενώσεις μηχανικών, και από το 1974 έως το 1978 διετέλεσε πρόεδρος του Συλλόγου Πολιτικών Μηχανικών Ελλάδας. Παντρεύτηκε τον εφηβικό του έρωτα, την Αικατερίνη (Κάκια) Βέργου, κόρη ταχυδρομικού υπαλλήλου στη Σύμη, με την οποία απέκτησε δύο κόρες, τη Φώφη, σημερινή πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, και τη Μαίρη.

 

 

---

Επιμέλεια: Λ. Τηλιγάδας | Πηγή: © SanSimera.gr, Αρχείον Αγρινίου και Wikipaideia
«Αgrinio 365» Media Group | Antenna-Star.gr – AgrinioTimes.gr