Είναι ένας άνθρωπος, που, αν δεν γνωρίζεις την διαδρομή του, δεν μπορείς να αντιληφθείς, ούτε τον κόπο ούτε τον σημαντικό του αγώνα στο χώρο του τοπικού τύπου της περιοχής μας. Πράος, προσηνής και ανοιχτόκαρδος έχει πάντα στη καρδιά του και στον καθημερινό δημόσιο λόγο ένα λαμπερό χαμόγελο και μια καλή κουβέντα για όλους, χωρίς όμως να σου δίνει ποτέ το δικαίωμα να πεις ότι είναι ανυποψίαστος. Κάθε άλλο.

Ξέρει την τοπική ιστορία των μέσων ενημέρωσης της περιοχής από το Α έως το Ω, αφού όλοι όσοι ασχολούνται σήμερα με την δημοσιογραφία στην περιοχή, τον «βρήκαν» στη δουλειά, τον γνωρίζουν πολύ καλά και όλοι αναγνωρίζουν την προσπάθεια του να παραμένει εκδοτικά και δημοσιογραφικά ενεργός για παραπάνω από 35 χρόνια.

Δεν είναι όμως απλά και μόνο ένας εκδότης. Είναι ένας πρωτοπόρος των τοπικών μέσων ενημέρωσης, ο οποίος ίδρυσε τον πρώτο τηλεοπτικό σταθμό της περιοχής, που κεφαλαιοποίησε την εργασία του σε όλες τις μορφές των μέσων ενημέρωσης… και που κυρίως ξέρει τη δουλειά της ενημέρωσης από την αρχή μέχρι το τέλος της, όσο κανένας άλλος, αφού η σχέση του μαζί της είναι εξαιρετικά βιωματική σε όλα της τα στάδια. 

Σήμερα στη «συνέντευξη της Δευτέρας» ο Θοδωρής Σβέρκας 

Λευτέρης Τηλιγάδας

---

O ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΣΒΕΡΚΑΣ του Βασιλείου και της Παναγιώτας γεννήθηκε στη Ματαράγκα Μεσολογγίου, όπου πέρασε τα παιδικά του χρόνια.

Έχει αποφοιτήσει από το Δημοτικό Σχολείο Ματαράγκας, το Ιδιωτικό Γυμνάσιο Βούλγαρη στη Ματαράγκα, το Ιδιωτικό Λύκειο Παπακαμένου στο Αγρίνιο, καθώς και από Ιδιωτική Σχολή Δημοσιογραφίας.

Υπήρξε συνεργάτης των Αθηναϊκών εφημερίδων: «Φιλελευθερος», «Νίκη», «Αθλητική Ηχώ», καθώς και της τοπικής εβδομαδιαίας εφημερίδα «Ελεύθερος», της αθλητικής εφημερίδας «Αγρίνιο Σπόρ», καθώς και των ραδιοφωνικών σταθμών: «Αγρίνιο 9,37 FM», και «Διαδημοτικό Ραδιόφωνο  103», «Ant1-Star», «Ράδιο Όραμα» και «Ράδιο Ακαρνανία».

Υπήρξε ο ιδρυτής και πρώτος ιδιοκτήτης, του τοπικού τηλεοπτικού σταθμού «Αχελώος T.V.» και του Ρ/Σ «Αχελώος FM».

Ίδρυσε την ημερήσια εφημερίδα «Ημερησία», συνεργάστηκε ως συνεταίρος στην ημερήσια εφημερίδα «Συμπολιτεία» στο Μεσολόγγι, στην εφημερίδα «Φιλελεύθερος»,

Έχει διατελέσει εκδότης της εφημερίδας «Αθλητικό Πανόραμα» και «Ευρυτανικός Παλμός».

Είναι εκδότης-διευθυντής και δημοσιογράφος της εφημερίδας «Παλμός της Αιτωλοακαρνανίας», η οποία εκδίδεται σε ιδιόκτητες εγκαταστάσεις από το 1997 έως και σήμερα.

Είναι μέλος της ΕΙΕΤ, την οποία υπηρέτησε και ως μέλος του Δ.Σ. από τη θέση του Ειδικού Γραμματέα.

Είναι Γεν. Γραμματέας του Ναυτικού Ομίλου Τριχωνίδας και μέλος του Συλλόγου των Αιτωλοακαρνάνων Δημοσιογράφων.

---

Θοδωρής Σβέρκας:
«Ένας πρωτοπόρος της τοπικής Δημοσιογραφίας»

 

Λ.Τ.: Θοδωρή, είσαι ο παλαιότερος, ίσως, αυτή τη στιγμή δημοσιογράφος «εν ενεργεία» στην πόλη του Αγρινίου. Πότε ξεκίνησες τη δημοσιογραφική σου διαδρομή και πως;

Θ.Σ.: Η δημοσιογραφική μου διαδρομή, Λευτέρη, έχει ξεκινήσει εδώ και 35 χρόνια όταν σε νεαρή ηλικία ανέβηκα τα σκαλιά του «Eλεύθερου» και είδα απέναντί μου έναν άνθρωπο, τον Γιώργο  Αναστασόπουλο, ο οποίος με καλοδέχτηκε ρωτώντας με: «Τι μπορεί να κάνεις»;  «Ελεύθερο ρεπορτάζ» του απάντησα. Από κείνη τη στιγμή και μετά όλοι οι δρόμοι ήταν ανοιχτοί για μένα, γιατί αυτός ο άνθρωπος είχε κάτι διαφορετικό, είχε μία ευλογία, η οποία ακολουθούσε καθέναν που έμπαινε στο γραφείο του. Σιγά-σιγά γνωριστήκαμε  και μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσω και να συνεργαστώ με αρκετούς από τους συνεργάτες του. Εκεί βρήκα τον Μάκη τον Γουβέλη, τον Κώστα τον Αλεξανδρή, τον Τάκη και τη Μαίρη Κολοβάκη κι άλλους ακόμα,  οι οποίοι ανέβαιναν, για να αφήσουν κάποια δικά τους κείμενα, για να τα δει ο κυρ Γιώργος.

Λ.Τ.: Τι θυμάσαι από την συνεργασία σου με τον Γιώργο Αναστασόπουλο;

Θ.Σ.: Σε αυτή σου την ερώτηση θέλω να σταθώ, φίλε Λευτέρη και να μιλήσω πρώτα για το βιογραφικό αυτού του ανθρώπου και μετά να πω, για το «γιατί» και για το «πως» εγώ πέρασα στο κατώφλι του, καθώς και για το πως αυτός ο άνθρωπος με βοήθησε, να είμαι αυτός που είμαι σήμερα και να προσφέρω στην πόλη μου, στους γύρω μου αλλά και γενικότερα στο κοινωνικό σύνολο.

Ο Γιώργος Αναστασόπουλος γεννήθηκε στην Αγία Παρασκευή (Ζελίχοβο Τριχωνίδας) και απεφοίτησε από το εξατάξιο Γυμνάσιο Αγρινίου του έτους 1942. Πήρε μέρος στην Εθνική αντίσταση το 1941-1944 στη  διάρκεια της οποίας φοίτησε στο παιδαγωγικό φροντιστήριο της ΠΕΑΕΑ με έδρα το Καρπενήσι και καθηγητές τους μεγάλους παιδαγωγούς Κώστα Σωτηρίου, Μιχάλη Παπαμαύρο και άλλους. Την περίοδο της Κατοχής από τις κακουχίες προσεβλήθη από βαρύ πνευμονικό νόσημα, το οποίο αντιμετώπισε θετικά.

Στο χρονικό διάστημα 1945 – 1946 εργάστηκε ως συντάκτης της καθημερινής εφημερίδας του Αγρινίου «Φωνή του λαού» και παράλληλα ήταν εκδότης της εβδομαδιαίας εφημερίδας «Αγροτικό Βήμα». Και οι δύο αυτές εφημερίδες έκλεισαν με ειδικούς νόμους των τότε κυβερνήσεων.

Το 1957 διηύθυνε την εφημερίδα «ο Δρόμος του Λαού», εβδομαδιαία με εκδότη το δημοκρατικό κόμμα Εργαζόμενου Λαού (του Γιώργου Καρτάλη). Το 1961 και ύστερα από την άρση των αντιδημοκρατικών διατάξεων του άρθρου 29 του Γ’ ψηφίσματος εξέδωσε την ημερήσια εφημερίδα «Πρωινά Νέα», η οποία άντεξε μόνο δύο μήνες λόγω διώξεων από την τότε εξουσία (μετέπειτα συνέχισε την έκδοση της ως εβδομαδιαία για ένα χρόνο περίπου) Το 1962 εξέδωσε την εβδομαδιαία εφημερίδα η  «Ώρα», μέχρι το 1972 που κατασχέθηκε το αρχείο της από το Φρουραρχείο και διεκόπη η έκδοση της. Το 1973 μετά την άρση το αντιδημοκρατικών διατάξεων του Γ’ ψηφίσματος εξέδωσε την εφημερίδα «Οικονομική Διεύθυνση Ελλάδας». Κατά το χρονικό διάστημα 1961-1964  εξέδιδε κατά καιρούς το περιοδικό «Επαρχιακά οικονομικά προβλήματα».

Από το 1974 έως και την ημέρα που έφυγε από τη ζωή εξέδιδε την Εβδομαδιαία εφημερίδα «Ελεύθερος Στερεάς Ελλάδας» με έδρα το Αγρίνιο.  Αυτό τον άνθρωπο γνώρισα: τον Γιώργο Αναστασόπουλο. Έναν άνθρωπο που δεν μίλαγε ποτέ για τον εαυτό του,  αλλά πάντα ήταν δίπλα στους συνεργάτες του. Οι αγώνες του για την δημοκρατία, την τοπική ιστορία και τον τοπικό τύπο ήταν γι αυτόν ένα στοίχημα ζωής. Προσπάθησα, όπως και όλοι οι άλλοι συνεργάτες του, να του είμαστε πάντα κοντά και όσο μπορούσαμε να βοηθάμε στην έκδοση του «Ελεύθερου», αυτής της δημοκρατικής εφημερίδας, που ήταν κόσμημα για όλους τους πατριώτες μας Αιτωλοακαρνάνες και όχι μόνο. Η μεγαλύτερη τιμή για μένα ήταν όταν μου δόθηκε η δυνατότητα να γράψω για πρώτη φορά το πρώτο θέμα στον «Ελεύθερο» κι αφορούσε στις  ανασκαφές στην Αρχαία Στράτο που έφεραν πολλά αντικείμενα στην επιφάνεια. Η χαρά που ένοιωσα ήταν απερίγραπτη.

Λ.Τ.: Τι ήταν εκείνο που σε οδήγησε στην έκδοση της πρώτης σου εφημερίδας και πως θα περιέγραφες δημοσιογραφικά εκείνη την εποχή του τύπου στην πόλη;

Θ.Σ.: Πέρασε καιρός που εργαζόμουν στον «Ελεύθερο». Εκεί, όπως σου είπα, γνωρίστηκα με αρκετό κόσμο στην πόλη και η μεγάλη μου αγάπη ο Παναιτωλικός, αλλά και γενικότερα το τοπικό ποδόσφαιρο με έστειλαν εκεί που ήθελα και αγαπούσα περισσότερο,  στον αθλητικό χώρο, στην αθλητική δημοσιογραφία. Ήρθα σε επαφή με την τότε εκδότρια του «Αθλητικού Πανοράματος» τη Μαίρη Κολοβάκη, η οποία είχε με τον άντρα της αυτήν την εφημερίδα. Την αγόρασα κι έγινα εκδότης της. Για ένα διάστημα, στις πρώτες εκδόσεις, συνεργάστηκα  και με τον Κώστα Προβίδα, που τον είχα γνωρίσει στη σχολή δημοσιογραφίας. Η σχολή στην οποία αναφέρομαι είχε ιδρυθεί στην πόλη του Αγρινίου από έναν άνθρωπο που ποτέ δεν θα ξεχάσω: τον Νίκο το Σιάμο, ο οποίος μαζί με άλλους καθηγητές που έρχονταν από την Πάτρα κι από τα Γιάννενα ήταν κοντά μας και μας έδωσαν πάρα πολλές κατευθύνσεις. Η λειτουργία της κράτησε δύο χρόνια. Εκεί γνώρισα επίσης και τον Κώστα τον Τσαγκρινό, ένα παιδί, ο οποίος αργότερα με βοήθησε πάρα πολύ με τον τοπικό τύπο και ήταν πρωτεργάτης της «Ηλιαχτίδας», όπως και ο Γιάννης ο Μπακέλας, οι οποίοι έγραφαν για το τοπικό πρωτάθλημα και για τον Παναιτωλικό. Γνώρισα τότε και τον Κώστα τον Βλαχόπουλο, ο οποίος διατηρούσε την εφημερίδα «Το Αγρίνιο» μαζί με τη μητέρα του τη Βασιλική Βλαχοπούλου και τον αδερφό του τον Ηλία (μακαρίτης τώρα αλλά πάντα τον θυμάμαι), οι οποίοι είχαν και τυπογραφείο και μου έβγαζαν την εφημερίδα . Κάθε Σαββατοκύριακο ήταν τα βράδια δύσκολα για μας, αλλά το πρωί της Δευτέρας η εφημερίδα ήταν κρεμασμένη σε όλα τα περίπτερα του Αγρινίου, του Μεσολογγίου, της Ναυπάκτου, αλλά και σε όλη την Ελλάδα, όπου υπήρχαν Αγρινιώτες φίλαθλοι στους οποίους πήγαινε με το ταχυδρομείο. Ήταν μία τετράχρωμη εφημερίδα. Μία εφημερίδα που εκείνη την εποχή είχε αλλάξει πολλά πράγματα στο χώρο. Είχε φτάσει να πουλάει στο περίπτερο 300 φύλλα (μεγάλος αριθμός για μία τοπική αθλητική εφημερίδα). Αυτό ήταν για μένα το πρώτο βήμα, για να γίνω ανταποκριτής στην «Αθλητική Ηχώ των Αθηνών»,  να στέλνω ανταποκρίσεις σε διάφορες άλλες Αθηναϊκές εφημερίδες και διάφορες εφημερίδες των Πατρών. Το δίκτυο το οποίο είχα σε αυτή την εφημερίδα ήταν τεράστιο και γι’ αυτό ήταν πλούσια σε ύλη. Δεν υπήρχε χωριό και πόλη του Νομού, για το οποίο να μην αναφέρονταν η αθλητική τους δραστηριότητα και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να είμαι κοντά στην επικαιρότητα.  Αυτός ήταν ο πρώτος σταθμός μου.

 

 

 

Λ.Τ.: 1987: Ελεύθερη ραδιοφωνία και τηλεόραση για πρώτη φορά στη χώρα και στο Αγρίνιο. Ποια η συμμετοχή σου σ’ αυτή; Και ποια τα πρώτα ραδιόφωνα εκείνης της εποχής;

Θ.Σ.: Το 1987 είχε έρθει, όπως και εσύ είπες για πρώτη φορά στη χώρα μας αλλά και στο Αγρίνιο, η ελεύθερη ραδιοφωνία και τηλεόραση. Η συμμετοχή μου ήταν μικρή, αλλά, πιστεύω, ουσιαστική, γιατί αγάπησα τόσο πολύ αυτό το νέο ξεκίνημα, όπως και πολλοί άλλοι, οι οποίοι ήταν συνοδοιπόροι μου σε αυτή την προσπάθεια. Θα ήθελα να ξεκινήσω με το πρώτο ραδιόφωνο.

Ένα βράδυ ξεκίνησα και πήγα και βρήκα τους ιδιοκτήτες του πρώτου ραδιοφωνικού σταθμού της πόλης, του 9.37, τον Παναγιώτη, δηλαδή, και τον Θανάση Καλτσά. Με καλωσόρισαν με ένα τεράστιο χαμόγελο. Με ήξεραν από τον «Ελεύθερο», από τους συνεργάτες τους, καθώς και από τη δουλειά που έκανα με την αθλητική μου εφημερίδα, την οποία στήριζαν σαν συνδρομητές. Εκεί γνώρισα πάλι καλούς συνεργάτες και μετέπειτα φίλους, όπως τον Τάκη τον Τσεκούρα, τον Κώστα τον Αλεξανδρή κ.α. Η πρώτη μου ραδιοφωνική εκπομπή είχε τον τίτλο «Τα Πορτρέτα». Ήταν μία εκπομπή, η οποία αναφέρονταν σε πολιτικά πρόσωπα, καθώς και σε καλλιτέχνες που έρχονταν στην πόλη μας, όπως ο Λευτέρης Μυτιληναίος, η Πόλυ Πάνου, ο Μιχάλης Βιολάρης, η Πίτσα Παπαδοπούλου, η Ρίτα Σακελλαρίου και άλλοι, από τους οποίους έπαιρνα συνεντεύξεις  για το Ραδιόφωνο και τις δημοσίευα συγχρόνως και στον «Ελεύθερο».

Ήταν μία πάρα πολύ καλή συνεργασία με τους αδελφούς Καλτσά. Μετά από αυτούς γνώρισα πάρα πολλούς.

Όταν έκλεισαν κάποια στιγμή τα τοπικά ραδιόφωνα με εισαγγελική τότε παρέμβαση ξεκινήσαν στην πόλη οι αγώνες για την επαναλειτουργία τους. Σ΄αυτούς τους αγώνες γνώρισα τον Νίκο τον Ζαχείλα, τον Γιώργο τον Καρακώστα , τους αδελφούς ΑΒΩΡ,  τον Αυγέρη, τον Τάκη Σκουμάτζο, το Σωτήρη Μπαμπάνη  , τον Θανάση το Φρόση και πολλούς άλλους.

Ο Γιώργος ο Καρακώστας  μαζί με τον συνέταιρό του τότε Τσιρώνη, μου πρότειναν να κάνω την πρωινή ζώνη στον Αnt1 Star. Πήγα και έκανα την πρωινή ζώνη με τίτλο «Το σεργιάνι στον κόσμο». Ήταν μία εκπομπή που έβγαζε πάντα άτομα της τοπικής κοινωνίας δημάρχους, προέδρους σωματείων και κοινοτάρχες και ότι άλλο ήταν εκείνη την εποχή στην επικαιρότητα.

Μετά ήρθε η εποχή του τοπικού Δημοτικού Ραδιοφώνου. Ένα ραδιόφωνο που οι εγκαταστάσεις του, δεν είχαν τίποτα να ζηλέψουν από μεγάλα αθηναϊκά ραδιόφωνα που στεγαζόταν στην οδό Μανδηλαρά. Εκεί έκανα πάλι την πρωινή ζώνη με τίτλο,«Το σεργιάνι μου στον κόσμο». Εκεί γνώρισα πάρα πολλούς φίλους, όπως: Το Δημήτρη Μπακή, το Δήμο τον Γιάγκα , τη Νάντια τη Σαμαρά, τη Δήμητρα Λαοπόδη, τη Μίνα την Καραμήτρου, τον Τάκη τον Προβίδα, τον Ζαχαρία Καλόφωνο, τον  Μιχάλη Σιναπόγλου και άλλους με τους οποίους πορευτήκαμε μαζί.

Διευθυντές του Ρ/Σ ήταν ο Θωμάς Χαρδαλιάς και ο Γιώργος Τζωρτζόπουλος, δύο άνθρωποι που ήταν ανοιχτοί σε κάθε νέα προσπάθεια, η οποία θα ανέβαζε την ακροαματικότητα του σταθμού αλλά και τα οικονομικά οφέλη που θα ερχόταν σ’ αυτόν. Αυτός ο Ρ/Σ ήταν το πρώτο ραδιόφωνο της χώρας που μετέδιδε απευθείας το Ράλι Ακρόπολις, και πήρε αποκλειστική συνέντευξη από τον νικητή του Ράλι , τον Σαϊντ.  Εκείνη την εποχή του διαδημοτικού ραδιοφώνου, λοιπόν, μου ήρθε και η ιδέα να φτιάξω την τοπική Τηλεόραση.

 

 

Λ.Τ.: Σήμερα, πολλοί είναι εκείνοι, Θοδωρή, στην πόλη, που αγνοούν ότι τόλμησες (γιατί ήθελε πολύ τόλμη και θάρρος να μπει κανείς μπροστά και να ξεκινήσει ένας τηλεοπτικός σταθμός στην περιοχή) την πρωτοπορία στην ίδρυση της πρώτης τοπικής τηλεόρασης: τον «Αχελώος TV». Τι θυμάσαι από κείνα τα πρώτα χρόνια της λειτουργίας του.

Θ.Σ.: Στο Δημοτικό ραδιόφωνο, όπως σας είπα, γνώρισα πολλά άτομα. Ένα από αυτά ήταν και ο Δεματάς, φίλος του Νίκου του Ζαχείλα. Μία μέρα ήρθε και συζητήσαμε κάποια πράγματα. Είχε προηγηθεί από εμένα  κάποιο ταξίδι στη Θεσσαλία και είχα δει από κοντά το TRT, το οποίο ήταν το πρώτο τοπικό κανάλι. Εκεί είδα πως εκπέμπει ένα κανάλι, σε περιφερειακό επίπεδο. Αυτή η ιδέα μου είχε μπει για τα καλά στο μυαλό. Τη συζήτησα με τον Νίκο Ζαχείλα και δώσαμε τα χέρια να προχωρήσουμε.

Ο Νίκος ήταν ιδιοκτήτης τότε του ραδιοφωνικού σταθμού Ράδιο Όραμα. Εγώ σχεδιάζοντας τον τηλεοπτικό σταθμό, ενημέρωσα  τους συνεργάτες μου στο ραδιόφωνο  ότι θα φύγω τέλη Αυγούστου για να φτιάξω τηλεόραση. Όλοι είχαν μια παράξενη αντίδραση για το παράτολμο αυτό σχέδιο μου. Γέλασαν και οι πέτρες, θα έλεγε κάποιος. Δεν πίστεψαν ότι θα το φτιάξω και ούτε ότι θα πετύχει. Παρόλα αυτά εγώ έφυγα  από το ραδιόφωνο πιο πριν από το τέλος Αυγούστου, έφυγα  γύρω στις 10 Αυγούστου.

Από τις 10 μέχρι τις 29 Αυγούστου προσπαθούσα να έρθω σε επαφή με ανθρώπους, που να γνωρίζουν πράγματα γύρω από την τηλεόραση.

Στο δρόμο μου ήρθε ο Νώντας ο Μπακογιάννης, ο οποίος μου είπε ακριβώς ποια πράγματα θα έπρεπε να βρούμε.  Βρήκαμε και ένα παιδί φίλο του Νίκου του Ζαχείλα από την Αθήνα το Δημήτρη, ο οποίος θα μας έφτιαχνε τις Αμίκες, με τις οποίες θα εκπέμπαμε. Ανέβηκα στην Αθήνα και πήγα στον Ντάβαρη και πήρα τους λοβούς. Υπήρχε το πρόβλημα πώς θα μεταδοθεί από πομπό σε πομπό το σήμα . Τότε σκέφτηκα τις φρυκτωρίες, τον τρόπο δηλαδή, με τον οποίο είχε φτάσει το νέο της πτώσης της Τροίας, από την Τροία στις Μυκήνες μέσα στο ίδιο βράδυ. Έτσι αν έβλεπε ο ένας λοβός τον άλλον, το σήμα θα μεταδίδονταν.

Φτιάξαμε  τον πρώτο σταθμό, στην Αγία Παρασκευή. Εδώ στο ξεκίνημα του σταθμού πρέπει να πω ότι με βοήθησε πάρα πολύ ο Δημήτρης Σκουμάντζος, ένα παιδί που ανέβασε όλη την κεραία, με τη βοήθεια και άλλων φίλων πάνω στην ταράτσα στην Αγία Παρασκευή.

Στις 29 Αυγούστου 1990 το Αγρίνιο είχε δικό του τηλεοπτικό σταθμό. Εκείνο όμως που με προβλημάτισε πολύ ήταν το όνομα του σταθμού. Ήθελα κάτι που να ενώνει την Αιτωλία και την Ακαρνανία.  Αμέσως μου ήρθε στο μυαλό η λέξη ΑΧΕΛΩΟΣ, που «έπαιζε» πάρα πολύ τότε με την εκτροπή και έτσι  έφτιαξα το σύνθημα: «Ο Αχελώος θα εκτραπεί στην Θεσσαλία, αλλά με το σήμα του»,  εννοώντας την μετάδοση του προγράμματος του σταθμού στη Θεσσαλία και όχι το φυσικό πέρασμά του ποταμού σ’ αυτή.

Αυτό το σύνθημα το θυμήθηκαν φίλοι δημοσιογράφοι από τη Θεσσαλία, όταν το 2004 βρέθηκα στην Διεθνή Έκθεση της Θεσσαλονίκης καλεσμένος τότε στο επίσημο γεύμα από τον πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή και μου έκανε μεγάλη εντύπωση ο τρόπος που το ανέφεραν, καθώς και το γεγονός ότι γνώριζαν, τους αγώνες που έδωσα, για να γίνει ο Σύλλογος Επαρχιακών Τηλεοπτικών Σταθμών.

Μετά ήρθαν στο σταθμό ο Γιάννης και ο Κώστας Λετσας, μαζί με την Βάσω Τσαρούχη , οι οποίοι είχαν την ευθύνη για το πρόγραμμα. Με αυτούς ξεκινήσαμε και ο σταθμός δούλευε κανονικά . Τεχνικά πάντα μας βοηθούσε στις δύσκολες στιγμές  ο Νώντας Μπακογιάννης, ο αείμνηστος Γιώργος  Φαφλιώρας και ο Τάκης Παρδάλης. Ήρθαν στιγμές δύσκολες αλλά υπήρξαν και στιγμές χαράς μέσα από την τηλεόραση, γιατί εκεί είχα τη δυνατότητα να γνωρίσω πολλά πολιτικά πρόσωπα, πολλούς ανθρώπους, αλλά πάνω από όλα η πόλη να έχει τη δική της φωνή. Η διαφορά ήταν ότι τότε με πολλά λεφτά και με τεράστιο μπάτζετ ξεκίνησε  στο Μεσολόγγι το TDE το κανάλι της Δυτικής Ελλάδος, αλλά κάποια στιγμή σταμάτησε.

Πρέπει να πω ότι η τηλεόραση μέχρι που πέρασε  στα χέρια των αδελφών Μπόκα είχε τη δική της σφραγίδα. Χαίρομαι και σήμερα που υπάρχει το κανάλι και ζούνε κάποιες οικογένειες. Το πρώτο πράγμα που ζήτησα από τον νέο ιδιοκτήτη τότε, τον Γιώργο τον Μπόκα,τον αείμνηστο Γιώργο, και τον αδερφό του Κώστα, ήταν ένας όρος στο συμβόλαιο πώλησης. Τους ζητούσα να κρατήσουν τους τρεις συνεργάτες μου σαν εργαζομένους,  Αυτό έγινε και πράγματι με χαροποίησε ιδιαίτερα. Ήμουν πολύ χαρούμενος για τον Γιάννη τον αδερφό του τον Κώστα και τη Βάσω. Επίσης εκεί δημιούργησα και το ραδιόφωνο: Τον Αχελώο FM, ένα ραδιόφωνο το οποίο εκπέμπει μέχρι σήμερα και για αυτό είμαι ακόμα και τώρα χαρούμενος.

 

 

 

Λ.Τ.: Είναι η περίοδος της συνεργασίας σου ως εκδότης με δύο ακόμα πρόσωπα της τοπικής δημοσιογραφίας: τον Νίκο Ζαχείλα και τον Δημήτρη Αργιαδίτη. Και οι τρεις μαζί δημιουργήσατε εφημερίδες οι οποίες αποτέλεσαν εκδοτικές και εμπορικές επιτυχίες. Τι θυμάσαι από αυτή την περίοδο της εκδοτικής σου διαδρομής;

Θ.Σ.: Συγχρόνως με τον «Αχελώο TV» μου ήρθε η ιδέα, εκτός από το ραδιόφωνο, τον «Αχελώο FM», να κάνω και εφημερίδα.

Εκείνη την εποχή γνωρίστηκα και με τον Δημήτρη τον Αργιαδίτη.  Ο Νίκος Ζαχείλας έπρεπε να φύγει τότε για φαντάρος.  Ο Δημήτρης ερχόταν τότε συχνά στο σταθμό και σε μία άδεια που είχε ο Νίκος, τους πρότεινα να φτιάξουμε μία εφημερίδα.

Εκεί γνωρίσαμε το τι σημαίνει να φτιάξεις μία μεγάλη και σύγχρονη εφημερίδα. Μία εφημερίδα που στήθηκε με πάρα πολλές δυσκολίες γιατί θα έβγαινε σε τυπογραφεία των Αθηνών. Προχωρήσαμε λοιπόν στην έκδοση της εφημερίδας «Ο Φιλελεύθερος», η οποία μετά την «Ελευθερία» της Λάρισας, ίσως να ήταν η δεύτερη σε πωλήσεις εφημερίδα της επαρχίας.  Είχε επτά χιλιάδες φύλλα πωλήσεις σε συνδρομητές, εκτός από κείνες που δίναμε σε περίπτερα και σε διάφορα στέκια. Υπάρχουν τα χαρτιά αυτά σαν αποδείξεις μέσα από το ταχυδρομείο.   Σύνολο «Ο Φιλελεύθερος» έβγαζε περίπου 10.000 φύλλα κάθε εβδομάδα.  Ο Δημήτρης ο Αργιαδίτης κάθε Σαββατοκύριακο ανέβαινε στην Αθήνα, έφτιαχνε την εφημερίδα και Δευτέρα αυτή πουλιόταν και διανέμονταν μέσω του ταχυδρομείου.

Όταν πουλήσαμε τον«ΑΧΕΛΩΟ ΤV» στους αδελφούς Μπόκα, φτιάξαμε ίσως, μία από τις καλύτερες ημερήσιες εφημερίδες εκείνης της  εποχής: την «ΗΜΕΡΗΣΙΑ». Η εφημερίδα αυτή είχε ιδιόκτητα γραφεία, η σύνταξη και η στοιχειοθεσία γινόταν σε σύγχρονα μηχανήματα και είχαμε και δικά μας σύγχρονα τυπογραφεία. Σε κάθοδό του στο Αγρίνιο ο Στέφανος Μάνος, υπουργός ανάπτυξης τότε, ήρθε στις εγκαταστάσεις μας και δεν πίστευε ότι υπάρχουν τέτοια σύγχρονα μηχανήματα σε επαρχιακή εφημερίδα. Η γιούνι μπρέιν, μια από τις μεγαλύτερες αμερικάνικες επιχειρήσεις στον κλάδο της πληροφορικής μας είχε από τους πρώτους και καλύτερους πελάτες της.

Εκτός από τον Νίκο Ζαχείλα και τον Δημήτρη τον Αργιαδίτη συνοδοιπόρος ήταν και ο Σωτήρης Γαντζούδης.

Η εφημερίδα αυτή πήγαινε πάρα – πάρα πολύ καλά, είχε αρκετές πωλήσεις και θα μπορούσε να υπάρχει μέχρι σήμερα, όπως και ο «Φιλελεύθερος». Συγχρόνως, με τον συνεργάτη μας και γιατρό Νίκο Μουρκούση, είχαμε φτιάξει και την εφημερίδα «Συμπολιτεία» στο Μεσολόγγι. Αυτή η εφημερίδα ήταν μηνιαία. Την κάναμε ημερήσια  και συνεργαστήκαμε μαζί με τη Δήμητρα Στέλιου και τον Γιώργο Μπαγιώργο. Όταν αποχώρησα από την «ΗΜΕΡΗΣΙΑ» η ιδιοκτησία της «Συμπολιτείας» πέρασε στον Μουρκούση και στο Σωτήρη τον Γαντζούδη.

Στο διάστημα αυτό γνώρισα τη σύντροφό μου, Λίτσα Μυρισιώτη, με την οποία, όταν αποχώρησα από την ΗΜΕΡΗΣΙΑ, φτιάξαμε τον «ΠΑΛΜΟ  Αιτωλοακαρνανίας», στην οποία είμαι μέχρι σήμερα εκδότης.

O ΠΑΛΜΟΣ έχει δικά του γραφεία και τυπογραφείο. Συγχρόνως είχα γνωριστεί με τον αγαπητό μου μέχρι σήμερα φίλο Σωκράτη Τσόμπο και μαζί κάναμε ρεπορτάζ για το τηλεοπτικό κανάλι των Πατρών το TeleTime.

Στη διαδρομή μας φτιάξαμε και τον «Ευρυτανικό Παλμό», τον οποίο ξεκίνησα σαν εκδότης,  στην αρχή εγώ και μετά  η σύζυγός μου. Στη συνέχεια πέρασε στα χέρια του συνεργάτη μας, του πατρός Ευάγγελου Φεγγούλη και της κόρης του Βάσως.

Αυτή ήταν η διαδρομή μου στα τοπικά μέσα, που ίδρυσα ή συνεργάστηκα μαζί τους.

 

 

 

Λ.Τ.: Θα μπορούσες με δυο λόγια να σηματοδοτήσεις τη διαδρομή των παλιότερων και νεώτερων εκδοτών από  σένα;

Θ.Σ.: Αυτή η ερώτηση, Λευτέρη, δεν είναι για δύο λόγια, είναι ζωή ολόκληρη. Γιατί, όπως γνώρισα τον Γιώργο Αναστασόπουλο, που με στήριξε και με υποστήριξε, υπήρξαν άνθρωποι όπως, ο Γρηγόρης ο Σταυρόπουλος, ο Ανδρέας ο Κανής και ο Αιμίλιος Κουτσονίκας, που με δέχτηκαν σαν ίσο προς ίσο. Σίγουρα πήρα αρκετά πράγματα από αυτούς. Δεν μπορώ να πω ότι δεν είχε ο καθένας από αυτούς τα καλά του και τα κακά του, πάντα όμως έβγαινα κερδισμένος από τις συζητήσεις μας, όπως και με τους πιο νέους που γνώρισα. Πραγματικά ήταν όλοι τους διαμάντια και ο καθένας έχει τη δική του διαδρομή.

Ο Δημήτρης Μπακής είναι ένας άνθρωπος ευθύς. Ένας άνθρωπος που τον αγαπώ, γιατί λέει «τα σύκα, σύκα και τη σκάρφη, σκάρφη». Πολλές φορές αυτή την ευθύτητα της γνώμης του την έχει πληρώσει πολλαπλώς.

Για τον φίλο μου, τον Παντελή Φλωρόπουλο, τι να πω; Τον γνωρίζω από την εποχή του «Αραμπά», όταν ήρθε στην πρωινή μου εκπομπή και μίλησε για «το παιδί του», όπως έλεγε την εφημερίδα, που άλλαξε πράγματι πολλά πράγματα στην δημοσιογραφία της πόλης και γενικότερα στον επαρχιακό τύπο. Τώρα συνεχίζει ο γιος του, ο Κωνσταντίνος, μαζί με τη μητέρα του τη Βάσω.  Η εφημερίδα που εκδίδουν,«η Αναγγελία», είναι μία από τις καλύτερες επαρχιακές εφημερίδες.

Θα ήθελα όμως να μιλήσω και για μερικούς συναδέλφους που έφυγαν από κοντά μας. Για το Σωτήρη τον Μπαμπάνη, που έβγαζε την «Αποκάλυψη», τον Βλαχόπουλο το Γιώργο εκδότη της εφημερίδας «Αγρίνιο», τον Άρη τον Αλαχούζο με τη «Δράση» και τον Χρήστο Κωνσταντίνου  από το Μεσολόγγι έναν άνθρωπο που εξέδιδε την εφημερίδα «Μεσολογγίτικα Χρονικά». Όλοι αυτοί άφησαν το δικό τους αποτύπωμα στην τοπική δημοσιογραφία.

Άφησα τέλος τον Νίκο τον Κανή, έναν άνθρωπο που πήρε την εφημερίδα του από τον πατέρα του και δεν σταμάτησε καθόλου η γραμμή που είχε χαράξει ο αείμνηστος Ανδρέας Κανής.  Ο Νίκος είναι ένας άνθρωπος που και αυτός και η οικογένειά του, ήταν κοντά μου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Όσο για τις ημερήσιες εφημερίδες που υπάρχουν σήμερα στην πόλη, τι να πω; Οι άνθρωποι που τις έχουν τραβούν το δικό τους Γολγοθά. Γιατί αν για μένα είναι μία φορά ο δρόμος δύσκολος, γι’ αυτούς είναι πέντε. Και εννοώ τις πέντε εκδόσεις της εβδομάδας. Μιλάω για την Νάντια Σαμαρά και τον άντρα της τον Αλέκο Ξευγένη, οι οποίοι δίνουν το δικό τους αγώνα , τον αγώνα της καθημερινότητας τους και δίνουν δουλειά σε αρκετούς νέους δημοσιογράφους.

Όσον αφορά τώρα στην άλλη ημερήσια εφημερίδα τα «Νέα της Αιτωλοακαρνανίας», που εκδίδει η Αλίκη Οικονόμου μαζί με τη μητέρα της τη Στεϊσυ, έχω να πω, ότι τους θεωρώ φίλους και τους οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ, γιατί πάντοτε όποτε κι αν είχα κάποια δυσκολία προσπαθούσαν με το δικό τους τρόπο να με συνδράμουν και να με βοηθήσουν. Εύχομαι και σε αυτούς ο δρόμος τους, αν και δύσκολος, να είναι πάντα καλότυχος, καρπερός και πάντα για το καλό της τοπικής δημοσιογραφίας.

Προσπάθεια έχει κάνει και η Βασιλική Βλαχοπούλου με την ιστορική εφημερίδα το «Αγρίνιο», όπως και η Λίτσα η Μπαμπάνη, η οποία είχε και το ραδιοφωνικό σταθμό «92,8» και με την οποία έτυχε να  συνεργαστώ, όπως και με τον Τάκη Σκουμάτζο με το «Ράδιο Ακαρνανία», τον Πάνο Αυγέρη με το «Ράδιο Αγρίνιο», αλλά και με άλλα αξιόλογα άτομα, οι οποίοι πρόσφεραν στην τοπική  δημοσιογραφία.

Εκτός από τους κατ’ επάγγελμα δημοσιογράφους και εκδότες, οι οποίοι «έβγαζαν» ημερήσιες και εβδομαδιαίες εφημερίδες, που γνώρισα στο διάβα μου, υπήρξαν και υπάρχουν άνθρωποι με αγάπη για τον τόπο αλλά και την δημοσιογραφία, οι οποίοι εξέδιδαν μηνιαία και τριμηνιαία έντυπα, όπως για παράδειγμα ο δάσκαλος, Βασίλης Κόκοτος, που εξέδιδε το «Κοινό των Αιτωλών», ο δάσκαλος, Σωκράτης Ζαραβίνας, που έβγαζε τη «Συνάντηση» καθώς και οι σύλλογοι που εξέδιδαν εφημερίδες πολιτιστικών και κοινωνικών θεμάτων, αλλά και αθλητικές εφημερίδες, όπως ο Γιώργος Παπαϊωάννου, μαζί με το Σπύρο Ταφιάδη.

Επίσης μία σημαντική αθλητική εφημερίδα ήταν εκείνη που εξέδιδε  ο Λάζαρος Αραχωβίτης, στον οποίο εργάστηκα σαν αθλητικογράφος. Ο Λιαράκος, επίσης και ο Νίκος Βλαχόπουλος, που εξέδιδαν κι αυτοί αθλητικές εφημερίδες. Ένας άνθρωπος που γνώρισα στον αθλητικό χώρο ήταν ο Θόδωρος Θεοδωρόπουλος, μουσικός στο επάγγελμα,  που μαζί με τους αδελφούς Ξανθόπουλου ήταν ανταποκριτές στο «Φως».

Άξιος συνεχιστής της Παναιτωλικής του Γρηγόρη Σταυρόπουλου ήταν ο Βασίλης Μπενέκος και η γυναίκα του Μάρια, οι οποίοι στάθηκαν απέναντι στις δυσκολίες που έχει μια ημερήσια εφημερίδα με αξιοπρέπεια και καλό λόγο πολιτικό και κοινωνικό. Από τον Βασίλη Μπενέκο αγόρασα το πρώτο μου τυπογραφικό μηχάνημα και τη διπλωτική μου μηχανή.

 

 

 

Λ.Τ.: Ποια ονόματα από την τοπική πολιτική ανθρωπογεωγραφία είναι εκείνα τα οποία θεωρείς ότι έχουν προσφέρει στην πόλη και την περιοχή;

Να μου επιτρέψεις εδώ, να μην αναφερθώ σε ανθρώπους που υπάρχουν ακόμα στην πολιτική σκηνή και που ζουν δίπλα μας, γιατί έχουν ακόμα πολλά να προσφέρουν στον τόπο με το δικό του τρόπο ο καθένας. Θέλω να μου επιτρέψεις να αναφερθώ σε ανθρώπους που γνώρισα στο διάβα  μου και δεν είναι σήμερα κοντά μας,  όπως ο Ανδρέας Καραγκούνης,  ο Γιώργος Παπαδημητρίου,  ο Γιώργος Σταμάτης, ο Γεράσιμος Λαϊνάς, οποίος ήταν ο πρώτος που μίλησε για την ένωση Αγρίνιο – Πλατυγιάλι στην εκπομπή μου, στο δημοτικό ραδιόφωνο.

Μια από τις πιο σημαντικές εκδηλώσεις του ΠΑΛΜΟΥ, ήταν στο Χίλτον για τα 15 χρόνια της εφημερίδας μας, όταν είχαμε την ευκαιρία να τιμήσουμε κάποιες σημαντικές προσωπικότητες , από όλα τα φάσματα. Aπό το χώρο της πολιτικής επιλέξαμε ένα πολιτικό πρόσωπο τον Α. Πεπονή, ο οποίος έπαιξε σημαντικό ρόλο, με τον Νόμο Πεπονή, στα πολιτικά πράγματα της χώρας μας και τον οποίο ξεχωρίσαμε, διότι ήταν αυτός που φυγάδευσε  στο εξωτερικό,  την εποχή που οι Γερμανοί κατέλαβαν τον Ρ/Σ Αθηνών, το σήμα του «Τσοπανάκου» και ο παππούς του ήταν Τυπογράφος μαζί με τον Μεσθενεύ στο τυπογραφείο του Ι. Μάγιερ. Στην ίδια εκδήλωση παραβρέθηκε και παρέλαβε την τιμητική πλακέτα η σύζυγός του. Επίσης για την συγκεκριμένη εκδήλωση ήρθε από το Μεσολόγγι και ο Νίκος Κορδόσης, ο οποίος τιμήθηκε και αυτός από τον ΠΑΛΜΟ για την προσφορά του στο Πολιτισμό.

 

 

Επίσης, μπορώ να ξεχωρίσω  ανθρώπους, που ηγήθηκαν πολιτικών κομμάτων και έπαιξαν ξεχωριστό ρόλο στην πολιτική ζωή του τόπου μας, αλλά και αγάπησαν ξεχωριστά ο καθένας με το δικό του τρόπο τον τοπικό τύπο τους αείμνηστους, Κωστή Στεφανόπουλο, Λεωνίδα Κύρκο, Χαρίλαο Φλωράκη, Κωνσταντίνο  Μητσοτάκη και Ανδρέα Παπανδρέου που είχαν τη δική τους ξεχωριστή σκέψη για τον τοπικό τύπο και γι’ αυτό πάντα θα τους θυμάμαι.

Σε ό,τι αφορά τώρα στην τοπική πολιτική σκηνή θα ήθελα να αναφέρω τον Τάκη Αραπογιάννη, δήμαρχο Θέρμου, ο οποίος συνέβαλε τα πάντα, για τις γιορτές που γίνονται στη μνήμη του πάτερ Κοσμά του Αιτωλού, αλλά και για να αλλάξει ο ορεινός όγκος του δήμου του.

Τον Τάκη Παλκογιάννη ένα ξεχωριστό ευγενή, ο οποίος πρόσφερε τα πάντα για το Μεσολόγγι, τον Σπύρο Αχείμαστο, του οποίου όλη του η ζωή  ήταν η Πάλαιρος και είχε για στόχο, ο δήμος Βόνιτσας – Ακτίου να αλλάξει και να γίνει ένας τόπος, όπου οι τουρίστες, καθώς και οι ντόπιοι θα έβρισκαν το δικό τους μέρος και ένα κατάλυμα για να ζήσουν μια ποιοτική και όμορφη ζωή.

Άφησα για το τέλος το Στέλιο Τσιτσιμελή, τον οποίο ποτέ δεν θα ξεχάσω. Κάθε 11η Ιουνίου που είναι η ημερομηνία θανάτου του,  καταθέτω ένα λουλούδι στο δημαρχείο στην αίθουσα του δημοτικού συμβουλίου, στη θέση που βρίσκεται το πορτραίτο του.

Θυμάμαι, όταν δειλά – δειλά του ζήτησα να γραφτεί συνδρομητής ο Δήμος Αγρινίου στο «Αθλητικό Πανόραμα», εκείνος όχι μόνο δεν μου το αρνήθηκε, αλλά μου πρότεινε  και όλες οι υπόλοιπες εφημερίδες να εγγραφούν και να  λαμβάνουν  συνδρομή από το δήμο Αγρινίου. Πρέπει να ευχαριστήσω, για άλλη μία φορά όλους τους συμβούλους των παρατάξεων του τότε δημοτικού συμβουλίου, που ψήφισαν υπέρ αυτής της πρότασης. Ήταν μία ενέργεια, που άνοιγε δρόμους για όλες τις  τοπικές εφημερίδες σε όλους τους νομούς της χώρας μας, να γίνουν συνδρομητές οι δήμοι τους.

Δεν μπορείς να φανταστείς, Λευτέρη, πως ένιωσα εκείνη τη στιγμή. Με αυτή την απόφαση άνοιγε ο δρόμος για ένα καλύτερο αύριο για τις τοπικές εφημερίδες, όχι μόνο στο Δήμο Αγρινίου αλλά και στους άλλους δήμους της χώρας. Πάντα το έλεγαν με καμάρι ο Ανδρέας Κανής, ο Γιώργος Αναστασόπουλος, ο Γρήγορης Σταυρόπουλος και ο Αιμίλιος Κουτσονίκας, τους οποίους υπεραγαπούσα, γιατί ήταν πάντα πλάι μου σε κάθε μου διεκδίκηση προς όφελος των τοπικών εφημερίδων.  Εδώ πρέπει να αναφέρω και την κυρία Βασιλική Βλαχοπούλου, η οποία με στήριξε πάρα πολύ στις εκδόσεις των εφημερίδων, αφού το τυπογραφείο της είχε γίνει  το δεύτερο σπίτι μου μέχρι να αποκτήσω τα δικά μου τυπογραφικά μηχανήματα.

 

 

 

Λ.Τ.: Τι είναι εκείνο που θα ήθελες να πεις στο τέλος αυτής της συνέντευξης, Θοδωρή, που να καταγράφει με συντομία τον δικό σου κόπο στο πεδίο της τοπικής δημοσιογραφίας, αλλά και να μείνει ως παρακαταθήκη σε αυτούς που θα μπουν σε αυτή την προσπάθεια τα επόμενα χρόνια;

Θ.Σ.: Θα ήθελα, να πω, σε όσους θέλουν, να μπούνε σε αυτή την προσπάθεια που λέγεται τοπική δημοσιογραφία, στα επόμενα χρόνια και από όποιο μετερίζι (έντυπο, ραδιόφωνο, τηλεόραση, ιστοσελίδες) επιθυμούν, να μην φοβηθούν, Λευτέρη, τους «Κύκλωπες» και τους «Λαιστρυγόνες» , αλλά να ακούσουν την καρδιά τους. Από τη μια μεριά να βάλουν τη δύναμη της θέλησης, γι’αυτό που θέλουν να κάνουν κι από την άλλη τα χιλιάδες εμπόδια που θα βρουν στο δρόμο τους και να τα ξεπεράσουν

Να ξέρουν ότι ένας δημοσιογράφος, ένας εκδότης είναι πάντα μόνος του σε αυτό που κάνει. Στις νίκες έχει πάντα πολλούς βοηθούς, αλλά στην αποτυχία είναι πάντα μόνος του.

Τέλος, εκτός από τους συναδέλφους της δικής μου γενιάς, θα ήθελα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ,  για την όποια συνεργασία και να ευχηθώ καλή δύναμη στους αγώνες που δίνουν κάποιοι νέοι συνάδελφοι,  τους οποίους συνάντησα στο πέρασμά μου και υπηρετούν με μεράκι και αφοσίωση το χώρο της δημοσιογραφίας. Αυτοί είναι: η Ρούλα Φλώρου, ο Πάνος Τσακανίκας, ο Γιάννης Συμψηρής, η Δήμητρα Νταγιάντα, ο Δημήτρης Παπαδάκης, ο Παντελής Κούτσικος, η Νανά Θεοδωροπούλου και όλα τα νέα παιδιά, που δίνουν το δικό τους δημοσιογραφικό αγώνα, χωρίς να θέλω να ξεχάσω κάποιον.

Ξεχωριστά , τέλος, χαιρετίζω τον Πρόεδρο των Αιτωλοακαρνάνων Δημοσιογράφων Πάνο Σόμπολο, ο οποίος αγαπάει, όπως λίγοι τον τοπικό τύπο και τον ευλογημένο τόπο μας που λέγεται Αιτωλοακαρνανία.

Θα ήθελα επίσης, να κάνω μια τελευταία αναφορά σε τέσσερις για μένα σημαντικούς ανθρώπους, που δεν ζούνε πια , αλλά που από την πλευρά τους ανέδειξαν σημαντικά το λόγο και την τοπική κοινωνία μέσα από τη δράση και τα περιοδικά τους:  Την Ακακία Κορδόση, τον Γιάννη Καραμητσόπουλο, το Νίκο Σιάμο και τον Βασίλη Ιωακείμ.

---

«Agrinio365» Media Group | AgrinioTimes.gr – Antenna-Star.gr