Σκούρα τα πράγματα, αλλά εσείς στολίστε, για να ξεχαστείτε

Δε ξέρω κιόλας… Μπορεί και να μεγάλωσα πιο πολύ απ’ ότι νομίζω, αλλά αυτό που πλακώθηκαν όλοι να στολίσουν σώνει και καλά από τη γιορτή του Πολυτεχνείου για τα Χριστούγεννα, πραγματικά δεν το καταλαβαίνω.

Παλιότερα … Κάμποσο παλιότερα για την ακρίβεια, «όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο», δηλαδή,  αν δεν πέρναγε και του Αγίου Νικολάου, η μάνα μου όχι να στολίσει δέντρο δεν διανοούνταν, αλλά ούτε να δει αν υπάρχουν τα στολίδια από την προηγούμενη χρονιά δεν της περνούσε από το μυαλό.

Θα μου πείτε βέβαια το γνωστό «άλλοι καιροί, άλλα ήθη». Τι να κάνουμε όμως και μεις; Να μην το πούμε αυτό που ξέρουμε;

Δεν είναι όμως μόνο θέμα γνώσης. Είναι και θέμα αίσθησης. Δηλαδή, αν στολίσεις το σπίτι δύο μήνες πριν, τα Χριστούγεννα, τι παραπάνω θα κάνεις για να νοιώσεις την πολυθρύλητη «χαρά των γιορτών» ανήμερα των γιορτών; Θα βάλεις τη γαργαλιέρα στην πρίζα ή θα φας εφτά οκάδες σοκολατάκια, για να ικανοποιηθεί το αίσθημα της ευχαρίστησης.

Από την άλλη θα μου πεις, είμαστε και μεις… τα μέσα ενημέρωσης, που να μη δούμε το παραμικρό, ορμάμε πάνω του να το ξεχειλώσουμε.

Διάβαζα χθες έναν συνάδελφο, ο οποίος έγραφε κατά λέξη τα εξής: «οι ειδικοί τονίζουν ότι η διαδικασία στολισμού την περίοδο της καραντίνας μπορεί να επιδράσει θετικά στην ψυχολογία μας. Οπότε.. «στολίστε»!

Και πάει η προστακτική σύννεφο: «Στολίστε…», «Μασήστε…», «Ξεσκίστε…», «Δώστε…», «Πληρώστε…», «Καταδώσετε…», «Σώστε…», «Τελειώστε…», «Αρχίστε…».

Σώνει…