«Θα κυνηγήσω τους γιατρούς»: Συγκλονίζει ο πατέρας του 18χρονου που χάθηκε άδικα στο Αγρίνιο

Κατηγορεί για αδιαφορία και ανικανότητα τους γιατρούς του νοσοκομείου Αγρινίου – Το ατύχημα με το μηχανάκι έγινε 500 μέτρα από το μαγαζί του – Οι γιατροί έλεγαν ότι έχει κάταγμα στο πόδι και το παιδί έσβησε αβοήθητο μέσα στο νοσοκομείο λίγες ώρες μετά

Τον χειρότερο εφιάλτη ενός πατέρα ή μιας μάνας, τον εφιάλτη που δυστυχώς έζησε, περιγράφει στο protothema.gr ο τραγικός πατέρας του 18χρονου Σπύρου Μπάθα, ο οποίος έχασε τη ζωή του στο νοσοκομείο Αγρινίου έπειτα από τροχαίο ατύχημα στα τέλη Μαΐου.

Ο Αναστάσιος Μπάθας είναι αποφασμένος, όπως λέει, να τραβήξει την υπόθεση στα άκρα, «για να δικαιωθεί η ψυχή του παιδιού μου». Γι΄αυτό το λόγο, έστειλε επιστολή που ραγίζει καρδιές, προς το υπουργείο Υγείας για την αδιαφορία και ανικανότητα των γιατρών του νοσοκομείου Αγρινίου που οδήγησαν στο χαμό του γιου του.

Με τον πιο συγκλονιστικό τρόπο ξεδιπλώνει στο protothema.gr την ψυχή του, την ανημπόρια του να μην μπορείς να βοηθήσεις το παιδί σου, αυτό που απεύχονται όλοι οι γονείς. «Έχω τη δύναμη και το κουράγιο να τραβήξω την υπόθεση στα άκρα. Θα το πάω όσο δεν φαντάζεται κανείς. Το συμβάν έγινε 500 μέτρα από το μαγαζί, φεύγοντας το παιδί μου με το μηχανάκι για να πάει στο σπίτι για φαγητό.  Όταν με ειδοποίησαν, πήγα στο σημείο όπου είχε φύγει το ασθενοφόρο μαζί με το παιδί για το νοσοκομείο. Όταν έφτασα εκεί, είχαν δέσει το πόδι του παιδιού, γιατί έτσι φαινόταν επιφανειακά ότι είχε τραυματιστεί στο πόδι. Του έκαναν μόνο ακτινογραφία και μετά πήγε στην ορθοπαιδική κλινική. Μας είπαν ότι είναι ορθοπαιδικό το πρόβλημα και να μην ανησυχούμε» είναι τα πρώτα λόγια του Αναστάσιου Μπάθα.

Και συνεχίζει να μιλά για το μαρτύριό του: «Το πρώτο πράγμα που μου είπε το παιδί κλαίγοντας, μόλις με είδε, ότι “πατέρα δεν φταίω, δεν φταίω, μου πετάχτηκε το αμάξι στα πέντε μέτρα και δεν πρόλαβα να αντιδράσω”. Και παράλληλα, έκλαιγε το παιδί από τους πόνους. Μου έλεγε “πονάω” και εγώ του έλεγα να ηρεμήσει, να κάνει υπομονή. Μετά από λίγες ώρες το παιδί άρχισε να μας λέει ότι χάνει το φως του. Το παιδί είχε χάσει πολύ αίμα και στο σημείο που χτύπησε και κατά τη μεταφορά του με το ασθενοφόρο και οι γιατροί δεν έκαναν απολύτως τίποτα. Μας έλεγαν ότι έχει κάταγμα στο πόδι».Και ο εφιάλτης του δεν σταματά: «Αργά το βράδυ το παιδί δεν έβλεπε τίποτα και μου έλεγε “μπαμπά φοβάμαι, δεν βλέπω, κάνε κάτι”. Οι γιατροί τον ρωτούσαν, αν πονάει στο κεφάλι, στο θώρακα και έφευγαν. Μετά το παιδί είχε κρίσεις και οι γιατροί μας έλεγαν ότι έχει κρίσεις πανικού από το τροχαίο. Το παιδί έφτασε στο σημείο να έχει σπασμούς και να είναι σε κωματώδη κατάσταση, είχαν γυρίσει τα μάτια του ανάποδα. Τότε μας είπαν ότι φοβούνται για λιπώδη εμβολή στο αίμα και αποφάσισαν να το βάλουν στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας για οξυγόνωση».
Και ο χειρότερος φόβος του έγινε πραγματικότητα: «Τότε κατάλαβα ότι χάνω το παιδί μου και έκανα τη προσευχή μου στο Θεό. Έπαθε ανακοπή και είχε στεγνώσει η καρδιά του από αίμα. Ήρθαν και μας είπαν ότι το παιδί ζει μόνο με μηχανική υποστήριξη και μόνο ένα θαύμα μπορεί να το σώσει. Λίγες ώρες μετά το παιδί μου πέθανε. Η νεκροψία έδειξε ότι είχε θωρακική κάκωση και μερική ρήξη θωρακικής αορτής. Ότι είχε δυο τρυπούλες μικρές και έχανε το αίμα σταγόνα σταγόνα».

«Δεν θέλω να συμβεί σε κανένα άλλο παιδί αυτό το πράγμα και για αυτό θα το κυνηγήσω, για να δικαιωθεί η ψυχή του παιδιού μου. Η αμέλεια των γιατρών ήταν τόσο μεγάλη που χάθηκε το παιδί μου άδικα» καταλήγει ο τραγικός πατέρας.