Έτσι μιλώντας στην εκπομπή LIVE NEWS, ο Σάκης Καρακατσάνης περιέγραψε εκείνες τις στιγμές και στάθηκε στη σημασία της ψυχολογικής υποστήριξης που χρειάζονται όσοι νοσούν κατά τη μεταφορά τους στο Νοσοκομείο.
«Η κυρία αυτή είχε προσέλθει σε νοσοκομείο γιατί είχε ύποπτα συμπτώματα. Τελικά διεγνώσθη με κορονοϊό και βρισκόταν σε απομόνωση για τρεις μέρες όταν κληθήκαμε να την παραλάβουμε».
«Πήραμε όλα τα απαραίτητα μέτρα αυτοπροστασίας με τον συνάδελφο μου και μεταβήκαμε στο ΕΛΠΙΣ για να παραλάβουμε την γυναίκα για να την πάμε σε ένα Νοσοκομείο αναφοράς».
«Παραλάβαμε τη γυναίκα, την τοποθετήσαμε στο φορείο διότι η κατάσταση της δεν επέτρεπε κάτι διαφορετικό και ήμασταν ντυμένοι με τις λευκές στολές και η γυναίκα δεν μπορούσε να διακρίνει τίποτα», δήλωσε ο κύριος Καρακατσάνης.
«Οπότε εκεί πρώτο μέλημα μας είναι να σπάσουμε τον πάγο γιατί είχε ήδη στο βλέμμα της αποτυπωμένο το φόβο και το αίσθημα αβεβαιότητας. Συνεπώς το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να της συστηθώ. Μου συστήθηκε και η ίδια και κάπου εκεί ξέσπασε, με κλάματα».
«Το πρώτο πράγμα που με ρώτησε ήταν “θα ζήσω;”, “θέλω να μου πείτε αν θα συνεχίσω να ζω”, αισθάνθηκα λίγο αμήχανα, βεβαίως την καθησύχασα, είναι αυτό που λέμε η ενσυναίσθηση. Εκείνη τη στιγμή έπρεπε να ταυτιστώ μαζί της. “Βεβαίως θα ζήσετε”, της λέω».
«Η κυρία αυτή αναρρώνοντας μπορεί να μην θυμάται τα ονόματα μας αλλά θα θυμάται τον τρόπο που την κάναμε να αισθανθεί μέσα στο ασθενοφόρο και αυτό και το ευχαριστώ που ακούσαμε που ήταν μέσα από την ψυχή της είναι που μετράει για εμάς», προσέθεσε ο εργαζόμενος στο Ε.Κ.Α.Β.
Τέλος σε ερώτηση για τον αν φοβάται που έρχεται σε καθημερινή επαφή με περιστατικά κορωνοϊού, τόνισε «δεν φοβάμαι καθόλου, αν φοβόμουν δεν θα μπορούσα ν’ αποδώσω στο έργο μου».
Η ανάρτηση που έκανε στον προσωπικό του λογαριασμό ο Κώστας Καρακατσάνης:
«Νοσοκομείο ΕΛΠΙΣ confirmed Covid19 Case…
μεταφορά ασθενούς 75 ετών απο το νοσοκομείο ΕΛΠΙΣ μετά τη διάγνωση covid19, προς νοσοκομείο αναφοράς SARS-CoV-2.
Εντός του ασθενοφόρου στην καμπίνα ασθενούς διάλογος:
— Αγόρι μου πως σε λένε;
— Σάκη με λένε κυρία, θα είμαι δίπλα σας στη διαδρομή για οτι χρειαστείτε….
— Σάκη να είσαι καλά, εμένα με λένε…. χάρηκα…
και κάπου εδώ ξεσπά σε κλάματα!!!
— Αισθάνομαι ότι θα πεθάνω παλικάρι μου δεν μου φτάνει ο αέρας που αναπνέω… Έχω να μιλήσω στα παιδιά μου 3 ολόκληρες ημέρες, εχω και 2 εγγονάκια μου λείπουν πολύ… Πες μου σε παρακαλώ, θα πεθάνω; Είμαι 3 ημέρες κλεισμένη σε απομόνωση, κοντεύω να τρελαθώ!
— Υπομονή κυρία θα περάσει…
— Δεν έχω δύναμη να πάω ούτε μέχρι την τουαλέτα… δεν μου φτάνει ο αέρας που αναπνέω… εγώ μέχρι πρίν 5 ημέρες μπορούσα να περπατήσω όλο το κέντρο της Αθήνας…θα πεθάνω; Πες μου!!!
— Θα σας κάνουν καλά κυρία, σε λίγες ημέρες θα αγκαλιάσετε και πάλι την οικογένειά, τα παιδιά και τα εγγονάκια σας κάντε λίγη ακόμα υπομονή…
Σταμάτησε να κλαίει μόνο όταν την ακούμπησα στο μέτωπο με το χέρι…ένα απλό χάδι παρηγορητικό… αυτό που της έλειπε τόσες ημέρες ίσως!!! Ανακούφιση έστω και προσωρινή….
Άφιξη στο νοσοκομείο αναφοράς…
Για όλους τους εγωιστές, αμυαλους που δεν μπορούν να παραμείνουν στα σπίτια τους, πρέπει να γνωρίζουν οτι οι συνέπειες της μετάδοσης του ιου σε ηλικιωμένους συμπολίτες μας ή σε κάποιους που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες πληθυσμού, ακόμη και πολύ νεαρής ηλικίας, λόγω χαμηλού ανοσοποιητικού είναι καταστροφικές… τόσο για τον ίδιους, όσο και για τις οικογένειές τους!
“καθ’ όλη τη διάρκεια της σύντομης διαδρομής μας, τα συμπτώματα ήταν : έντονος βήχας, σε συνδυασμό με πολύ χαμηλό ποσοστό οξυγόνου στο αίμα με αίσθημα πνιγμού και με έντονους μυϊκούς πόνους σε όλο το σώμα….”
κατά τα λοιπά, καλή Ανάσταση σε όλους….γιορτές διαφορετικές φέτος…. Ας βοηθήσουμε όλοι μας βάζοντας πλάτη, κάνοντας υπομονή έτσι ώστε να μη χρειαστεί ποτέ ξανά να βιώσουμε ανάλογες καταστάσεις….. Δεν θα κρατήσει για πάντα άλλωστε!
Καλή Ανάσταση με υγεία!».
reader.gr
