Ο Στέλιος Μερμίγκης για τις εξελίξεις στο Νοσοκομείο Αγρινίου

Την δική του άποψη για τις εξελίξεις στο Νοσοκομείο κατέθεσε ο Στέλιος Μερμίγκης μέσω του Facebook.

Οφίτσια, γαλόνια, αξιώματα, ταμπέλες, ή αλλιώς το: δεν ξέρω, δεν είδα, δεν άκουσα τίποτα

Στην υπηρεσιακή μου διαδρομή, συνάντησα κάποιους ανθρώπους που έδειχναν μια απίστευτη βουλιμία για συλλογή τυπικών προσόντων όχι τόσο για να βελτιώσουν τις επαγγελματικές τους δεξιότητες όσο για να ανέβουν στην ιεραρχία. Η ανάγκη για εξουσία, για κοινωνική καταξίωση, για προβολή, για αύξηση των οικονομικών απολαβών τους, είναι μερικά από τα κίνητρα που τους οδήγησαν στο κυνήγι αυτών των προσόντων.

Το υπαρκτό θεσμικό έλλειμμα αυστηρών κριτηρίων για τα ποιοτικά χαρακτηριστικά όλων αυτών των δεδομένων, έχει οδηγήσει στο να δημιουργηθεί ένα ατελείωτο και ακριβό παζάρι.

Μεταπτυχιακά, συνέδρια, εργασίες, είναι μερικά από αυτά που κυνηγούν όλοι τούτοι για να αναρριχηθούν στα αξιώματα που στοχεύουν όπως λόγου χάρη εκείνα των προϊστάμενων, διευθυντών, προέδρων, κ.α. Μόνο που όταν φθάσει αυτή η πολυπόθητη στιγμή, η κατάληψη δηλαδή της επιδιωκόμενης θέσης, μαζί με τα προσδοκώμενα οφέλη ξεχνούν ότι έρχονται και οι ευθύνες.

Πως συμπεριφέρονται τότε όταν βρίσκονται αντικριστά με αυτές; Οι πλέον σύνηθες αντιδράσεις τους είναι, είτε να κρύβουν τα προβλήματα κάτω από τα χαλί, είτε να αδιαφορούν αφού θεωρούν ότι όλα αυτά δεν τους αγγίζουν, είτε τέλος να τα μπαλώνουν όπως όπως. Μόνο που έρχεται η στιγμή που δεν λειτουργεί τίποτα από τα παραπάνω και ο ελέφαντας που είναι στο δωμάτιο εδώ και καιρό φανερώνεται και τότε όλοι οι τούτοι αρχίζουν τον πετροπόλεμο ρίχνοντας ο ένας στον άλλον το φταίξιμο. Είναι αυτό που λένε ότι η νίκη έχει πολλούς πατέρες, ενώ η ήττα είναι ορφανή.

Στο δια ταύτα τώρα. Όσο θα σιωπούμε ή θα τα λέμε μεταξύ μας, όσο θα αδιαφορούμε αποστρέφοντας το βλέμμα μας από όλα τα σοβαρά που συμβαίνουν γύρω μας, όσο θα ιδιωτεύουμε και θα καταχωνιάζουμε βαθιά την κοινωνική μας συνείδηση αφήνοντας τα πάντα έρμαια στο παιχνίδι που στήνουν κάποιοι άλλοι για εμάς αξιοποιώντας μας σαν χρήσιμους ηλίθιους, τόσο θα βυθιζόμαστε συνεχώς στα κυλιόμενα χώματα της παρακμής μας.

Η σιωπή και η αποδοχή όλων των προβληματικών καταστάσεων εκτός του ότι οδηγεί σε ολέθρια αποτελέσματα, είναι εν τέλει συνενοχή.